Like Trash

Bloodclan had Thunderclan overgenomen. Hoe de hell had haar clan dit kunnen laten gebeuren? Zwakke katten ook. Dan moest ze het zelf maar oplossen, want hier was ze niet van gediend en dat mochten die andere moeilijkdoeners ook weten. Natuurlijk waren er enkele kleine puntjes, zoals het feit dat ze een kitten was, een flink stuk kleiner dan gemiddeld en met een enorm kort lontje. En dat korte lontje was momenteel opgebrand. Het hielp ook niet dat er nu zo veel nieuwe dingen waren dat haar hoofd leek te exploderen. Stom geheugen, en dan zeggen dat fotografisch geheugen leuk was, dus niet. Palekit had verder ook veel te veel moed dan handig was. Zo had ze het fantastische plan de eerste de beste Bloodclanner aan te vliegen en hoogpotig af te maken. Want het was wel zeer onbeleefd een clan binnen te vallen en die zonder pardon over te nemen. Onzin allemaal. Ze zou het zelf wel afhandelen, een kat per keer. Zo was het dus ook dat ze haar eerdere genoemde word aanhield. Ze zag een jonge Bloodclanner voorbij lopen, stormde op hem af en bleef even voor hem staan. Haar tweekleurige blik boorde zich in zijn ogen, in de hare duidelijk een boosheid te zien. Ze haalde hierna plots uit naar zijn gezicht. Wat nou agressie lost niks op?

Goed, werken aan het mikken, dat was punt een. Palekit liet haar ogen over de ander heen glijden, hij had iets bekends, wat voor haar zei dat ze hem eerder had gezien. Ze kon dankzij haar humeur even niet opkomen waar ze hem van kende, of zijn naam. Dat kwam later, het kwam altijd later als ze het wou. De zwarte kater was groter als haar, en ook wat ouder als ze het goed kon schatten. De jonge kattin ontmoete de blik zonder angst en met een enorme felheid. Deze eigenschap maakte haar vechten niet beter, het zorgde ervoor dat ze de situatie niet goed in kon schatten. Het zou alleen werken als ze groot en sterk was, beiden miste ze tegenover deze kater. Bij de woorden van de ander legde ze haar oren in haar nek en keek ze hem stern aan. "Door je vrienden te pakken en op te rotten uit ons kamp" Sprak ze op een ietwat sceptische maar humeurige toon. Het was duidelijk dat ze wist dat ze hier weinig mee opschoot, al helemaal met netjes vragen. Ze zette hierna haar pelsje weer op en maakte zich klaar de ander nogmaals een klap te verkopen. De directe aanpak was immers de beste, en ze maakte zo in ieder geval haar punt duidelijk.

Als Palekit dan toch iets goeds over die Bloodclanners moest zeggen was het dat ze in ieder geval geen watjes waren. De calico poes keek de ander strak aan, duidelijk makend dat ze haar woorden heus wel waar wou maken. Ze zwiepte wat met haar staart toen de ander om haar heen wou lopen. Dankzij zijn woorden duwde ze haar oren naar achteren. "Noem me geen schat als je leven je lief is" siste ze hem dreigend toe. Natuurlijk was een dreigement wat moeilijker te geven als je naar je slachtoffer omhoog moest kijken, maar ze deed het in ieder geval met zelfvertrouwen. Net toen ze aan het bedenken was hoe ze hem het beste kon vermoorden hoorde ze haar naam. Ze fronste, oprecht verbaast. Haar blik was veranderd naar een schattend terwijl ze de ander nog eens bekeek. "Inderdaad, en wie mag jij dan wel zijn als je m'n naam kent?" Hij stond nu naast haar en ze overbrugde de nog kleine ruimte tussen hun in en keek hem star aan. Zelf had ze weinig tijd doorgebracht bij andere katten, over het algemeen had ze een subtiele haat naar alle levensvormen. Maar deze kater leek bekend, en hij wist haar naam. Toch was ze nu flink nieuwsgierig geworden, al probeerde ze het te bedekken.

Palekit vond de kater voor haar maar raar. In ieder geval was hij geen watje dat meteen in huilen uit barstte, maar dat was waarschijnlijk een eigenschap van die vage clan. Maar hij had iets bekends, ze had deze kat als eens eerder gezien. Ze herkende de details, en haar hoofdpijn was iets minder. Maar ze had nog nooit eerder een Bloodclanner gezien, en ze zou dit effect ook niet hebben als ze hem bij de inval had gezien. Hij stelde zich voor als Cole, en hoewel ze minder goed was in namen als in beelden, kon ze zeker zeggen dat ze de naam Cole niet kende. Bij zijn verdere woorden was ze zichtbaar verbaast. Ze was snel boos te krijgen, maar ook snel eruit te gooien. Haar blik lag schattend in zijn groene ogen. Dat verklaarde het. Toen hij verder ging ontwaakte ze uit haar stilte. "Natuurlijk herken ik je nog idioot" ze had weinig andere keus met haar geheugen. Maar ze had nooit de link gelegd tussen Coalkit en Cole, want ja, het was al een tijd geleden. Daarbij zou ze nooit iemand van haar clan kunnen afschrijven als verrader. Haar blik was nog altijd star in de ander geprikt, en het maakte duidelijk dat haar gedachtes niet veranderd waren. Hij leefde nog, en als je op kon groeien tussen die stel hersendoden betekende dat dat je sterk was of ook een gek zoals hun. Ze twijfelde nog over wat de kat voor haar was. "Ik had je alleen niet verwacht zó tegen te komen" En al helemaal niet omringt door Bloodclan in je eigen kamp, maar ja, wie had dat nu wel verwacht?