† Chase me down †

Onderwerp: † Chase me down † wo 15 jun 2016 - 18:48

Met zijn oranje ogen keek hij op. Hij was moe. Hij was zo moe. Hij was leeg en hij kon niks meer uitbrengen. Ja, hij was gewoon leeg. Met zijn laatste krachten had hij zich naar buiten kunnen dragen. Hij was zo stil als wat. Hij slikte even en keek op toen hij de warmte van de zon voelde op zijn gevlekte pels. Hij knipperde even langzaam en kon een kleine glimlach niet van zijn gelaat halen. Het was nog steeds een mooi zicht. Hij schudde traag zijn kop, nee... Met lome passen wandelde de elder verder. Zijn poten waren niet eens kapot gelopen en zijn pels had geen ruige textuur. Hij was geen elder, hij had dit nooit mogen zijn. Toch had starclan besloten dat hij dat maar wel moest worden. Een ongeneeslijke ziekte, waarbij de jonge kat zichzelf verloor op ongewenste momenten. Daarom mocht hij het kamp ook niet uit. Maar vandaag wilde hij niet luisteren naar de betrouwbare woorden van de medicine cat. Hij zuchtte even, zijn keel voelde als een rasp aan. Hij had ook nog eens koppijn... Dat kwam er dus van als je amper buiten kwam. Hij besloot zo te wandelen voor een tijdje. Zijn kop bleef laag, een neerslachtige houding.

Na een tijdje keek hij terug op. Zijn oranje ogen scande het gebied even. Hij had zo zijn gedachten leeg gemaakt dat hij amper doorhad dat hij zo was afgedwaald. De hemel was helder die avond. Geen wolkje aan de lucht, een perfect zicht op de zilverpels. Hij glimlachte even en ging zitten. Zijn zwarte staart werd rond zijn witte poten geslaan.
"Hey... Crimson, Vanilla," zei hij zachtjes. Zijn partner, zijn zus. "Hopelijk houd je een plekje voor me vrij daar," zei hij zacht. "Ik mis jullie echt heel veel... Maar maak je geen zorgen," hij grijnsde even. De vermoeidheid stond echter diep in zijn ogen getekend. "Ik ben een man nu... hehe..." Hij sloeg zijn even af van de gespikkelde hemel. Zijn oortjes zakten langzaam wat af waarna zijn hoofd wat zakte. Zijn houding was een onderdanige geworden. Hij sloot zijn ogen en ging liggen. Het gras van Windclan was taai en prikte wat, maar hij was het gewoon... Nou eigenlijk niet meer. Hij was het gewoon geweest, nu was hij het zachte mosbed gewoon. Hij deed niks meer, enkel zitten en rotten. Hij slikte even. Hij had nog steeds een droge keel, een droge mond.
De tikte door en de avond werd nacht. Het was griezelig stil geworden op de grasvlakte. Hij kon in de verte een sprinkhaan horen... Maar dat was ook het enigste. Er was verder geen enkel briesje. Voor een goede luisteraar kon je wel het thunderpath in de verte horen... Maar daar stopte het ook. Zijn blik was gericht op de wit-blauw hemel. De sterren fonkelde hevig aan het inktzwarte tafereel. Hij mistte ze zo erg... Zo erg... Zo erg... Hoe lang was het nu al? 30 moons? Hij had werkelijk geen idee... Opnieuw, hij had geen tijdbesef. De dagen waren een geworden, een eeuwigdurende pijn. Er leek geen einde te komen aan dagen... Want ze leken gewoon niet te stoppen.

Hij wiebelde even met zijn oortjes, het gras wiegde even in een zachte bries die voorbij kwam. Het droeg de geur van iets nieuw, het droeg de geur van iets gevaarlijks. De elder sloot zijn ogen even. Hij had deze monsters wel eens gezien... Nou, niet echt. Hij had ervan gehoord en had vaak gebluft dat hij ze had gezien... Nee, nog beter, hij had ze bevochten! Als apprentice leefde hij een wild leven van goede leugens. Het was allemaal wel goed bedoeld, ja... Hij was alleen maar van de goede bedoelingen. Dus waarom werd hij dan zo vaak gestraft?
Het geroffel van diens poten, liet hem opkijken. Hij wilde het niet aankijken, maar hij wilde kijken naar zijn geliefde als het zo ver was. Vluchten zou geen zin hebben. Hij had geen conditie, noch de kracht. Het zou een hopeloze moeite zijn, verspilling van zijn laatste momenten... En de tijd... Zou niet stilstaan. Niet zoals hij al die weken, al die moons, had gedaan.
Het blafte, het snoof en het hijgde. Het had zijn geurspoor vast ergens opgepikt. De jonge, bruine hond was als een gek naar zijn prooi gelopen. In het lage gras van de vlakte was hij een makkelijk doelwit. Een die opgaf op alles wat er rond hem heen gebeurde. De scherpe tanden flikkerden even van het maanlicht dat erop viel. Een snelle beweging, een uithaal. De tanden zakten diep in het magere lijfje van Lakeside, voordat het roofdier besloot hem heen en weer te schudden. Bloeddruppels vlogen alle kanten op, voordat de spelende hond zijn prooi loste en ernaar toe sprong om nog wat wilde bewegingen ermee te doen.
Hij mocht van geluk spreken dat de slagader meteen was geraakt bij de eerste aanval en dat hij niet lang daarna het leven had gelaten.

Rip Lakie ♥

untill we meet again,
my love

Onderwerp: Re: † Chase me down † wo 15 jun 2016 - 19:05

De rosse kater had net wat nieuw mos gebracht naar de elders - hoewel het vaak een taak was voor apprentices, vond Neverland het niet erg om dat te doen. De elders waren gerespecteerde katten, die een leven lang hun clan gediend hadden en nu genoten van welverdiende rust. Hij miste echter een elder - Lakeside, een jonge kater (jonger dan hem nog) die door een ongeneeselijke ziekte elder moest worden. Maar waar kon hij zijn? De zwart-witte kater mocht het camp niet verlaten, op aanraden van Sparrowfeather.. Voor die zelf ziek was geworden, wil dat zeggen. De senior warrior keek rond in het camp, op zoek naar een spoor van Lakeside, maar hij kon hem niet vinden. Niemand had hem nog gezien sinds zonsondergang - wat erg was, want het was ondertussen al maanhoog. Wat als er iets gebeurd was? Neverland waarschuwde de patrouille die klaarstond om te vertrekken dat hij naar Lakeside ging zoeken en vertrok toen uit het camp.

Zijn donkergroene ogen glinsterden in het maanlicht en zijn donkerrode vacht leek er lichter door terwijl hij door de velden liep. Hij was nu al best wel een eind van het camp verwijderd, maar nog steeds geen spoor van de jonge elder. Was hij verdwaald misschien? Als je zo lang niet uit het camp geweest was, kon het best zijn dat je wel eens vergat hoe je je buiten moest oriënteren - zeker in een gebied zo kaal en dor als het Windclangebied. Herkenningspunten waren er schaars, en al menig apprentice was verdwaald toen ze voor het eerst buiten kwamen zonder mentor of volwassen kat. Plotseling trok een bepaalde geur zijn aandacht - een geur die hij al van ver had geroken, maar nog nooit zo dichtbij als nu. Everstar had hem immers nooit meegenomen op patrouille's om de beesten te verjagen, wetend dat hij niet de beste vechter was. Neverland stond op een bergje en zag nog net hoe het grote beest Lakeside optilde als was het een lappenpop, en zijn lichaam openreet. Bloed spoot uit de wonde en de kans dat hij de kater nu nog kon redden was waarschijnlijk klein, met zo veel bloedverlies. De magere rosse kater aarzelde heel eventjes, maar toen draaide hij zich prompt om en racete terug naar het camp, voor de hond hem zou zien.

Er waren nog maar een paar katten op de open plek, en die keken vreemd op toen hij door de doorntunnel kwam geraasd, flanken zwoegend en zijn ademhaling zwaar. Hij nam even een minuutjes tijd om op adem te komen, en waarschuwde toen de katten in het camp: "Er is een hond in het territorium!", riep hij. "Lakeside is jammer genoeg aangevallen door het beest. I-ik denk niet dat het goed met hem gaat." Het laatste was er stiller achterna gezegd, niet luid genoeg meer om vanuit ieder hoekje van het camp gehoord te worden. Ze moesten de hond verjagen, voor er nog meer slachtoffers vielen - en dan Lakeside proberen te redden, en als dat niet meer ging; een waardige begrafenis geven, zodat zijn familie en vrienden en de rest van de clan om hem konden rouwen.

Bedankt Beer voor 't setje <3

Onderwerp: Re: † Chase me down † wo 15 jun 2016 - 21:08

De grote apprentice hield zich verborgen in het hoge gras, keek aan hoe zijn Clangenoot opengereten werd en spetters bloed vlogen op zijn gezicht en de rest van zijn lichaam.
Zijn ogen waren groot, en hij drukte zich zo dicht mogelijk tegen de grond aan. Oren ver in zijn nek geschoven, keek hij het ding aan. Hij moest weg hier. Vergeet die oude kater, daar had de Clan niets meer aan. Hij moest in veiligheid komen, voor de ander was het nu toch te laat. Hij herkende de kater niet eens toen deze op de grond viel, zo kapot en gebroken was hij. Cross hield zich zo stil mogelijk, niet eens ademend.
Hij wist dat het grote beest hem kon ruiken, het snufte raar in de lucht en vervolgens bracht het zijn neus op de grond, die gevaarlijk zijn kant op begon te bewegen. De jonge apprentice zette ietwat trillend een poot naar achteren. Hij moest zien te ontsnappen, maar het ding voor hem leek alles op te merken. Toch wist hij lichtjes naar achteren te schuiven, al ging dit niet snel genoeg. Het monster kwam dichterbij en dichterbij. Hij moest sneller bewegen.
Zijn poten gingen nu sneller achteruit, maar hierbij ook slordiger. Hij maakte wat meer geluid, al leek het hem nog niet volledig op te merken. Zijn poten braken her en der het dorre gras, maar gelukkig was dit maar een zacht geluid. Hij had hulp nodig.

Onderwerp: Re: † Chase me down † wo 15 jun 2016 - 22:17

Het was een dom idee geweest, dat wist de kater zodra de geur van bloed samen gemengd met een onbekende geur van een ander wezen zijn neus binnenvloog. Het was echter de verse geur van angst dat hem deed stil staan. Er was nog iemand in de buurt! Maar een paar momenten geleden was de kater op weg naar het kamp aan het gaan met het lichaampje van een klein konijn tussen zijn kaken geklemd. De kater had nog maar een paar minuten lopen te gaan totdat hij zijn nest in zou kunnen kruipen toen op nog geen 10 staartlengtes afstand een rosse Windclanner voorbij schoot. Zo snel en gefocust dat hijzelf niet werd opgemerkt. Dat was het moment in de dag, of beter gezegd nacht, waar Silentpaw een foute beslissing had genomen. In de plaats van een goede apprentice te zijn en naar het kamp te lopen met zijn prooi, begon hij in de richting waar de kat vandaan kwam te lopen, zijn normaal gezien rationale en verstandige brein overwonnen door nieuwsgierigheid. Dus met grote passen begon de kater met het konijn in zijn bek te rennen. Nu echter stond hij stil, het konijn uit zijn bek gevallen en lag vergeten op de grond voor zijn poten. De geur van angst en bloed maakte de tabby misselijk en het liefst zou hij nu omdraaien en wegrennen. Iets dat hij waarschijnlijk zou doen als de geur van windclan niet zo sterk was. Silentpaw kon niet zomaar iemand achter laten. Hij was dan misschien nog maar een apprentice maar zelfs hij wist dat je je clanleden nooit verlaat wanneer ze hulp nodig hadden. Dat is dan ook wat de kater verder dreef richting de verschillende mix van geuren. Maar de kater had niet verwacht te zien wat er na een korte minuut voor zijn ogen kwam. Het zicht alleen al deed de kater bijna over zijn nek gaan. Nog nooit had hij zo veel bloed gezien, het was een slacht veld. Rood spreidde zich over talloze sprieten gras, alsof het op de plek voor zijn ogen rood water had geregend. De kater zou willen dat het alleen maar rood water was, water waar één of andere bes in was gevallen waardoor het de diep rode kleur gad gekregen dat het nu had. En misschien, misschien zou de kater zichzelf ervan hebben kunnen overtuigd dat het zo was als zijn ogen niet zowat direct het aan stukken gescheurde vlees had gezien. Je kon niet eens zien dat het ooit een kat was geweest. Maar dat was niet waar zijn blik op gefocust bleef, in de plaats viel het op iets groots en bruin dat wild aan het rondlopen was met z'n snuit tegen de grond gedrukt. Een monster. Nog nooit had Silentpaw zo iets gezien. Zo iets angstaanjagend, verschrikkelijk, bloeddorstig. Met zijn lichaam zo dicht mogelijk bij de grond zat de kater verstijft op de heuvel waarvan hij alles zag, het geluk hebbende dat hij de wind met zich mee had en dat het gras zijn lichaam verscholen hield. Zijn cyaan gekleurde ogen gefocust op het vreselijke monster. Alles in de kater riep naar hem om te vluchten maar hij kon niet, zijn hoofd was leeg en zijn lichaam verstijft, helemaal vergeten waarom hij naar hier was gekomen en niet eens gefocust genoeg om de andere kat op enkele staartlengtes van hem af op te merken. Alles dat hij zag was het bruine monster dat langzaamaan in zijn richting maar dan een stukje meer naar het westen aan het lopen was.

thank you kippiestein, i lottle you so, so much <333

Onderwerp: Re: † Chase me down † do 16 jun 2016 - 13:26

"Er is een hond in het territorium!", Alart keek de gestreepte kattin op. Wat? "Lakeside is jammer genoeg aangevallen door het beest. I-ik denk niet dat het goed met hem gaat." Ze sprong meteen recht en wandelde met een forse tred richting Neverland. Haar ijsblauwe ogen stonden hard, maar met een zwiep van haar lange staart liep de bruine kattin naar de uitgang van het kamp. Ze ging hier niet een beetje zitten. Bang zijn was iets voor de zwakken. Haar lange nagels werden even ontbloot waarna ze haar spieren aanspande en ze wegschoot. Er was amper wind, wat mooi was. Maar aan de andere kant zorgde het er ook voor dat ze alerter moest blijven.
Het eerste wat ze opmerkte was de scherpe geur van bloed. In haar ijzige blik stond geen angst toen ze dan ook haar lichaam tot stilstand bracht en even naar het slachtveld keek. Toen ze de andere geur oppikte, keek ze schuin op. Het dier blafte en leek helemaal wild te gaan. Ze trok even met haar oren en drukte zich tegen de grond aan. Toen het monster wat stiller werd en zijn geblaf afstierf, leek hij opzoek te gaan naar een nieuwe prooi. Ook zij bleef alert met haar oortjes draaien. Het was toen ze iets zachts hoorde dat zoal zij als de hond opkeek. Zij zat op een afstandje, maar ze had een goed zicht en goede oren. In het maanlicht zag ze de pelzen van niet een, maar twee kleine katten. Apprentices. Ze vernauwde haar blauwe ogen even en sprong recht, haar hart ging als een wilde tekeer. Maar ergens wist ze dat ook haat vader zo zou zijn... Toch? Hij was een grootste kater geweest... En zij mocht niet onderdoen aan hem. "Hey!" siste ze luid terwijl ze haar spieren aanspande. De kop van de hond draaide meteen haar richting uit, waarna hij even uitdagend blafte en toen naar haar toesprong. Het was maar goed dat ze klaar zat, want ze kon nog net op tijd wegspringen en beginnen met rennen. Verward had de bruine hond even zijn kop geschud, maar daarna was hij recht gesprongen en was hij meteen achter Tigerspots gegaan. Ze rende nu, weeral, voor haar leven... Maar ergens leek ze minder bang te zijn dan de eerste keer. Ze moest gewoon blijven rennen. Zij kende dit gebied en ze wist de zwakke punten, dat beest niet... Toch?

_{Es ist ratsam, welke Blumen zu entfernen}

Onderwerp: Re: † Chase me down † do 16 jun 2016 - 14:17

Chase me down.

Nog voordat Neverland zijn zin had afgemaakt had Sootpaw haar kopje opgetild en rekte ze haar poten uit. De Siamese poes zag Tigerspots, de kersverse warrior die nog geen moon in de Warrior Den sliep, wegschieten als een gestreepte schim en de adrenaline die in haar gierende lijf werd opgewekt door de spanning zorgde ervoor dat ze de tabby wel moest volgen. Ze liet de warrior weten dat ze er was met een snelle zwiep van haar lange staart en draafde haar na. Veel tijd om te praten was er niet; elke seconde die ze verspilden kon een seconde dichter bij Lakesides dood zijn. Teminste... Als hij nog niet dood was. Ze konden enkel hopen dat Starclan niet te hebberig was geweest met zielen vandaag en konden zich enkel aan de code houden door hun Clangenoot te proberen redden. De langpotige poes draaide haar roetkleurig gezicht bij de minste beweging of geluid en verstijfde toen er een scherpe geur in haar neus drong, zo bitter en smerig dat het haar hele bek vulde. Bloed.
Wat er toen gebeurde ging heel snel. Tigerspots snauwde de hond iets toe waardoor het beest haar achterna sprong en rende toen weg. Daarna verscheen Lakeside in haar gezichtsveld, niets meer dan een hoopje zwart-witte vacht dat slap en bloederig op de droge grond lag. De Siamese sprintte op hem af, verbeet de smerige geur van stinkend bloed en sleurde hem verder weg nu de hond even afgeleid was. Hij zag er niet meer veel levend uit... Ademde hij wel nog? Sootpaw merkte dat de stank veranderd was maar haar aandacht ging nu naar Tigerspots, die door de happende, blaffende hond achterna gezeten werd. Sootpaw aarzelde geen moment en sprong naar voren, terwijl ze met een lange poot de neus van de hond schraapte. Niet de beste aanval, maar ze wist ook niet veel beters.

I hope u don't mind :3

Onderwerp: Re: † Chase me down † do 16 jun 2016 - 18:19

Zijn oren vlogen overeind toen hij iemand hoorde roepen dat er een hond op het territorium was en dat een andere warrior al ten prooi was gevallen. De kater rende natuurlijk als één van de eerste in de richting van de kampuitgang. Er zouden vast wel genoeg katten achterblijven om het kamp te beschermen, hem hadden ze nu nodig in het territorium. De grote kater volgde een aantal van zijn clangenoten in de richting van de geur. Al snel rook hij het. Een mengeling van bloed en hond. Tigergaze doemde op uit de bosjes en keek naar de aanwezige katten. "Pak hem bij de buik en achterpoten, blijf weg bij de bek!" riep hij naar de voornamelijk jongere katten die aanwezig waren. Zelf sprong hij in de richting van de kop van het beest, zette zijn klauw vast in diens wang en begon met zijn andere de ogen te bewerken. Wat hulp van de achterkant van het beest was wel welkom, want dat was ook een gevoelige plaats. De hond was in elk geval gestopt met rennen achter Tigerspots aan.

ᗯᕮ'ᐯᕮ ᗩᒪᒪ GOT ᗷOTᕼ ᒪIGᕼT ᗩᑎᗪ ᗪᗩᖇK IᑎSIᗪᕮ ᑌS
† Chase me down † VFRwuTO

ᗯᕼᗩT ᗰᗩTTᕮᖇS IS Tᕼᕮ ᑭᗩᖇT ᗯᕮ ᑕᕼOOSᕮ TO ᗩᑕT Oᑎ

Onderwerp: Re: † Chase me down † do 16 jun 2016 - 19:28

Ze trok even met haar oren toen ze een apprentice voorbij zag en gromde even, een duidelijke dominantie in haar gebrom. Toen ze dan ook een gestreepte pels zag keek ze op. Sukkel. Ze vernauwde haar ogen en kwam tot stilstand. Met een schuine blik keek ze naar de apprentices. "Als er zoiets is, ren dan, sukkels," zei ze even sissend. "Ik was bijna monstereten door jullie," zei ze strak. "En stop met jullie stomme, stoere gedrag of ik neem persoonlijk jullie trainingen over," zei ze terwijl ze nijdig gromde. Ja, die twee die daar stil hadden gezeten. Ze was er done mee geweest. En ze had een goed punt. Met een luid gesnuif en een ijzige blik schoot ze weg. Ze zwiepte even met haar staart en spong behendig langs de poten van het wilde dier heen waarna ze haar tanden in zijn dij plaatste en deze met haar negels begon te bewerken. Als hij ook maar een beetje schade had aan zijn poten zaten ze goed, want dan konden ze nog steeds vluchten. Rennen was immers nog steeds iets waar windclanners goed in waren, toch?

_{Es ist ratsam, welke Blumen zu entfernen}