Gonna take you outside!

Onderwerp: Gonna take you outside! di 28 jun 2016 - 10:32

Whifflepaw grijnsde breed toen Chestnut achter haar aan liep. Een kitten mee het kamp uit nemen, dat zou zeker niet op prijs gesteld worden. Maar dan nog, ze zat Thunderclan graag dwars. Dit was hun straf voor het weg jagen van Bloodclan en daarbij, nu was ze niet alleen en zo werd Chestnutkit misschien wel bevriend met haar en misschien ging het haar lukken om Chestnutkit zo om haar klauwen te wikkelen dat ze mee zou gaan naar Bloodclan wanneer de tijd rijp was. Whifflepaw drong het kamp uit en keek over haar schouder. "Daar zijn we dan," miauwde ze tegen Chestnutkit met een grijns op haar gelaat. Whifflepaw leidde de weg naar een iets dichtere omgeving zodat ze niet betrapt zouden worden door andere katten.

OOC: Eerste post voor Chestnutkit.
Vervolg hier op: https://www.warriorcatsnl.com/t29316-how-are-you

Zenuwachtig had ze de witte poes het kamp uit gevolgd. Dit was totaal niet goed, ze deed nu echt iets heel stouts. En ze wist het. Maar nu kon ze niet meer terug. En eigenlijk was het best wel leuk. Een beetje de rebel uit hangen. Ze keek haar ogen uit toen ze de uitgang uit kwam. De bomen waren nog hoger dan ze zich had voorgesteld. Natuurlijk had ze al wel bomen gezien, in het kamp en rond het kamp. Maar om nu echt voor zon dikke boom te staan, dat was heel iets anders. 'Daar zijn we dan,' miauwde Whifflepaw. Chestnut knikte. Ze wist even niets te zeggen. Ze volgde de witte Apprentice maar gewoon, die zou wel weten waar ze naartoe moesten.

Verstopt in de struiken draaide Whifflepaw zich naar Chestnutkit om. Ze had een ondeugende grijns op haar gelaat, wat genoot ze hier van. "Dus? Wat wil je gaan doen?" Vroeg ze. "Of heb je iets wat je wilt zien?" Ging ze door. "Ik kan je misschien ook wel wat leren, wat ik al van Rowanflight heb geleerd?" Plakte ze er nog aan vast. Ja, ze konden heel veel doen en wat ze wou was dat Chestnutkit het zo leuk zou vinden, dat de consequenties niks zouden boeien. Dat was haar doel. Haar stem bleef echter wel gedempt, gezien ze niet gehoord wou worden.

'Dus? Wat wil je gaan doen?' vroeg Whifflepaw. 'Of heb je iets wat je wilt zien? Ik kan je misschien ook wel wat leren, wat ik al van Rowanflight heb geleerd?' ging Whiffle door. Chestnut wist even niet wat ze moest zeggen. Wat wilde ze doen? Ze was buiten, dat was haar doel geweest. Van haar part zou ze wel weer naar binnen willen. Maar ze wist dat ze nu niet meer terug kon. Dus haalde ze haar schouders op. Ze wist niet wat ze wilde doen, wilde zien of wilde leren. 'Ik weet niet...' zei ze. Ze keek de witte Apprentice voor haar een beetje onzeker aan.

De onzekerheid van Chestnutkit stond haar niet aan. Oké, ze moest Chestnutkit echt even wat sterker in haar poten laten zetten. En hoe zorgde je er voor dat iemand sterker in zijn of haar poten ging staan? Iets spannends doen en dat overleven. "Ik weet wel wat, ik ga je wat laten zien," vertelde ze, waarna ze opstond en aar mee wenkte. Ze zou een vossenhol opzoeken. Ze had laatst de geur van vos geroken en ze wist dat daar in de beurt een hol moest zijn. Een verlaten hol. Whifflepaw hield zich laag aan de grond en schuil voor anderen katten. "Hou je laag, net als ik doe, en blijf zo stil mogelijk," fluisterde ze naar Chestnutkit toe. "Blijf bovenal dicht bij mij," vervolgde ze. Niet commanderend, eerder vriendschappelijk. Ze wou dat Chestnutkit haar ging vertrouwen.

'Ik weet wel wat, ik ga je wat laten zien,' vertelde Whifflepaw haar. Chestnutkit knikte. Ze wist toch niet wat ze wilde doen en Whiffle kende dit gebied al, dus die zal het wel weten. 'Hou je laag, net als ik doe, en blijf zo stil mogelijk,' fluisterde Whiffle. Chestnut knikte en bracht haar lijfje nog wat dichter bij de grond. Ze had natuurlijk nog niet leren sluipen dus ze was luidruchtiger dan Whifflepaw maar het ging wel goed, voor zover ze wist. 'Blijf bovenal dicht bij mij,' vervolgde de Apprentice. Haar stem klonk vriendschappelijk, dat vond Chestnut wel fijn. Ze verhoogde haar tempo iets zodat ze wat dichter bij de witte poes was. 'Waar gaan we naartoe?' vroeg Chestnut nieuwsgierig.

Whifflepaw was ook nog maar net apprentice, ze kende het gebied nog maar nauwelijks. Tenminste, de plekken waar ze al geweest was kende ze wel. Maar de grens met twoleg-place nog steeds niet. Dat frustreerde Whifflepaw enorm. Maar goed, tot die tijd bleef ze Thunderclan dwars zitten. Het voelde goed om Chestnutkit mee het kamp uit te nemen, ze brak de regels en had eens een beetje plezier. "Probeer zo stil mogelijk te blijven, kijk naar waar je je poten neerzet," vertelde Whifflepaw. Ja, de flame-point poes was ook nog geen ster in sluipen, ze was tenslotte nog maar net bijna een halve moon apprentice. Nog niet zo lang dus. Maar dit was het eerste wat ze geleerd had, kijken waar je je poten plaatst. Daarna kwam de rest wel. Chestnutkit was vlak achter haar en vroeg waar ze naartoe gingen. "Dat zul je wel zien," fluisterde Whifflepaw met een grijnsje. Ondertussen begon de geur van vos wat sterker te worden, al was het een oude geur, meende Whifflepaw. Na nog een stukje lopen, wat geen korte wandeling was, kwam Whifflepaw aan bij een grote dikke boom met een grote gat tussen de wortels. "Tadaá," klonk haar stem terwijl ze er naar toe sprong en er naast ging staan met een grote grijns. De vossenhol.

'Probeer zo stil mogelijk te blijven, kijk naar waar je je poten neerzet,' vertelde Whifflepaw haar. Chestnut knikte al kon Whiffle dat misschien niet zien omdat ze achter haar liep. Ze keek goed naar waar ze haar pootjes neerzette. En dat was maar goed ook want er lag net een oud takje voor haar dat wel eens zou kunnen breken als ze erop gestaan was. 'Dat zul je wel zien,' antwoordde de Apprentice fluisterend op haar vraag. Alweer knikte de kitten. Ze zal het wel zien. Ze was wel erg benieuwd. Het was een lange wandeling. Toen ze eenmaal aangekomen waren was ze al helemaal kapot. Ze had nog nooit zoveel gelopen. En dan ook nog sluipen. En kijken waar je je poten neerzet. Wat was dit vermoeiend zeg. Ze hoopte dat het als ze Apprentice zou worden het minder moeilijk zou zijn. Ze kwamen aan bij een grote dikke boom met een gat tussen de wortels. Chestnutkit keek er nieuwsgierig naar. Wat zou dat zijn? 'Tadaá,' klonk Whifflepaws stem. Nieuwsgierig liep Chestnut naar het gat toe. Het had een vreemde geur. Niet heel sterk maar ze kon het wel ruiken. Vragend keek ze naar haar gids. 'Wat is dat?' vroeg ze.

Whifflepaw keek grijnzend naar hoe Chestnutkit nieuwsgierig naar het vossenhol toe liep om er naar te kijken. Dit was één van de gaafste ontdekkingen die de flame-point apprentice gedaan had. "Dát," miauwde Whifflepaw terwijl ze naast Chestnutkit ging staan. De kitten was iets kleiner dan Whifflepaw. "Dát is een oude vossenhol!" Zei ze met een brede grijns. Whifflepaw stak haar neus er in en snoof de geur op. De geur was iets verser dan de vorige keer dat ze er geweest was, maar nog steeds te oud om te zeggen dat de vos hier recent geweest was. Misschien was de vos hier enkele dagen geleden voor het laatst geweest. Terug komen zou die nu vast niet. "Wat vind je?" Vroeg Whifflepaw toen aan Chestnutkit.

'Dát,' miauwde Whifflepaw. Chestnutkit keek nieuwsgierig op naar de witte poes. 'Dát is een oude vossenhol!' zei Whiffle met een grijns. Een vlaag van opwinding ging door Chestnuts lijfje heen, gelijk gevolgd door een vlaag van angst. Dat werd al gouw vervangen door verbazing. Ze keek de poes naast haar verbaasd aan. 'Vossen zijn toch gevaarlijk?' vroeg ze voorzichtig. Een spoortje van angst zat nog wel in haar stem. Ze had al vaker gehoord dat vossen en ook dassen geen geliefde dieren zijn in de territoriums van de Clans. Als dit een vossenhol was, dan was er een vos in de buurt. En vossen zijn gevaarlijk. Dus dat is niet zo mooi. De kastanje kleurige kitten keek zenuwachtig om zich heen, bang om opeens een vos tevoorschijn zien komen.

Whifflepaw's grijns werd breder toen Chestnutkit een enthousiaste uitdrukking kreeg. Haar grijns bleef staan toen deze veranderde in angst, gevolgd door verbazing. "Ja, vossen zijn gevaarlijk, maar dit hol is verlaten," miauwde ze. Van een andere warrior had Whifflepaw geleerd wanneer een geur vers en niet vers was. Dat was heel handig. "Wil je er in kijken?" Vroeg Whifflepaw vervolgens, een licht opgewonden uitdrukking op haar gelaat. Dat had Whifflepaw dus nog niet gedaan, het hol van binnen bekijken.