A monster, a monster, and it keeps getting stronger

De jonge kater wandelde door het territorium, op zoek naar prooi. Ondanks het feit dat zijn jachtkunsten nog niet zo heel uitgebreid waren, wilde hij toch wel zijn steentje bijdragen aan het onderhouden van de Clan. Hij was dan ook al vrij lang bezig zonder nog enig spoor van een prooi op te kunnen pikken en hij stond op het randje om het op te geven. Toen ving hij de geur op van zijn mentor, Ravenbreeze. Misschien dat de ravenzwarte kater hem wel wat tips zou kunnen geven, dan zou Quiet alsnog iets kunnen vangen vandaag! Hij deed zijn best om het geurspoor op te pikken en te volgen, en al snel kwam er nog een extra geur bij. Konijn? Haas? Iets in die trant, hij wist het niet zeker. Zijn ogen vielen op de struiken, daarachter lag het Thunderpath. Zijn moeder had hem zo nu en dan gewaarschuwd om niet te dichtbij te komen, het Thunderpath was gevaarlijk. De monsters die er met grote snelheid overheen raasden, zouden niet stoppen voor katten. In één klap zou je dood zijn. Maar als zijn mentor erbij was, zou het vast niet zo erg zijn, toch? Met een glimlachje op zijn gezicht trippelde Quiet op het pad af, waar hij net zag hoe Ravenbreeze het Thunderpath op schoot. Nu zou hij zijn mentor in actie kunnen zien! Quiet rende snel de bosjes in zodat hij zijn mentor beter kon zien. Zijn hart leek stil te staan toen de haas wegschoot, één van die monsters tegen Ravenbreeze aan ramde en door reed. Alles ging zo snel en tegelijkertijd leek de tijd stil te staan. De zwarte kater lag daar, zonder enige bewegingen, in een poel van zijn eigen bloed. Quiet checkte snel of er nog monsters aan kwamen, en toen het vrij was rende hij naar de kater, greep hem bij zijn nekvel en probeerde hem met al zijn kracht van de weg af te slepen. Toen hij aan de kant was gekomen, duwde hij de kater aan. "Ravenbreeze..?!" riep hij, maar de kater gaf geen kik. Dit kon niet waar zijn, dit moest een nachtmerrie zijn. Whitelion dood, zijn moeder aangevallen, Foxkit ontvoerd, Everstar gewond en nu zijn mentor? De rood-witte kater begon oncontroleerbaar te snikken. Wat moest hij nu? Hij moest de kater naar het kamp brengen, zodat er afscheid van hem genomen kon worden. Maar hij was maar alleen en Ravenbreeze was zoveel groter dan hij...

Quiet beet door zijn tranen heen en zette zijn tanden opnieuw in het nekvel van Ravenbreeze. Hij beet wat door: de kater zou het nu toch niet meer voelen en het hielp Quiet om zijn verdriet terug te dringen. Hij was nu bij het uiteinde van het kamp, het was nog een behoorlijke wandel tot hij eindelijk bij het kamp uit zou komen, maar het was een laatste eer die zijn mentor verdiende.  

Zijn botten deden pijn van de kou die Leafbare op hem forceerde: de sneeuw deed zijn poten flink afkoelen en de ijzige wind zorgde ervoor dat zijn vacht zich niet meer tegen de kou kon verzetten. Daarbij begonnen zijn spieren te branden van alle inspanning. Hij had geen idee meer hoe ver hij was gekomen, hoe ver hij nog moest en hij was overladen met sneeuw. Misschien dat hij het op moest geven, zijn leven was meer waard dan het dode lichaam van Ravenbreeze. Maar het was zijn mentor geweest. Hij moest de zwarte kater een laatste dienst bewijzen door zijn lichaam naar het kamp te brengen. Zo kon iedereen afscheid van hem nemen. Na wat een oneindigheid leek, kwam iemand naar hem toe. Hij kon niet opkijken: zijn nek was helemaal stijf van het meesleuren van Ravenbreeze. Toch herkende hij de geur van de kattin: Yellowcloud. Ineens voelde Ravenbreeze een stuk minder zwaar aan en het ging een stuk sneller om hem mee te nemen. Uiteindelijk wist hij de kater in het kamp te krijgen, waar hij het nekvel losliet. Yellow vroeg of het ging, maar Quiet wist even geen antwoord uit zijn mond te krijgen. Ging het wel? Het duurde niet lang voordat zijn moeder bij hem kwam zitten en hem tegen zich aandrukte. "Het ging zo snel..." mompelde de kater, terwijl hij nog precies voor zich zag hoe het monster Ravenbreeze had geraakt. Vervolgens had de kater geen kik meer gegeven. Op slag dood.   

Hij voelde de kop van zijn moeder op de zijne rusten. Quiet staarde gewoon in stilte naar de grote, zwarte kater die daar lag. Zo bewegingsloos. Hij wist nog goed hoe hij met Ravenbreeze het kamp uit was gegaan, hoe ze samen hadden gejaagd en hij zijn eerste training van hem had gekregen. En nu lag hij daar, in één klap was het allemaal voorbij geweest en was hij naar Starclan gestuurd. Alles leek ineens zo vluchtig, zo breekbaar. Al snel voegde ook Puddlepaw zich bij hem, sprak zijn naam bezorgd en medelevend uit. Ergens waardeerde hij het wel: zijn familie was in no-time aan zijn zijde geweest om hem te steunen bij de dood van zijn mentor. Niet iedere kat had dat privilege. Hij luisterde naar de woorden van zijn moeder en het enige dat hij zich nu kon bedenken was dat hij nooit meer in de buurt van die monsters zou wagen. "Mam, hij was nog veel te jong," opperde Quiet. Kon je zo jong wel naar Starclan gaan?

Het midden van het kamp vulde zich met allerlei katten die Ravenbreeze voor de laatste keer zouden begroeten. Ze tikten hem aan met hun neuzen en spraken zachtjes verwensingen naar hem, hopend dat hij goed terecht zou komen. Wat Quiet niet los kon laten, was hoe jong de Warrior nog maar was geweest. Het gevoel van verdriet dat hij eerst had gehad, maakte plaats voor angst. Wat als zoiets zou gebeuren bij zijn moeder, bij zijn broertje of zusje? Hij was nog lang niet klaar om hen vaarwel te zeggen. Hij kon zich niet voorstellen hoe erg het moest zijn om zijn moeder te zien liggen waar Ravenbreeze nu lag. Zijn mentor verliezen had al zoveel pijn gedaan. Quiet keek in stilte naar zijn voeten toen zijn moeder de rest van de Clan liet weten wat er was gebeurd, iedereen moest het weten. De zwarte kater was een goed Warrior geweest en verdiende het respect van de Clan. Vervolgens keek de jonge kater met grote ogen naar de rood-witte poes die op hem afkwam. Everstar. Ze vroeg of hij wake wilde houden voor zijn mentor, en Quiet knikte standvastig. Hij wierp weer een blik op het lichaam. "Ja, natuurlijk," sprak hij zachtjes. Ravenbreeze verdiende het.

Uiteindelijk viel de nacht, een nacht die behoorlijk lang zou worden voor Quietpaw. De eerste keer dat hij zou waken. Hij had het liever niet gedaan, maar hij moest wel. De sterren stonden hoog aan de hemel, alsof ze op Ravenbreeze neerkeken. Misschien was er zelfs al wel een ster aan Silverpelt verschenen. Met een klein glimlachje rond zijn lippen keek hij naar boven. Morgenochtend zou het moment zijn dat de Elders het lichaam zouden gaan begraven. Dit zou de laatste keer zijn dat hij zijn mentor zag. De gedachte pijnigde hem, zijn eerste mentor. Het was zo'n vriendelijke kater geweest en Quiet kende hem ook al relatief lang. Die nacht ging Quiet af en toe naar het lichaam van de kater toe, er bleven maar dingen in hem opkomen die hij nog tegen Ravenbreeze wilde zeggen, als de kater het al zou horen. Toch deed het hem goed dat Everstar erbij was, de poes had een kalmerend aura over zich heen liggen en die nacht was het voor hem zeker dat hij geen andere Clanleider gewild had. De rest van de nacht waren zijn ogen gefocust op Silverpelt, wachtend tot de morgen aanbrak.

- Topic gesloten.