Mommy watch out! AUWIE

Door het kamp rennend achter de schimmen aan die ze demonen noemde. Bedacht ze ineens dat ze haar moeder moest controleren! Wat als daar wat zou gebeuren terwijl ze de rest van het kamp redde. Ze rende hard de leaderden in terwijl ze riep 'Maaaamm pas op!!'Ze rende zo hard dat ze niet meer kon stoppen en botste zo tegen de muur aan. Ze kwam overeind en rekte zich uit. Ze haalde even haar neus op wat gemakkelijk ging en kuchte kort, niets ernstigs, nog.

+ Butterstar

Snel krabbelde het kleine poesje overeind nee mamma mocht niet zien dat ze auw had. De likken over haar kopje waren wel geruststellend. 'Het deed geen pijn mamma! Ik kwam hier om je te redden!' Mauwde het kleine poesje als een grote leugen. Har kopje deed pijn en of ze het nu leuk vond of niet ze wilde in mamma kruipen en gewoon auw hebben. Maar nee ze moest een sterke poes zijn anders werd ze nooit apprentice en kon ze nooit de clan redden! 'Mamma waarom zie ik als enige de demonen? Ben ik uitverkoren de clan te beschermen?' Vroeg ze zachtjes en onzeker waarna ze opnieuw kort kuchte.

De poes grinnikte en beet op haar lipje en keek naar de poes die haar mamma was. 'Mamma word ik later net zo knap als jij?' Ze keek naar de blauwe ogen van haar mamma die wilde zij ook. Meteen schudde ze haar kopje en knikte heftig op de vraag van haar moeder. 'Jaa! De demonen mogen je niet afpakken he. Ik wil je nog even houden.' zei ze grinnikend terwijl ze nog een keer kuchte terwijl ze tussen haar moeders poten ging zitten en naar haar op keek. Ze begon al aardig groot te worden zoals een echte poes betaamde, een echte krijger. Ze hief haar kop trots bij die gedachtes. Aan trots kwam niets te kort, ze was erg trots op haar clan, haar afkomst en dat starclan haar dit speciale gift had gegeven. Ze keek op naar haar moeder die vervolgens instemde met haar woorden maar er nog wat achteraan plakte. 'Maar mamma je mag Starclan niet betwisten, ze zijn alwetend toch. Ze weten best wat goed voor mij is. Maar ik zal het proberen het deed eigenlijk wel pijn.' Mauwde ze zielig. Oh nee nu had de machtige Shaduwenjager toegeven dat Shadowkit auw had en mamma haar troost toch wel wilde. 'Ja ik voel mij goed mamma! Moet soms alleen een beetje hoesten' Zei ze waarna nog een kuchje kwam.

Met een trote blik hief ze haar kopje kuchend nog trotser omhoog. 'Kan dat wel mamma? Mooier worden dan jij? Bedoel je hebt hele mooie blauwe ogen en je bent de baas van de clan. Mamma is een hele mooie poes!' Ze spinde terwijl ze tegen mamma aan werd gedrukt en ze kroop weg in de kortemaar pluizige vacht. 'Ik hou van je mamma!' Tuurlijk hield ze van mamma want mamma was heel lief en veilig. Daarom mochten de demonen haar ook niet grijpen! De woorden die mamma zei stelde haar wel wat gerust. 'Gelukkig maar! Maar de demonen dan?' Vroeg ze een beetje angstig. Ze wilde ook niet dat de demonen aan haar zusjes kwamen al was de ene een arrogantje en de andere een diva. Ze knikte eerbiedig bijna. 'Weet je dat zeker mamma? Starclan weet toch alles en moet je niet alles opnemen zoals zij dat willen.' Ze kuchte opnieuw terwijl ze bij mamma verder wegkroop. 'Het doet pijn aan mn keel mamma. Maar Honeyscent heeft het te druk met de zieke poezen en katers! Ik moet dr niet storen.' Zei ze terwijl ze lekker bij mamma bleef zitten.

Trots hief ze haar kopje opnieuw. Alsof die nog hoger kon maar haar moeder bleef haar ego strelen. Ze glimlachte en likte haar poot terwijl ze mamma's kleine engeltje werd genoemd. Mamma hield van haar meer dan van al het andere. Ha zie je ze was het favorietje. Trots hief de poes haar hoofd en keek naar haar moeder. 'Ben ik echt de liefste ooit?' vroeg de poes trots terwijl ze naar de leader keek die haar ruwe tong over haar kop haalde en ze kon er niets tegen beginnen. 'Mammaah! Ik ben al groot hoor ik kan het zelf' Miepte ze op de lebbers van haar moeder. ' Nee ze durven niet he met mij in de buurt! Ze zijn bang voor me dat ik ze dood voor ze jou kunnen pakken.' Zei ze trots. Haar kopje keek omhoog naar haar moeders vraag en ze dacht na. 'Alles wat Starclan mij wil laten worden is goed. De Starclan is alwetend he mamma. Die weten het beste wat ik kan doen! Misschien mag ik zelfs ooit leider worden net als jij!' Zei ze trots waarna haar moeder haar gewoon voort duwde naar de medicine cat den. 'Mammaaaah Ik kan lopen hoor en Honeyscent heeft het druk zat' begon ze weer kuchend.

Ze schudde haar kopje op de woorden van haar moeder. Nee zij was de leukste hoe durfde mamma gewoon te zeggen dat haar broers en zussen net zo lief waren. Zij was de liefste, toch? Mamma hield van haar, toch? Zielig liet ze haar kopje zakken. 'Maar ik ben de liefste toch?' Vroeg ze zielig en kroop verder in haar moeders vacht. Ze wilde niet naar Honeyscent. Ze knikte trots bij de naam Shadowstar. Ja dat zou haar wel staan! Shadowstar dochter van de ooit oh zo machtige Butterstar met slaafjes Puppy, Rose en Robin. 'Maar mamma alles dat starclan mij wil laten worden is goed hoor. Je mag Starclan niet betwisten hoor!' Zei ze trots, ze had veel geleerd over Starclan van mamma en ze hielp mamma wel herrinneren! Nou zeg kreeg ze gewoon nog een duw richting de medicine cat den. Ze liep met tegenzin door het kamp naar de den waar Honeyscent de zieken verzorgde en keek naar haar moeder. 'Maar alleen de zieken katten moeten hier komen mamma, ik ben niet ziek. Je zei het zelf nog Featherkit was besmettelijk, straks word jij ook nog ziek!' Riep ze bezorgd naar haar moeder.