I'm dreaming about who we used to be, young and free |Quietpaw|

De rode tabby kater zette zich schrap voor wat Swanpaw ook wilde proberen. Natuurlijk was de witte kater ouder dan hij en daarmee ook beter getraind, maar het zou allemaal vast wel goed komen. Ook al was dit hetgeen waar Swanpaw goed in was, alsnog kwam hij ietwat onzeker over. Maar het maakte Quiet niet zoveel uit, daden zeiden nou eenmaal meer dan woorden. Het maakte niet uit of Swanpaw alles stamelde of niet, het maakte wel uit of hij Quiet uiteindelijk wist te vloeren. Quiet volgde de instructies van zijn 'leraar' op en nam een aanvalspositie aan. Hij zette zijn poten wat uit elkaar om meer grip op de grond te kijken en richtte zijn ogen op Swanpaw. Hij mocht aanvallen? Oké. "Wat jij wil," zei Quiet grijnzend, alsof het heel wat zou gaan voorstellen wanneer hij aanviel. De rode kater stormde toen op Swanpaw af, maar net voordat hij contact zou kunnen maken, pareerde hij naar rechts om een afleiding te creëren. Vervolgens probeerde hij zijn poten, nagels ingeklapt, op Swanpaw's flank te richten.

Eigenlijk had hij wel een goed gevoel over zijn zorgvuldig uitgedachte aanval. Die ontwijking zou Swanpaw vast nooit aan zien komen! Toen hij zijn bocht wilde maken, leek alles ineens in slow-motion te gaan. De witte kater sprong, en voor hij wist wat Swanpaw van plan was, voelde hij de zachte poot van de witte kater over zijn buik heen trekken. Als dat een klauw was geweest, was er een grote kans geweest dat zijn ingewanden hier nu open en bloot op de grond lagen. Het was meer door de schrik van die realisatie dan door Swanpaw dat Quiet zijn balans verloor en vervolgens ten gronde ging. "En zo rijt je iemand anders zijn buik aan stukken," miauwde Swanpaw toen, voor het eerst met een zelfverzekerde grijns op zijn gelaat. Quiet keek hem vanaf de grond met grote bewondering aan. "Indrukwekkend!" riep hij toen, opnieuw grijnzend. Hij drukte zichzelf omhoog en haalde zijn poot vervolgens een aantal keer over zijn met zand bedekte gezicht. "Heb je dat zelf bedacht?" vroeg de rosse kater, terwijl hij weer dichterbij Swanpaw kwam.

Het deed Quiet goed om Swanpaw zo te zien. Er leek iets van zelfvertrouwen in zijn blik en houding te zitten, en het deed Quiet grijnzen. Hij had zijn vriend nog nooit zo zelfverzekerd gezien als nu. De witte kater gaf aarzelend toe dat hij het zelf toch wel een beetje bedacht had, en Quiet glimlachte hem toe. "Ik ga het zeker gebruiken vanaf nu," liet hij zijn vriend weten. Het was een handige techniek, één die maar weinig katten aan zouden zien komen. Quiet ging zitten en begon zichzelf schoon te likken, hier en daar was zijn vacht besmeurd met plekken zand. Niet dat hij veel gaf om hoe smerig hij was, maar het begon nu toch wel flink te irriteren. "Als we warriors zijn, wil ik jou zeker aan mijn zijde in het gevecht," vervolgde de rosse kater. Swanpaw mocht dan niet zo goed kunnen jagen, vechten kon hij uitzonderlijk goed.

Zijn ogen schoten even snel naar de hemel, die toch wel een tikkeltje donkerder werd dan voorheen. Waarschijnlijk zou er ieder moment een laag sneeuw naar beneden kunnen vallen. Koud, maar wel leuk. Als je de hele prooischaarste weg dacht, was Leafbare toch best oké. De sneeuw was leuk om in te spelen, en het was leuk om over het ijs te glijden wanneer het meer bevroor. Al snel bleek dat hij gelijk had: een sneeuwvlokje dwarrelde naar beneden en landde op zijn neus, waarop het smolt. De druppel gleed vervolgens van zijn neus en maakte contact met de grond. "Tijd om een igloo te bouwen," mompelde Quiet. Het begon steeds sneller, en al snel werd hij omringd door kleine hoopjes van het witte spul. Het plakte in zijn vacht, waar het vervolgens ook weer smolt. Koud had hij het nog niet, dat zou nog wel komen. Zijn ogen gingen weer naar Swanpaw, waarop de rosse kater warm glimlachte. "Misschien tijd om de training te staken." Hij wilde niet ondergesneeuwd worden. Het was nogal lullig als zijn moeder hem op moest gaan graven of iets dergelijks.

Zo langzamerhand begon de jonge kater toch wel te rillen. Het was ineens toch echt een stuk kouder geworden, waarschijnlijk omdat zijn vacht nu ook helemaal nat was van de gesmolten sneeuw. Quiet stond op en schudde zichzelf even flink uit, maar heel veel hielp het ook niet. Al snel werden de verdwenen sneeuwvlokjes weer vervangen door nieuwe. Swanpaw suggereerde om terug te gaan naar het kamp, waarop Quietpaw knikte. "Let's go," zei de kater, terwijl hij moeizaam door de sneeuw plofte. Het sneeuwde behoorlijk hard, zo hard dat hij zijn poten nu helemaal omhoog moest halen om hem weer opnieuw te plaatsen. Het was gelukkig niet al te ver terug, want dit was ongelooflijk vermoeiend.

Hij voelde de spieren in zijn poten al verzuren, dit zou hij niet heel lang volhouden. Hij mocht dan flink gegroeid zijn, hij had nog steeds niet het postuur van een volwassen kat en dus was het nog steeds wat moeilijk om echt zwarte krachttraining te doen zoals dit. In stilte stapten ze samen verder, te druk met het malen door de sneeuw om echt woorden te wisselen. Ondertussen kreeg hij het gelukkig wel steeds warmer, al was het door het harde werk. Uiteindelijk kwamen ze bij het kamp aan, waar het ook meteen stukken warmer was door de afgesloten ruimte en de aanwezigheid van alle andere katten. De sneeuw in zijn vacht begon weer te smelten en ook Quiet ging in zijn nest liggen. Vervolgens vond hij het tijd om zichzelf schoon te gaan likken, hij zat namelijk nog steeds onder het zand van hun oefening. "Hé, Swan, bedankt voor het trainen," zei Quiet met een glimlachje. Nu hij hier zo in zijn nest lag, kreeg hij eindelijk door hoe moe hij eigenlijk was.