Just keek on going

Sagepaw stapte zonder een precies doel naar de Leader's Den. Al een tijd spookte het idee door haar kop om de Clan te verlaten, al was dit geen vast plan dat ze had. Gewoon een abstract idee waar ze waarschijnlijk toch niets mee zou gaan doen. Het maakte haar bang, de toekomst. Alleen zou ze het niet redden. Jagen kon ze prima, maar vechten was haar zwakke plek. Ze had het nog niet genoeg geoefend en uit ervaring wist ze dat er genoeg katten waren die sterker waren dan zij, vooral in dat onvoorspelbare rogue-gebied. Ze maakte geen schijn van kans, dus moest ze hier wel blijven. Zuchtend stapte ze de Den binnen, maar er was niemand. Buiten het pasgeboren nestje van Butterstar, dan. Ze keek op de kleine kittens neer. Ze waren mooi, schattig. Een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht. Eén van hen leek wakker te zijn, een grijze tabby kater. "Hé," groette Sage hem zachtjes, om de anderen niet wakker te maken. Ergens was ze wel blij dat Butterstar er niet was. Nu hoefde ze ook geen moeilijke gesprekken te voeren.

Het jonge katertje kwam in beweging, langzaam maar zeker. Hij had die grappige bewegingen die pasgeboren dieren maakten wanneer ze nog niet precies wisten wat ze aanmoesten met hun ledematen. Ze keek hem aan in zijn ogen, die waren fel blauw, evenals Butterstar. Sagepaw zuchtte, deze jonge kater had wel familie. Wel een moeder. De jaloezie probeerde ze te onderdrukken voor de kitten. Ze wilde nu haar vrolijke zelf zijn. Het katertje sprak, moeizaam, maar het was duidelijk wat hij bedoelde. Hij groette haar, vertelde haar dat zijn naam Robinkit was. "Hallo, Robinkit. Ik ben Sagepaw," stelde ze zich met een glimlachje voor. Wat een dotje was het ook. Ze keek nogmaals rond. "Robinkit, weet je waar je moeder is?" vroeg ze toen, voor de zekerheid. Al had ze niet het gevoel dat deze kitten beschikte over dat soort informatie.

Sage grinnikte toen de kitten haar naam probeerde te zeggen. Het klonk gewoonweg schattig en ze had er het hart er niet voor om hem te vertellen dat zijn uitspraak niet klopte. "Goed zo," prees ze de kitten van Butterstar toen met een glimlach. Op de vraag waar zijn moeder was, gaf hij een redelijk vaag antwoord. Buiten, ergens. Natuurlijk wist de kitten ook niet waar zijn moeder was. Butterstar had genoeg dingen om te doen, en Sage kon niet verwachten dat Robinkit haar persoonlijke secretaris was en op ieder moment haar locatie wist. De jonge kater gaf aan nog nooit buiten te zijn geweest, waarop er een stoute glimlach op Sage's gezicht verscheen. "Dan wordt dit je eerste keer!" prevelde de poes enthousiast. Met een brede glimlach op haar gezicht tilde ze de kitten naar buiten, waar ze hem voor de ingang van de Leaders Den neerzette. "Kijk, dit is nou het kamp," vertelde ze, waarop ze de kitten even rond liet kijken.

Sage kon al peilen dat Robinkit niet de braafste kitten was, en dat waarschijnlijk ook niet zou blijven. Iets dat ze eigenlijk wel leuk vond, want zelf was ze ook niet bijzonder gehecht aan de regels van de Clan en die van Butterstar. Zij en de Clanleider stonden niet helemaal op goede voet met elkaar, al was de leider zelf zich hier niet van bewust. Maar goed, de kreet van de kitten moedigde haar alleen maar aan om hem mee naar buiten te nemen. Er was zoveel meer te zien dan alleen die stomme Leader's Den. Ze moest natuurlijk wel opletten dat hij niet te lang in de sneeuw rond zou stappen en onderkoeld zou raken, want dan zou ze echt een groot probleem hebben. De kitten vroeg wat 'dat' was terwijl hij met zijn poot in de sneeuw tikte. Sagepaw keek hem even vragend aan, wist hij nou niet wat sneeuw was? Oh ja, tuurlijk. Hij was een kitten, dit was waarschijnlijk de eerste keer dat hij sneeuw zag. "Dat is sneeuw. Als het koud is buiten komt het uit de lucht vallen," legde Sagepaw Robinkit uit. Het was een leuk gezicht hoe de kitten voor het eerst met het witte spul in contact kwam.

De felblauwe ogen van de grijze tabby gingen naar boven, en tuurden de hemel in met een ietwat verontruste blik. Sage moest er even aan wennen dat alles nieuw was voor deze kitten, bevroren water dat uit de lucht stortte, was niet zo normaal voor hem als het leek voor haar. Het leek wel alsof de hele wereld van de kitten ineenstortte en weer opnieuw in elkaar gezet moest worden, stukje voor stukje. "Va.. Valt het echt uit de lucht?" stotterde het katertje, en Sage knikte als antwoord op zijn vraag, gepaard met een ernstige blik in haar ogen. Toen de kitten nog steeds naar boven keek, en vroeg of een bepaald iets sneeuw was, keek Sage even verward naar boven. "Nee, dat zijn wolken. De regen komt daaruit," vertelde ze. Ze wist niet hoe of wat, maar het was gewoon zo. Uitleggen kon ze het niet: ze was nu eenmaal maar een kat, dus hoopte ze dat de kitten niet al te nieuwsgierig was en zijn slimme vragen voor zich zou houden, Sage had er namelijk ook geen antwoord op.

De grijze kitten vroeg of het niet gevaarlijk was als alle sneeuw of regen ineens naar beneden donderde. Sage schudde glimlachend haar kop. "Het komt allemaal in kleine drupjes, er is niets gevaarlijks aan," vertelde ze aan de kitten. Al was een regen,- of sneeuwstorm allesbehalve prettig, levend begraven werd je toch niet. Sage knikte smalend toen Robinkit zijn interpretatie gaf van wat regen was, namelijk het geluid dat van het dak komt. "Regen zul je nog vaak genoeg tegenkomen, Robinkit," zei ze tegen de kitten. Na een tijd zou ook deze kater er waarschijnlijk een hekel aan krijgen. "Regen is hetzelfde spul als waar wij Riverclanners in zwemmen," ging ze verder, eigenlijk wel een bijzonder fenomeen. Ze keek even op de kleine kitten neer, over enkele manen zou ook hij leren zwemmen.