[Verhaal] Seasons

Sneeuwvlokken vielen met grote getallen uit de lucht. De koude vloek van de winter begon langzaam het landschap te bedekken met zijn witte deken. Een enkele steenmarter schoot door de schaarse begroeiing heen, zijn grauwbruine vacht langzaam verruilende voor een sneeuwwitte. Een kleine hagedis rende nog even snel over een rots heen, het vallende, bevroren vocht ontwijkende. Langzaam maar zeker, begon het landschap te veranderen naar sneeuwwit. De naalden van de dennenboom staken groen af tegen de sneeuw, maar de kleur werd langzaam verstikt door de bedekking. Af en toe bogen de takken ietsjes door, hun zware lading los latende. De schaars beboste omgeving leek nu wel verlaten, de dieren gevlucht voor de winter. Langzaam maakte het eerst warme zonlicht plaats voor het koele licht van de maan. De wolken die de lucht al zo dik bekleedden werden nu donkerder en grauwer, alleen een lichte vlek in het wolkendek verraadde de plek van de maan. Geen enkele vogel durfde nog te zingen, geen enkel dier nog naar elkaar uit roepen. Maar een plotseling geluid begon de stilte te doorbreken, eerst zacht, maar daarna steeds luider en luider. Het gekraak van stappen in de sneeuw. Een majestueus wezen stapte uit de struiken, die nu al kraakten door de vorst. Een sneeuwwitte, met bleekblauw gevlekte, kop ging van links naar rechts, de ijsblauwe ogen priemden door het sneeuwwitte landschap. Kleine stukjes ijs vormden zich aan de poten van het grote luipaard, alsof de stappen van het dier een spoor van als kristal glinsterend ijs achterlieten. Vogels verstopten zich wat meer achter de takken toen het luipaard uitbrak in een draf. Takken leken te wijken voor het dier, en ijs knisperde onder zijn poten. Waar de lange, zachte vacht tegen de takken van de bomen veegde, begonnen zich ijspegels te vormen. Nog steeds geen enkel wezen te zijn. Blinkende scherpen tanden ontblootten zich, en de pluizige oren van het dier werden plat in haar nek gelegd. Een brul liet het woud beven op zijn grondvesten, en nadat het over was, leek het nog stiller dan eerst.

Weer liep het blauw-gevlekte dier door, nog altijd dezelfde gracieuze stappen. Plots vielen de priemende ijsblauwe ogen op een bundeltje bont dat zich in de sneeuw verborgen zat. Het hield zijn bevende neusje tegen de snel kouder wordende vacht van zijn moeder aan. Het dier leek niet op te merken dat het grote luipaard steeds dichterbij kwam, met gloeiende blauwe ogen. Steeds meer ijs leek zich te vormen bij de grote poten van het luipaard. Een donkere schaduw wierp zich over het bundeltje bont, en het dier van wie het bont was, keek langzaam op, zijn goudkleurige ogen groot met angst. Maar voordat het diertje zich kon bewegen of zelfs maar een piepje kon maken, drukte het majestueuze luipaard haar neus tegen het voorhoofd van het diertje. Op de plek van het contact begon een blauwe gloed te ontstaan. De pupillen van het diertje vernauwden zich tot dunne spleetjes. Nadat het luipaard haar neus weer terug trok, viel het diertje om, het plofte neer in de sneeuw. De ogen van het diertje sloten zich en het bleef in alle stilte liggen. Nog even hing de donkere schaduw van het luipaard over het dier heen, maar daarna liep ze weer door, het enige spoor dat het dier achter liet, waren bevroren poot stappen in de sneeuw en ijspegels aan de bosjes.