Lost in this world

Fijn, geweldig, toppie!
Mouse was verschrikkelijk de weg kwijt. Omdat ze zo koppig was om niet te vragen aan Tiger welke kant ze precies op moest, was ze nu al zeker een hele middag de weg terug te zoeken naar het kamp. Het begon al donker te worden en ze had honger, dorst en bovenal was ze hartstikke moe. Het begon ook nog is heel koud te worden en het duurde niet lang voordat Mousepaw begon met sniffen om haar nu verkouden neusje op te halen. Ze begon hoofdpijn te krijgen en kon niet wachten totdat iemand haar zou vinden. Zouden ze al op zoek zijn? Of zouden ze niet eens merken dat ze weg was? Het laatste leek aan de ene kant onwaarschijnlijk - want ze lag met haar nest naast Raptor, die zou het wel doorhebben toch? - maar het leek ook weer zo ontzettend logisch, er waren immers zoveel apprentices in de clan dat ze haar makkelijk over het hoofd konden zien voor de nacht. En één nacht in de vrieskou was genoeg voor haar om het niet te halen tot de volgende morgen. Ondanks de steek in haar zij stapte Mouse koppig door, haar ademhaling was hijgend en snel. Weer een nieuwe heuvel op. Zou achter deze het kamp liggen? Bovenaan gekomen was ze helemaal buiten adem en ze kon het kamp niet eens zien liggen. Met een hele diepe zucht begon ze aan de afdaling. Waar was iedereen als je ze nodig had?

- Mouse heeft ruzie gehad met Tigerpaw (klik!) en is toen de weg kwijt geraakt.
- + Raptorpaw

Raptorpaw wist niet wat hij van Tigerpaw moest denken. Ineens trok zijn beste vriend zoveel op met zíjn poes. Dat pikte hij niet. Daarom was hij deze dag opzoek gegaan naar Mousepaw. Zijn poten leidde hem naar de Moorlands. Hij liep door, een heuvel op. Hij was flink gegroeid en zeker anderhalve kop groter dan wat hij was geweest toen hij net tot apprentice benoemd was. Terwijl hij door stapte en langzaam boven aan kwam zag hij een rossig met witte poes zijn kant op komen. Zijn norse uitdrukking verdween en meteen zette hij een warme glimlach op en een bezorgde blik. "Mousepaw!" Riep hij, terwijl hij op haar af rende. "Ik maakte me zorgen om je, ik kon je nergens vinden!" Vervolgde hij, terwijl hij zijn kop in haar nek duwde. Hij wou duidelijk hebben dat hij om haar gaf en dat zij van hem was. Dit was zijn manier en hij had het idee dat dit was waar Mousepaw voor viel. Dat beschermende, ietwat dominante.

Een stem weerklonk toen en opgelucht keek Mouse op. Pure blijheid stond op haar gezicht toen ze Raptor zag en meteen ging ze zitten. Oh StarClan, eindelijk, iemand die de weg wist. "Ik maakte me zorgen om je, ik kon je nergens vinden!" miauwde de grijze kater en ze knikte. Raptor duwde zijn kop in haar nek en zachtjes spinde ze. Diep ademde ze in, om zijn geur te ruiken. Ze had hem gemist. Ze waren elkaar een tijdje misgelopen; allebei druk bezig met hun training en 's avonds te moe om tegen elkaar te praten. "Ik was de weg kwijt," bekende ze toen en zuchtte zachtjes. "Ik ben blij dat je me gevonden hebt, Raptor." miauwde ze met een glimlach.

Ze waren elkaar inderdaad een poosje misgelopen iets wat hem had gefrustreerd, zeker omdat ze wanneer ze wel tijd had gehad, tijd doorgebracht had met zijn o zo beste vriend, Tigerpaw. Daar was hij het totaal niet mee eens geweest. Mousepaw vertelde hem dat ze de weg kwijt was en dat ze blij was dat hij haar gevonden had. Raptorpaw glimlachte en maakte deze oprecht. "Maar natuurlijk, als mijn meisje zoek is, zoek ik haar weer op," snorde hij met een warme glimlach. "Hoe gaat het met je? Ik heb je gemist," hij wou duidelijk hebben dat zij van hem was en niet anders en hij wist alles er charmant en liefkozend uit te brengen, waardoor het misschien nog positieve vruchten afwerpen kon, ook.

Raptor glimlachte naar haar en automatisch glimlachte ze terug. Hij vertelde haar dat als ze zoek was, dat hij haar dan weer op zocht. Ze giechelde zachtjes. "Dat is lief, Raptor," miauwde ze tegen hem en keek hem - een beetje in verlegenheid gebracht- vanonder haar wimpers aan. "Hoe gaat het met je? Ik heb je gemist," vroeg de kater toen aan haar en ze haalde haar schouders op. "Afgezien van het feit dat ik de hele middag heb gelopen?" vroeg ze plagerig en schudde toen haar kop. "Nee, het gaat goed met me, hoor! Beter dan eerst." eerst had de strenge bladkaal haar erg aangetast, maar nu raakte ze een beetje aan de kou en het weinige voedsel gewend. Ze was minder ziek, al had ze constant last van een vervelende verkoudheid en een lopende neus, wat haar jagen weer belemmerde. Ze kon niet wachten tot het weer wat warmer werd.

Raptorpaw wist het niet zeker, maar hij vond dat Mousepaw anders op hem reageerde. Hij probeerde het te negeren. Echter bij de houding die Mousepaw bij haar woorden zette herkende hij haar alweer. Hij glimlachte en legde zijn dikke staart op haar rug. Vervolgens vroeg hij hoe het met haar ging en vertelde hij haar dat hij haar had gemist. "Afgezien van het feit dat ik de hele middag heb gelopen?" Raptorpaw glimlachte. "Nee, het gaat goed met me, hoor! Beter dan eerst." Raptorpaw keek haar vragend en iet wat bezorgd aan. "Beter dan eerst?" Vroeg hij. "Maar ben blij dat het nu dan wel goed met je gaat, ik wil niet dat jij er niet goed bij zit. Ik zal ook mijn best doen jou er altijd goed bij te laten zitten," vervolgde hij met een warme glimlach. Een kooude windbries streek door zijn dikke, grijze vacht heen en hij zette zijn vacht een stukje op. Hij kwam dichter naar Mousepaw toe en zette zijn warme dikke vacht tegen haar kortere rossige vacht aan.

De dikke, fluffy staart van Raptorpaw werd op haar rug gelegd en ze glimlachte lief naar hem. Ze voelde zich altijd heel veilig met hem in de buurt. Toen ze hem vertelde dat het beter ging dan eerst, herhaalde hij dit een beetje bezorgt. "Ja, het is erg koud en ik heb niet zo'n dikke vacht als jij. En met mijn gezondheidsproblemen is het een beetje lastig om altijd gezond te blijven. Maar hé, het komt wel goed hoor!" miauwde ze, het einde van haar zin klonk positief zoals altijd. "Maar ben blij dat het nu dan wel goed met je gaat, ik wil niet dat jij er niet goed bij zit. Ik zal ook mijn best doen jou er altijd goed bij te laten zitten," ze glimlachte warm terug naar hem. Toen er een harde wind op kwam zetten, was Raptor er al snel bij om haar weer op te warmen. "Raptor, je bent echt een geweldige vriend," miauwde Mouse toen plots en ze keek hem aan. "Je bent er altijd voor me, en je zet mij altijd voor jezelf. Dat vind ik heel lief, ik weet echt niet wat ik zonder jou moet doen." vervolgde ze en glimlachte liefjes. Ze hield heel veel van de kater. Hij was als een soort derde broer voor haar!

"Ja, het is erg koud en ik heb niet zo'n dikke vacht als jij. En met mijn gezondheidsproblemen is het een beetje lastig om altijd gezond te blijven. Maar hé, het komt wel goed hoor!" Raptorpaw streek haar rug met zijn staart en glimlachte. "Maar natuurlijk komt het goed met jou, jij bent wel dé Mousepaw," zei hij met een oprechte grijns. Hij waardeerde oprecht haar positiviteit gezien zij het enige in zijn leven was, want hem een normale, aardige kater maakte en een positieve met een goed hart. Deze bezat hij verder niet. Mousepaw mocht ook niets te weten komen van zijn verdere, echte aard. "Raptor, je bent echt een geweldige vriend," zei ze. "Voor jou altijd, ongeacht wat," miauwde hij, met een doordringende blik. Ongeacht wat, zelfs als ze met Tigerpaw verder zou gaan. Haar zal hij niets doen. Hij zou ze dan met rust laten en verder wel in de gaten houden. "Je bent er altijd voor me, en je zet mij altijd voor jezelf. Dat vind ik heel lief, ik weet echt niet wat ik zonder jou moet doen." Hij stootte haar zachtjes aan met zijn schouder. "Er zal nooit een moment zijn dat je zonder mij bent," beloofde hij. "Dus daar hoef je niet over in te zitten," vervolgde hij met een grijns. Vervolgens stapte hij wat van haar weg, begroef zijn poot dieper in de sneeuw en spatte dit naar haar toe, waarna hij haar speels en uitdagend aan keek. Hij was wel even in voor wat lol met haar. Ze mocht niet vergeten dat het met hem altijd het leukste was. Dat ze met hem het gelukkigst was. Zij en Raptorpaw hadden namelijk nog nooit een echte ruzie gehad. Hij had haar nog nooit gekwetst.

Raptorpaw verzekerde haar dat het goed kwam, aangezien zij dé Mousepaw was. Een grote glimlach kwam op haar gezicht waarbij ze zichzelf spinnend tegen hem aandrukte. Toen miauwde ze dat Raptor de beste vriend was die ze zich maar wensen kon. Hij beantwoordde dat hij er altijd zou zijn voor haar, ongeacht wat. Mouse knikte nog steeds glimlachend. "Er zal nooit een moment zijn dat je zonder mij bent. Dus daar hoef je niet over in te zitten," miauwde hij en Mouse knikte. "Dank je, Raptor," miauwde ze en gaf hem een kopje. Toen ze opeens een beetje sneeuw over zich heen kreeg, begon ze te lachen. "Kom maar op!" gromde ze speels toen ze zijn uitdagende blik zag. Ze zakte door haar voorpoten heen, duwde deze vooruit zodat er flink wat sneeuw op kwam te liggen. Vervolgens trok ze zichzelf voorzichtig omhoog, de sneeuw zo goed mogelijk balancerend. Hierna gooide ze het naar de grote apprentice en grinnikte.

Mousepaw bedankte hem voor zijn woorden en Raptorpaw liet een luid gespin horen toen Mousepaw hem een kopje gaf. Hij liet zijn ogen glinsteren en keek recht in die van Mousepaw met een warme glimlach op zijn gelaat. Echter wou hij lol met haar maken, dus besloot hij dat ook te gaan doen. Toen het moment voorbij was en overging in een speels moment gooide hij sneeuw over Mousepaw heen. Mousepaw begon te lachen en daagde hem uit met een, "kom maar op!" Raptorpaw lachte bij deze woorden van haar en grijnsde breed. Echter kreeg hij op dat moment een flinke pak sneeuw over hem heen. "Die krijg je terug, my lady!" Lachte hij, waarna hij op sprong, afzette met zijn achterpoten en boven op haar sprong. Hij probeerde haar kopje in het sneeuw te drukken, kort. Hij maakte het spelletje niet te ruig, daar deed hij zijn best voor.

Raptor was aan het grijnzen naar haar, maar dat lachen zou hem snel vergaan zodra ze haar poten omhoog trok. Toen ze dit deed, kreeg hij een volle lading sneeuw over zich heen en hard lachte Mouse. Raptorpaw riep dat ze die terugkreeg, en ze stak speels haar tong uit. "Oh ja?" miauwde ze, opnieuw uitdagend. Ze wiebelde vrolijk met haar staart. De andere apprentice sprong richting haar en duwde haar toen op de grond. Een gilletje van plezier klonk uit haar bek maar deze werd snel gedempt toen haar kop in de sneeuw gedrukt werd. Sneeuw kwam in haar bek maar boos was Mousepaw zeker niet. Nee, ze ging helemaal stuk van het lachen! Ze moest echter wel haar kop weer uit de sneeuw trekken om te kunnen ademen. Dit deed ze dan ook en nam een harde adem binnen, maar lachte toen hard verder. Ze probeerde zich om te draaien, waardoor Raptor hopelijk zijn balans verloor en zou vallen. Dan kon zij hem op de grond pinnen!