Stranger, I want you to catch me like the cold

Snuffend zat de rood met witte apprentice in het kamp. Ze was hartstikke verkouden geworden nadat ze van 's middags vroeg tot 's avonds laat in de natuur had rondgewandeld. Dit was gebeurd doordat Tigerpaw haar had laten zitten en zijzelf te koppig geweest was om hem de weg te vragen. Mouse kreeg een frons op haar gezicht iedere keer als ze eraan dacht - en dat was vaak, zo ongeveer met iedere keer dat ze haar neus ophaalde dacht ze aan hem. Ze was nog steeds boos op hem ook al was het nu een paar dagen geleden. Ze ging hem niet zomaar vergeven, en ze was ook niet van plan om naar hem toe te gaan. Als hij iets wilde zeggen, kon hij naar haar toekomen. Het feit dat ze af en toe moest huilen omdat het er niet op leek dat hij naar haar toe ging komen, probeerde ze weg te drukken. Ze ging dit niet zelf oplossen, het was niet haar schuld geweest dat ze geen prooi kon doden. Dat was gewoon moeilijk, oké? En als hij daarom boos op haar werd, mocht hij sorry zeggen.

+ 1e post Tigerpaw.

Speaking of the devil, Tigerpaw kwam het kamp in lopen. Met een zucht keek ze naar hem. Hij liep met stevige passen naar de prooistapel. Toen ze beter keek zag ze dat hij twee muizen in zijn bek had. Een rilling liep over haar rug toen ze terugdacht aan het halfdode muisje onder zijn klauwen. Hij leek er wel plezier in gehad te hebben, iets wat zij zichzelf niet voor kon stellen. Ze zag hij woedend hij de muizen op de prooistapel gooide. Vervolgens bewoog hij raar met zijn pootje. Wat zou er gebeurd zijn? Mouse schudde haar kop en een frons gleed over haar gezicht. Niet over nadenken, zei ze streng tegen zichzelf. Stop met over hem nadenken in het algemeen. miauwde ze toen nog strenger in haar kop. Jep, ze moest echt stoppen, hij was verleden tijd. Maar zo voelde het niet.

De normaal zo zorgeloze apprentice staarde nu een beetje leegjes voor zich uit. Ze tikte met haar staart op de grond, verloren in haar gedachtes. In haar gedachtes was er een grote discussie bezig, Verstandige Mousepaw tegen Rebelse Mousepaw. Want ze wilde graag naar Tigerpaw toegaan, maar ook wilde ze niet nog een keer pijn gedaan worden. Het was al vervelend genoeg om zo vlakbij hem te moeten slapen en hem zo vaak te moeten zien. Laat staan als hij ook nog is extra gemeen ging doen? De discussie ging zo nog een tijdje verder totdat ze 'wakker' schrok van een muis die voor haar neus gegooid werd. Met grote, verraste oogjes keek ze ernaar en haar blik gleed toen iets verder omhoog, zodat hij op twee gestreepte poten landde. Iets verder omhoog, naar zijn borst. Nog iets verder zodat ze naar zijn kin keek, die bewoog toen hij haar vertelde dat ze moest eten. "Dat weet ik," beet ze hem toen maar toe. Ze wilde niet onaardig zijn maar ze was boos op hem. Ook al had ze de neiging hem gelijk te vergeten. Vervolgens boog ze zich voorover en nam een hap uit de muis zijn lichaam. Het was nog warm. Ze vroeg zich af hoe ze wel een muis durfde te eten - al vond ze het raar, omdat het een naamgenoot was, maar ze kon het tenminste wel en vond het lekker ook - maar niet durfde te doden. "Dankjewel." vervolgde ze toen, maar niet op haar normale warme toon die ze had in haar stem.

Tiger ging naast haar zetten. Zo rustig mogelijk ging ze door met eten, al voelde ze haar hart bonzen. Ze was een beetje bang voor wat hij ging doen. Ging hij schreeuwen? Zou hij boos worden? Of zou hij juist weer vriendelijk zijn? Het laatste leek haar het onwaarschijnlijkst. Bovendien wist ze niet of ze door wilde gaan met hun vriendschap als hij haar zo makkelijk kon laten vallen. "Het spijt me. Ik had niet zo aan moeten dringen op het doden van die muis." klonk het toen opeens. Mouse stopte met kauwen, stopte met bewegen eigenlijk. Ze hield zelfs haar adem in. Hij zei sorry. Dat had ze niet verwacht. Ze keek langzaam op naar hem, waarna ze knikte en wat onwennig met haar oortjes bewoog. Wat nu? "Ja.." fluisterde ze zachtjes, wist niet goed wat ze zeggen moest. "Uh.." ze kon niet zeggen dat het niet uitmaakte. Het maakte wel uit. Maar aan de andere kant wilde ze hem ook vergeven, hem een nieuwe kans geven. Maar wat als het gewoon weer hetzelfde zou eindigen als nu? Dat ze met ruzie uit elkaar gingen. Dat wilde ze niet. "Ik heb je een beetje gemist." gaf ze toen maar toe. Wat moest ze anders? "Maar ik vind het wel heel stom wat je gedaan hebt."

Opnieuw verontschuldigde Tigerpaw zich. Ze keek hem aan in zijn gele ogen en haar blik warmde automatisch ietsje op.  "Ik heb jou ook gemist," vertelde de gestreepte kater toen en Mouse voelde zichzelf een beetje warm worden. Een glimlach kwam op haar gezicht. "Ja?" vroeg ze hem toen nog even waarna ze omhoog kwam van de muis die ze aan het eten was en hem een kopje gaf. Alles was vergeven, vergeten waarschijnlijk zelfs. Ondanks dat Mouse zichzelf voorgenomen had om héél lang boos te blijven, was dit mislukt. Hij was gewoon te aardig.

Een zacht, brommend geluid kwam uit zijn borstkas toen ze hem een kopje gaf. Vervolgens duwde hij zijn kop tegen de hare en ze glimlachte. Vergeven was tie nu zeker wel. "Eet op, anders droogt 'íe straks uit en heb je een taaie hap." zei Tiger toen tegen haar en ze keek grinnikend naar hem. "Je hebt gelijk," miauwde ze en boog voorover om een nieuwe hap te nemen. "Wil jij ook?" vroeg ze vervolgens. "Trouwens, we moeten nog een keer jagen. En dan ga ik iedere keer weer proberen om het zelf te doen." miauwde ze en knikte resoluut. Ze ging het proberen goed te doen.

Tigerpaw vertelde haar dat hij net gegeten had en ze knikte. Oké, dan niet. De muis was toch niet al te veel, al was het genoeg. Mouse zei dat ze eigenlijk nog een keertje moesten jagen, om te trainen dat ze zelf haar prooi kon doden. "Is goed," miauwde Tiger en een glimlach kwam op haar jonge gezicht toen ze zag dat hij, nou ja, een sóórt glimlachje op z'n smoel kreeg. "Maar eerst moet je van die verkoudheid af zijn," zei hij toen en Mouse trok haar neus op in afschuw. "Blegghh, dat kan nog heel lang duren hoor," miauwde ze waarna ze zuchtte. "Ik heb geen zin om daarop te wachten."

Tigerpaw vertelde haar dat als ze wachtte, dat het dan sneller weg was. Koppig stak ze haar tong uit. "Nou en," miauwde ze en grinnikte zachtjes. "Maar.. misschien heb ik wel iets leuks wat we kunnen doen vanavond. Als het goed is komen Mist en Plum ook.." nieuwsgierig veerde haar oortjes overeind en met grote ogen keek ze hem aan. "Wat dan?" vroeg ze enthousiast. "Is het stiekem?" vervolgde ze toen iets zachter en gespannen bewoog ze met haar oortjes. Haar blik viel op zijn staart en met een grijns sloeg ze haar poot ernaar uit, toen deze nog een keer bewoog deed ze hetzelfde en ving ze hem. "Hebbesss." miauwde ze plagend en keek omhoog in zijn gele ogen.

Tiger vertelde haar geheimzinnig dat ze het wel zien zou als ze met hem meeging. Een kleine grijns kwam op haar gezicht. "Oké dan, ik ga mee." miauwde ze, op net zo'n geheimzinnige toon. Ze kon gelijk al niet meer wachten tot vanavond. "Stiekem is inderdaad het goede woord ervoor." miauwde de kater toen. Een ontdeugende glimming kwam in haar blauwe ogen. Ze deed niet vaak ondeugende dingen, maar nu zou ze 't doen, voor Tiger. Want ze wilde hem niet nog een keer teleurstellen en sterk lijken, sterk zijn. Zijn staart leidde haar af en met een grinnik probeerde ze 'm te vangen. Toen ze hem vasthad in haar pootjes, tikte Tiger haar aan op haar neus. Speels hapte ze ernaar. "Tiger, ik vind het echt heel leuk samen met jou." miauwde ze toen en vestigde haar blik in zijn ogen. "Beloof me dat we voor altijd vrienden blijven, oké?" miauwde ze toen met een warme glimlach op haar gezicht.

Tigerpaw beantwoordde haar vraag met dat hij het zou proberen. De poes vond dat goed genoeg, voor nu. Later, als ze elkaar nóg beter kenden, zou ze het opnieuw vragen. En dan moest hij het wel beloven hoor. Een gaap ontsnapte uit de bek van de rood-witte poes. De bladkaal was voor haar erg vermoeiend en het begon al donker te worden. Nu ze is goed keek, was het zelfs al flink aan het schemeren. "Zeg Tiger," miauwde ze, nog half gapend. "Ik ga denk ik maar is mijn nest in." vervolgde ze toen. Ze gaf hem een kopje onder zijn kin door, waarna ze richting de apprentice den liep. "Tot morgen," riep ze nog, waarna ze zwaaide met haar staart en zich omdraaide. De apprentice den was warm in vergelijking met de koude buitenlucht en ze kroop haar nest in, waarbij ze haar oogjes sloot. Morgen zou ze wel wat eten, nu wilde ze gewoon slapen.
+ Mouse topic uit