Sleepless nights

Met een diepe zucht stond Sweetheart op uit haar nest. Nadat ze wakker was geworden uit een nachtmerrie en haar vader daar weer een grote rol in speelde was het haar gewoon weg niet meer gelukt om in slaap te vallen en dus had ze Warrior besloten de strijd maar op te geven en iets nuttigst te gaan doem. Sweetheart hees zich zelf uit haar nest en zigzagde een weg naar buiten. Eenmaal buiten rilde de massieve kattin en zette haar wacht dik op om de warmte die haar lijf nog had vast te klemmen. De hemel was donker en vol sterren, de maan scheen hoog in de lucht en liet de kleinere sterren om zich heen schitteren. Sweetheart wierp lange blik omhoog en zuchtte diep. Haar oren bewogen zachtjes heen en weer om de stille nachtgeluiden op te pikken, maar er was niks. Zelfs de wind was stil vannacht. De kattin liet haar ogen naar de den van Everstar glijden toen er gekuch vandaan kwam. Was dat Everstar die aan het hoesten was? Of vingen haar oren het niet helemaal goed op en kwam het van de andere kant? De Warrior beet eventjes op haar onderlip, hoe grote hekel ze ook had aan de Leader en dat vooral dat ze die niksnut van Frostfaith had gekozen inplaats van haar, moest ze een soort band krijgen met Everstar. De kattin hield haar verschillend gekleurde ogen strak op de ingang van de den gericht, wachtend op een nieuwe hoestbui. Toen het gekuch weer in haar oren klonk stapte de groot gebouwde kattin de den binnen. Duisternis overviel haar ogen, Sweetheart knipperde een paar keer zodat ze begon te wennen aan de donker die hier heerste totdat ze de lijf van Everstar zag. "Everstar, gaat alles wel goed?" Fluisterde ze, en zette een stap dichterbij. Haar staart zwiepte lichtjes heen en weer. Was de Leader echt ziek?

[Alleen Everstar, rest met toestemming]

horen. "Het gaat prima, Sweetheart, ik verslikte me alleen in een hap lucht", De kattin knikte toen haar leaders schorre stem haar oren vulde. Haar staart zwiepte zachtjes over de grond, en haar blik gleed door het hol. Zou zij hier ooit liggen? De kattin zuchtte, waarom kon Everstar het gewoon weg niet zien? "Ga weer slapen", Sprak de licht oranje kattin vervolgens, haar blik gleed weer naar Everstar die nu haar poot likte. Sweetheart trok met haar snorharen, "Dat gaat moeilijk" Zuchtte ze, er was geen slaap meer te vinden in haar lijf. En dit was zeker niet de eerste keer. Sweetheart snoof de lucht diep in, het rook hier muf en benauwt, "Misschien is het verstandig om een frisse neus te gaan halen Everstar" Stelde ze voor, "Het is niet koud buiten en windstil, plus het is best muf hier in je den, en al de bacteriën hier zijn ook niet goed voor je gehoest. Misschien eventjes uitwaaien kan wel eens helpen" De kattin schuifelde wat met haar voorpoot, zou haar leader meegaan? Of zou ze de nacht alleen doorbrengen?

Na een lange stilte zag ze de leader opstaan en het hol verlaten, Sweetheart zuchtte kort en vernauwde haar ogen. Wat een rot kat was het toch, ze bedoelde het altijd goed maar het leek de licht oranje kattin maar niet door te dringen of iets, snel schudde Sweet haar kop en draaide zich om om vervolgens achter haar leader aan te trippelen. Toen ze eenmaal buiten was snoof ze de lauwe avondlucht op. Gelukkig was het weer Newleaf, en kon ze nu s'avonds weer naar buiten zonder dood te vriezen. De massieve katrin nam plaats in het midden van het kamp en keek naar de sterrenhemel, haar blik was een lange tijd daar op gevestigd. Maar na een tijdje knipperde ze weer en keek ze naar de grond. Zou haar broer daar nu zijn? Nee, hij had haar verraden, hij had foute dingen gedaan. En dan verdiende hij vast niet om daar te zijn. Toch? Sweetheart beet nadenkend op haar onderlip, zou zij daar dan wel welkom zijn..? De kattin schudde de gedachtens van haar af. "Mooi eh niet waar?" Mompelde ze, en liet haar verschillend gekleurde ogen weer op sterren richten.