Silence before the storm )

Branchpaws poten zonken diep in het warme zand. Er waren koppels aan het trainen en keken vreemd op. Hij ging liggen zowat in het midden van de Sandy Hollow. Het was lekker warm en hij was al snel opgewarmd. Hmmm zalig. Genietend strekte hij zich helemaal uit. Zijn ogen vielen half dicht. Dit was leven. Zonnen in een put en aangestaard worden door anderen.

+ Redpaw*

De kleine poes trippelde naar de Sandy Hollow. Misschien vond ze daar een andere apprentice die haar kon helpen trainen; ze wou niet volledig afhankelijk worden van Branchpaw, en ze moest minder verlegen worden. Redpaw had al gemerkt dat het beter ging sinds ze hem ontmoet had, dat ze zich vaker wat meer zelfzeker voelde; ze wist niet of dat kwam omdat ze ouder werd, of omdat hij haar zeker liet voelen. Ze was immers al 9 manen, en hij al 12; hij zou binnenkort vast warrior worden, maar zij moest nog 9 manen gaan. De kleine apprentice kwam aan bij de Sandy Hollow en grinnikte bij het zicht. Enkele mentors waren hun apprentice hier aan het trainen, maar ze zag ook Branchpaw liggen; en hij deed alles behalve trainen. Een warme glimlach plooide zich om haar snuitje terwijl ze naar hem toe trippelde, haar pootjes in het zand zakkend. In plaats van hem wakker te maken met woorden, boog ze neer en blies ze zachtjes in zijn oor. Waar die zelfzekerheid vandaan kwam? Starclan moge het weten.

Branchpaws oortje trok. Hij gromde en wilde zich net omdraaien toen hij besefte dat het iemand was. Nee hé, hij wou nog niet weg. Slaperig deed hij een oog open. Een glimlach spreidde over zijn gezicht. Met zijn lange poot haalde hij uit naar Redpaw. Kwamen ze elkaar nu overal tegen? Hij haakte zijn poot om haar hals en drukte haar naar beneden. "Kom er bij, kom er bij. Het is hier ZAAALIG!" Hij grinnikte toen hij gefoeter hoorde van een warrior.

De kleine poes grinnikte toen zijn oortje trok maar was overrompeld toen hij met zijn lange poot uithaalde en haar bij haar nek naar beneden trok. Hun neusjes raakten elkaar aan, een klein gebaar dat toch zo een grote reactie kon opbrengen bij de jonge apprentice. Ze glimlachte, haar amberen oogjes glinsterden. Er was een lichte blos op haar wangen, maar dat was niet te zien onder haar tabby vacht. "Lekker lui bedoel je?", antwoordde ze, zachtjes. Ze hoefde niet luid te zijn, haar stem was hoorbaar zelfs als ze stil was voor de kater die maar heel kort bij haar zat; maar ze maakte geen aanstalten om verder weg te schuiven.

Branchpaw greens. Het viel hem op dat ze niet stotterde. In de hoop dat het zo bleef zei hij er niets over. Hij duwde zijn poot onder haar kin. "Ja natuurlijk, ik heb vrijaf gekregen van Winterbird." Hij lachte en haalde zijn poot weg. "O pardon, ik werd verblind door iets en ik zag niet waar ik me uitrekte." Hij was extreem grappig vandaag.

De kleine poes haalde een wenkbrauw op. Hij leek tamelijk grappig te zijn vandaag - voor de verandering. Alsof hij haar niet altijd kon laten lachen, zelfs als ze, als het buiten stormde en de snakerocks glibberig waren van de regen, moesten schuilen in een holle boom. Had ze het toen niet verpest, had ze gelachen; met hem, natuurlijk. Zelf was ze nooit zo grappig als de grijze kater altijd leek te zijn. Redpaw hoorde één van de mentors kuchen en ze krabbelde wat achteruit, haar amberen blik even werpend op de geïrriteerde warrior. Blijkbaar mochten ze niet samen vrolijk zijn. De jonge apprentice schraapte even haar keel en ging wat rechter zitten, weer naar Branchpaw kijkend. "Sta op, luilak.", antwoordde ze speels, al was haar stem nog steeds fluisterend. Ze wou niet dat de andere katten hoorden hoe onbeleefd ze leek te zijn - maar ze was zeker dat de grijze tabby het zou begrijpen, dat ze het niet zo bedoelde.

Hij trok met zijn oortjes en schudde kinderlijk nee. Eh nee, dit lag te goed. Heel zijn lichaam tintelde van de warmte, of was het iets anders? "Kom liggen hyperactief... hyperactieve kitten." Ho ho ho ha ha ha, wat grappig. Toch tilde hij zijn zware, kuch, lichaam recht met een diepe grom. Hij keek naar de warrior die minachtend naar hem keek. Branchpaw stak uitdagend zijn tong uit. Beledigd keek die weg. De kater voelde zich een koele kikker. Hij keek grijnzend naar Redpaw. "Zo rode regendruppel, wat zullen we doen vandaag?"

De poes glimlachte al deed hij wat hij vroeg en rechtte de grijze kater zich zodat hij zat en niet lag. Redpaw glimlachte naar hem en begon te giechelen bij zijn vraag. Hij kon grappig zijn, dat was zeker waar. "Nou, lichtje tussen de takken, w-waar heb je zin in vandaag?" Het was een lange zin en de hakkel er middenin was niet tegen te houden, maar het was beter dan meestal; zelfs beter dan wanneer ze met haar vader sprak. Het was alsof ze al haar angsten vergat wanneer ze bij de grijze kater was.

De stotter in de zin liet zijn oortjes trekken. Ach ja ze kon er niets aan doen. Branch vond zijn bijnaam wel leuk. Lichtjes-tussen-takken. LTT. "Yeah bro i a m L T T!" Hij lachte toen hij heel wat vreemd kijkende gezichten voor zijn gezichtsveld kreeg. Branchpaw sprong hoog in de lucht. Hij was lui en hyperactief. Toen hij weer landde keek hij geamuseerd naar Redpaw. "Ik heb zin in... kittypetfood." Hij keek naar de reacties van de warriors. Die schudde hun hoofden en dropen tot zijn verbazing allemaal af. Branchpaw keek met heldere oogjes naar haar. "PAK ME DAN ALS JE KAN!" Waarna hij weg stoof.

De kleine poes fronste. Had hij catnip genomen, of zo? Dit ging ver voorbij grappig. Toch kon ze het net helpen om te lachen toen de grijze kater uitriep dat hij kittypet food wou, en toen de warrior van verbazing en van afschuw afdropen met hun apprentices. Toen rende hij opeens weg, en hoewel Redpaw verbaasd was rende ze toch achter hem aan. Ze was sneller dan hem, ook al had hij een voorsprong; een voordeel dat kwam met haar veel kleinere vorm. Ze rende op hem af, en toen ze dichtbij genoeg was deed ze een poging om te springen, zodat ze op zijn rug belandde en zelf niet meer hoefde te rennen. Ze wist uit ervaring dat Branchpaw haar niet zou beoordelen, zoals ze zo bang voor was; wat meestal de reden was dat ze zichzelf niet durfde te zijn.

Branchpaw was snel, maar groot. Hij nam meer lucht en Redpaw was dus ook sneller. De wind streek door zijn haren toen hij opeens een gewicht op zich voelde. Hij begon te lachen, nog steeds rennend. "Mayday Mayday! De regendruppel is geland, ik herhaal de regendruppel is geland!" Hij bleef rennen tot ze aan de bovenkant waren. Zijn flanken zwoegde. Pfieuw. Dit was goed voor zijn conditie. De grijze kater maakte een scherpe bocht en rende niet naar beneden, maar maakte een gigantische slide. Zand stoof langs alle kanten op.

Gelukkig landde Redpaw deze keer in het midden op zijn rug, haar pootjes vasthakend in zijn grijze vacht. Ze gebruikte haar klauwen niet, want ze wou hem geen pijn doen. Branchpaw stopte niet meteen; hij leek er geen moeite mee te hebben dat ze op zijn rug zat. Hij rende gewoon tot bovenaan de Sandy Hollow, en gleed dan weer over het zand naar beneden. Redpaw lachte vrolijk, haar lichaam nog wat dichter bij het zijne duwend zodat ze er toch niet vanaf zou schuiven. Haar hart bonsde in haar keel van angst, maar ook van iets anders - maar dat was moeilijker te beschrijven. Zand stoof langs alle kanten op en hun vachten waren helemaal stoffig toen ze uiteindelijk stopten, beneden in de zandkuil. De kleine poes liet zich van zijn rug schuiven en kwam met een plofje op haar rug op het zand terecht, haar flanken zwoegend van het rennen en van de adrenaline die door haar kleine lichaampje stroomde. Pfoeh, eventjes bekomen.

Hun vachten waren helemaal stoffig. Redpaws rode vachtje was nu meer zandkleurig en die van hem bruin. Hij slidde helemaal naar beneden en daar sprong Red van zijn rug. Branchpaw zakte door zijn knietjes en rolde verder. Hij bleef hijgend liggen. Dat was grappig. Zijn staart zwiepte heen en weer. Niet wetend dat hij dit nooit meer zou kunnen doen.

De rosse poes rolde op haar zei zodat ze de grijze kater naast haar kon aankijken, nog steeds hijgend. Haar eigen vacht was nu meer zandkleurig, en de zijne leek wel bruin. "Je.. Bent bruin, Branch.", zei Redpaw zachtjes en buiten adem. Een klein glimlachje had zich om haar snuitje geplooid. Ze moesten dit vaker doen, hoewel het doodeng was wanneer je het niet verwachtte; de adrenaline die nog steeds door haar lijfje stroomde voelde best goed, nu toch, achteraf.

Hij lachte hardop. De zon stond achter haar, een windje blies het stof weg. Het zand werd een zandhoos rondom haar. Net zoiets als uit de verhalen. Toen de wind ging liggen was ze stofloos en weer even rood als daarvoor. De zon kwam van achter haar. Zijn groene ogen verwijden zich. Het leek wel alsof ze vlam had gevat.

De kleine apprentice kwam weer wat op adem en rechtte zich, zodat ze niet meer half op het zand lag. Er stak een windje op waardoor hun vachten weer schoon geblazen werden, en de zon stond laag. Uiteindelijk ging de wind weer liggen, en de zandhoos die hij had gecreëerd ook. Redpaw knikte haar kopje wat scheef toen ze de grote ogen zag die Branchpaw trok. Was er wat? Had ze iets in haar vacht ofzo? De rosse poes voelde zich wat ongemakkelijk bij de intense blik van de grijze kater en begon haar snuitje te wassen, als een soort nerveuze tik.

Hij had pas door dat hij aan het staren was toen ze haar snuitje begon schoon te maken. Oeps. Hij vouwde zijn poten onder hem en legde zijn kop op het zand. Die werd verwarmd door de zon. Zijn vacht werd ook lekker verwarmd. Hmmm. Voordat hij het wist waren zijn ogen gesloten en lag hij daar heel awkward zacht te ronken. Eh...