For the night is dark and full of terrors

Schemer begon over het kamp te vallen en de donkere kater rechtte zijn rug voor hij een kleine lik over zijn grijze poot gaf. Het was aan hem om nacht wacht te houden samen maar natuurlijk een bloodclan mormel. Rowan was een van de katers die scheinbaar vertrouwdt werdt als nacht wake omdat hij niet snel zijn mond voorbij kletste. Hij wist zichzelf in te houden voor claw wat verbazingwekkend was maar hij moest wel. Anders kwamen iedereen waar hij van hielt in gevaar en dat was iets dat hij niet kon toestaan.
En daarom zat hij hier. Terwijl de avond viel keek hij nog een maal het kamp rondt. De meeste katten stapte richting hun bed of gingen nog op jacht. Een kat liet hem echter even opkijken, niet dat het echt een kat te noemen was. Het was een van de kittens en even schrok hij denkend dat het de zijne was maar na enkele keren knipperen merkte hij al snel dat het Chestnutkit was. Met een zucht rechtte de kater zijn rug en stapte op de jonge poes af. "Zou jij niet in de nursery moeten liggen Chestnut?" Mompelde hij zacht een warme blik in zijn ogen.

First post - Chestnutkit

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

Het was al bijna nacht en Chestnutkit lag in de nursery. Ze verveelde zich dood. Ze was niet meer zo levendig als voor dit allemaal gebeurde, maar dat was nog niet helemaal weg. Tenminste, niet in de nacht. Overdag was ze altijd veel de suf en bang om buiten te zijn door die Bloodclanners. In de nacht was iedereen aan het slapen en was ze wat levendiger. Ze ging dan ook bijna altijd uit de nursery weg om alleen door het kamp op stap te gaan. Ze was al een keer bijna uit het kamp gelopen. Ze was zo nieuwsgierig wat er buiten het kamp was. Ze had andere katten horen praten erover, en toen werd ze nóg nieuwsgieriger.
En dit was weer zo'n dag. Of eigenlijk nacht. De kleine poes sloop de nursery uit. Er waren niet meer zoveel katten. Meestal ging ze ook rond deze tijd, dan viel ze niet zo op tussen de andere katten. Maar de meeste waren al gaan slapen. Ze sloop stil langs de rand van het kamp. Op weg naar de uitgang van het kamp. Ze was zo nieuwsgierig dat ze besloten had om nu het kamp uit te gaan. Ze was al bijna bij de uitgang toen we ineens een andere kat hoorde. 'Zou jij niet in de nursery moeten liggen Chestnut?' Ze schrok en draaide zich om. Ze was even bang dat het een Bloodclan kat was maar al snel rook ze de geur van Thunderclan. Gelukkig. Ze ontspande een beetje. Ze wist niet meer zo goed wie deze kater was, maar ze herkende hem wel. Hij had een warme blik in zijn ogen wat haar nog meer ontspande. 'Eh... Ik eh...' Stotterde de kleine tabby. Ze kon even niet op haar woorden komen van schrik.

For the night is dark and full of terrors IQ0z09I

Een serieuze blik stond in de katers gouden ogen terwijl hij naar de kitten voor zijn voeten keek. Het was hem wel duidelijk geworden dat mevrouw rechtstreeks onderweg was geweest naar een ontsnapping uit het kamp en hoewel hij niet de slechtste was had dit heel gevaarlijk kunnen aflopen. Hij wist niet hoe hard Claw zou optreden mocht er ineens een kitten verdwenen zijn. Of het boeide hem absoluut niet of er zouden doden vallen. Het was onvoorspelbaar en daarnaast waren kittens met vol thunderclan bloed op dit moment heel kostbaar voor hem. Ergens in zijn achterhoofd vroeg hij zich misselijkmakend af of er binnenkort kittens geboren zouden worden met Bloodclan bloed.. De gedachte aan Bluewisp met kittens van zo'n monster lieten hem sidderen en snel schudde de kater zijn hoofd. Nee niet nu aan denken. Dat zou niet gebeuren echt niet.. Diep haalde hij adem en zette zijn grote donker grijze poot voor Chestnut's neus. "Kom maar terug naar de nursery hmm?"

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

De kleine kitten was nog niet helemaal van schrik bekomen. Maar de woorden van de kater zorgde ervoor dat ze niet meer zo bang was. 'Kom maar terug naar de nursery hmm?' Zei de zwart-witte kater. De kitten nam een beluit. Het was toch niet eerlijk? Waarom zouden kittens in het kamp moeten blijven terwijl Apprentices gewoon uit het kamp mochten. Oké, ze was nog niet heel oud, maar alsnog is het oneerlijk! Zelfs jonge Apprentices mochten het kamp uit. De tabby kitten ging rechtop zitten en keek de kater aan met doordringende ogen. 'Maar waarom mogen kittens niet het kamp uit en andere katten wel?' Zelfs jonge Apprentices mogen het kamp uit!' De kitten klonk vol zelfvertrouwen. Tenminste, dat probeerde ze. Ze was nog wel een beetje bang voor de grote kater maar ze zal zich niet zomaar laten kennen! Ze wachten op het antwoord van de kat voor haar terwijl de hem doordringend bleef aankijken.

Met een zachte zucht keek de kater naar de kitten. Waar was haar moeder om haar de dingen uit te leggen hoe het hier ging? Waar waren uberhaupt de queens om op deze kittens te letten. Hij kon niet al het werk doen om iedereen in leven te houden. "Omdat als je een stap naar buiten doet je gegrepen wordt door de eerste de beste roofvogl Chestnut. Je kan jezelf nog niet beschermen. Je hebt nog nooit training gehad in je leven en je bent nog maar enkele manen oud. Het zal nog lang duren voor je uit het kamp mag." Mompelde hij koeltjes. Al was het buiten misschien zelfs veiliger voor de kitten dan hier binnen.. Met een zucht schudde de kater zijn hoofd en keek langzaam even weg. "Ga nou maar gewoon terug naar je nest."

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

De kater legde uit waarom ze niet het kamp uit mocht. Chestnut knikte een paar keer. Maar begon toen toch weer te praten: 'Maar ik kan mezelf al heel goed verdedigen hoor!' Zei ze. Hopend dat haar stem een beetje zelfverzekerd klonk. 'Kijk maar!' Zei de kitten en ze liet zichzelf achterover vallen net alsof iemand haar omver geduwd had. Ze maaide met haar pootjes door de lucht, nu zou ze dus die zogenaamde andere kat met haar pootjes bewerken. Toen sprong ze overeind en sprong de lucht in. Om daarna een paar centimetertjes verder neer te komen. En ze begon de aarde te bewerken alsof daar die kat was die haar aanviel. Opeens blies ze en deed ze alsof ze de kat wegjaagde. Ze draaide zich om naar de wart-witte kater en keek hem, trots op haarzelf, aan. 'Zie je?' Vroeg ze. Als hij haar nu niet het kamp uit liet gaan wist ze het ook niet meer.

Hij moest zichzelf dwingen om een geamuseerde glimlach niet over zijn lippen te laten glijden terwijl hij naar de kleine poes keek hoe die haar 'routine' liet zien. Natuurlijk geloofde ze heilig in het feit dat ze iedereen aan zou kunnen. Maar niets was minder waar. Ze zou niet op kunnen tegen welke Bloodclan kat dan ook. Het leek hem niet vreemd als kittens la vanaf een maan daar geleerd werden om te moorden. Deze kitten voor zijn neus was nog de onschuld zelfde. Zou je zo in een kittypet huis kunnen plaatsen en hi jzou niet beter weten. Daarnaast zou hij nooit een moord in zijn leven plegen. Tenminste, dat was het plan. Met een zachte zucht bewoog hij zich naar haar toe en zette zijn grote poot op haar kleine lichaam om haar omlaag te duwen en een kleine druk uit te oefenen niet genoeg om haar pijn te doen maar absoluut genoeg om haar niet weg te laten komen van deze benauwde situatie. "Probeer onder mijn poot uit te gaan en ik laat je het kamp uit." Mompelde hij zachtjes en keek haar recht aan.

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

Ze keek hoopvol naar de kater voor haar. Toen hij zijn poot op haar rug zetten keek ze geschrokken naar de poot. Wat moest dat daar? De poot drukte haar voorzichtig naar beneden. Er zat net genoeg druk op om geen pijn te hebben, maar ze kon ook geen kant op. 'Probeer onder mijn poot uit te gaan en ik laat je het kamp uit.' Mompelde hij zachtjes en hij keek haar recht aan. De kitten keek terug. Haar geschrokken blik veranderde al snel ik een uitdagende blik. Oké, dan. Ik moest onder zijn poot door en dan mag ik het kamp uit! Dacht de kleine kitten. Ze begon al te kronkelen onder de poot van de kater. Ze moest en zou eronder vandaan komen! Ze maakte zachte kreun geluidjes, proberend om weg te komen. Gelukkig was ze totaal niet groot, en erg wendbaar. Maar of ze hier uit kwam was nog de vraag. Geschokt besefte Chestnut dat er inderdaad geen uitweg was. Ze kon het kamp niet uit. Teleurgesteld ruste ze even uit.

Hij keek toe hoe de kitten onder zijn poot kronkelde en weg probeerde te komen maar inplaats van doorgaan tot het uiterste moest hij glimlachend toegeven dat ze zelf ook inzag dat er geen uitweg was en langzaam haalde hij zijn poot van haar af. "Het zal snel genoeg tijd zijn voor jou om te gaan trainen tot Warrior Chestnutkit. Genieg nog even van deze manen van veiligheid binnen het kamp. Het leven zal zwaarder worden vanaf je apprentice tijd. Maar het zal een mooie belevenis zijn." Zacht glimlachte hij iet wat verdrietig. Zijn gehele apprentice leven had in de ban gestaan van zijn eeuwige haat naar de toenmalige Thunderclan leader Firestar. Hij had de kater gehaten en daarmee zijn vriendschap met Arrow verpest. Hoewel hij nu wel goede vrienden was met Zealspark wie hem vergeven had voor zijn gedrag was de nog altijd koppige Arrowthrill iemand met wie hij voor zijn gevoel dan nooit meer normaal mee zou kunenn spreken. Nee, de kater zou hem voor altijd haten..

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

De kater haalde zijn poot van haar af. Even dacht ze dat het nu de kans was om weg te sprinten, uit het kamp. Maar ze was best moe geworden. Ze was natuurlijk niet zo sterk als een kitten van haar leeftijd zou moeten zijn en daarom was ze ook een stuk zwakker. Dus sommige inspanningen waren energie slurpend. En het was al best laat. Dus dat kon ook meespelen. Toen de zwart-witte kater weer begon te praten was ze weer gefocust op hem. 'Het zal snel genoeg tijd zijn voor jou om te gaan trainen tot Warrior Chestnutkit.' Ze spitse haar oortjes. Hoorde ze dat goed? Warrior? Dat klonk al goed. Ze had er nu nog meer zin in als eerst. 'Geniet nog even van deze manen van veiligheid binnen het kamp. Het leven zal zwaarder worden vanaf je apprentice tijd. Maar het zal een mooie belevenis zijn.' Zei de grote kater. De kleine kitten dacht na. 'Maar dat duurt nog heel erg lang!' Zei ze klagelijk. 'Ik ben nog maar twee manen!' En ze keek teleurgesteld naar de kater voor haar. 'Kan ik niet al eerder beginnen?' Vroeg ze hoopvol. Misschien wilde deze kater haar wel al wat dingetje leren zodat ze sneller Warrior kon worden!

De vraag van Chestnut was een die hij bijna niet kon negeren en met een zachte grinnik keek hij naar de kleine bruine tabby. Natuurlijk wou ze al wat trainen, zo was hij ook ooit geweest maar het was een moeilijke tijd en hij vreesde dat nu er nieteens normale ceremonies waren Claw hem verrot zou slaan mocht hij proberen deze kitten iets te trainen. Maar trainen was niet hetzelfde als spelen. En chestnut zou dan gewoon simpelweg denken dat hij hem hielp met trainen. Een glimlach gleed over zijn lippen bij het idee en hij knikte langzaam. "Natuurlijk wil ik je wel wat bijleren chestnut. Maar eerst moet je slapen, het is al laat." Resoluut duwde hij de kleine kitten terug richting de nursery zijn gouden ogen dwingend maar zacht.

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

'Natuurlijk wil ik je wel wat bijleren Chestnut. Maar eerst moet je slapen, het is al laat.' Antwoordde de kater. het kleine poesje keek enthousiast op. 'Wil je dat echt doen?' Vroeg ze. 'Oh wauw! Dankjewel! Ik zal heel goed mijn best doen, dat beloof ik!' Zei de kitten. Ze wilde zo graag al Warrior zijn. En het duurde nog zo lang! Daarom was het super aardig en fijn en leuk dat deze kater haar wilde trainen! 'Wanneer gaan we dan beginnen?' Vroeg ze terwijl de kater haar richting de nursery duwde. Plotseling moest ze gapen toen ze de nursery zag. Daar kon ze lekker slapen. En dromen over Warrior zijn. Er kwam een glimlach op haar gezicht toen ze er aan dacht. Ze liep naar de nursery toe. Ze keek om naar de zwart-witte kater. Die zou haar leren vechten en jagen en hij zou haar een echte Warrior maken! Ze glimlachte naar de kater en draaide zich toen om naar de nursery. Ze was moe, en ze moest goed uitgerust zijn om te trainen. Wanneer dat ook zal zijn.

De kitten was blij. Well atleast that was something. Zuchtend rekte de kater zichzelf even uit en keek het kleine tabby ding aan. "Morgen zal ik je het een en ander leren. Als je nu alleen maar alsjeblieft in de nursery gaat slapen." Mompelde hij zachtjes en duwde de kitten nog meer naar de nursery toe. Het was hem al een wonder dat er geen Bloodclan beest ineens achter hem stond sterker nog ze leken hem nieteens op te merken of gewoon straalhard te negeren. Wat een overwinning leek te zijn voor vandaag. Eindelijk eens niet gezeik. Het liet hem zacht glimlachen. "Ik moet weer aan het werk dus zorg er maar voor dat je me niet meer stoort oke Chestnutkit?"

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

'Morgen zal ik je het een en ander leren. Als je nu alleen maar alsjeblieft in de nursery gaat slapen.' Zei de kater. Chestnutkit keek de kater lachend aan. 'Morgen al!? Wauw!' Riep ze enthousiast. 'Dan zal ik zeker gaan slapen ja. Ik moet goed uitgerust zijn voor morgen!' Zei de kleine kitten wijs. 'Ik moet weer aan het werk dus zorg er maar voor dat je me niet meer stoort oke Chestnutkit?' Ze knikte heftig van ja. 'Ik zal je niet meer storen!' Zei ze plechtig. En ze draaide om, om naar de nursery te gaan. Ze moest zeker goed uitgerust zijn. Anders dan had ze niet genoeg energie om te trainen.