Who do you think you are?

Innerghost volgde haar dochter zonder genade. Ze wou het niet, zette een grote bek op en deed nog eens flink bij de hand en dan wou ze dat Innerghost niet mee ging. Prima, als je je zo zou gedragen, zal ze juist mee gaan. Swiftpaw moest eens een flink lesje respect leren hebben tegenover haar meerdere. En dan vooral de Warriors en de andere hoge rangen. Innerghost wierp een blik op Swiftpaw. "Begin maar met jagen," miauwde ze kalm.

OOC: Eerste post voor Swiftpaw.

Alhoewel ze de blik van haar moeder op haar pels voelde branden, weigerde ze om te kijken. Het liet haar koud wat haar ma op dit moment van haar dacht. Begrijp haar niet verkeerd, ze gaf heus wel om de zwarte poes! Maar wanneer Swiftpaw kwaad was, was ze simpelweg geen katje om zonder handschoenen op te pakken. Daarom ook dat ze even sarcastisch lachte bij de woorden van haar moeder. "Als ik een prooi ruik dan kan ik beginnen, en die zullen niet komen als wij blijven praten." Miauwde ze nuchter, waarna ze dan toch even haar ijsblauwe ogen op Innerghost richtte. Vervolgens hoorde ze plots het geritsel van bladeren en spitste ze vliegensvlug haar oortjes in de richting ervan. Zodra ze de pluizige eekhoorn staart zag dook ze naar de grond toe en sloop ze geluidloos naar voren. Alhoewel de naalden in haar pootkussens prikte lukte het haar toch om zonder opgemerkt te worden dichterbij te geraken. Een kleine lach sierde haar lippen toen ze zich afzette en de eekhoorn bij zijn rug viste. Vervolgens beet ze het diertje algauw dood en keerde ze terug naar haar moeder. Abrupt liet ze de eekhoorn weer vallen voor diens poten en keek ze omhoog zodat hun  blikken elkaar kruisten. Ze wist dat ze voor haar leeftijd al enorm goed kon jagen; wat merendeels kwam door de vele na-trainingen die ze zichzelf gaf. 's Avonds trok ze er vaak terug op uit om alles wat ze die dag geleerd had nog eens extra goed door te nemen. Tot zover ze wist was zij één van de enige leerlingen die dat deed, vandaar haar al goede jaagkunsten. Ze wist gewoon dat haar moeder hier niets op kon zeggen, behalve complimenten dan. "Genoeg gezien? Mag ik dan nu alleen verder?"

"Als ik een prooi ruik dan kan ik beginnen, en die zullen niet komen als wij blijven praten." Innerghost snoof en beheerste zichzelf. Wat wou de moeder nu graag haar dochter een klap verkopen en die eigenwijze kop van der bewerken. Swiftpaw begon echter wel met jagen. Ook Innerghost ving het geritsel op en bleef staan waar ze stond, zodat haar dochter bezig kon met het jaagwerk. Het ging haar dochter goed af en voor haar leeftijd kon ze enorm goed jagen, merkte ze op. Haar dochter ving het eekhoorntje feilloos en ze kon het niet laten even trots te glimlachen. Swiftpaw keerde naar haar terug met het eekhoorntje en liet deze voor haar poten vangen. "Dat doe je goed, Swiftpaw. Je hebt talent wat het jagen betreft," merkte ze op met een trotse glimlach. Deze verdween echter bij de woorden van Swiftpaw. "Genoeg gezien? Mag ik dan nu alleen verder?" Ze spande haar spieren aan, maar strafte nog niet. "Starclanverdomme, Swiftpaw. Als ik jou was zal ik die attitude van je maar snel veranderen, want hier ga je niet ver mee komen," sprak Innerghost streng.

Het compliment van haar moeder werd algauw teniet gedaan door diens volgende woorden. Een grom verliet haar bekje terwijl ze haar nekharen overeind liet komen. "En waarom snap jij nou niet dat ik geen kit meer ben en je me dus ook niet meer zo moet behandelen!" gromde ze terug terwijl ze haar felle blauwe ogen op Innerghost richtte. "En ik zal zelf wel zien of ik hier ver mee kom of niet. Het is niet aan jou om dit te bepalen." vervolgde ze, haar blik nu ook lichtjes vernauwende terwijl haar lange staart hevig van links naar rechts sloeg.