All we need is a reason

Onderwerp: All we need is a reason zo 27 dec 2015 - 13:19

Greykit was al een tijdje alleen, hij miste zijn vriendin. Hij had haar echt een hele lange tijd niet gezien, hij kon er niet tegen dat hij zo verdomd werd. Hij lag kapot op het mos bed, hij was dood op van alles wat hij had. Wat hij mee moest maken, hij wist niks van de buiten wereld. Zijn zicht werd steeds slechter, hij moest gewoon even ergens anders aandenken alleen was het bijna onmogelijk. Hij wist niet meer wat hij moest doen, hij was verward door zijn ziekte. Hij hoesten de bijna de hele dag, hij kon moeilijk iets vinden wat hem zou helen. Hij wist dat hij als hij niet eens kon staan niet eens Warrior kon worden, dus zou hij een Elder worden. Hij wilde gewoon iets worden waar de Clan hem geen zorg zou geven, hij staarde naar zijn poten. Het was moeilijk om te zeggen waar de grond zat en waar zijn poten, hij zuchtte alleen wist hij het even niet meer. Misschien kon hij wel worden wat Ace was, misschien kon hij wel Med. Cat worden alleen hij was er veel te zwak voor. Hij kon dan wel andere katten helpen en redden, hij kon dan misschien kittens zoals hem genezen. Het leek hem wel leuk om Med. Cat te worden of ja Med. App, alleen waarschijnlijk zou hij te zwak zijn om dat te kunnen. Hij was blind, niemand wilde een blinde kat. Hij wilde iets kunnen, iets wat andere katten ook konden. Waarom was hij blind, ook had hij weinig bezoek en was hij hier bijna altijd alleen. Hij was bang, hij wist dat hij dood zou gaan alleen hij wist niet wat er na zou komen. Hij liet een diepe zucht horen alleen door het zuchten voelde hij zich al kapot, de pijn die door zijn lichaam heen ging.

~Alleen voor Crescentkit

De kleine kitten was uit de nursery gevlucht. Er was niks leuks meer. Nee ze verveelde zich nu. De kitten probeerde te kijken naar apprentices en warriors. Misschien was er daar wat techniek uit op te maken. Er waren wat apprentices net buiten het kamp aan het trainen. Zij zat er zonder schaamte naar te kijken. Soms draaide ze haar hoofd wat verward en soms keek ze naar haar kleine klauwen. Hoe zouden die zo'n klap kunnen geven aan een ander? Hoe zou haar brein het aankunnen om een ander pijn te doen? De twee stopten en Crescent stond snel op en rende weg. Ze wou niet overkomen als een rare kitten. Nee zij wou haar vrienden graag houden. Ze wou gewoon zien hoe het ging. Plus ze verveelde zich kapot. De poes rende snel een den in. Na even wachten keek ze om zich heen. Oh deze den wou ze niet hebben. Al vond ze de geuren hier leuk en ontspannend, Grey lag hier. Crescent had hem ontweken. Hij was niet echt lief geweest en Crescent wou niet niet lief terug doen. Wegrennen was dus maar haar oplossing geworden. Toen vielen haar ogen op de kater. Als verstijft bleef ze staan. Keek hij nou terug? Oh nu kon ze niet meer gewoon weglopen. De grijze kitten bleef staan. Wat nu?

Pleαѕe doɴ'т тαĸe мy ѕυɴѕнιɴe αwαy:

Greykit keek naar zijn poten, alles was wazig. Alles was een vlek in zijn ogen, hij ademde in. Zijn keel leek een blokkade in zijn lucht wegen te maken, hij spitste zijn oren bij het horen van pootstappen maar de geur rook bekend. Het was een Shadowclan kat, een kat die hij al kende. Hij keek naar de ingang, hij had al verteld dat ze niet meer moest terug komen. Alleen toen voelde hij zich ook schuldig, hij staarde naar de grijze vlek bij de ingang. Wat deed ze hier? Wat was haar rede om deze gevaarlijke den met enge ziektes in te komen, hij probeerde overeind te komen. Alleen de pijn die door zijn lichaam stroomde deed verschrikkelijk veel pijn, zijn ogen zochten naar het gezicht van zijn vriendin. Hij wist dat het Crescent was, aan haar geur en aan haar lengte. Hij was namelijk gaan liggen omdat hij helemaal niet meer overeind kwam, hij keek haar aan. Hij opende zijn kleine mondje, wat moest hij zeggen. Moest hij zeggen dat ze weg moest en dat het te gevaarlijk was en dat ze nooit echte vrienden kunnen zijn? OF moest hij haar hier laten? Een idee schoot hem door zijn kopje. "Crescrent, bedankt." Piepte hij zacht, hij wist niet meer wat hij tegen haar moest zeggen. Alleen hij moest haar ook vertellen dat het te gevaarlijk was, hij probeerde te ademen maar bijna geen lucht kwam in zijn longen. Hij wist niet wat hij echt tegen haar moest vertellen, hij had moeite. Hij wist niet met wat, alleen wel ergens mee. Hij nam een kort moment, zijn lichaam rilden. "Het spijt me, alleen dit is wel een gevaarlijke plek." Piepte hij zacht, zijn stem schoot over in een hoestbui. Het klonk minder goed dan de vorige keren, zijn lichaam deed pijn. Zijn ogen brandde, toen het over was probeerde hij naar zijn oude vriendin te kijken. Die vast geen vrienden meer wilde zijn, hij kon het niet meer.

De kater lag daar maar. Zijn wazige ogen op haar gericht en zij bleef verward staan kijken. De glimlach was van haar gezicht verdwenen en ze keek raar genoeg bang. Grey was groter, maar nu was zijn toestand heel anders dan de hare. Haar naam klonk en een bedankje. Waar dat bedankje op sloeg snapte ze niet. De grijze kitten besloot dat ze toch maar in zijn richting moest gaan. Met een paar stappen stond ze naast zijn nest. Niks van een glimlach. Het was raar hoe ze klaar stond om weg te rennen eigenlijk. Vorige keer had hij haar tegen de grond geslagen. Nu leek het niet alsof dat zou gebeuren. Hij zag er nog slechter uit dan eerst. Acefray was terug, hij zou toch wel geholpen worden? Bij zijn hoestbui kneep ze haar ogen dicht, puur omdat ze zijn pijn niet wou zien. "H-hoe gaat het?", besloot ze te vragen nadat ze haar ogen weer opende. Ze negeerde zijn eerste zin.

Pleαѕe doɴ'т тαĸe мy ѕυɴѕнιɴe αwαy:

Greykit keek zijn vriendin aan, alleen zij leek angstig te zijn en had haar blauwen ogen dicht geknepen toen hij hoesten. Hij wist niet in welke rede maar daar ging het niet om, hij wilde niet de kattin aansteken. "H-hoe gaat het?" Vroeg de kitten voor hem, de vraag die hij stelde werd genegeerd. Hij wist niet waarom maar daar had hij geen energie voor, hij knikte op haar vraag. "Niet zo best," Piepte hij rustig en beleeft, alleen vroeg hij zich wel af wat er was gebeurd buiten de Clan. Hij kwam nooit buiten, alleen wat hij zei was niet echt een vraag. "Hoe gaat het met jouw, jij bent nog kitten toch?" Vroeg hij even voor de zekerheid. Hij was namelijk een beetje verward, hij maakte niet veel mee. Hij was namelijk een ramp voor de clan, hij was niks meer dan een nietsnut. Hij wilde namelijk iets kunnen, alleen hij zou achter blijven. Zoals hij al had verwacht, hij begreep niet wat Crescent nu zou zeggen. Alleen dat was een vraag wat alleen Starclan kon beantwoorden, "Maar hoe gaat het?" Vroeg hij uiteindelijk toch maar. Het was niet zo een geweldige trip, ziek zijn was het ergste wat er kon zijn.