Claim! {open}

De ceremonie was net gedaan en de rosse tabby besloot dan maar om een nest te gaan maken in de apprentice den, zodat ze morgen goed uitgerust op de training kon zijn. Ze wou Zealspark immers niet teleurstellen, en hij had gezegd dat ze uitgerust moest zijn. De kersverse apprentice stapte de den in en keek om zich heen. Meteen merkte ze haar sneeuwwitte zusje op, die wat nes bijeen aan het schrapen was. Zo te zien was er nog plek naast, dus hopelijk kon Redpaw naast haar gaan liggen.. Ze wou niet alleen in een vreemde den slapen, het was al erg genoeg dat ze niet gewoon in de nursery kon gaan liggen. De jonge apprentice ging links naast Snowpaw staan en keek haar aan. "I-is deze pl-plek nog vr-vrij?", vroeg ze, al wat minder nerveus dan daarnet maar nog steeds hakkelend. Het duurde altijd even voor ze op haar gemak kon zijn na een nieuwe situatie, en de nieuwe den hielp al helemaal niet.

De kater was al eerder de apprentice den ingegaan, en had ook al een goed plekje gezien, maar hij miste nog het mos waarvan hij een nest kon maken. Dus was hij naar buiten gegaan, een stukje uit het kamp gelopen - wat erg onwennig voelde, nu dat zomaar kon - en had hij hier wat mos van een steen afgeschraapt. Hazel had hier vervolgens een balletje van gemaakt en nu liep hij weer terug zijn nieuwe den in om een nestje te maken op de plek die hij uitgekozen had. Zijn blik viel gelijk op zijn twee zusjes die ook in de den een nieuw nest aan het uitzoeken en maken waren. Snow leek op haar gemak, maar Red leek wat nerveus te zijn. Dus trippelde hij naar de twee toe en legde zijn mosballetje daar neer. "Hey," begroette hij hun, een kleine glimlach kroop op zijn gezicht. Het was goed te merken dat de rust terugkeerde naar het kamp, dat ThunderClan zichzelf weer wist op te bouwen nu de BloodClan was verslagen. Iedereen kon weer normaal praten zonder constant achter hun rug te moeten kijken. Hazelpaw keek eens naar het plekje dat hij eigenlijk gezien had en toen naar waar zijn twee zusjes die hun nest hier neergelegd hadden. Zijn besluit was snel gemaakt, hij zou bij zijn zusjes gaan liggen. Je wist maar nooit, misschien kwamen de BloodClanners ooit terug... En dan zou hij hen beschermen. "Ik kom ook hier liggen," kondigde hij rustig aan en duwde met zijn neusje in het verse mos dat hij verzameld had, zodat het balletje uit elkaar viel en een redelijk nestje vormde. Met zijn poot veranderde hij het nog wat, maar voor zijn part lag het zo wel goed.

De rosse poes glimlachte lichtjes en begon wat los mos bijeen te rapen toen ook haar broer erbij kwam met een bolletje vers mos. De jonge apprentice was niet zo groot en had genoeg aan het mos dat er al lag, maar haar broer was natuurlijk een stuk groter dan haar. Haar witte zusje was natuurlijk vrolijk als altijd en was als eerste klaar met haar nest. "H-het is prachtig.", antwoordde Redpaw, al wat meer ontspannend tussen haar siblings. Al snel was ook haar eigen nest klaar, zelfs nog wat kleiner dan dat van Snowpaw aangezien ze de kleinste van hen allemaal was.

Snowpaw merkte op dat ze nu samen met elkaar konden kletsen en de kater zijn blik gleed naar die van zijn zus, en hij keek haar even kort zonder te knipperen aan. Kletsen... Hij schudde kort zijn kop en keek toen weer weg, om verder te gaan met zijn nest klaar te leggen. Algauw was deze in orde en plofte de kater erin waarna hij zijn twee zusjes goed in de gaten hield. "Niet zo mooi als mama's grote nest, maar ik kan er wel mee leven." miauwde Snowpaw toen ze die van haar klaar had, waarop Redpaw reageerde dat hij prachtig was. Hazel trok zijn mondhoek kort op en knikte vervolgens zacht. Ook die van Red was klaar, deze was wat kleiner dan die van Snow en een stuk kleiner dan die van hem. Dat kwam natuurlijk omdat hijzelf al even groot was als een kat die net warrior was. Het was wel duidelijk dat hij erg groot zou worden, net als zijn vader en ooms. "Wanneer is jullie eerste training?" vroeg de tabby kater toen en keek de twee poezen aan. Hij zou morgen gaan trainen, en zou hij een tour krijgen. Of dit samen met Whifflepaw zou zijn wist hij niet. Die leek nogal een drama te make van het feit dat de BloodClanners weg waren, wat hem heel erg tegenstond. Het liefste trainde hij helemaal niet met zo'n iemand.