Memories have left you broken

Zuchtnd rekte de rode kater zichzelf uit terwijl hij door stapte. Hij had even zijn rust moeten vinden wat betekende ver buiten het clan territorium zijn. De afgelopen weken had hij zich door en door rond gezwoegd hopend dat zijn vader zou zien hoe hard hij werkte maar Criedwolves had enkel aandacht voor Butterstar. Niet echt iets waar hij van genoot maar aan de andere kant kon hij het ook wel begrijpen. Volgens de verhalen leken Butter en Love altijd al op zijn moeder terwijl hij op zijn vader leek. En gezien Lovefeather overleden was had zijn vader alleen nog maar Butterstar om aan vast te klampen. Deprimerend maar begrijpend. Zuchtend schudde de kater zijn hoofd en staarde uit over de vlaktes. Alles was hier lang geleden afgebrand en hier en daar leek er misschien wat nieuw leven op te komen. Maar nog altijd zou het nooit zo worden als dat het eens geweest was..
||OPEN

Je hoorde het verbrande onder hem kraken en met elke stap schoof er wel wat opzij. Hij kwam hier om rust te zoeken en zijn hoofd te legen. Het werkte niet echt, maar de rust was er wel. Ergens maakte de plek hem alleen maar meer depressief maar het was fijn om weer niet in een plek vol drukte te zijn. Door zijn geslof hoorde hij de houtstukjes of iets dergelijks elke keer kletsen tot het een keer wat langer duurde, verbaasd keek hij op en zag hij een kat, één waar hij waarschijnlijk iets tegen aan had geschopt. "Sorry." Zijn stem was weer eens schor, waardoor het misschien niet of amper verstaanbaar was.

Hij fronsde even naar de kater, had hij hem eerder gezien of gesproken? Zo wel, dan zou hij helemaal niet zo intelligent zijn om diens naam te onthouden. "Uhh... Ja... Uhh?" Hij keek hem met een frons aan, hopend dat hij wist dat hij bedoelde dat hij zijn naam... Kwijt was? Zijn brein was niet op zijn best dus nu zal hij het al helemaal niet weten na weinig eten en weinig slaap...

Hij knikte nadat hij zijn naam zei, wat er ging een belletje rinkelen. Bitterball, als hij het goed had broer van Butterstar. Na de vraag die de kater stelde draaide hij zijn kop kort weg. Waarom moest iedereen het vragen? Die verdomde vraag... Nee, het ging totaal niet goed. Het ging verschrikkelijk. "Uhm," Hij nam even de tijd om zijn keel te schrapen. "Ja hoor." Loog hij vervolgens, de frons was zijn gezicht niet af te toveren tegenwoordig dus erg geloofwaardig zou het niet over komen.

Hij keek weg van de groene ogen van de kater naar de grond en besloot niet te antwoorden op zijn manen lange ervaring. Wat moest hij daar trouwens op zeggen? Oké, thanks? Nadat hij over de bossen begon besloot hij hem toch weer eens aan te kijken. Het feit dat hij verschrikkelijk was en eruit zag betekende hij niet dat hij manieren was vergeten. "Eigenlijk, om die vraag te vermijden." Zelfs zijn kittens vroegen hoe het met hem ging, dat wilde toch geen vader?

Zuchtend keek de kater naar de blauwoogige Thunderclanner en nam langzaam plaats naast hem. Hij begreep wat de kater bedoelde en besloot geen woorden er meer aan te vervuilen. Uiteindelijk zou het de kater alleen maar meer pijn doen. Met gesloten ogen liet hij zijn lichaam iets ontspannen en opende zijn diep groene ogen weer terug kijkend naar de rode tabby een medelevende glimlach op zijn lippen.

Kort grinnikte hij om de gedachten. Gedachten die hij uit het niets kreeg. En het was eerder uit zijn neus blazen met een glimlach dan grinniken, maar de glimlach was al héél wat. "Wist je dat, ik een paar manen geleden een Riverclanner niet eens normaal kon aankijken? Ik al mijn vriendschappen had verbroken?" En nu voelde hij zich hier, veiliger dan ooit. Bij een Riverclanner.

Zachtjes zuchtte hij even zijn kop schuddend. "Ja dat zou ik ook niet kunnen doen.. Als jullie het waren geweest die mijn vader.." Zuchtend draaide hij zijn hoofd weg en rekte zichzelf uit. "Maar mijn vader is niet in STarclan.. Hij is nog altijd een even grote zak hooi als dat hij altijd geweest is. En een mousebrain ook nog eens." Dat hij zijn vader meerdere malen dood gewenst had leit hij maar even weg. Hij klonk zeer waarschijnlijk al gestoorder dan normaal.

Hij kneep even pijnlijk zijn ogen dicht denkend dat de kater vermoord zou zeggen, het woord dat zo verschrikkelijk was en zoveel pijn veroorzaakte. Maar hij hield zich in en om een of andere reden was hij daar absoluut dankbaar voor. "Het is en blijft je vader..."