Petals en Clovers, but this time the blossoms are revieled|Geboortetopic

Met een verontrustende uitdrukking op haar gezicht deed de witte kattin haar best vooruit te lopen. Op z'n minst tot het einde van de ShadowClangrens. Ze wou even rondkijken aangezien ze na een maan of twee in de nursery vervelend vond. Daarnaast vond ze ook dat ze het recht had wat beweging te krijgen. Haar gedachtes gleden naar Flamekit en Moonkit. Ze had hun van afstand in de nursery in het zeil gehouden. Een slappe glimlach ontstond op haar gelaat bij het terugdenken van hoe levendig Flamekit wel niet was en hoe zorgzaam Moonkit was. Zo was Cloverblossom ook weleens geweest in haar jeugd. Alhoewel ze nog nooit erbij had stil gestaan Medicine Cat te worden. Het speet haar dat ze net niet bij de ceremonie naast hun zal staan. Ze hield van hun, maar leed een beter leven bij Grizzlyface, die ze een tijd lang niet gezien had. Bovendien vertrouwde ze Rustscar voor hen te zorgen en wisten ze toch niet wie hun moeder was, wat haar dus pijn van binnen gaf.
Niet alleen mentaal kreeg ze pijn. Haar gezicht vertrok bij het voelen van een harde schop. Ze was er half gewend aan geraakt aangezien ze Flame en Moon ook gedragen had. Maar deze schoppen waren niet van twee kittens, nee. Het waren minstens drie! De schoppen werden bij elke achter elkaar harder. Tot de witte kattin niet verder kon dan liggen. Toch besloot ze te gaan schuilen voor welke kwaad dan ook voordat ze echt zou bijkomen. Dus met moeite dwong ze zichzelf te blijven lopen tot een onbewoonde dassenburcht in haar gezichtsveld verscheen. Opgelucht kroop ze erin. Jep, totaal onbewoond. De geur van de das was slechts maar half te ruiken. Het was minstens een seizoen geleden dat het beest hier woonde.
Nadat ze met moeite van de pijn een nestje in elkaar gefrutseld had plofte Clover neer. Ze lag nu veel lekkerder dan op de goudgekleurde bladeren dat de burcht helemaal verstopt had. Nog meer schoppen kwamen, gevoeld door een gold van weeën over haar lijf. Was het echt zo? Ze wachtte even af voor nog een teken. Algauw werd de pijn onverdraaglijk. De kittens kwamen!
Met paniek keek ze om zich heen voor geen reden. Onee! Wat als er iets misging?! Nu hoopte ze dat Girzzlyface kwam of Rustscar of Spottedfeather. Zelfs een BloodClankat had ze op dit tijdstip gewenst. Dit kon ze niet alleen. Dat wist ze!
Toch leek ze van buiten tamelijk kalm. Ondanks haar gespannen staart. Haar blauwe ogen op de ingang gericht bad ze tot StarClan dat er minstens één iemand kwam. 'Ow StarClan het spijt me U te hebben teleurgesteld.' jammerde ze in stilte. 'Maar alstublieft, help me en mijn kittens.'

Postvolgorde:

Met een pijnlijke blik keek ze toe hoe haar buik paniekerig en snel op en neer rees. Haar oren spitsten bij het horen van een geluid. "Hier ben je!" Haar blauwe ogen werden groot van opluchting en het geluk dat ze voelde weer is zijn partner te zien. 'Grizzlyface,' snorde ze zachtjes waardoor ze zich zo pijnloos mogelijk haar nek strekte om hem een kopje te geven. "Wacht eens.. Nu!? komen.. komen de kittens...nu?" De poes keek zwijgend terug naar haar buik dat nu echt veel pijn deed. Ze knikte alleen maar, Clover wist dat ze haar adem moest besparen. Dit zal nogal moeilijk worden. Een veel pijnlijkere kramp dan de anderen volgde en de poes wist dat ze nu aan het werk moest. Ze hield haar adem in en zuchtte het weer uit toen de pijn zachter werd. Voor ze het wist zag ze een klein, opgerold balletje op de grond. De poes schoof het met haar staart naar zich toe en likte het schoon. Vervolgens bekeek ze het kleine ding. Een jongen. 'Jij noemt hem,' Ze glimlachte naar Grizzly met vermoeide ogen. Hoeveel kwamen er ook alweer? Maar helaas gunde de natuur haar niet wat rust. Want voor ze het wist kwam er nog een kramp.

Soldier mag nu posten

Met een vermoeid gezicht en diffe, maar stralende ogen keek ze naar haar zoon. Het oudste van het nest. Snorrend keek ze naar haar partner. Soldier. Die naam pastte wel bij hem. Ze gaf het kleintje likjes over zijn kop voordat ze zich weer concentreerde op het volgende kitten. Het deed pijn, toch gaf het bijzijn van Grizzly en haar eerstgeborene kracht en moed. Ze beet op haar lip voordat de druk weg was. Haar blauwe ogen waren hlazig van de pijn. Zorgzaam likte ze de twee kitten. Een meisje, hmm? Met een nadenkende frons dacht ze na voordat ze het poesje naar zich toe trok. 'Jij zal vanaf nu Naveah heten, omdat ik je zie als een engel in heaven.' Ze grinnikte. Maar de pret en genot werd afgebroken door de pijn dat weer volgde. StarClan, hoeveel kwamen er nog?

-NNAVEAH MAG NU POSTEN

Van een klein wezentje waar geen kat in te herkennen was was het katje uitgegroeid tot een vrij grote kat. Hij merkte na een tijdje dat hij niet alleen was. Andere groeiden naast hem. Dat had hem geïriteerd, ze zaten in de weg. Aan een sibling hechtte hij echter wel waarde. Na een lange tijd merkte dat hij hier klaar was. De buik begon dan eindelijk in beweging gekomen. Zijn lievelings zusje was er nog wel. Misschien konden ze hier samen blijven? Een poot van zijn andere zusje kwam over zijn oog een liet een lang wondje achter. Geschrokken schoot hij naar voren. Hij wou niet de laatste zijn. De buitenwereld viel echter zwaar tegen. Het was heel erg koud. Zonder ergens op te letten snuffelde hij naar zijn moeders buik waar hij op een van zijn sibs stond. Waar was zijn zusje? Kwam zij ook zo?

-Ik mocht na Naveah posten. Arme Blade, hij hecht zich aan maar een sib, en precies die gaat naar Shadowclan XD