Unplanned doesn't mean unwanted

Cinderdance voelde een shop in haar buik en ze zat nog maar net een dag in de nursery. De schoppen waren hevig en ze wist niet zo zeker meer of dit normale schoppen waren. Ze had ook niet geweten tot een dag of twee geleden dat ze drachtig was. Ze vond het vreselijk, maar ergens ook weer niet. De kater waar ze gek op was geweest was sinds een enkele quarter moon overleden en nu was er een kitten van hem onderweg. Ze baalde er van dat hij er niet was. Hij had het vast leuk gevonden en dan waren ze vast ook vaste partners geworden. Cinderdance was helemaal niet dik, dus het was vast niet zo dat er veel kittens kwamen. Dat was een opluchting, want ze wist niet of ze veel kittens zou kunnen handelen in haar ééntje, ook al zouden andere Queens haar zeker wel willen helpen. De krampen werden heftiger en Cinderdance beet op haar lip, die begon te bloeden. "Mistpaw!" Riep ze uit. "Iemand!" Vervolgde ze. Ze wist niet of ze het alleen kon en toch voelde ze al een drukkend gevoel van een kopje. De kitten kwam.

OOC: Mistpaw - ervaren poes - Ashkit

Toen ze plots een paar geluiden hoorde, richtte ze haar kop en wiebelde ze haar oortjes even. De gevlekte poes haalde kalm adem en schoot meteen recht waarna ze langzaam de Nursery binnen kwam. Ze zag in deze donkere ruimte niet veel, maar haar goede neus en oren zorgden ervoor dat ze haar weg vond in het donker. Met een behoedzame pas wandelde de senior warrior verder tot waar ze het geluid had gehoord en neeg ze haar kop even. "Blijf kalm," zei ze even terwijl ze even haar kop oprichtte. "Kan iemand Mistpaw halen?" zei ze even waarna ze even met een staart langs de poes streek. "Ik ben zo terug, ik ga een stok halen." verder wist de grijs-witte kattin weinig van bevallingen... Maar goed... Ze vloog de den uit en haalde een stok. Hier in het bos waren er zeker genoeg. Ze keerde terug naar binnen en legde de stok bij de queen neer. "Hier... Bijt hierop..." zei ze even. Het zou helpen de pijn te verdragen, althans, dat had ze zo eens opgevangen. Verder kon ze niet veel anders doen dan met haar staart langs de warrior te strijken. "Het komt goed, Mistpaw komt, blijf maar kalm," zei ze op haar gebruikelijke, moederlijke toon.

Hij wilde niet. Hij wist dat hij moest, maar hij wilde niet. Hier was het warm en lekker, daarbuiten was het koud en kil. Om aan te tonen hoe gefrustreerd hij was begon hij met zijn poten uit te halen. Zijn pootjes waren zo klein als iets en de kitten had schrik dat hij er nooit mee zou kunnen wandelen. Met zijn achterpoten wist hij een paar ferme schoppen uit te delen tot iets hem letterlijk wegzoog uit de zachte, warme omgeving. Hij probeerde een geluid te maken, maar dat ging niet en hij kon niks anders doen dan zich weg te laten zuigen door de kracht die hem naar datgene trok waar hij juist niet naartoe wilde. Het had niet veel zin om een poging te doen om toch te blijven zitten, want hij wist dat dit niet ging werken en dus hield hij zijn lichaam volledig stil. Hij kon ook trouwens niet anders, want hij had het gevoel alsof hij niet kon bewegen. Het werd heel even stil en… het bleef stil. Wel voelde hij het koud worden en werd hij door iets steeds harder naar buiten getrokken. Een deel van zijn lichaam hing nog binnen en het ander hing al buiten. Hij kon niks doen, kon niks doen om zichzelf meer naar buiten te helpen of terug naar binnen te gaan. Het was zo’n ongemakkelijke positie dat hij er toch maar voor gekozen had om naar buiten te gaan en buiten te blijven. Hoewel hij zijn warme plekje nu al wel miste, was hij toch nieuwsgierig over wat hier buiten was. Maar hadden ze hem niet eerder kunnen vertellen dat dat zo koud en kil was? De kitten had echter geen mogelijkheid om zijn verontwaardiging uit te drukken omdat zijn lichaam nog steeds bezig was met uit de warme plek te komen en ongeduldig wachtte hij tot zijn lichaam de laatste millimeters had afgelegd om zich bij de rest van zijn lichaam te voegen. Buiten.

Ze keek op toen ze iets zag en wel meteen slikte ze even en vloog ze de ander te hulp. Ze hielp de grijze kitten om ter wereld te komen en ze begon even snel de kleine te likken. Hij had het vast koud... en tja, dit moest gewoon gedaan worden. Ook voor de bloedsomloop en dergelijke... gewoon was goed en moest. na een tijdje neusde ze de grijze poofball even en glimlachtte ze zachtjes. "Proficiat met u zoontje," zei ze zacht tegen de queen waarna ze de kleine begeleidde naar diens moeder... Ze bleef kalm zitten en hield de poes en diens pasgeboren kitten goed in de gaten. Voor als... ze nog iets nodig hadden... Ofzo... Hhe.

Cinderdance voelde zich rustiger worden toen Snowdrop er bij kwam. Zij vertelde haar om kalm te blijven, dus deed de grijze poes dat, terwijl ze diep ademhaalde en de pijnschuiten probeerde te accepteren. Maar toen ging Snowdrop weer weg. Ze zei dat ze een stok ging halen. Cinderdance slaakte toch weer een kreetje van pijn, terwijl ze wat stuiptrekte. De kitten kwam. De kitten kwam! Snowdrop kwam terug, gaf haar een stok waar ze op bijten moest. Deze nam ze aan en ze deed wat ze moest doen. Snowdrop kalmeerde haar en de grijze kattin wierp een dankbare blik op de warrior terwijl ze verder perste. Even later klonk er een zachte plof. Cinderdance gilde het uit toen de kitten volledig uit haar lijf kwam. Het deed zo'n ontzettende pijn! Maar toen ze de stem van Snowdrop hoorde voelde ze zich blij worden. "Proficiat met u zoontje," waren de woorden. Zoontje. Cinderdance zag hoe Snowdrop de kitten naar haar toe begeleidde en kwam overeind. Ze pakte de kitten zachtjes op en legde deze tegen haar buik. "B-bedankt," Stotterde ze. Vervolgens begon ze de kitten zelf ook schoon te likken, deed wat een moeder poes deed en beet de navelstreng door. Ze glimlachte warm. "Ashkit..." murmelde ze. "Ashkit zal zijn naam zijn," vervolgde ze met een glimlach.

Hij kon niks doen. Hij kon geen protesterend geluid maken, hij zag niks en hij rook ook helemaal niks. Hij voelde alleen iets kouds en voelde hoe zijn lichaam met een plofje op de grond kwam. Hij hoorde geen geluiden om zich heen, maar schrok zich een ongeluk toen hij plotseling iets warms over zijn lichaam voelde gaan. Het liefste wilde hij weg bewegen van het enge warme geval, maar hij merkte dat de kou wat wegging en aarzelend bleef hij zitten waar hij was. Het was trouwens ook niet dat hij ergens naartoe kon gaan of zo. Hulpeloos liet hij zijn pootjes zakken toen hij voelde dat hij opgetild werd en het volgende moment lag hij ergens anders tegenaan. Weer voelde hij een tong over zijn lichaam, maar deze voelde anders aan. De halen waren precies sterker dan de vorige en het voelde ook vertrouwder aan. Hij hoorde nog altijd niks en kon ook niks zien. Hij kon geen geluid waarnemen, nam geen geuren waar en kon enkel raden waar hij was. Het warme gevoel dat hij voelde dankzij het warme ding dat over zijn lichaam ging was in niks te vergelijken met de lekkere warmte die hij had gevoeld voordat hij naar buiten had moeten gaan. Zijn bekje ging open in een protesterende piep waarvan hij niet wist of het nu wel zou komen of niet. Aangezien hij geen geluid hoorde wist hij het nog niet zo zeker. Hij probeerde met zijn pootjes te bewegen, maar het lukte nauwelijks. Ook vond hij het feit dat hij niks kon zien ook erg vervelend en weer ging zijn bekje open in de hoop dat hij wat geluid kon produceren. En toen voelde hij een vervelend gevoel in zijn maag. Het was niet echt pijnlijk, maar het was zeker niet aangenaam. Het was alsof zijn neus het vanzelf deed. Zijn kleine pootjes, waar eindelijk wat gevoel in kwam, begonnen tegen het zachte gedeelte voor hem te duwen en zijn mond zocht naar iets waarmee hij het vervelende gevoel in zijn maag kon stoppen. Een tevreden gevoel ging door hem heen toen hij datgene vond waar hij naar zocht en zijn bekje ging eindelijk terug dicht.