Harder We Fall

Alhoewel Thornflame een begrijpend knikje gaf, kon hij zich toch niet helemaal vinden in de gevoelens van de poes. Hij hield er rekening dat niet veel katten het vermogen hadden om hun problemen zomaar aan de kant te schuiven, maar hij kon dat wel. Hij kon makkelijk voor even vergeten dat zijn broertje en moeder dood waren en dat zijn vader zich niet meer op hem wilde richten. Dat hij misschien liever een andere zoon had gehad. Dat hij het Thornflame misschien wel kwalijk nam wat er met Blackkit was gebeurd. Thornflame was echter niet van plan om zich schuldig te gaan voelen. Hij kon die gevoelens simpel opzij zetten en zich bezighouden met de Clan, maar hij hield er ook wel rekening mee dat niet iedereen dat kon. Brindleleaf leek er in elk geval heel veel bezig mee te zijn terwijl ze zich eigenlijk beter op de Clan zou richten om haar gedachten te vergeten. Maar om haar niet van streek te maken sprak hij zijn gedachten niet luidop tegen haar. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. Het werd tijd dat ze een leuker onderwerp aan zouden snijden. ‘Weet je,’ sprak hij tegen haar. ‘Ik mag er dan wel luchtig over doen, maar stiekem hoop ik op een dag ook kittens te hebben.’ Zijn oortjes wiebelden enthousiast even naar voren en naar achteren. ‘Als ik natuurlijk eerst weet hoe ik een partner moet krijgen en hoe ik die kan onderhouden,’ grapte hij. Nee, hij was nog niet echt verliefd geworden en hij wist ook niet direct of dat ging gebeuren. Maar goed, naar zijn idee had het allemaal toch geen haast, dus maakte het dan ook maar wat uit dat het wat later was dat hij een partner kreeg? Nee, niet echt.

Het was alsof Brindleleaf haar dagje vandaag niet had. De vorige keer was ze ook niet zo enthousiast geweest over alle onderwerpen die ze bespraken, maar deze keer leek het toch wel wat erger te zijn. Hij richtte zijn oren naar voren terwijl hij naar haar luisterde. Natuurlijk had je geen partner nodig om kittens op de wereld te zetten. Hij kon het ook gewoon proberen met een random Queen uit de Nursery, maar dat lag gewoon niet in zijn aard. Hij wilde geen kittens op de wereld zetten omdat de Clan ze zo dringend nodig had. Hij wilde ze op de wereld zetten omdat hij dan een trotse papa kon worden. Hij wilde dat ze op hem leken en dat ze zouden opgroeien in een veilige omgeving. En hij wilde ze graag opvoeden met een kattin waar hij eeuwig van zou kunnen houden. Het ontging hem niet dat ze iets feller tegen hem sprak toen ze aangaf dat hij een kater was en hij fronste met zijn wenkbrauwen op de opmerking die daarna kwam. ‘Waarom zou ik haar verraden?’ sprak hij en je kon duidelijk verwarring horen in zijn stem. De flikkering in haar ogen was hem ook niet ontgaan. Langzaamaan begon hij wat puzzelstukjes bij elkaar te zetten. Misschien was reden dat ze zo over katers sprak omdat zij was verraden in haar verleden. Wie weet had ze wel heel veel van een kater gehouden en had hij haar verraden. Hij wilde die theorie voor zich houden, maar omdat hij Thornflame heette ging dat natuurlijk weer niet. ‘Je hebt iets vervelends meegemaakt met katers, hè?’ murmelde hij. Het was bijna niet eens meer een vraag, meer een vaststelling. Hij spande zijn spieren aan en zette zich al schrap voor de uitbarsting die zou volgen, want ze zou hem dit vast niet in dank afnemen.

Thornflame’s oortjes vouwden zich verontwaardigd in zijn nek toen hij de redenen hoorde waarom hij een poes zou verraden. Hij schudde zijn hoofd onbegrijpelijk. Het kon zo zijn dat er andere katers waren die dat soort dingen deden, maar hun respect voor poezen was dan toch op een vrij laag niveau. Het was nu niet dat Thornflame ging liggen voor de poezen, maar hij had wel respect voor ze en ze op zo’n manier behandelen zou hij nooit doen. Hij had echter het gevoel dat hij dat Brindleleaf niet duidelijk genoeg kon maken omdat de poes kennelijk het gevoel had dat als één kater zo was dat de anderen dat ook gelijk waren. ‘Dat zou ik nooit doen,’ zei hij dan ook. Hij zou het eerder zien aankomen dat een poes hem zou dumpen, maar andersom zou dat nooit gebeuren. Hij was misschien nog maar één keer verliefd geweest en had daar nooit iets mee gedaan, maar hij wist wel dat hij goed voor zijn partner kon zorgen als hij er een zou krijgen. Haar beschermen en desnoods een muisje voor haar gaan vangen als ze daar zin in had. ‘Maar dat één of twee katers zo zijn wilt niet zeggen dat alle andere katers ook meteen slecht zijn, Brindleleaf,’ sprak hij zacht tegen haar terwijl hij haar indringend aankeek. ‘Je moet ze niet allemaal over één kam scheren. Je hebt meer kans dat je een kat tegenkomt met mijn bedoelingen dan die wat jij schijnbaar bent tegengekomen.’ Hij keek haar met een zachte blik aan en wilde naar voren gaan om zijn neusje tegen haar schouder te drukken, maar wist wat voor hekel ze daaraan moest hebben en staakte daarom zijn pogingen in een aardig gebaar.

Thornflame vouwde kort zijn oortjes in zijn nek toen hij haar antwoord hoorde. Hij hoefde eigenlijk al niet meer te vragen wat er was gebeurd. Waarschijnlijk was ze met heel veel katers samen geweest en waarschijnlijk hadden die haar op een vervelende manier gedumpt. Misschien was ze wel wanhopig opzoek geweest naar een potentiële partner of misschien verleidde zij ze wel eerst. Hij had geen idee wat haar redenen waren om met zo veel katers achter elkaar te gaan, maar dat boeide hem eigenlijk vrij weinig. Het was te zien dat ze gekwetst was door die stomme katers en het was ook te merken dat haar vertrouwen in andere katers daardoor afnam. ‘Het zijn er nog steeds maar vier. Kansen zijn nog steeds groter dat je een kater vindt die wel van je houdt,’ zei hij rustig tegen haar. Hij gaf een knikje toen ze haar volgende opmerking maakte. ‘Dat begrijp ik en die keuze respecteer ik, maar weet gewoon dat er ook katers zijn die wél normaal kunnen doen. Sommige katers zijn gewoon enorme idioten.’ Hij merkte dat zijn klauwen naar buiten gingen terwijl hij de frustratie voelde en haalde diep adem om het te verdoezelen zodat ze in het in elk geval niet al te hard zou merken. ‘Ik hoop dat ook dat ik die vind, maar ik denk dat dat nog wel even kan duren,’ zei hij grijnzend. ‘Ik ben namelijk nog maar net Warrior geworden en ben te druk bezig met mijn Apprentice om me daarom te bekommeren. Maar als de tijd rijp is, waarom niet?’ Hij grijnsde tevreden naar haar. ‘In elk geval hoop ik haar dan een zo goed mogelijk gevoel te kunnen geven en haar zo goed mogelijk te beschermen. En haar vooral niet te dumpen voor geen reden,’ mompelde hij er achteraan.

Thornflame vroeg zich af of ze niet beter over dit onderwerp konden stoppen, maar het waren haar woorden die hem in de verdediging hadden laten schieten. Ze leek niet al te happig op katers te zijn en dat begreep hij ook wel, zeker omdat zijn vermoedens bevestigd waren en dan ook nog haar advies, maar moest ze dan alle katers over één kam scheren? Hij zou natuurlijk aan haar kunnen bewijzen dat er ook goede katers waren, maar wat was hij daarmee buiten een hoop energie kwijt? Misschien was het achteraf wel allemaal waard, maar hij wist niet eens of hij zoveel moeite voor haar kan doen omdat ze beiden van een andere Clan waren. Aan de andere kant wilde hij haar ook niet met dit vervelend gevoel rond laten lopen. Het was allemaal een beetje dubbel voor hem. De kater met de bleekgroene ogen draaide zijn kopje naar de poes toen deze iets zei en gaf glimlachend een knikje. ‘Dat is het zeker,’ sprak hij op een toon waaruit duidelijk bleek dat dit het laatste woord was wat hij er vandaag over zou zeggen. Met nadruk op vandaag, want misschien kon hij er de volgende keer over doorgaan. Maar nu niet meer. Hij keek naar de lucht die boven hun kopjes betrok en probeerde in te schatten hoe veel tijd hij nog had om terug te gaan naar het kamp voordat het verdacht werd hoe lang hij al wel niet afwezig was. Een beetje onzeker keek hij naar zijn poten, want hij had geen idee waar ze het verder nog over konden hebben. ‘Is het niet verschrikkelijk koud momenteel bij jullie in de Clan? Jullie territorium bestaat toch voornamelijk uit heiden waar wind stevig waait, hè?’ Hij wist dat het een domme vraag was, maar wat moest hij dan zeggen?

Thornflame gaf een knikje toen Brindleleaf haar uitleg deed over de koude en de open vlaktes. Ook al leek het vrij aangenaam dat hij zich zou kunnen opwarmen in het kamp, hij zou toch nog steeds niet zonder zo veel beschutting willen jagen. Dat gaf hem een ontzettend naakt gevoel. Hij had ook vrijwel direct begrepen dat een infiltratie in het territorium van de WindClan omwille van die reden erg moeilijk ging zijn voor hun ThunderClan-cats. Niet dat hij er aan dacht om dat te gaan doen, maar als hij het zo overwoog, leek het hem toch geen goed idee. Maar ja, hij zou ook niet op andere territoria willen binnen dringen. Zijn ogen gingen weer naar Brindleleaf toen hij besefte dat ze hem iets had gevraagd. Hij herhaalde haar woorden in zijn hoofd en begreep toen pas wat ze hem eigenlijk vroeg. Zich een beetje schuldig voelend omdat hij zich met onnozele gedachten bezig had gehouden in plaats van hun gesprek besloot hij om maar zo eerlijk mogelijk zijn mening aan haar te geven. ‘Ja, maar handig is het niet altijd,’ gaf hij toe. ‘Als je bijvoorbeeld aan het jagen bent en je bent echt op in het gaan in de jacht. Vooral als we op eekhoorns jagen kan het soms irritant zijn omdat ze zo veel vluchtmogelijkheden hebben.’ Hij grinnikte even. Natuurlijk ging hij niet alle zwakke plekken van het territorium van de ThunderClan verraden, maar dat was er natuurlijk wel eentje waarmee vele Apprentice’s in het begin veel rekening moesten houden. En dan telde hij zichzelf er ook bij, want hij was al vaak genoeg tegen een boom gebotst zonder dat hij dat wilde. ‘Maar voor de rest is het territorium heel fijn om op te jagen,’ zei hij direct. ‘Ik denk dat het voor jullie ook wel fijn is met het jagen met die open vlakte, niet? Prooi kan zich lastig verschuilen.’ Natuurlijk zou de soepelere grond van de WindClan er natuurlijk ook voor kunnen zorgen dat prooi juist sneller weg kon rennen, maar hij nam aan dat de snelheid van de WindClan dan ook wel boven het gemiddelde lag van de andere katten.

Het gaf hem eerlijk gezegd een goed gevoel om positieve dingen aan zijn Clan op te sommen. Hij wist dat hij niet altijd even vriendschappelijk was met zijn Clangenoten als met de katten van de andere Clans – waar hij zich lichtelijk schuldig over voelde – maar hij wist wel precies hoe hij positief moest zijn over zijn eigen Clan. Ook wist hij dat als iemand ooit zou proberen in te breken op zijn territorium dat hij diegene tegen de grond zou werken. Dan had hij natuurlijk ook nog zijn training met Briarpaw waar hij met een goed gevoel naar kon kijken. Ja, hij was zeker toegewijd aan zijn Clan, maar soms wilde hij dat hij zelf wat meer contacten in zijn Clan had dan buiten zijn Clan. En als hij dat aan zijn Clanleider zou vertellen, zou deze het zeker met hem eens zijn. Hij vertelde echter niet al te veel over zijn vriendschappen buiten de Clan aan Clangenoten. Dat was een gevaarlijke zet. Hij kon beter gewoon zo van zijn leven genieten dan constant over zijn schouder moeten kijken of iemand hem volgde omdat hij zogenaamd niet meer te vertrouwen was. De jonge kater keek op toen Brindleleaf vertelde over het prooi op hun territorium en grinnikte even. Zijn oortjes zakten echter naar zijn nek toen hij haar gemompel verstond. Hij zuchtte zachtjes. Jammer, want hij vond het vrij leuk om met haar te praten en wilde eigenlijk nog geen afscheid nemen, maar hij kon ergens ook wel begrijpen dat ze hier niet eeuwig met elkaar konden kletsen. Toch wilde hij haar zeker nog eens zien. En hij wist dat het verkeerd was om al voor een volgende keer te vragen wanneer hij haar zou zien, maar hij negeerde dat zware gevoel. ‘Wanneer kunnen we elkaar nog eens zien?’ vroeg hij zonder omwegen. ‘Ik vind het leuk om met je te praten. Jammer dat we geen Clangenoten zijn,’ voegde hij er snel aan toe en hij gaf een lik over zijn borst om zichzelf een houding te geven, want hij voelde dat zijn vacht warm werd.