The painful truth

Ze was zo ontzettend moe. De nachtmerries waren alleen maar erger geworden en ze had nu al een dag of drie gewoon de nacht doorgetrokken. Toch kon ze zich niet veroorloven om te gaan slapen. Ze had taken te verrichten, ze had katten te verzorgen, ze moest ook aan zichzelf denken, maar voor nu stond ze op de tweede, derde, vierde, plaats. Misschien zelfs onderaan. Toch was ze in de richting van de den van Butterstar gelopen. Ze had wat dingen te bespreken, pijnlijke dingen, maar het moest gedaan worden. Ze zuchtte eventjes voordat ze haar kop in de den stak. "Butterstar?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar blauwe ogen liet wennen aan het duister.

het waren zware tijden, voor elke clan. De kou was zelfs tot in haar den getrokken en met haar korte vacht wist ze het niet te onderdrukken om af en toe een trilling over haar schouders te laten lopen. Het was vreselijk koud en eenzaam nu zonder haar kittens naast haar maar ze wist het wel te overleven. De clan ging nou eenmaal voor. Haar kittens zouden getrained worden tot warrior en zij zou haar volledige taken als leader weer op zich kunnen nemen. De stem van haar medicine cat liet haar langzaam opkijken terwijl ze even knipperde. Haar blauwe ogen zwak door de kou. "Ja Honeyscent?" Beantwoorde ze de vragende stem zacht en warm terwijl ze zichzelf overeind hees om de witte kattin te begroeten.

Terwijl ze verder naar binnen viel, voelde ze hoe een brok in haar keel zich vormde. Toen ze voor haar leadster stond, kon ze er niet meer tegen. Alle vermoeidheid, depressiviteit en negativiteit om zich heen kwam in een keer naar buiten toe en terwijl tranen over haar wangen stroomde, liet ze zich in de vacht van haar leader vallen. Ze had Butterstar altijd al als een moeder gezien, zoals ze dat ook bij Whisperwind had gedaan toen die haar voor 't eerst in d'r den liet slapen als zijnde haar apprentice. "Het spijt me Butterstar," jammerde ze zachtjes, terwijl ze zich zo klein mogelijk oprolde en haar kop verborg. "Ik ben 't niet waard om voor de clan te zorgen. Ik kan dit niet aan. De patiënten, de ziektes, de nachtmerries," dat laatste kwam er als niet meer dan een mompel uit. "Ik trek 't niet meer," miauwde ze daarna.

De warme glimlach die ze gedragen had bij het zien van de jonge kattin vervaagde langzaam tot een zorgelijke blik toen de witte poes in haar vacht viel en meteen draaie de leader haar lichaam bij om zich over haar te ontvermen en zachte likjes over haar oor te geven. Voordat ze uberhaupt kon spreken om de kleine witte kattin te kalmeren kwam er een stroom van woorden uit haar mond die Butter van binnen leek te bevriezen. Natuurlijk was ze niet blind geweest. Natuurlijk wist ze dat het Honeyscent teveel werdt af en toe. Ze was nog zo jong en droeg nu al zoveel verantwoordelijkheid. Waarom had Butter niet eerder kunnen zien dat het zo snel fout was gegaan. Een trieste blik gleed in haar ogen terwijl ze de kattin aankeek. "Honey.. Heb je de verkeerde keuze gemaakt.. Met het accepteren van het lot van een medicine cat?" Vroeg ze zachtjes geen enkel spoor van teleurstelling of woedde te merken. Sterker nog. Ze snapte hoe de poes zich voelde. Ze snapte het donders goed. En hoe pijnlijk dan ook. Als ze het niet meer kon. Was dit niet het juiste pad voor haar. Butter zou dat nooit kunnen afdwingen.

De woorden van haar leadster liet het snikken eventjes stoppen. Een koude klauw vormde zich rond haar hart. Had ze de foute keuze gemaakt? Nee, het voelde niet zo. Maar de druk, de stress, ze was hier niet goed genoeg voor. Ze kon niet én haar clan in leven houden én zichzelf voldoende verzorgen zodat ze niet elke dag met een nieuwe paniekaanval in slaap viel, om vervolgens zo erg door nachtmerries te worden gepest dat ze niet eens kon slapen. Ze begon te trillen, terwijl ze zich af vroeg wat ze moest antwoorden. Uiteindelijk hief ze haar kopje op en schudde 'ie voorzichtig. "Nee, ik denk dat Starclan de verkeerde heeft gekozen. Ze hadden moeten zien dat ik dit mentaal niet aan kon," mompelde ze zachtjes. "De negativiteit en de nachtmerries breken me, Butterstar. Ik ben te bang om fouten te maken, dat ik vaak genoeg niet eens iets durf te doen. Starclan had beter een andere kunnen kiezen," miauwde ze daarna voorzichtig. Zelfs hier was ze bang dat Butterstar kwaad op d'r zou worden en gewoon zou zeggen dat ze zich niet moest aanstellen en door moest gaan met d'r werk.

Zou ze gelukkiger zijn? Misschien. Ze zou in ieder geval meer rust hebben. Maar was ze geschikt om warrior te worden? Met haar angst voor water en haar kleine, breekbare lichaam wist ze niet eens of ze het aan kon om warrior te worden. Maar daar in tegen wilde ze ook geen Elder worden, dan zou ze zich toch alleen maar nutteloos voelen en ze wilde niet in de Elder den wegrotten, terwijl ze nog zo jong was. Ze spinde eventjes toen Butterstar haar een lik over d'r vacht gaf en zuchtte daarna. "In ieder geval rustiger," gaf ze eerlijk toe. "Al weet ik niet of ik geschikt bent als warrior, te breekbaar zouden vele zeggen," miauwde ze daarna zachtjes. Echt, aan alles zag ze een down-side en dat was hetgene wat haar momenteel het meeste brak. Die eeuwige negativiteit.

Keuzes, waarom stond ze altijd weer voor keuzes. En waarom had ze altijd het idee dat het niet uit maakte wat ze koos, het was toch altijd fout. Ze zuchtte zachtjes, het snikken was ondertussen opgehouden al voelde ze zich nog steeds niet echt geweldig goed. Een misselijk gevoel had zich opgebouwd in d'r maag. Ze slikte moeizaam en keek op naar haar leadster. Ze moest kiezen en dat haatte ze. Was ze er zeker van dat het warriorschap beter bij d'r zou passen? Nee, niet helemaal. Maar ze moest denken aan de clan en daarvoor was 't het beste als ze haar Medicine Cat rang neer zou leggen. Een verdrietige blik gleed in haar blauwe ogen, terwijl ze haar blik afwees van die van Butterstar. "Ik zal de nieuwe Medicine Cat helpen, de clan zal beter af zijn zonder een bange Medicine Cat," miauwde ze zachtjes.

Haar oortjes zakte in d'r nek toen Butterstar of zij het de clan moest vertellen. Ze zuchtte zachtjes en knikte daarna. "Als dat zou kunnen, ik heb geen zin om toe te kijken hoe andere katten gaan zeggen dat ze gelijk hadden, dat ik inderdaad niet geschikt was als Medicine Cat," mompelde ze zachtjes. Ze legde haar kop op d'r pootjes, waardoor ze met haar snuit in de vacht van haar leader zat. B<>"Dank u Butterstar en sorry dat ik u opzadel met al mijn problemen. Soms wou ik dat mam gewoon nog in Riverclan zat. Ik mis dr op dit soort momenten best wel," miauwde ze daarna, terwijl ze een snik probeerde binnen te houden.