Take only what you need from it

Zijn staart zwiepte nijdig heen en weer terwijl de grijze tabby zijn lip krulde tot een grauw tegen de tijd dat hij oogcontact kreeg met een BloodClanner vlak bij de ingang. "Waar denk je naartoe te gaan?" Gromde de kat. Lightning boorde zijn klauwen in de aarde. "Gaat je niets aan", En liep verder. Niet oplettend hoe de BloodClanner achter hem nog wat nariep om hem uit de dagen. Nope. Dit keer had de Warrior echt geen zin in een gevecht. Sterker nog, hij had een zin in verdere problemen. Want hoe dan ook, een foutje van een Warrior kan verantwoordelijk zijn voor het leven van een ander. Tenminste, zo zag hij het. Met een kalme houding trippelde hij voort. De sneeuw was al sinds dagen geleden gesmolten en sindsdien niet meer gevallen. Toch kon je het grind op het paadje duidelijk onder je kussens voelen. Zijn blauwe ogen scanden het Clanterritorium voordat hij zijn poten zichzelf liet dragen. Totdat de vier bomen van Fourtrees in zicht kwamen. Een koud briesje liet zijn oren en snorharen wiebelen. Niet eens de moeite nemend rond te gaan kijken plofte hij neer op een V-vormige boom. Dit was de enige plek waar de rust nog heersde. Maar toch bleef hij zich afvragen waarom die miezerig excuus voor een Claw ook niet Fourtrees te pakken had gekregen als hij toch niet in StarClan geloofde. Veel aandacht besteedde er hij niet aan. De Clan was nu in de poten van de Deputy. En Lightningvoice kon niets anders doen dan de Clan meebeschermen. Zo was hij ervoor getraint.

& Sweetheart

The more I stray the less I fear

And the more I reach the more I fade away

Swetheart was er weer hoor, je kon de grote poes hier sowieso een keer per week vinden. Ze werd gewoon door iets gelokt, misschien haar overleden vader? Die alsmaar bleef door pushen om hoger te komen, of was het toch de schitterende uitzicht? De poes schudde haar kop voor ze de grens overstapte. Sneeuw had een dikke laken gegeven over het landschap, wat geen goed tekenen was voor haar, prooi kon je sneller horen door het geknarst van sneeuw onder je poten. En door haar grote bouw was ze niet de beste jager van Windclan. De takken van de vier machtige bomen kwamen in haar zicht terecht, het gaf haar altijd een goed gevoel. Misschien omdat het iets van macht, vrijheid en meer uitstraalde. Sweetheart spitse haar oren toen ze meende pootstappen te horen. Hhaar twee verschillende gekleurde ogen tuurde rond, als het maar niet van die vissenvreters waren, want dan had de warrior maling aan de warrior code. Geluk dreef de geur van Thundeclan in haar neus, niet dat ze bepaald vriendjes met hun waren, maar gewoon. Het was beter dan die Fishbreathers. De grote poes ving een glimpje op van een grijzige vacht die ergens neerplofte. Haar nieuwsgierigheid lokte haar naar de Thunderclanner toe, maar de warrior bleef stokstijf staan. Misschien kon ze beter weg gaan.. Snel draaide de Windclanner om en sjokte weer richting de grens, totdat haar poten op een tak stond en brak. Een zucht rolde over haar lippen, great nu moest ze wel opgevallen zijn..

:::

Zijn blik gleed naar zijn poten tegen de tijd dat hij eentje optilde en het met lange ritmische likjes schoonmaakte. De smaak van nat sneeuw was voor hem al niet zo lekker, maar hij wou wel wat schoon, warm en droog blijven. Plots schoten zijn oren naar voren en keek de grijze tabby op bij het horen van iets knappen. Hij gromde zachtjes. "Wie is daar?" Hij zwiepte geïrriteerd heen en weer met zijn staart. Zolang het hem maar met rust liet. Het beviel hem al helemaal niet dat ze hem beslopen. Als die kat dat dan had gedaan. Hij snoof verontwaardigd. Eens kijken hoeveel lef die kat nou had om zijn enkge rustige middagje te verpesten.

The more I stray the less I fear

And the more I reach the more I fade away

"Wie is daar" Ja, ze had het voorelkaar hoor. Starclanverdomme! Kon ze niet gewoon eventjes alleen zijn? De hele dag hingen er wel katten aan haar dtaart, en als ze ene momentje weg kon zijn was er al iemand. De grote kattin stapte weer naar voren en drukte haar twee verschillende ogen in die van de kater. "Sweetheart" Sprak ze kalm zoals altijd en bekeek snel de kat die de geur van Thunderclan droeg, en nog een geur. Een geur die ze niet echt plaats kon vinden. Agh het zou wel. "En met wie heb ik het genoegen?" Vergolgde ze, en zwiepte lichtjes met haar staart. Ze was niet vijandig, maar op je hoeden blijven was niet erg toch? Tenslotte had de warrior geen zin in vijanden en gevechten. Dus bleef de kattin staan, en wachtte op netjes op zijn antwoord.

Sorryy so flut ;o

:::