Learning to be a Warrior takes time! (Ghostpaw)

Het koste altijd tijd om ergens te wennen. Zoals nieuwe leerlingen altijd moesten wennen in de Apprentice den zonder hun moeder en sommige vrienden. Dat had Lakepaw niet gehad, nee hij has de hoop opgegeven om ooit meer familie te ontmoeten. Hij wist enkel van Sagepaw zeker dat het zijn zusje was. Waar was ze eigenlijk? Waakzaam draaide de blauwgrijze kater zijn kopje om, op zoek naar het bekende gezicht van zijn zusje. Misschien was ze buiten aan het jagen of aan het praten met andere leerlingen. De blauwgrijze kater rekte zich even slaperig uit voordat hij zijn nest wat ordende. In tegenstelling tot de katten met lange haren bleef het mos wat minder goed in zijn vacht hangen, dus sleepte hij zijn halve nest ook nietnaar buiten toe. Ook bleef zijn vacht makkelijker schoon en droogde hij sneller op naar het zwemmen of als het hard had geregend. Zijn blauwe ogen keken slaperig naar de ingang. Maar zijn uiterlijk deed hem ook denken aan zijn ouders. Misschien was één van hen wel een Windclanner sinds zijn bouw niets op die van een Riverclanner leek. Hij was lenig en soepel gebouwd, daarbij stond Lakepaw hoog op zijn poten; enkel in tegenstelling tot de meeste Windclanners was hij wel redelijk groot. Een van zijn oortjes trilden even bij het geluid van een slapende kat. Hijzelf was ook best moe, toch kon hij niet al te lang slapen. Lakepaw wou eigenlijk nog jagen. Zachtjes zuchtte de kater dan ook, langzaam stond hij op en rekte zich nogmaals, nu staand, uit.

_{Gapend legde ze haar nestje weer wat bij elkaar. Ze had een vrij lange dag gehad en het jagen kostte een stuk meer concentratie dan vroeger, dus ze was flink moe. Gapend liet ze zich op het mosnest zakken en rolde ze zich op. Het was nog niet heel laat en nog niet eens alle apprentices lagen in hun nest, maar Ghostpaw wilde toch slapen. Haar ogen waren al bijna ingezakt na het eten, dus als ze nou eens een lekker nachtje kon slapen, was ze morgen weer wat fitter. Het was dan ook zo dat ze echt lang niet had kunnen slapen, door de nachtmerries maar ook door de angst voor de nachtmerries. Afgelopen nacht had ze dan ook eindelijk eens erg goed geslapen. Ze hoopte ook dat ze ook deze nacht weer lekker sliep. Rustig sloot ze haar ogen, genietend van de rust die ze had. Ze legde haar pluizige staart over haar poten en maakte zich nog iets kleiner. Haar ademhaling was vrij rustig, net zoals haar gedachtes. Maar vlak voor het moment dat ze wilde slapen, kwam er een hele golf apprentices binnen stromen. Ze zuchtte, wetend dat ze weer wakker gehouden zou worden door de verhalen van de apprentices.
Het had inderdaad een tijdje geduurd voor iedereen stil was, maar jammer genoeg was Ghostpaw zelf nu weer klaar wakker. Ze ademde diep in en probeerde haar ogen te sluiten, om zichzelf weer in slaap te krijgen, maar StarClan wilde blijkbaar niet dat ze nachtrust had. Ze luisterde naar ieder rustgevend geluidje wat te horen was. Veel kalme, rustige ademhalingen van alle apprentices waren te horen. Toen ze in haar ooghoek een kat op zag staan, keek ze ook meteen op. Ze herkende de kat niet door de duisternis, maar zag wel dat deze blijkbaar ook niet sliep. Hij rekte zich uit. "Hey, kan je ook niet slapen?" fluisterde de langharige Ghostpaw zachtjes. Je moest iets doen als je niet kon slapen, right?}

Blijkbaar was een van de andere leerlingen ook wakker, want zodra hij zich had uitgerekt sprak een langharige kattin hem aan. Met een vriendelijke grijns keek hij op terwijl hij luisterde. 'Hey, kan jij ook niet slapen?' Fluisterde de kattin, hij snapte waarom ze zo zacht sprak. Vele andere dengenoten sliepen al, en weinig werden er vrolijk van als ze wakker werden gemaakt. 'Ik heb net al geslapen,' fluisterde hij op een zachte en vriendelijke toon terug. Hij keek de langharige kattin geruststellend aan, hij had namelijk een keer opgemerkt dat ze wel eens slecht sliep. 'Jij slaapt wel eens vaker slecht, of niet?' Murmelde hij op de rustgevende en vriendelijke toon. Waarna hij in zijn nest ging zitten en haar uitnodigde met een korte zwiep van zijn staart. Lakepaw had toch geen slaap verder meer nodig, maar de andere leerling duidelijk wel. Hij zuchtte zachtjes toen een van de leerlingen naast hem begon te snurken em bewoog zijn oortje eventjes. 'Let niet op hem, die snurkt altijd,' grinnikte hij zachtjes. 'Ik ben Lakepaw trouwens, was jij niet Ghostpaw?' Vroeg hij nieuwsgierig, hopende dat hij het goed had. Zijn blauwe ogen kneep hij tot spleetjes terwijl hij zijn blauwgrijze staart om zijn voorpoten sloeg, zijn kopje hield hij sierlijk schuin, waardoor hij haar aan keek. Voordat hij zijn voorpoot langzaam begon te likken. Hij was toch vermoeider dan hij eigenlijk had verwacht maar liet dat niet zien. Zijn ogen vielen soms bijna dicht. Maar hij wist dat Ghostpaw met een reden wakker was en met een reden slechter sliep. Iedere kat verdiende een goede nachtrust, zeker als ze moesten trainen en werken. Anders zou Ghostpaw zo weer in de Medicine Cat den liggen, en dat wou geen enkele kat. Al gapend rekte hij zich nog eens een beetje uit voordat hij ging liggen en zijn staart om zijn lichaam sloeg, zijn blauwe ogen scanden de den, waarna hij zijn ogen even op het nestje van zijn zus liet rusten. Als zij in orde was kon hij met een gerust hart gaan slapen. Toch bewoog hij zijn oortjes zo nu en dan maar Ghostpaw, waardoor duidelijk werd dat hij alert was op haar antwoorden.

_{Ghostpaw had de kater aangekeken, die ook wakker bleek te zijn, al had hij al geslapen. Oh, dat was best een slim plan. Gewoon de nachten waarbij ze slecht sliep, 's middags een uurtje slapen na het jagen. "Oh oké," reageerde ze zachtjes op hem. Vervolgens merkte de kater op dat ze weleens vaker slecht sliep. Ze knikte, al wist ze dat hij dat misschien door de duisternis in de den niet goed had kunnen zien. "Ja dat klopt," respondeerde ze vriendelijk op de kater. Ze gaapte zachtjes en knipperde een paar keer met haar ogen. Moeheid begon al aan haar te knagen, al wist ze dat ze toch niet zo snel in slaap kon vallen. "Maar ik slaap al beter dan een paar manen terug, dus het komt wel goed." Ze luisterde naar het regelmatige ademhaling van alle apprentices in de den, het ene harder dan het andere. Sommige katten sliepen heel zacht, anderen snurkten alsof ze een heel bos in hun droom aan het omzagen waren. Ook de kater reageerde hierop. De apprentice naast hem bleek altijd te snurken. Ghostpaw grinnikte kort. "Soms lijkt het wel alsof iedereen snurkt als jij wilt slapen," merkte ze grinnikend op, kijkend naar alle katten. 'Ik ben Lakepaw trouwens, was jij niet Ghostpaw?' vroeg de kater vervolgens. Ghostpaw knikte met een glimlach, ze wist al wel dat deze kater Lakepaw heette. Ze kende hem alleen niet persoonlijk.}