Scars we cover up with paint

De kater lag met zijn kop op zijn poten in het kamp. Hij had wonden over heel zijn lichaam, maar wilde de medicine cat den niet in. Het was een dag na het gevecht tegen de BloodClan, een dag zonder de barbaren in hun kamp. Een dag na overwinning. Velen waren gewond geraakt en Hazel had het gevoel dat zij de hulp van Jayfeather en Mistpaw meer nodig hadden dan dat hij dat had. Toch kon hij niet meer doen dan een beetje in het kamp liggen, uit te rusten van het hevige gevecht dat hij gisteren gestreden had. Pootstappen trokken zijn aandacht en met moeite hief hij zijn kop op, waarbij hij zijn blik op Redkit, zijn zusje, vestigde. Een glimlach kwam op zijn gezicht. "Hey Red," miauwde hij, schor van de inspanningen. Spierpijn ging door heel zijn rug heen en de wond op zijn schouder prikte hevig. Maar het werd allemaal beter omdat hij met familie was.

- 1e post Redkit

Een bezorgde blik stond op het gezicht van de jonge poes. Anders dan haarzelf hadden enkele van haar siblings wel mee gevochten in het gevecht gisteren, en daar waren ze niet ongeschonden mee weggekomen. Waar Redkits vachtje nog helemaal gaaf was, hadden zij daar wonden die misschien zelfs littekens zouden worden. Haar blik was nu gevestigd op haar broer, Hazelkit. De rosse kitten liep op hem af, meer op haar gemak bij hem sinds hij familie was. "Hey, Hazel", begroette ze hem zachtjes terug, waarna ze naast hem ging liggen. Het leek er niet op dat hij bij de medicine cat geweest was met zijn wonden, en sommigen zagen er niet al te goed uit - hoewel dat misschien ook gewoon zo kon lijken omdat ze niet op zomaar een kat stonden, maar op haar broer. Zijn stem klonk ook veel schorrer dan gewoonlijk. De rosse poes aarzelde even, niet zeker of hij het wel zou accepteren, maar begon toen woordeloos zijn wonden te likken.

De kater was blij dat zijn zusje het niet in haar kop gehaald had om te vechten zoals hem. Red zou hier helemaal niet klaar voor geweest zijn. Een warme glimlach stond op zijn gelaat toen ze hem terug begroette. "Ik ben blij dat je oké bent," miauwde Hazel rustig en gaf haar een lik over haar rode oortje heen. Hoewel Red helemaal het type niet was om te vechten, zou er vast en zeker ergens een BloodClanner zijn die gek genoeg was om haar aan te vallen. Gelukkig had die zich niet laten zien gisteren. Toen zijn zusje hem hielp met het schoonmaken van zijn wonden, liet hij zijn kop ter ontspanning zakken. Het was lief van haar om dat te doen, al helemaal omdat de grootste wond op zijn schouder zat en hij hier zelf niet goed bij kon. Lopen ging er ook vervelend moeilijk door. De oudere kitten wist dat hij ervoor naar Mistpaw zou moeten gaan, maar hij dacht dat anderen haar hulp beter konden gebruiken dan hij.

Nu ze dichterbij kwam zag ze ook een grote kras op zijn schouder, die vast heel vervelend was als hij liep. De rosse poes zag al snel dat hij echt naar Mistpaw zou moeten gaan als hij niet wou dat dat ontstoken raakte. "Waarom ga je niet naar de Medicine Cat?", vroeg Redkit dan ook, bezorgdheid in haar zachte stem. Met het wassen van de wonden van haar broer kwam de smaak van zijn bloed in haar mond, iets dat ze niet leuk vond en iets dat haar alleen maar bezorgder maakte om zijn gezondheid. Waarom ging hij zich niet laten verzorgen?

Toen de tong van Red raspend over zijn wond heenging siste hij even, waarbij zijn stijve spieren zich automatisch aanspande. Maar naarmate dat ze doorging voelde hij het minder, en ze wisten allebei dat het niet goed zou zijn als er viezigheid in de wond zou blijven zitten. Toen Redkit aan hem vroeg waarom hij niet naar de medicine cat ging, zuchtte hij lichtjes. Hazel draaide wat nadenkend met zijn oortje. "Omdat er katten zijn die meer hulp nodig hebben dan ik," miauwde hij toen en keek zijn rode zusje aan. "En het is mijn eigen schuld. Ik ging zonder echte training het gevecht in." vervolgde hij toen. Hij had er geen spijt van, dat zeker niet, maar het was wel de waarheid. Hij had het zelf gedaan en de consequenties waren dan ook voor hem.

De rosse kitten fronste lichtjes. "Be-beloof me dat je s-straks naar haar toe gaat?", vroeg ze zachtjes, bezorgdheid in haar stem. Ze wou niet dat haar broertje pijn leed, en als de wond ontstoken raakte zou hij misschien nog later apprentice worden, en ze wist dat hij dat niet wou. "H-het mag niet ontsteken..", vervolgde Redkit, waarna ze verder ging met de wonde te likken. Ze had wel gemerkt hoe het in het begin pijn leek te doen, maar het leek al beter te gaan. Er mocht in ieder geval geen vuil in komen.

Sorry van de late reactie ^^"