A broken heart that never heals... (Acefray)

Haar poten leidden haar langzaam richting de grens met Shadowclan. Haar blauwe ogen schemerden in het donker, met een soort onuitgesproken pijn. De glans die haar ogen hadden kwam door de tegengehouden tranen. Haar bruine oren drukte ze in haar nek. De dagen zonder Whitelion waren dagen teveel. Haar grote broer, sterke Deputy, was ineens verdwenen. In haar hele leven was ze maar een maan zonder hem geweest. Dat was tijdens haar ontvoering, en die maan had de zwaarste gebleken die ze ooit had gehad. Haar poten kwamen schuifelend tot stilstand. De vrieskou zorgde ervoor dat ze een beetje rilde. Ondanks haar dikke vacht had ze het koud. De kou leek diep in haar te zetelen, alles in haar te bevriezen. Als koude vlammen die aan haar hart likten. Vlammen van ijs. De oorverdovende pijn die haar leven op dat moment tot een hel maakte. Ondanks de vele fouten die Whitelion in zijn leven had gemaakt was hij een goede broer voor haar geweest. Hij was zelfs op sommige momenten opgetreden als een vader. De momenten dat ze hem het meest nodig had, was hij er geweest. Wie had ze anders om haar te beschermen tegen de pesterijen die ze als kitten had meegemaakt. Vooral nadat ze was ontsnapt uit het hol van de Wolf. Die tijd had littekens op haar ziel aangebracht, al verdwenen ze langzaam. Ze was nog steeds bang, en nu ook voor haarzelf.

De sneeuw en het lange stilzitten zorgden ervoor dat ze ongemakkelijk bewoog. De kou drong door tot in haar botten. De wind die was aangewakkerd liet haar rillen en klappertanden. Maar opstaan deed ze niet. Haar blik gleed naar de sterrenpels, waar nu een extra ster fonkelde. Een ster die ze het liefst vervloekte. Hoe kon hij haar zo achterlaten. Hoe vaak had ze hem nog willen zeggen dat ze van hem hield. Zou ze hetzelfde hartvescheurende pad volgen als haar broer had gedaan? Haar ogen gleden dicht terwijl verraderlijke tranen in haar ooghoeken prikten. Hij was haar dierbaar, nog steeds. Haar hart leek sneller te kloppen met de pijn die hij bezat, alsof ze een heel lang stuk had gerent. Het ademen leek onmogelijk terwijl ze de snikken inhield. Happend naar adem en verblind door pijn en de tranen stond ze op.

Haar gevoelens hadden onbelangrijk gebleken met het afscheid. Als een stelletjes kibbelende kittens hadden de warriors afscheid van haar broer genomen. Haar niet eens de rust gevende om even bij zijn witte vacht op te krullen. Haar niet eens vragende hoe het met haar ging. Lizardpaw niet eens troostende. Behalve haar goedaardige mentor Brindleleaf. Ook Spottedwish had haar stem laten horen, commanderend en luid. Proberende tot de menigte door te dringen. Haar nagels schoten uit haar hulzen, ze had een paar van die katten wel kunnen villen. Het was hun Deputy in Starclans naam, hij verdiende een waardig afscheid. Als Deputy, als Familie, als Vriend, en als Clangenoot.

Het gesprek met Tallshadow herinnerde ze weer. Zijn zware maar heldere stem. Ze had hem verteld over haar ontvoering. Over Cyber en Jeff. Meteen de eerste nacht van het Apprentice zijn. Hij had geopperd dat Starclan iets belangrijks in gedachten moest hebben voor haar. Om haar leven te sparen. Als kleine zwakke kitten. Haar kop deed zeurend pijn, de littekens onder haar haren verscholen. Ze kon in gedachten de klauwen van Cyber nog voelen. Zijn koude stem en woorden nog horen. De geur van hem en Jeff nog ruiken. Haar opluchting nog voelen toen ze verzwakt, koortsig en bloedend haar broer vond. Haar tweede vader.

De ophef die er was toen ze al bloedend en half bij het bewustzijn het kamp werd in gedragen. Hoe Sparrowfeather haar wonden had verzorgd in een drukke den met allemaal katten die haar dierbaar waren. Vooral Whitelion, vooral haar broer. Een trillerige zucht verliet haar borstkas terwijl ze de pijn zo levendig herinnerde. Een bijna verscheurende pijn die nu samen ging met de emotionele wonden. Haar blauwe ogen gleden naar de grens met Shadowclan. Ze voelde zich eenzaam, alleen en zwak. Haar grote postuur was in elkaar gezakt terwijl ze rouwde om alles wat er in haar korte leven was gebeurd.

Hoe kon ze nog sterk zijn! Hoe kon ze nog verder gaan. Haar neus trilde gespannen waarna ze een paar passen zetten. Een jammerlijke schreeuw verliet haar mond, waarmee ze haar aanwezigheid verraadde aan het prooi en de mogelijke katten in de buurt. Haar ogen gleden naar de kwaadaardige plant die ergens verderop groeide. Met zijn giftige bessen die haar broer het leven hadden gekost. Doodsbessen. Met een angstaanjagende kreet stoof de kattin er als een hondsdolle hond erop af. Met een uitgestrekte klauw sloeg ze woest op de plant en zijn bessen in. Snikkend zakte ze als een hoopje vacht in elkaar. Liggend in de doodsbessen en de half vernielde plant. Hier en daar was een bes geknapt waardoor het gif eruit gespoten was en in haar vacht of op de grond gekomen was. Haar borstkas rees onrustig op en neer met elke snik die haar mond verliet. Haar blauwe ogen keken naar de grens met Shadowclan. Terwijl ze de rust en stilte van de nacht omarmde.

De grijze kater leek verbaasd te zijn met haar antwoord, zover ze dat kon zien in haar toestand. Ze was tamelijk aangedaan, ze had het natuurlijk moeilijk gehad met haar angsten. Het was lastig geweest die te overwinnen. Zeker als ze in de buurt van grenzen was en er een soort spanning hing. De geur van Rogues zal de jonge kattin nooit meer vergeten, de geur die al haar herinneringen vervuilde met bloed, angst en pijn. Lizardpaw was gelukkig zonder al te veel wonden naar het kamp terug gebracht een paar dagen voordat de jonge kattin een weg terug was gevochten. Het was een heel eind voor een gewonde en uitgeputte kitten van een maan of vier oud. Haar broer, de witte vacht had ze vanaf een afstandje al herkend. Wat hij deed in Rogue gebied wist ze niet. Ze wist alleen dat ze enorm dankbaar was een echte krijger tegen te komen, sinds dat betekende dat ze geholpen zou worden. Het was tegen de Warrior Code om een kitten in nood in de steek te laten. Elke kat die daaraan gebonden was wist dat. De vier clans, Windclan, Thunderclan, Riverclan en Shadowclan hielden zich als het goed was er allemaal aan. Bloodclan daarentegen waren nog gewelddadiger dan Rogues. Woeste wezens, net hondsdolle honden. Eenmaal in hun greep, kwam een kat er weer moeilijk vanaf. Ze was niet zozeer doodsbang voor Bloodclan, immers had ze als kitten een Rogue al een goede rake klap uitgedeeld. De consequenties waren wat minder geweest. Een flinke klauw over haar kop, waardoor het bloed over haar oogleden heen liep. Een wond die later was gaan ontsteken en een paar keer heropend was. Alleen al die herinneringen konden genoeg zijn voor een jonge kat om door het lint te gaan. Ware het niet dat Oceanpaw zichzelf meestal goed genoeg onder controle had om juist dat te voorkomen. Ze wist hoeveel katten iets tegen haar half-broer hadden gehad, hoe hij soms zijn controle verloor en een verwoestend monster werd. Ze had het zelf nog voor de ontvoering ondervonden. Hij had haar toen weggeslagen terwijl ze een poging deed hem te troosten. Toen was ze al een gevoelige en zachtaardige kattin geweest. Een kattin die het juiste karakter had om een trouwe krijger te worden van de clan, misschien zelfs een liefdevolle moederkat. Toch zou het nog lang duren voordat het zover was, ze moest eerst nog vele dingen leren. Ze was immers nog niet zo lang een leerling en had nog maar een paar trainingen gehad met haar mentor. Ondertussen was de kater naast haar gaan zitten, hij was de grens overgelopen om haar na te kijken. Waarschijnlijk om er zeker van te zijn dat ze echt niet een doodsbes had ingeslikt. Zo wanhopig was ze ook weer niet. Met moeite had ze zich voorgesteld, zich afvragende wie de kater voor haar was. Al rook zijn vacht verdacht veel naar Tallshadow en Shadowclan. Het kon dus niet anders zijn dan dat hij daar woonde. De kater knikte enkel kordaat voordat zijn stem weer klonk. 'Ik ben Acefray, de Medicinecat van Shadowclan.' Verklaarde hij waarna de kattin haar ogen iets oplichtte. Lizardpaw haar nichtje was sinds kort ook een Medicinecat Apprentice. Ondanks het feit dat ze niet al te goed door een deur konden, was ze toch trots op haar. Ergens had ze het idee dat Lizardpaw het lastig vond dat ze zoveel aandacht had gekregen van haar vader, Whitelion. Die haar halfbroer was terwijl hij dat minder deed met zijn vele kittens. Ze had een overgrote familie, kende niet eens iedereen. Ze besefte nauwelijks hoeveel nestjes, ook buiten de clan, haar broer had. Ze wist niet eens van die buitenclanse nestjes af. 'Oke, krullebol.' Murmelde de kattin wazig en vermoeid. Ze was niet al te helder waardoor ze niet altijd zo zorgvuldig haar woorden koos. Zelfs katten die ijlde zouden misschien nog duidelijker kunnen zijn. 'Mijn nichtje Lizardpaw, is Medicinecat Apprentice van Windclan.' Mompelde ze prompt verloren. Ze kende de kater tegenover haar nauwelijks dus probeerde ze gewoon bij de koetjes en kalfjes, ditjes en datjes te blijven. Niet al te lang daarna leek de kattin verder weg te zakken in haar dwalende gedachten, terwijl ze verward en duidelijk verbaasd over Tallshadow begon. Ondanks haar korte concentratiespan, kreeg ze wel mee wat de grote grijze kater haar vertelde. 'Tallshadow is mijn beste vriend.' Verklaarde hij, zo simpel als het maar kon. Een klein glimlachje brak op het gezicht van de jonge kattin door waarna ze haar spieren weer iets ontspande. 'Een waardig krijger,' murmelde de kattin alleen, waarmee ze doelde op het feit dat Tallshadow zich naar haar goed had gedragen. Beter dan goed zelfs, hij had haar beloofd haar belangrijke informatie niet zomaar te delen met jan en alleman. Nee, in plaats daarvan zou hij het enkel zijn leider vertellen en haar naam waarschijnlijk uit het verhaal houden. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg de kater kalm, maar niet te dwingend. De kattin sloeg haar ogen weg van de grijze Medincecat die naast haar zat en keek stilletjes naar haar poten. 'Doodsbessen hebben mijn broer vermoord,' murmelde ze alleen voordat de tranen in haar ogen schoten. Haar oren drukte ze tegen haar schedel waarna ze ongemakkelijk met haar staart zwiepte. 'Ik weet in Starclans naam, niet eens wat er is gebeurd. Hij lag doodstil in het kamp, waarschijnlijk naar binnen gedragen en omringt door geruzie. Is dat nu een waardig afscheid voor een Deputy?' Sprak ze op trillende stem verder, haar ogen sloot ze nu terwijl ze gepijnigd naar de kater keek. 'Dankzij hem ben ik als kitten levend terug gebracht naar het kamp, nadat Rogues mij en mijn nichtje hadden meegenomen.' Ging ze verder, waarna de tranen over haar wangen liepen. Hierna was ze stil terwijl ze haar kop beschaamd boog. 'Ik denk dat ik gewoon boos was op de struik, voor zijn gif,' mompelde ze ongemakkelijk. Hierna viel ze weer stil, terwijl haar blauwe ogen op de sterrenpels gericht stonden. Tranen drupten nog steeds uit haar ooghoeken naar beneden, een ononderbroken stroom van haar verdriet en angst.

De kou drong zijn vacht en dromen binnen. De kater was al een lichte slaper, maar in de winter, zonder zijn standaard deken, was het wel heel lastig voor hem om in slaap te komen. Vandaar dat hij, toen zijn droomwereld letterlijk aan het bevriezen was, wakker schrok en om zich heen keek. Het verklaarde een hoop dat Ace er niet was, al riep het meer vragen op dan antwoorden. Van nature was de kater niet zo'n fan van met vragen blijven zitten, en dus stond hij op om op onderzoek uit te gaan, waarschijnlijk niet erg goed om zoiets te doen als deputy, maar dit was zijn vriend waar ze het over hadden. Rillend stapte de kater de buitenlucht in, om te niezen vanwege de koude lucht op zijn neus en longen. Lekker dan, waarom was Ace er nou weer vandoor?
Deze vraag stelde hij zich nog meerdere malen terwijl hij door de sneeuw ploegde, op zoek naar zijn vriend en zo nu en dan vloekend vanwege de sneeuw die aan zijn lange vacht klonterde. Hij miste officieel zijn bed, maar zijn vriend die meer van slapen dan van leven hield was er niet en dat was gek, dus was hij hier op zoek naar hem. Die kater had zo echt wat uit te leggen aan hem, bijvoorbeeld waarom hij plots verdween en Tall liet bevriezen, egoïst. Niet dat de kater hem dat zou vertellen, of wel, als hij hem niet snel vond.
Gelukkig was dat niet het geval, want het duurde niet lang of de stem van zijn buddy was te horen door de bomen, en een stuk vrolijker begon Tall op een drafje ernaar toe te rennen. Hij mocht dan wel 'volwassen' moeten doen vanwege zijn rang, maar sinds wanneer was hij goed in luisteren naar regels? Nooit. Inderdaad. Vandaar dat het drafje veranderde in een sprintje, en hij vol op de ander sprong, hem omgooiende de sneeuw in. "Weet je wel niet hoe koud ik was!" Melde hij die dramatisch, even rillende voor het effect. Hierna merkte hij echter diens gesprekspartner op, en herpakte zich als een waar acteur. Even duurde het voor hij de geur herkende, maar toen werden zijn ogen groot. "Ocean? Wat doe je hier?! Gaat het wel?!" Bij de laatste vraag schoot zijn blik van de poes naar Ace, die tenslotte bevoegd was in dit soort zaken, soort van, en weer terug naar de poes. Het moest goed gaan.

Ace reageerde precies zoals hij verwacht had dat hij zou antwoorden, want hey, het was Ace. En blijkbaar was er ook niet echt iets aan de hand met Ocean, tenminste, als hij zijn vriend moest geloven. Hoe dramatisch de situatie ook even was, hij kon het niet laten zijn wenkbrauw op te trekken bij het horen van de verklaring van de kater naast hem over waarom de ander er zo uitzag. Langzaam ging zijn blik weer naar de medicine cat van Shadowclan. "Een struik?" Herhaalde hij ongelovig, want het klonk niet als de meest logische verklaring voor wat er precies gebeurt was met de poes voor hem. Vandaar dat zijn blik ook nog eens naar Ocean ging en zijn wenkbrauwen zo mogelijk nog hoger gingen en hij ook haar vroeg, "Een struik?" Nee, hoe vaak hij het ook in zijn hoofd herhaalde, het bleef onlogisch klinken. Nou was dit niet geheel nieuw met Ace als vriend, maar Ocean had hem altijd zo rationeel geleken.
Dat was ze nu trouwens ook wel, aangezien de poes gezond inging tegen het advies van Acefray. Tall moest haar gelijk geven, hij had het al koud gehad zonder zijn standaard deken, laat staan drijfnat zonder kans om droog te worden. Dit was echt weer een van Ace's sterkste momenten, het 'we willen niet dat je doodgaat dus we geven je een andere manier van jezelf tot zieke maken', was dat niet 'probleem management' genoemd? Ach, hoe het ook heette, zijn vriend was er goed in, van een medium probleem een grote maken, en soms andersom, als hij geluk had. De poes leek er echter al overheen gekomen te zijn, want plots werd hij aangesproken, en was hij degene aan wie een vraag werd gesteld. Of hij het zijn leider al had verteld. De kater keek even een beetje verloren om zich heen, op zoek naar een uitweg hier niet over te hoeven praten. Nee, hij had het niet gezegd, reden? Well, zijn leider was dood. Naar starclan, niet hier, en nu was het plots aan hem om de clan te leiden en hij had de tijd en het hart nog niet gehad om Innerstar uit haar rouwen om Raven en Leopard te halen. So sue him. Al wist hij wel dat de poes dit niet wist, en het onmogelijk zo bedoelde. "Nog niet," Antwoordde hij, zijn stem niet zo sterk als dat hij had gewild. Het was niet erg dat zijn moeder dood was, ze had een geweldig leven gehad, het was echter wel erg om te praten over het feit dat ze dood was. Hij was daar niet zo goed in.

Acefray antwoordde tamelijk serieus toen ze vroeg of hij de taal der struiken kon verstaan. 'Niet direct, maar ik heb een goede band met planten opgebouwd dus tja.' Had de kater geantwoord, iets waardoor de jonge kattin met moeite een glimlachje op haar snoet toverde en hem een dankbare vluchtige blik schonk. Een oude bekende voor beide katten kwam hun gezellige bijeenkomst storen, het was een aardige kater dus had de jonge kattin er geen problemen mee. Toch bleef al het gedoe niet verborgen voor de gestreepte kater. Hij vroeg dan ook wat er was gebeurd, of alles goed ging met de jonge kattin. Gelukkig redde de pluizenbol van een Medicine Cat haar van een mogelijke ramp, ze had niet geweten hoe ze het hem had moeten uitleggen. Tallshadow, die goede oude gestreepte kater leek Acefray's uitleg niet echt te geloven. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog terwijl hij zich hardop afvroeg of dat ook echt wel de waarheid was. 'Een struik?' Herhaalde de kater ongelovig. Waarna de jonge kattin stilletjes naar haar poten staarde, die nu wel immens interessant waren. Gelukkig stelde de oudere kater de vraag aan de Medicine Cat, want ze zou niet weten hoe ze erop moest reageren. Daarbij keek ze er ook niet bepaald naar uit om alles aan Tallshadow uit te leggen. Even knipperde de kattin met haar ogen terwijl ze al met al langzaam haar blik ophief en naar de lucht staarde. De sterrenhemel straalde zoals gewoonlijk. Daar zou haar broer nu misschien wel zijn, net zoals haar vader Sparkshade die ze nooit gekend had. Het was een zware klap voor een nog tamelijk jonge kattin, om zoveel familieleden kwijt te raken die ze dicht bij haar hart had gehouden. Zou haar vader wel weten dat ze zijn dochter was? Was hij echt een waardige krijger geweest, van Whitelion wist ze het. Hij was zo trouw mogelijk geweest, anders had hij ook geen Deputy kunnen worden. Ze wist in ieder geval zeker dat hij van haar had gehouden, ze hadden een behoorlijk sterke band gehad. Nu voelde ze zich eenzaam en leeg, misschien daardoor ook ongemakkelijk, ze was niet bepaald het perfecte gezelschap voor de twee katers die duidelijk een sterke vriendschap hadden. Ergens voelde ze een steek van jaloezie toen ze merkte hoe familiair de katers met elkaar omgingen en hoe sterk de band wel niet was. Het deed haar zo denken aan de band die ze altijd met haar broer gedeeld had dat de tranen in haar ogen sprongen. Daardoor antwoordde ze ook niet toen Tallshadow opnieuw zijn vraag stelde, dit keer waren zijn wenkbrauwen waar mogelijk nog hoger opgeschoten. 'Een struik?' Blijkbaar vond de kater het werkelijk ongelofelijk. Ze was dan ook altijd erg rationeel, ze zou nooit iets in blinde woede doen. Nu nooit was ook wel weer een sterk woord, nu had ze een plant praktisch zijn dood in geholpen. 'Ja een struik, je weet wel. Zo'n ding met takken en blaadjes, onze den is er half van gemaakt. Zulke dingen.' Verklaarde Acefray doodleuk aan zijn vriend, nu keek de jonge kattin met glinsterende ogen op. Ze kon de humor er wel van inzien maar wist ook wel dat Tallshadow waarschijnlijk wel door zou vragen als ze niet met een duidelijke uitleg kwamen. Zeker omdat hij wist dat ze toch wel wat klappen aan kon. Zo niet nu, dan waarschijnlijk wel terug in het kamp. Toch twijfelde de kattin wel of ze haar mond open wou trekken, ze was moe en wou het liefst misschien wel slapen. Ze had de puf niet meer om haar nest op te zoeken, laat staan het kamp in te lopen. Zeker niet naar alles wat er was gebeurd, ze had rust nodig en een plek om na te kunnen denken. Al leek het nadenken ook niet echt te helpen nu ze er langer bij stil stond. Kille woede raasde nog door haar aderen, hoe hadden haar clangenoten zo on-respectvol kunnen zijn! Met een zucht sloot ze haar ogen om zichzelf te kunnen kalmeren, gelukkig had ze weinig energie over, en de energie die ze over had was nodig om haar lichaam warm te houden, dus had ze ook geen andere keuze dan kalm te blijven. Toch kon ze het niet laten tegen Acefray's advies in te gaan, daar had ze dan ook nog net genoeg energie voor. De kater leek enkel overtuigd te zijn van zijn mening waardoor ze met een zucht haar kop liet zakken en langzaam knikte toen hij weer antwoordde. 'Zo makkelijk krijg je geen groenhoest de laatste keer dat ik checkte.' Mauwde hij, waardoor ze hem met een trieste blik aan keek. 'Als jij het zegt..' Mauwde ze twijfelend terug. 'Zeg moet je zelf ook niet voor de zekerheid naar een beekje toe? Je hebt wel in de bessen gestapt en mij aangeraakt.' Mauwde de kattin serieus terug, ze vond dat ze daarin wel een punt was. Als zij het moest doen, dan hij ook! Dan ging ze tenminste niet alleen ten onder. Alleen al de gedachte aan het koude water, brr. Daarbij als hij het weigerde zou ze zijn woorden niet geloven. Ze moesten niet nog een dode in de clan hebben, zeker haar moeder niet. Dat verdiende de warme witte kattin niet.
Omdat ze nog niet duidelijk wist of ze alles met Tallshadow wou delen, besloot ze maar naar een ander tevens belangrijk onderwerp over te gaan. Zo hoefde ze niet langer stil te staan bij haar warrige gedachten en nog onduidelijkere gevoelens. De koude wind en het nog kille weer hielpen ook niet echt mee om een mooi sfeertje te creëren. Dus vroeg ze naar het gesprek met zijn leider dat waarschijnlijk plaats had gevonden. Immers hadden ze elkaar al lang niet meer gesproken en was er al een behoorlijke tijd voorbij gegaan. Dus kon ze zich niet voorstellen dat de informatie niet gedeeld was. De gestreepte kater leek de vraag enkel niet te willen beantwoorden, zijn verloren blik zei al veel. Misschien iets te veel, bezorgd keek de jonge kattin de gestreepte kater aan terwijl ze ongemakkelijk haar adem enkele seconden inhield. Ze had hem niet in een nare positie willen brengen, waardoor ze onhandig haar staart om zich heen sloeg. Beduusd keek ze naar de grond waarna ze haar blik stilletjes weer omhoog bracht naar die van de gestreepte kater. De normaal slimme en sociale kattin keek ongemakkelijk naar de Medicine Cat, kon hij ze nog eens helpen? Zelfs al was het een rare grap of opmerking, alles was beter dan dit! 'Nog niet,' antwoordde de gestreepte kater, op een niet al te sterke toon. Waardoor ze ietwat hulpeloos naar hem keek. 'Heb ik iets verkeerd gedaan of gezegd?' Vroeg ze dan ook, ietwat bezorgd en verdrietig. Ze zag deze twee katers niet als vijanden, dus behandelde ze hen ook niet zo, eerder als vrienden. Want waar was ze geweest zonder die twee? Ze hadden haar onbewust geholpen bij twee belangrijke mijlpalen in haar leven. Mijlpalen die ze niet zomaar zou vergeten. Oceanpaw was niet ontgaan dat Acefray zijn vriend leek te steunen door even met diens schouder tegen de ander te duwen. Dit trio was weer opmerkelijk bezig in het schemerige van de nacht, ze hadden zeker wel een apart avontuur, misschien ook wel in de letterlijke zin.

Ace steunde hem zoals alleen Ace dat kon, een schouder tegen hem aanduwen op het moment dat Tallshadow het niet verwachtte, wat erin resulteerde dat hij bijna omviel. Snel herstelde hij zich en keek met zijn beste 'serieus?' blik naar Ace, maar er lag warmte in zijn ogen want zijn vriend had het goed bedoelt. Soms was het geweldig om vrienden te zijn met deze boomstam, hij was loyaal, geestig, en liet Tall bij hem slapen in zijn den. Helaas was inmiddels Canary er ook, wat het voor Tall wat lastiger maakte, maar de deputy zou haar er nog wel uitwerken met zijn geweldig powers. Voor nu moest hij focussen op het huidige gesprek, wat een wat ongemakkelijke wending had genomen.
Ocean stelde hem een vraag, nog na de vorige vraag, waarschijnlijk naar aanleiding van zijn blik. Tall schudde in antwoord meteen zijn hoofd, zij kon er niets aan doen dat hij deed zoals nu. Het was immers niet haar schuld dat wolven bestonden, rotbeesten waren, en voor de lol ouders vermoordden. Ergens wel ironisch, nu hij er zo over nadacht. Wolftail vermoordt door een wolf.
Dat was echter niet waar hij nu aan moest denken, zoals Ace zou zeggen: 'Tall, je denkt teveel en eet te weinig, eet mee' of iets in die trant. Even gleed zijn blik argwanend naar zijn P.I.C. naast hem, er was geen telepathie in het spel toch?
"Je hebt niets fout gedaan," Verzekerde hij uiteindelijk de poes voor hen. Waarbij hij vriendelijk glimlachte. "Ik denk teveel na," Niets minder waar dan dat.

De kater rolde met zijn ogen toen de subtiele hint van Ace over 'een bad' weerklonk. Even was hij van plan om zijn beste vriend te vertellen hoe enorm fout dat wel niet kon, als in, wie ter wereld sprak heden ten dage nog de zin 'mee gaan douchen' uit zonder bijbedoelingen? Nou, zijn P.I.C. dus, tenminste, voor zover Tall durfde te hopen, anders moesten ze echt een the talk gaan hebben, aangezien hij Ace niet volledig vertrouwde met de huisvoorzieningen als het ooit verder kwam. Gelukkig genoeg hoefde hij niet serieus antwoord te geven - nog - aangezien het duo wat bij hem stond alweer verder was met hun verhaal. Iets over dat Ace iets moest opnemen, en uiteindelijk ging het over - hoe kon het ook anders met zijn buddy erbij - over eten. Tall keek hem even droogjes aan, en glimlachte toen breed naar Ocean die hem op z'n minst wel bij het gesprek betrok, van je vrienden moest je het maar hebben. "Graag," Antwoordde hij de poes, en besloot toen dat hij de eerdere zin van Ace echt niet onbeantwoord kon laten. Vandaar dat hij voor langs de ander liep en zijn staart onder zijn kin door liet glijden waarbij hij zijn hoofd naar hem omdraaide. "Maar eerst douchen" Cause well, two can play that game.

De kater had zich als jongere nooit echt geïnteresseerd in filosofie. Al dat geneuzel van oude katten was niet zijn ding geweest. Hij had geleefd in het heden en waagde niet te denken aan wat er precies kon gebeuren als de maan niet echt bleek te zijn of de zon zou verdwijnen. Bovendien had hij het destijds veel te druk gehad met het onderhouden van al zijn relaties. Nu was dat wel anders. Tall interesseerde zich in de kunst van het denken, en had meer tijd doordat hij gewoonweg minder omging met katten met wie hij niet om hoorde te gaan. Ooit was er een kat geweest die hem iets had uitgelegd, en dat was wel zo'n beetje de ommekeer voor de jonge Tall geweest. "Alles wat fout kan gaan, gaat fout". Er school waarheid in, en daarom sprak het de kater aan. Nu echter, kon hij de kater die het ooit de wereld in gebracht had wel schieten. De stem van Inner weerklonk plots door de stilte, en langzaam draaide Tall zich om. Hij waagde het niet ineen te krimpen of schuldig te kijken. In principe deed hij hier niets fout, en bovendien zou hij Shadowclan nooit zo beschamen dat hij voor de ogen van een kat uit een andere clan zich als deputy zwak zou opstellen. Wel neeg hij even zijn hoofd naar zijn leider, luisterde naar wat Ace antwoordde, en voegde toen nog een korte uitleg van zichzelf toe. "Ik liep rond, rook Ace, zocht hem op en vond hem hier pratende met Oceanpaw. Oceanpaw en ik hadden eerder gesproken over informatie die belangrijk was voor de clans, vandaar dat ik interesse toonde in de situatie," Eerlijk keek hij de leidster aan, hij had naar zijn idee gehandeld in het belang van de clan. De enige beweging die hij nog maakte was toen de kater zijn wenkbrauwen hief zijn wenkbrauwen om de vraag van Oceanpaw. Verder bleef hij stil.