Conqueror

Oceanheart wierp een tevreden blik op de drie vissen die ze had gevangen. Het water was vrij warm dankzij de zon die er fel op scheen en veel vissen kozen er dan voor om een koeler plekje op te zoeken in de schaduw. Als Oceanheart zichzelf erg stil hield dan kwamen ze naar de oppervlakte gezwommen om de koelte wat meer te voelen en dat was het moment waarop de Young Warrior toe sloeg. Haar nagels graaiden dan zeer snel in het water en het volgende moment lag er een vis op de grond naast haar. Ze sloeg het beest dan nog eens extra hard dood op zijn kop en ging dan weer opzoek naar de volgende vis. Meerdere malen had ze zichzelf voorovergebogen om iets te drinken, want de zon zorgde ervoor dat ze erg veel dorst kreeg. De poes begon haar glimmende vacht schoon te maken. Ze was daarnet even in het water gesprongen om volledig koel te worden en had daarbij een paar vissen weggejaagd, maar het belangrijkste deel van de prooi had ze al wel en de vissen die ze had gevangen waren van gemiddelde grootte. De poes klom uit het water, schudde haar vacht uit en nam de drie staartpunten van de vissen in haar bek. Haar grasgroene ogen keken naar voren terwijl haar glimmend lichtrode pels zich voortbewoog naar het kamp. Onderweg naar het kamp moest ze denken aan haar training met Puppypaw en ze trok een lichtelijk zuur gezicht. De Apprentice was zeker niet de makkelijkste, maar dat had ze ook niet verwacht. Misschien was het ook wel een goed ding, want de Apprentice had ervoor gezorgd dat ze eindelijk haar gedachten en haar frustraties eens hardop had durven spreken. Iets wat ze eerst dus niet kon. De poes glimlachte – wat moeizaam ging – en was blij toen ze het kamp bereikt had. Ze liet de vissen naast de prooistapel vallen en haar blik viel op een Apprentice die een beetje doelloos midden in het kamp stond. Ze haalde diep adem, raapte al haar moed bij elkaar en stapte op hem af. ‘Heb je soms zin om mee naar de rivier te gaan zodat we op vissen kunnen jagen?’ vroeg ze twijfelachtig aan hem, geen idee hebbende of het wel een goed idee was geweest om het initiatief te nemen om contact te maken.

Terwijl ze wachtte op zijn antwoord keek ze de kater onderzoekend aan. Ze wist wie hij was. Het was Owlpaw en als ze het goed had was hij nog niet zo heel lang Apprentice. Waarschijnlijk bij de laatste Ceremonie, toen zij met haar gedachten zat te malen over hoe ze in StarClan’s naam op haar eerste Apprentice had moeten reageren die dan ook nog eens de dochter van de leader was om het allemaal wat erger te maken, genoemd tot Apprentice. Jammer genoeg had Oceanheart geen tijd gehad om iemand ook maar te feliciteren met zijn of haar nieuwe rang of zijn of haar nieuwe toegewezen mentor, want Puppypaw had al gelijk een hele scène getrapt waardoor ze zich nog meer had geschaamd om Young Warrior en mentor te zijn. Gelukkig had Butterstar er niet al te veel over gezegd en had ze ook geen poging gedaan om haar dochter tot kalmte te manen. Blijkbaar had de leader er het volste vertrouwen in dat Oceanheart de training tot een goed einde zou brengen. De poes keek op toen ze Owlpaw hoorde en gaf een knikje. ‘Dan gaan we direct,’ sprak ze en ze draaide zich al om om te vertrekken, maar niet voordat de kater nog gauw een opmerking had gedaan over zijn jachtkunsten. Oceanheart zei het natuurlijk niet recht in zijn gezicht, maar het feit dat hij die jachtkunsten nog niet beheerste verbaasde haar niks. De Apprentice had misschien wel of misschien nog geen mentor en was zeer jong, dus was het vrij onmogelijk dat hij die kunsten al beheerste tenzij hij als kitten het kamp uit had kunnen glippen. Aangezien ze hem daar niet direct voor aanzag, schatte ze die mogelijkheid in als onbestaande. ‘Wat je nu nog niet kunt kun je leren,’ sprak ze rustig. Met een zwiep van haar staart gaf ze aan dat hij haar kon volgen en vervolgens ging ze het kamp uit. Ze voerde snelheid op, maar hield het wel zo dat Owlpaw haar kon blijven volgen. ‘Heb je al een mentor?’ vroeg ze om de tocht naar de rivier wat te vermaken.

Oceanheart was lichtelijk verbaasd over het feit dat zij wel eens de oorzaak kon zijn dat Owlpaw een brede glimlach om zijn lippen had. Zou dat komen door haar? Omdat zij met hem wilde trainen? Ze wist nog dat ze het zelf als Apprentice ook altijd heel aangenaam had gevonden als iemand anders dan haar mentor samen met haar had willen trainen. Het had haar het gevoel gegeven dat ze zich geapprecieerd voelde. Helaas waren er niet veel katten geweest die haar het kamp uit wilden nemen en ze wist dat dat voornamelijk kwam omdat ze niet veel initiatief had genomen om contact met hun te maken. Ze had een beetje afstandelijk gereageerd en daarom hadden de meesten waarschijnlijk besloten om haar met rust te laten, maar de mentor die ze had gekregen had dat allemaal weer goedgemaakt en had haar de Warrior gemaakt die ze nu was. Haar jachttechnieken waren zeer goed, maar haar vechttechnieken niet echt. In de aanval was ze zwak, maar in de verdediging was ze dan wel weer sterk. Toch wilde ze haar kracht wat meer ontwikkelen en wist dat ze daar een Clangenoot om hulp voor moest vragen, maar ze had geen idee wie en bovendien vond ze het nogal dom overkomen dat ze als bijna Warrior zijnde daar hulp voor kwam vragen. ‘Dat komt nog wel,’ zei ze rustig tegen hem. ‘Ik durf te wedden dat je bij de volgende Ceremonie al een Apprentice hebt.’ Ze glimlachte naar de kater en merkte dat ze al bijna bij de rivier waren waar ze meestal ging vissen. ‘En bovendien ga ik een uitstekende visser van je maken dus daar kun je alvast punten mee scoren.’ Ze knipoogde plagerig naar de kater en was vervolgens verbaasd over het feit dat ze zo losjes bij hem was. Ze nam aan dat zijn brede glimlach haar een positiever beeld over zichzelf had gegeven, voor nu dan.