Hush, make no sound (Swanpaw)

Tijdens de eerste training met Brindleleaf en Swanpaw had ze al ontdekt, dat haar mede-apprentice geen vervelende pestkop was. Toch had ze hem beter willem leren kennen, en hem met zonhoog gevraagt of hij mee wou gaan naar de mooie vlaktes van de Windclan. Met grote blauwe ogen hield de jonge kattin haar blik op de winderige groene gebieden gericht. Hier en daar was in de verte een heuvel te zien, met nog wat laatbloeiende planten. De koude wind sneed door haar vacht heen, toch had ze het nauwelijks door. De geuren waren soms verwarrend, als ze ver met de wind werden meegedragen. Abrupt kwam de kattin, die zonet nog flink had doorgestapt, tot een stilstand. Daar in de verte kon ze een spitsmuisje zien. Misschien zou hun mentor wel harstikke trots zijn als ze samen wat prooi naar de clan konden brengen. Voorzichtig seinde ze de andere kat met haar staart. Hopende dat hij al ooit wat jachtervaring had opgedaan. Sinds zij nog nooit had gejaagt. Ooit moest de eerste keer zijn, dus waarom niet nu?!

Het muisje spartelde tussen haar klauwen terwijl haar medeleerling dichterbij kwam. Ze merkte de fragiliteit van zijn stappen niet op. Ze was namelijk te druk met het kleine diertje. Ergens was ze ook in exstase ze had namelijk eindelijk zelf prooi gevangen. Ze vroeg zich hardop af wat ze verder moest. 'Moet je het doodbijten!' Miauwde de kater waarna hij de muos voor haar doodbeet. Het rommelen van een maag weerklonk in haar oren waardoor ze vragend naar Swanpaw keek. 'Oeps...' Mauwde de kater beschaamd waardoor Oceanpaw vrolijk grinnikte. Zijzelf was ook wel eens hongerig geweest. Dat was niks om voor te schamen. Natuurlijk wierp de kattin een blik op Swanpaw. Zodra ze zijn uitstekende ribben opmerkte keek ze hem verward aan. Ze zei niets. Ze schoof enkel het muisje naar hem toe. Ze hoopte maar dat er geen haan zou kraaien naar het feit dat ze nu de code overtraden. Of beter gezegd dat ze hem wou overtreden omdat ze Swanpaw zo niet aan kon zien. Waarneer had hij voor het laatst gegeten? Misschien moest ze het er eens met Brindleleaf over hebben, die zou vast wel weten wat er moest gebeuren.

De witte kater glimlachte naar haar en schudde zijn kop. 'Ik heb geen honger,' mauwde hij vriendelijk. Waardoor de kattin fronste en hem verward aan keek. Iedereen was hongerig in bladkaal. 'Echt niet.' Ging hij verder waarna hij zonder op haar te letten de prooi begroef. Haar blauwe ogen keken naar de vermagerde kater, met zijn kalende plekken in de vacht. Hij zag er niet meer gezond en vrolijk uit. Integendeel zelfs, hij zag er zwak en uitgeput uit. Was te dun, en kon de prooi goed gebruiken. Straks kreeg hij nog Greencough doordat hij te eigenwijs was om te blijven eteen. Hij draaide zich weg van haar en deed alsof hij bewonderend het gebied rondkeek. De kattin trapte er niet in, maar zei er nog niets over. Als het moest zou ze eerst met hun mentor spreken, zodat alles goed kwam. Zodat Swanpaw niet eerst ziek hoefde te worden. 'Waar zullen we nu heen gaan?' Vroeg hij op een redelijk norse toon. De kattin kromp lichtjes in elkaar, ze hield niet van die toon. Haar blauwe ogen keken scherp in zijn groene ogen voordat ze zuchtte. 'Sparrowfeather,' murmelde ze. 'Ik heb hem al te lang niet meer bezocht, misschien heb je zin om mee te gaan. Lizardpaw heb ik ook al lang niet meer gesproken, ze is mijn nichtje.' Verklaarde de jonge kattin met een kleine glimlach op haar snoet.

'Huh? Wat? Is hij hier?' Vroeg de witte kater nadat ze de naam van de Medicine Cat had gepreveld. De kattin schoot zachtjes in de lach. Waarschijnlijk had Swanpaw niet echt opgelet toen hij bezig was het verse prooi te begraven. De geur van Sparrowfeather hing hier niet, dus dat betekende automatisch dat hij hier niet was. Als kitten was ze bevriend met hem geraakt, en had ze bezoekjes aan hem gebracht. Een paar toen ze gewond was, maar ook voldoende in goede gezondheid. Ze hield ervan de gestreepte kater eens te zien, nu ze Apprentice was. Ze was hem nog niet vergeten en betwijfelde het of ze dat ooit zal doen. Haar nichtje, Lizardpaw was een minder goede vriend van haar. Ze leken over vele dingen anders te denken en hadden beide een aparte jeugd gehad. Whitelion had als een soort vader voor haar opgetreden omdat die van haar in een van de gevechten met een andere clan was overleden. Veel wist de jonge Oceanpaw er niet van, maar voldoende om te weten dat hij als een waardig krijger was gestorven. 'Natuurlijk,' glimlachte de kater ietwat verlegen terug toen ze haar voorstel duidelijk had gemaakt. Ze knikte tevreden voordat ze haar oortjes wiebelde. 'Als jij dat graag zou willen.' Klonk er nog waarna ze vooruit sprong. Natuurlijk wou ze naar hen toe, was het niet alleen om het feit dat ze hen al te lang niet meer had gezien en gesproken, er was nog een reden dat ze hen wou zien. Swanpaw, zijn gezondheid zou te snel achteruit gaan als niemand op hem lette. Nu deed zij dat dus, ze wou niet dat hij te ver achteruit ging om nog geholpen te worden. Het was van naturen een aardige kater geweest, dat had ze wel gemerkt tijdens de eerste training. 'Kom, ze zullen vast in hun den zijn!' Riep de kattin opgewekt uit waarna ze richting het kamp liep. Ze wou het liefst rennen maar was bang dat Swanpaw heet niet bij zou houden. Daarbij lag het prooi goed genoeg verstopt om later op te halen nadat ze langs de Medicine Cat en zijn Apprentice waren geweest.

OOC: Wanneer mogen Sparrowfeather en Lizardpaw invallen, zullen we alvast het topic doorsturen naar hen? Als wij beiden nog een keer reageren zijn we wel ongeveer bij hen aangekomen denk ik..

Het leek alsof de witte kater naast haar nu ook iets opvrolijkte. Haar blauwe ogen glinsterden tevreden waarna ze door de kampingang naar binnen liep. Haar oortjes bewoog ze richting de kater terwijl ze naar zijn vraag luisterde. 'Gaan we er gewoon hallo zeggen?' Vroeg hij, de kattin knikte. 'Ik wil weten of alles goed gaat. Gewoon een leuk gesprek. Misschien een goed idee dat we wat eten voor ze meenemen?' Vroeg ze met een kleine glimlach. De katten hadden het vaak allemaal druk in deze periode. Soms was het goed nog even aandacht te geven aan elkaar, en dat was nu exact wat ze van plan was. 'Of wil je ook nog even blijven?' Vroeg hij verder. 'We zullen zien hoe druk ze het hebben.' Zei de kattin met een vrolijke glimlach. Misschien kon ze Lizardpaw heel even alleen spreken en ervoor zorgen dat Swanpaw goed werd aangesproken. Als Sparrowfeather en Lizardpaw al niet doorhadden dat Swanpaw niet in de beste gezondheid verkeerde. Met een paar laatste passen kwam ze aan bij de desbetreffende den. 'Sparrowfeather! Lizardpaw!' Ze liet haar stem bewust kalm klinken, al maakte ze zich zorgen om haar metgezel.