A little bit alone..

Onderwerp: A little bit alone.. wo 31 aug 2011 - 22:10

Terwijl haar staartje half in de lucht hing, trippelde Minnowpaw richting de uilenboom. Ze had vanochtend gejaagd, maar nog steeds was ze nog vol van energie dat dreigde over te lopen. Maar er was ook nog iets anders wat bezit had genomen van haar hart, een lichte eenzaamheid. Nu ze zo druk bezig was kon ze minder met haar vrienden om gaan, en het leek wel alsof haar vrienden altijd druk waren.. het leken nu wel.. kennissen. En dat voelde misselijkmakend eenzaam voor dit sociale kleine poesje. De uilenboom leek over haar heen te dreigen als een gigantische kat, en eventjes bleef ze geïntimideerd stil staan. Maar uiteindelijk zette ze zich af en begroef ze haar klauwen in de ruwe bast van de boom. Met klauterende, vlugge beweginkjes klom ze sierlijk in de boom. Ze had wel iets geleerd! Uiteindelijk liet ze zich zakken op een lage tak, waardoor ze over het paadje waar ze net doorheen gekomen was kon uitkijken. Haar staart hing als een vaandel in de wind terwijl ze stilletjes rondkeek.

Onderwerp: Re: A little bit alone.. do 1 sep 2011 - 9:38

Hij was klein, smal en magertjes. Toch had hij even veel kans om warrior te worden als alle andere apprentices in de Clan. Misschien hij iets later, vooral ook omdat hij nog geen mentor had en dus eigenlijk niet uit het camp mocht, maar het begon daar toch echt wel een beetje te vervelen. Dus was hij stiekem naar buiten gesneakt en rende nu vluchtig door het bos heen. Hij wist dat zijn oranje vachtje best opviel hier, maar hij was klein en smal, dus snel zouden ze hem niet vinden. Het voordeel van zijn kleine gestalte was dat 'ie snel en lichtvoetig was. Lostpaw kon niet wachten totdat hij zijn eigen mentor kreeg en met de trainingen kon gaan beginnen. Het leek zelfs nog maar gisteren dat hij zijn apprentice naam had gekregen; Lostpaw. Eigenlijk klonk het best vreemd, alsof hij geen poot meer had of zo. Maar dat maakte hem niet zo veel uit. Zodra hij zijn eigen mentor had, zou 'ie zo hard gaan trainen dat hij de beste warrior van ThunderClan zou worden. Dat was zijn doel, maar daarvoor moest 'ie natuurlijk wel veel gaan oefenen.
Het kleine oranje balletje stopte en keek omhoog. Blijkbaar was hij automatisch naar Uilenboom gerent. Wat moest hij hier nou weer? Nieuwsgierig keek Lostpaw om zich heen, zijn bekje een beetje open om de geuren goed te ruiken. Er was nog een kat hier! Zijn ogen keken om zich heen, maar er was geen enkel spoor van de kat te zien. Hij focuste zich weer op de boom, en dacht even na. Misschien was de kat ín de boom geklomen! Dat kan natuurlijk nog. Hij zetten zich af tegen de grond en zetten zijn klauwen in de schors van de boom. Vluchtig klauterde hij naar boven toe en klom op een tak. Hij keek om zich heen, de geur van de kat was dichterbij gekomen! Opeens merkte hij een staart op. Hij keek omhoog en zag de she-cat zitten. "Hallo," zei hij kalmpjes.

[En nu op naar school >D Ik post vanavond weer ^^]

"I stare deep down into the eyes of my nightmares, as they come to life.
I feel my heart beat right out of my chest, and I think I might be losing the fight.
I might be losing it."
【L O S T P A T H】

Onderwerp: Re: A little bit alone.. do 1 sep 2011 - 16:34

De schors van de boom prikte een beetje in haar pootkussentjes, maar verder viel het wel mee. Zorgvuldig begroef ze haar scherpe klauwtjes in de ruwe oppervlakte. Ze moest niet uit de boom vallen! Als dat zou gebeuren.. Dan had ze flink wat dagen in de medicijnkat den voor de boeg. Oke, Doveheart en haar apprentices zijn aardig, maar een paar dagen in die vreemd ruikende den moeten liggen was toch echt teveel van het goede. Een stevige bries woei door haar korte pels heen, haar welkome verkoeling geven op deze licht warme groenblad middag. Ze sloot haar amberkleurige ogen, genietend van de zon en de bries. Ze zonk langzaam weg in haar gedachten.
Ze was helemaal vergeten dat ze hier eigenlijk zat om katten te bekijken als ze langs liepen. En ze was ook nog zo in haar gedachten verzonken dat ze de presentie van een andere kat niet eens had opgemerkt. Pas toen de andere kat zich op de tak beneden haar had laten zakken en haar had gegroet. Haar tak zwierde ietwat op en neer toen ze deze van schrik steviger beetpakte. Haar vacht stond iets overeind, maar voorzichtig keek ze uiteindelijk naar beneden. "Hi Lostpaw," Groette ze de kater, "Ik had je niet zien aankomen," Haar oortjes gingen ietwat beschaamd naar achter terwijl ze dat zei, maar ze herstelde zich snel, "Wat ben jij hier aan het doen? Jagen? Of gewoon aan het wandelen?" Vroeg ze uiteindelijk, haar kop nieuwsgierig schuin houdende. Ze liet zich uiteindelijk zakken van haar tak, zodat ze op gelijke hoogte zat met Lostpaw.

Onderwerp: Re: A little bit alone.. do 1 sep 2011 - 19:02

Het duurde langer dan mocht voordat hij haar geur herkende en de naam in zijn gedachten schoot; Minnowpaw. Hij glimlachte vriendelijk naar d'r, terwijl hij toekeek hoe ze naar beneden kwam zodat ze op gelijke hoogte zat. Hij hielt zichzelf stevig vast, zodat hij niet naar beneden zou knikkeren op het moment dat de tak bewoog. Zijn oortjes gingen naar voren staan toen hij Minnowpaw weer hoorde praten; "Wat ben jij hier aan het oden? Jagen? Of gewoon aan het wandelen?" Hij verplaatste zijn pootjes ietsjes zodat hij beter zat en toch niet uit de boom knikkerde. Daarna keek hij de poes weer recht aan en glimlachte wat vaagjes. "Gewoon aan de wandel. Het begon te vervelen in het kamp," nu wist hij wel dat 'ie kon gaan jagen. Maar zijn technieken waren nou niet echt je van het, nog niet in ieder geval. Daarvoor moest hij eerst een mentor hebben. Hij hoopte dat 'ie zelf ook gauw een mentor zou krijgen en eindelijk met zijn training kon gaan beginnen.
Lostpaw schudde zijn kop voorzichtig, zodat de tak niet te erg begon te schudden. Hij keek de poes weer aan en vroeg; "En jij?" Waarna hij voorzichtig op de tak ging liggen. Zijn klauwtjes waren stevig in de tak geslagen, zodat hij niet zou vallen. Gelukkig had hij een goed gevoel voor evenwicht, dus zou het moeten lukken om zo te blijven liggen. Lostpaw had geen lange vacht, maar de kleur viel wel erg op. Oranje zou hij alleen kunnen verbergen in de herfst, maar voor de rest viel hij op als een paarse koe tussen de rest van de koeien. Verveeld zuchtte 'ie en keek om zich heen, genietend van de natuur.

"I stare deep down into the eyes of my nightmares, as they come to life.
I feel my heart beat right out of my chest, and I think I might be losing the fight.
I might be losing it."
【L O S T P A T H】

Onderwerp: Re: A little bit alone.. za 3 sep 2011 - 20:11

Haar klauwen begroeven zich iets dieper in de ruwe schors van de boom, gewoon zodat ze er niet af zou vallen. De tak boog ietwat door terwijl ze ging zitten. Iets wat haar zowel een stoot adrenaline gaf, als beangstigde. Want als je naar beneden zou vallen... Dan.. Daar dacht ze liever niet aan. Ze ging iets verzitten, zodat ze iets comfortabeler zat. Het kleine tortoiseshell-and-white poesje liet voorzichtig met één poot de tak los, en begon deze rustig schoon te likken. "Gewoon aan de wandel. Het begon te vervelen in het kamp," Miauwde Lostpaw. Nieuwsgierigheid glansde in Minnowpaw's amberkleurige ogen terwijl ze haar oren spitste om zijn verhaal op te vangen. Ze bleef eventjes stil, benieuwd of er wat meer uitleg bij zijn woorden kwam. Maar nee, dat kwam niet. "En wat is er allemaal gebeurd tijdens je wandeling? Nog interessante dingen tegen gekomen?" Vroeg Minnowpaw, duidelijk een waterval aan verdere nieuwsgierige vragen inslikkende. Ze wou de kater niet helemaal overvloeden met vragen, zoals ze wel eens deed.
Ze staarde eventjes naar de lucht, kleine wolkjes dreven langzaam voorbij, en tevreden liet ze haar adem ontsnappen uit haar mond. Vervolgens krulde ze haar gevlekte staartje om haar voorpootjes heen. "En jij?" Vroeg Lostpaw. Minnowpaw haalde haar schouders iets op, vastbesloten om niet weer te overvloeden met woorden. "Gewoon wat op verkenningstocht," Miauwde ze, trots op hoe rustig ze dit keer sprak, al kostte het haar de grootste moeite. Ze wou meer als haar mama zijn, waardig, rustig, majestueus. Alleen dit was haar nog niet echt gelukt. "Ik ben nog niet zo vaak bij de uilenboom geweest, ik was benieuwd of er een uil in zat," Bekende ze voorzichtig, alsof ze zich er een beetje voor schaamde dat ze niet zeker wist of er een uil leefde of niet.