For the first time in forever

De energieke jonge kat was achter de andere medicine cats aangelopen. De vergadering was naar z'n eind gelopen en werd, zoals altijd, afgesloten met een bezoek aan de Moonstone. Dit zou Lizard's eerste echte keer zijn en nu ze in de ingang van de grot stond, bleef ze toch even staan. Het puntje van haar staart zwiepte een beetje nerveus heen en weer. De geur van de andere Medicine cats hing om haar heen en uiteindelijk besloot ze toch maar om snel achter hen aan te gaan. Stel je voor dat ze verdwaalde in de donkere gang. Was dat mogelijk? Kon Starclan ongelovige katten zo in de val lokken? Haar fantasie sloeg weer op hol, maar deze verdween al snel bij het licht van de Moonstone die plots verscheen en haar vacht oplichtte. Haar oogjes werden iets groter en gingen naar de andere katten. Ze zette haar poten in beweging en ging naast Sparrowfeather zitten, die vlak voor de steen zat. Even ging haar blik door de ruimte waarna deze naar boven ging, naar het gat in de grot. De maan stond loodrecht boven de grot. Lizard draaide haar kopje naar Sparrow, die teken deed dat ze haar neusje tegen de rots moest duwen. De maan zou geen eeuwigheid loodrecht boven de grot staan. Er was geen tijd te verliezen. De poes legde zich gemakkelijk en legde haar neusje tegen de Moonstone. Ze had haar ogen gesloten, maar kon het toch niet laten om even één oog te openen en naar de andere katten te kijken. Het duurde niet lang, maar uiteindelijk sloot ze ook haar tweede oog. Haar ademhaling werd iets zachter en haar gedachten leken even stil te staan.

Het duurde niet lang voor haar ogen plots open schoten. Lizardpaw trok zich vluchtig recht. De omgeving waar ze stond was als een donkere waas, al waren alle aspecten voor haar herkenbaar. Bomen, struiken. Even schoten haar oren naar voren toen ze een konijn op zich af zag komen en deze plots recht door haar heen liep. Met dat ze zich rond draaide om te zien waar het konijn naartoe ging, zag ze een kat staan. Even ging haar kopje van links naar rechts. Was deze kat ook een schim zoals het konijn was geweest? "Hallo?" vroeg ze uiteindelijk toch maar. Haar snorharen trilden wat van de spanning, van de gezonde spanning.

& Angelvoice

"Goede avond Lizardpaw. Mijn naam is Angelvoice, welkom in Starclan." Ze was als eerste al zeer opgelucht dat ze niet tegen een schim aan het praten. Haar oogjes gingen vluchtig over de poes die, net als de omgeving, ook wat wazig was. Was dit Starclan? Dit klein perkje dat omringt was door bomen en struiken? Even trok de poes met haar oor. Of het kon natuurlijk andere vormen aannemen, afhankelijk van het moment? Jha, dat zal het wel zijn. Ondanks dat Lizard met duizenden vragen in haar kopje zat, wist ze niet goed wat zeggen. Angelsvoice. Ze kon aan deze naam een Medicine cat linken. Dat wist ze. Moest ze iets vragen? Moest ze iets doen om te laten zien dat Sparrow de juiste keuze had gemaakt om haar te kiezen als Medicine Cat? Lizardpaw draaide even haar kopje in de richting van de struiken. Een rilling liep over haar rug toen ze doorhad dat zij en Angelvoice hier niet de enige waren. Ze had het gevoel dat heel Starclan op haar neerkeek.

Lizardpaw trok kort met haar oortje en draaide zich terug om naar de poes toen ze terug sprak. "Hoe voelt het. Voor het eerst in het land der overledenen te staan?" Een geruststellende glimlach stond op Angelsvoice's snoet, waardoor ze zich al wat meer op d'r gemak voelde. Ze dacht even na over haar woordkeuze, wetend dat woorden belangrijk waren. Dat had ze van Sparrow geleerd. De kennis en manier waarop je overkwam was één van de eerste stappen. "Leeg," was uiteindelijk het woord dat ze koos. "Het voelt leeg aan, maar tegelijkertijd voel ik me ook omringt door verschillende aanwezigheden." Bij dat laatste liet ze even haar kopje naar achteren gaan. De geur van Windclan, Riverclan, Shadowclan en Thunderclan vloeiden in elkaar over en leken een heel nieuwe geur te vormen. "Waarom zie ik ze niet?" vroeg ze voorzichtig. Ze voelde zoveel aanwezigheden, maar er was helemaal niets te zien.

Haar ogen werden iets groter toen ze plots de katten schimmen zag. Er waren er niet een paar. Ze waren gewoon met zoveel dat ze zich er wat ongemakkelijk bij voelde. Zoveel katten. Zoveel generaties. Zoveel doden. Lizard sloot even haar oogjes, waarna de schimmen ook direct terug verdwenen. De jonge apprentice richtte haar blik op de poes toen ze begon te vertellen over wat het leven van een Medicine cat apprentice, later Medicine cat, in hield. Het waren veel dingen, veel dingen waar ze voor open stond, maar die tegelijkertijd ook een beetje eng waren om daar nu al aan te denken. "Ben je bereid dit aan te nemen? Ondanks hoe jouw vader gesproken heeft over onze soort?" Bij dat laatste keek ze even op, niet direct wetend over wat de poes het had. Haar vader? Ze had hem alleen maar gezien als een trouwe warrior, maar dit liet haar even afdwalen van het echte onderwerp. Ze besloot om dat even naar de achtergrond te duwen en knikte vervolgens. "Ik ben bereid om me hiervoor volledig voor te geven." mauwde ze. Haar oogjes glommen nu ook duidelijk van trots.

Toen Angelvoice zei dat zij en al de andere Starclankatten achter haar stonden, kon ze het niet laten om even opgelucht te zuchten. Ze stonden achter haar, accepteerde haar. Even sloot ze respectvol haar oogjes toen de poes haar neus tegen haar snoetje aandrukte en glimlachte vervolgens met glimmende oogjes in haar richting. "Het is tijd om ons te verlaten en terug te keren naar het land der levenden Lizardpaw. Ga en leer alles wat er te leren valt. Bescherm de clan op jouw eigen manier." Ze knikte kort bij de laatste woorden van de poes en staarde nog even naar het vaag wordende figuur. Ze ademde even diep in, even niet wetend wat ze nu moest doen. Ze draaide haar kopje om toen er een plotse mist opdoemde en haar haar uitzicht wegnam. Alles was vaag. Er was niet te zien. Het witte van de mist maakte plaats voor een zwarte duisternis en daarmee verliet Lizardpaw Starclan. Ze zou zich snel terug bij de andere Medicine Cats voegen, die aanwezig waren geweest op de vergadering.