a fox on the territory

Ravenpaw slenterde verveeld langs de rivierclan bordor, een enorme scheur in de aarde alsof de sterrenclan met haar klauwen de aarde had doorkliefd. Het ravijn, een angstaanjagende kloof waar elke krijger rillingen van kreeg bij die onkattelijke gedachte dat hun lichaam in de diepte zou storten. Ravenpaw zuchtte; raintail had al bijna een hele maan niet met hem getraind, het enige wat hij na de rondleiding door het territorium nog had gedaan, was jagen en jagen, de dagen gingen in slakkengang voorbij. De verveling was drukkend en hij had niets te doen, misschien kon hij beter terug gaan naar het kamp en dan misschien wat gaan jagen met silverpaw of winterpaw. Een ritseling in de struiken, Ravenpaw rook de geur... nee de stank van vos... een vos! De zure stank, als een mengeling van kraaienvoer en hond. Vossen waren sluw, moorddadig en gestoord, het was zowat de beschrijving die de oudere warriors aan shadowclan leden gaven enkel waren deze groter en sterker. Het gif van paniek sijpelde in Ravenpaws bloed, wat moest hij doen? Hij kon een vos nooit alleen aan hij had nog niet eens gevechts training gekregen, hij zou beter een warrior gaan halen uit de clan... als de vos hem tegen die tijd al niet te pakken had. Zijn angst geur was waarschijnlijk voor een vos zoiets als: hé kom hier naar toe ik ben een lekker hapje, kom me maar verscheuren! dus hij moest in ieder geval in beweging blijven!

Kort ik weet het...

Een luide gaap weerklonk uit de Warriors Den van WindClan. Silverpool trippelde naar buiten. De geuren van verse prooi drongen haar neus binnen. Ze liep door naar de prooistapel en trof daar veel lekkers aan. Merels, muizen, konijnen.. Snel griste ze een konijn van de stapel. Die had ze wel verdiend na een dag hard jagen. Het was gisteren een lelijke dag geweest. Silverpool had haar best gedaan een goede vangst terug te brengen, maar had weinig goeds meegebacht. De dag begon in ieder geval wel goed, de zon scheen op haar kop en kleurde haar pels zilver. Na het laatste vlees van de botten gegeten te hebben stond ze op. Ze liep naar de Campingang. Ze pikte Ravenpaws geur op. Ze proefde de lucht om te ruiken of er een Warrior was die hem had vergezeld, maar er hingen alleen wat oudere geuren. Gek, ze had nooit geweten dat Apprentices zonder toezicht het kamp uit mochten. Maar dat kon ook aan haar liggen. Ze volgde de geur en deze lijdde tot het Ravijn. Wat zou Ravenpaw hier doen? Nou ja, het kon niet veel kwaads zijn. Ze volgde de geur tot de dichte struiken. Ineens veranderde de geur. Het waren er nu twee. Een angstgeur, wat was er aan de hand? Toen rook ze het probleem. De scherpe stank van vos drong haar neus binnen. In een reflex schoot ze naar voren. De vos stond voor Ravenpaw en deze keek angstig toe. In nog een sprong berijkte ze de vos. Ze klemde zich vast aan zijn pels en rolde hem omver. "Ravenpaw, vlucht," zei ze met een doordringende stem. Ze klauwde naar de buik van de vos en rijte hem open. Ze hoefde de vos niet dood, in haar eentje zou dat toch nooit lukken, maar als ze hem genoeg verwondt zou hij wel uit hun territorium vluchten. Ze sprong onder de vos vandaan en grauwde naar hem. Haar nekharen rezen omhoog. Ze haalde met haar poot uit naar de lelijke kop van de vos. "Niemand komt aan mijn Clan," hapte ze de vos toe. Hij wierp zijn lijf op haar en beet haar in haar nek. Zijn kaken sloten zich om haar keel. Een woedend gesis ontsnapte uit haar keel, maar kon zich niet los worstelen. Ze spartelde met haar poten tegen zijn flanken maar kreeg hem niet van haar af. De ruimte tussen haar keel en zijn scherpe tanden werd steeds nauwer en ze kneep haar ogen stijf dicht. "Help," klonk het gedempt. Vanochtend leek deze dag nog zo mooi, maar nu. een straaltje bloed liep over haar nek naar de grond. Silverpool grauwde, maar nauwelijks verstaanbaar. Was dit de manier hoe zij moest sterven?

Twee loofgroene ogen lichten angstaanjagend op tussen de struiken, de warme adem van het beest stroomde uit zijn zwarte, bezwete neus, twee rijen moorddadige tanden blikkerden in de felle zon, en een oranje pels vlamde hevig tussen de donkere groene hulst en de stank van rottende prooi wolkte rond hem heen als kraaien rond een lijk. Ravenpaw strompelde verstomd naar achteren, wat moest hij doen? Als hij vluchtte zou de vos hem te pakken krijgen en zelfs misschien het kamp binnendringen, haast ondenkbare beelden dwarrelden door Ravenpaws gedachten. Elders die angstig tegen elkaar zaten en beschermd door de apprentice's, warriors die hun met hun klauwen de vurige pels doorklieven terwijl het beest zijn verwrongen kop uit de nusery haald terwijl het bloed van zijn gezicht druipt, in zijn vlijmscherpe tanden twee levenloze kitten lichaampjes met de sporen van hun dood nog in hun vacht geboord terwijl de zelfde misselijkmakende blik in de ogen van de vos fonkelt. Nee! Dat ogt niet gebeuren als hij zou sterven zou dat hier zijn, ver weg van onschuldige kittens en nostalgische elders die hun leven zouden moeten geven voor zijn laffe fout, als hij zou sterven zou dat hier zijn in strijd met de vos terwijl de kloof zijn laatste krijsen zou echoën, en het ruisen van de rivier en het fluisteren van de bladeren hem zouden vergezellen naar de sterrenclan. Hij spande zijn poten voor de laatste sprong.... 'Grauweraauw' de strijd kreet snerpte door de droge lucht, een flits van zilveren vacht en een beschermende blik in de ogen: Silverpool. Ze besprong de vos en klauwde in zijn zij, door de kracht van de sterke poes verloor de vos zijn even wicht, wankelde en kwakte grauwend neer. Een domme luttele seconde dacht Ravenpaw dat de vos verslagen was maar dat kon niet, het schorre geroggel van de vos klonk nog luid en duidelijk, Silverpool haalde haar klauwen door de kwetsbare buik van de wolf. 'Ravenpaw vlucht' beval ze, half verward strompelde hij achteruit, hij kon haar toch niet achterlaten in gevecht een een vos maar hij moest haar bevelen op volgen. In tweestrijd blijf hij verstard staan kijken. In een oogwenk verandere het strijdbeeld, de vos storte zich op Silverpool, een moorddadige flits in zijn ogen, Zijn kop zakte af naar haar nek en langzaamaan sloten zijn kaken rond haar nek, kostbaar bloed drupte op de grond, Ravenpaw moest iets doen! 'Rooaaar' Hij sprong grauwend op zijn rug met zijn klauwen diep in de ruw huid van de vos geharkt, Ravenpaw schraapte zijn klauwen door tussen de rode haren. Plots bevonden zijn klauwen zich verleidelijk dicht bij zijn lelijke hoofd, Ravenpaw kraste in zijn snuit hopend dat het monster zijn kaken van silverpool weg zou halen.

Met gesloten ogen dacht Silverpool aan het ergste wat er kon gebeuren. De vos zou haar vermoorden en zou dan achter Ravenpaw aangaan en zou deze in een oneerlijke strijd doden. Hij zou het kamp binnendringen en opzoek gaan naar de Nursery, om daar een voor een al die onschuldige kittens te verslinden. De Queens zouden tegen hem vechten, maar waren te verzwakt na al die manen in de Nursery. Ze zouden het gevecht verliezen, en daarbij ook het leven. Ondertussen heeft de vos de geur van de Elders opgepikt. Ook daar vinden ze stoeiende kittens, Apprentices en.. Nee! Niet aan denken! De patrouilles en andere krijgers zullen hem ruiken en haar hier dood aantreffen, maar zouden in ieder geval de vos kunnen doden. De vos had nu haar huid doorklieft met zijn scherpe tanden. Toen hoorde ze een rauw gegrom. Een flinke last viel van Silverpools schouders en hijgend stond ze op. Ravenaw had de vos van haar af weten te krijgen. De vlamende vacht van de vos zette zich op toen Ravenpaw zijn nagels langs zijn bek sloeg. Grommend benaderde Silverpool de vos aan de achterkant. Weer sprong ze op zijn rug en zorgde dat ze niet zomaar van hem af geworpen kon worden. Ze sloeg haar nagels in zijn vacht en door de flitsende bewegingen van de vos lieten deze allemaal nare sporen achter. Ze sprong van hem af en ging naast Ravenpaw voor zijn bek staan. Ze probeerde zijn poten onder hem vandaan te slaan zodat hij als een bal over de grond zou rollen. Maar tot haar verbazing liet de vos dat niet zo maar toe. Hij ontweek haar uithalen goed en liet haar niet bij zijn poten komen. Boos siste ze en sloeg haar nagels in. Ze mepte tegen zijn kop. "We moet hier weg," zei ze tegen Ravenpaw, "Het ravijn neemt te veel risio met zich mee!"

De vos ging van silverpool af, Bloed droop uit zijn lelijke verwrongen kop, hij beet woest in de lucht zijn tanden blikkerend in de zon. In zijn groene ogen vlamde woedde en ergernis, Een moordlustige grom echode in het ravijn en kwijl ,doorvoed van ziektes en bacteriën, droop uit zijn bek.' RaaaooooR' een flits van zilveren vacht, Silverpool stond naast hem, onvervalste moed glansde in haar ogen. Ze vocht met een vertrokken gezicht tegen de wonden, Ravenpaw keek bezorgt naar het bloed dat van haar pels gleed en op de ruwe haren van de vos plensden. Ravenpaw's kleine ongetrainde klauwen brachten niet veel schade aan bij het reusachtige, gespierde beest, maar toch bleef hij moedig zijn nagels over het gezicht van het monster harken. De vos schudde zich kwaad en zwenkte gevaarlijk alle kanten op om de twee katten er af te krijgen. 'We moeten hier weg' hijgde Silverpool. Waarom was de eerst vraag die in Ravenpaw, wat had het voor nut om het beest hier licht gewond achter te laten met het risico door hem gevolgd te worden en de kans dat hij doden maakt. zijn vraag werd al snel beantwoord: "Het ravijn neemt te veel risio met zich mee!" Ravenpaw harkte instinktief zijn nagels nog diper in de pels van de vos, hij draaide zijn kop en de beangstigende diepte nog geen 5 vossen lengtes verder echo'en 'Oke' riep Raven terug ook al stond silverpool vlak naast hem. '3..2..1 !' hij sprong, zwiepte gedesorienteerd met zijn kop en rolde steeds dichter bij het ravijn 'AAAAAAAAAH!' hij zocht grip aan de rand van de kloof terwil zijn lichaam aan de rand bungelde.

-laat same on me -