Let me help

Met een lichte grijns keek Gorgelion naar de kwade Warrior die zijn poot nijdig uit het vies hoopje darmen probeerde te halen. Gorgelion had gisteren gezien hoe één van de Warrior’s irritant deed tegen zijn broertje en had het gelijk aangepakt. Hij had die ochtend een muis aan flarden gescheurd, gewacht tot de Warrior naar buiten zou komen en het hoopje darmen voor de ingang van de Den gelegd. Natuurlijk had de Warrior geen oog voor de grond en was hij recht in Gorgelion’s val gelopen. Aangezien Gorgelion zijn naam door het kamp had horen schallen kon hij wel aannemen dat hij op heterdaad betrapt was door de kater, maar het maakte hem niet zo veel uit. Nu zou hij toch eerst naar de rivier moeten om de darmen weg te spoelen voordat hij kon gaan jagen. En als hij veel pech had zou hij katten tegenkomen die aan het jagen waren en boos op hem werden omdat hij zijn poten schoon maakte in water waar zij aan het jagen waren. Het maakte Gorgelion allemaal niet uit, want hij had zijn wraak genomen en de kater zou hopelijk nog wat meer pech hebben. Opgewekt zijnde liep de kater naar het midden van het kamp toe en wilde zich net ontfermen over een prooi toen hij de stem hoorde van een poes. Hij keek op en grijnsde toen hij de poes zag waar hij al vrij veel over had gehoord. De ThunderClan-geur viel niet echt te missen. ‘Alleen RiverClanners hebben de potentie om te jagen in deze territory,’ zei hij met een arrogante stem en hij deed zijn kopje omhoog, maar barstte toen in lachen uit en tikte vriendelijk haar schouder aan. ‘Grapje,’ zei hij met een knipoogje. ‘Natuurlijk mag je mee!’ Hij tikte haar nogmaals met zijn staartpunt op haar schouder aan, maar deze keer om haar mee te leiden. ‘Deze kant op,’ zei hij. ‘En aangenaam kennis te maken trouwens. Mijn naam is Gorgelion. Oftewel de knapste kater van de RiverClan.’ Hij lachte en begon te rennen. Ze zou wel volgen.

Redweasel lag nog steeds in een deuk. Hij gierde van het lachen en hield met zijn zwarte poten zijn ook eveneens zwarte buik vast. De warrior spuwde wat zand uit en keek hem woest aan. Daarna riep hij de naam van zijn broer en nog wat verwensingen. Hij kon er niets aan doen, maar hij was beginnen huilen. Toen hij zag hoe zijn broer een poes aan het versieren was moest hij natuurlijk mee. Duh, zijn broer en een poes... dat werd nog lachen. Hij sprong meteen naar broederlief die was begonnen met rennen. De stommerd. "Humm... de bijna knapste kater. Want de knapste ben ik!" Hij gaf de poes een vette knipoog terwijl hij naast haar rende. Zijn broer liep voor hem, maar het had hem ook kunnen zijn, want jaja ze waren identiek.