Unfinished life

Onderwerp: Re: Unfinished life ma 14 dec 2015 - 16:35

Greykit keek de kleinere grijs witte kitten aan, een glimlach bleef op zijn gezicht hangen. Hij spitste zijn oren en zijn glimlach verdween op zijn gezicht, "Het blijft niet voor altijd zo" Piepte Crescent. Zijn ogen kneep hij samen, hij was blind bleef dat ook dan niet voor altijd. Hij klapte zijn kleine nagels uit, hij moest gokken waar ze ongeveer zat. Als ze aangevallen zou worden zou ze wel moeten terug vechten, "Ik ga dat niet doen, want je hebt pijn." Sprak zijn vriendin duidelijk. Een kleine grijns kwam op zijn gezicht, hij zette een stap naar voren. Een hele pijn streek ging door zijn lichaam, hij zetten zijn spieren strak. De pijn was bijna te veel, hij zou neer vallen. Alleen nu niet, "Wazig zien blijft voor altijd, ik overleef het wel." Miauwde hij streng. Hij probeerde kort naar haar uit te halen net zo wat hij deed bij Bitterkit en Reedkit dat bij hem deed, ook de uithaal deed pijn. Hij moest leren ontwijken, vechten zou hij moeilijker kunnen. Hij had alles al overleefd, zelfs zijn poot was weleens verzwikt. Hij had ooit een hele kras over zijn gezicht staan door Reedkit, hij kon de beide sibs soms liever dood wensen maar dat deed hij niet. Ze waren zijn sibs en bij allebei daagde hij het zelf uit, hij haalde weer uit alleen dit keer met geen idee waar Crescentkit was. Weer voelde hij een schok door zich heen gaan, zijn hele poot trilden. Zijn lichaam deed hetzelfde, zijn staart hing nog steeds op de grond. Zonder een gevoel probeerde hij maar zijn best, alleen de pijn ging steeds bij elke stap. Bij elke beweging steeds meer pijn doen. Hoe moest hij ooit zijn moeder op hem trots maken, hij faalde. Ace was er een lange tijd niet en zelfs zonder hem bleef hij leven, dus hij kon nog niet dood. Daarom moest hij nu al leren vechten, nu.

Onderwerp: Re: Unfinished life ma 14 dec 2015 - 17:47

Zijn spieren gingen strak staan en Crescent haar blik was weer wat normaler geworden. Grey zou het toch wel snappen? Daar was hij wel slim genoeg voor. Toch vond ze het raar dat hij zijn spieren aanspande. Hij moest rusten. Toen hij een stap naar voren zette keek ze hem aan. Streng gezichtje. Nou hoe streng ze kon kijken. Ze was serieus. "Wazig zien blijft voor altijd, ik overleef het wel." Ook zijn stem klonk streng en Crescent ging staan, want hij leek helemaal klaar voor een gevecht. Die zich hier niet plaats ging vinden. Zag hij niet goed? Een bezorgde blik kwam in haar ogen. "Zie je niet goed Grey? Dat moet je tegen Ace zeggen als hij terug is", zei ze, maar er werd naar haar uitgehaald. Crescent was sneller en zette een klein stapje naar achteren. Bij de volgende stapte ze opzij, maar bij die had ze er al meer moeite ermee. "Grey stop" Haar stem klonk nog rustig, want ze hoopte dat het hem zou kalmeren. "Ik doe niet mee." Nog even en ze ging er vandoor, het leek echt alsof er iets ergs aan de hand was. Hij wist nog niet eens wat er allemaal was buiten de den. Dat kon hij duidelijk ook nog niet aan.

Pleαѕe doɴ'т тαĸe мy ѕυɴѕнιɴe αwαy:

Onderwerp: Re: Unfinished life ma 14 dec 2015 - 19:25

Greykit keek strak naar de jonge kattin, hij spitste zijn oren. Zijn klauwen waren nog steeds uit geklapt, hij hijgde al. Hij was zwak, niemand wilde een zwakke kitten. Niemand was er, hij moest het proberen. "Zie je niet goed Grey? Dat moet je tegen Ace zeggen als hij terug is", zei Crescent, ze leek al zijn klappen te ontwijken. Haar woorden klonken als een belediging, hij kon goed genoeg zien. Hij wilde meer aanvallen, hij probeerde te gaan rennen om haar te raken. De pijn in zijn lichaam, hij haalde flink uit. Meer uit woeden, alleen toen hij dat had gedaan had hij het gevoel dat hij nu helemaal geen lucht kreeg. Hij hijgde, hij hapte naar adem maar bleef haar stil aanstaren. "Grey stop" Haar stem klonk nog rustig, hij wilde het niet. Hij wilde niet zwak zijn, zelfs Crescent kon van hem winnen. "Ik doe niet mee." Miauwde ze, ze begreep zijn gevoelens niet. Hij keek haar kwaad aan of ieder geval in haar richting, ze beledigde hem met zijn ogen maar niet alleen. Hij kon nooit ergens beter in zijn, hij was niet slim zoals andere waren of sterk of snel. Niemand vertelde hem wat, hij was alleen. Hij wilde dat niet meer, hij zakte door zijn poten heen zonder dat hij het wilden. Hij voelde de pijn maar negeerde de krijsen, hij wilde schreeuwen maar wilde niks laten zien. Niks laten voelen, zij hoefde niks te weten. "Laat me met rust en ga." Snauwde hij op een zachte toon, ergens vond hij dit niet leuk om tegen haar te zeggen maar ze zou zo niet de ziekte kunnen over krijgen en zich nog minder hier laten zien en helemaal als hij. Hij had gehoopt dat zijn ziekte al eerder was overgegaan maar nu liep hij er ongeveer 2 tot 1 maand mee, hij kon daar niet tegen. Hij kon nooit trainen, "laat me met rust en kom hier nooit meer terug zo lang als ik hier ben." Mompelde hij een stuk zachter en bleef daar op de koude grond liggen, hij had geen vrienden. Zijn familie kwam niet eens meer, hij sloot zijn ogen en richtte zijn hoofd de andere kant op. Een traan gleed langzaam over zijn gezicht, nee niemand.

Onderwerp: Re: Unfinished life ma 14 dec 2015 - 21:42

Hij stopte niet. Nog een paar keer lukte het haar om hem te ontwijken. Ze zag hoe hij zichzelf aan het verwoesten was. Hij hapte naar adem bij elke slag en pijn zat in zijn spieren. Je zag hoe hij nog een laatste keer uithaalde en die kwam vol tegen haar kop en ze werd tegen de grond gegooid aangezien Crescent klein was. Tranen schoten in haar ogen en ze bleef op de grond liggen. Na haar woorden ging hij ineens in elkaar. Ze had nog altijd medelijden, maar bleef op de grond liggen nog altijd in de war van wat er net was gebeurd. Zodra hij in elkaar zat ging ze voorzichtig overeind zitten. Tranen in haar ogen, maar waren er nog niet uit komen rollen. Daaraan kon je nog goed zien hoe een kitten ze eigenlijk wel niet was. Zou ook altijd wel bij haar blijven dacht ze. Na zijn woorden keek ze hem nog verbaasder aan met haar verwarde en ergens bange blik. "laat me met rust en kom hier nooit meer terug zo lang als ik hier ben." Eerst wou ze hem tegenspreken, maar kreeg al snel door dat ze toch niet ging winnen. Crescent was de enige die langskwam en zelfs dat liet hij niet meer toe? Met tranen in haar ogen draaide de kitten zich om en rende de medicine cat den uit. Ergens in het hoekje van het kamp ging ze zitten. Ze had geen zin om aan anderen te vertellen waarom ze verdrietig was.

{ Crescent is de den uit. Of topic voorbij of Grey gaat haar achterna. Jij kan kiezen.

Pleαѕe doɴ'т тαĸe мy ѕυɴѕнιɴe αwαy:

Onderwerp: Re: Unfinished life di 15 dec 2015 - 11:30

Greykit was zelf geschokt dat hij de kleine grijze kitten een klap op haar hoofd had gegeven, hij wilde namelijk alles ontwijken maar ze viel hem niet aan. Hij bleef op de grond liggen, hij had zijn kopje tussen zijn poten begraven. Het was beter zo, hij moest haar wegsturen. Zo kreeg zij meer tijd voor haar vrienden en kreeg ze ook niet de groenhoest, het was beter zo. De kitten voor hem leek ook in schok maar draaide zich om en rende de Med. den uit, hij draaide zijn kopje haar richting op. Naar de lichte richting van de Med. den, eigenlijk wilde hij nog roepen en haar het liefst weer terug willen zien alleen het was beter zo. Een zachte piep verlaten zijn mond, wat had hij gedaan. "Crescent..." Klonk zijn stem heel erg zacht, hij probeerde op te staan om terug naar zijn mos bed te lopen maar hij had al zijn energie op dat gevecht gezet waardoor hij niet eens meer recht overeind kon komen. Hij was dom geweest, zijn woeden had hem overtroffen. Nu had hij zijn beste vriendin weggestuurd, zijn eenzaamheid had hem zo gemaakt. Hij stond met veel moeite op, ze zou hem vast niet meer kunnen horen. Hij had niet zo bot tegen haar moeten zijn, ze was al te ver weg. Hij zou flauw vallen als hij nu achter haar aan zou rennen, hij kroop met al zijn kracht naar de uitgang. Hij zag zijn beeld steeds waziger worden, nog steeds hijgde hij. "Crescent! Het spijt me." Het eerste riep hij maar het laatste mompelde hij, hij kende haar toen hij een kleine kitten was. Hij pas 2 weken was en zij al 2 en een half, ze was altijd een halve maand ouder. Als hij Med. Apprentices was had hij al lang zichzelf kunnen helen, hij zat misschien in deze den vast maar hij had toch niks beters gekund. Hij was geen goede vechter nor jager, hij was maar een kitten die hulpeloos hier lag zonder een enige reden. Niemand kwam hem eens opzoeken, hij had niemand nodig.