[Melting Ice][Kitten Stealing] Bored

Al die tijd, echt de hele tijd lag hij al op zijn rug en keek hij naar het plafond van de Nursery, net als hij bijna iedere dag deed. Dat leek tegenwoordig het enige nuttige te zijn dat hij uit kon voeren; de andere kittens sliepen veel, waren saai of niet geïnteresseerd in zijn verhalen. Ze waren allemaal in niets zo avontuurlijk als hij en daar had hij echt de pest in. En nu waren bijna alle kits met hun moeder of vader in het kamp aan het spelen of eten, terwijl zijn mama er nu niet meer was.. Hij schudde de gedachte weer weg voordat er tranen in zijn ogen kwamen, tenminste, hij deed er een dappere poging toe. Mama.. Leopardfur had haar laatste gevecht niet overleefd en was zomaar vervangen als Deputy voor Riverclan. Maar dat kon hem niet schelen; ze moest er zijn. Hij miste haar, had van haar gehouden en deed dat nu nog steeds. Misschien was het niet alleen de schuld van de andere kittens dat hij hier alleen lag. Dapplekit had zich de laatste tijd wat afgezonderd om zijn rouw te verwerken en te besluiten dat het beter was in Starclan voor mama, maar het voelde zo hard aan. Ze moest hier zijn, moest iedereen vertellen wat te doen en hem een likje geven als hij wakker werd. Ze moest hem en zijn broertjes en zusjes vertellen dat ze van hen hield en dat ze hen later zou trainen, als ze Apprentice werden. Maar haar stem was nu voor altijd het zwijgen opgelegd en haar borst zou nooit meer op en neer rijzen in een ademhaling..
Dapplekit zuchtte en sloot zijn ogen, probeerde in slaap te komen. Hij bereikte een staat van rust waarin het leek alsof hij sliep, maar de echte slaap kon hij niet vatten. Al die gedachtes ook, die door zijn kopje spookten.. Hij miste mama en zijn vrienden, die hem bijna nooit meer spraken of langzaam uit zijn leven verdwenen, hij was zowat alleen.. De slaap kon niet komen zolang hij geen rust had gevonden. Misschien was hij toe aan verandering, afleiding. Ja, zou dat kunnen gebeuren? Maar wensen.. hebben grote gevolgen. Eigenlijk moest hij een keer het terrein op.. in zijn eentje.

En eigenlijk had het niet zoveel moeite gekost. Dapplekit keek tevreden rond, zich niet bewust van de mogelijke gevaren. Pff, niemand mocht hier toch komen behalve RiverClankatten. Dus wat had hij eigenlijk te vrezen? De pootstappen achter hem merkte hij niet op tot degene van wie ze waren al naast hem stond.

~BloodClankatten graag~