{Losing 1st life} Rat bites

Ze wist niet of Runningpaw veilig was en dat maakte haar onrustig terwijl alles zwart werd om haar heen. Een gevoel van falen ging door haar heen terwijl ze langzaam het bewustzijn verloor en haar geeft haar lichaam verliet. Dit zou tijdelijk zijn, dat haar geest uit haar lichaam zou zijn. Maar dit betekende wel dat ze haar eerste leven van de negen levens verloor. Hierna zou ze met een beetje geluk nog acht levens over hebben. Oh Waspsting, Rapidpaw, zorg er voor dat Runningpaw hier veilig uit komt, ging er door haar kop heen. Een smeekbede naar de twee Shadowclan katten en een smeekbede naar Starclan. Innerstar had haar best gedaan om Runningpaw te redden. Maar door het los trekken van Runningpaw hadden de ratten de kans gehad om haar al te verzwakken. Dit was een enorme rattenplaag en zoveel ratten samen waren gewoon enorm gevaarlijk! Innerstar opende haar ogen en zag dat haar omgeving glinsterde van de sterren. Het was exact het Shadowclan territorium. Innerstar was benieuwd wie er naar haar toe zou komen. Bovenal hoopte ze dat die persoon snel zou komen om haar leven af te nemen, zodat zij terug kon keren naar het land van de levenden om haar clangenoten veilig te brengen en de rest van haar clan op de hoogte te brengen.

OOC: {toestemming vragen}

Het was een duistere tijd voor Shadowclan. Ratten krioelden over het hele gebied en zorgde voor veel onrust. Rattenbeten konden gevaarlijk zijn, dodelijk zelfs als je er teveel had. Ravenheart had met veel pijn toegekeken hoe zijn moeder haar eerste leven had verloren in een strijd tegen ratten. Met lood in zijn poten dwaalde hij door het gebied van Starclan, dat nu al enkele manen zijn thuis was. Hij moest haar opwachten en verwelkomen in Starclan. Langzaam zag hij verderop de zwarte gestalte van zijn moeder. Hij was blij dat hij haar weer even mocht zien, hoewel dubbel was omdat hij een leven moest afnemen van haar. "Hey mam.." zei hij een beetje beteuterd toen hij met een vaag glimlachje aan kwam lopen bij haar. Hij drukte zijn kop tegen haar aan en spinde zachtjes. "Het spijt me.." ondanks dat hij er niks aan kon doen, vond hij het verschrikkelijk dat haar dit moest overkomen. "Maar ik ben ergens toch blij om je heel even te kunnen zien. Ik mis je mam, maar je doet het zo goed voor Shadowclan, ik ben zo trots op je." zei de kater met zijn zachte maar diepe stem. Hij was ook heel trots, zijn moeder was een goede leider zoals hij wel verwacht had. Hij vond het soms gewoon jammer dat hij er niet bij kon zijn om het ook echt mee te maken.

Innerstar werd onrustig en begon heen en weer te lopen. Wanneer kwam die Starclan kat? Waarom duurde het zo lang? Maar waarschijnlijk voelde de tijd gewoon lang en was ze hier nog geen minuut. Een zwarte gestalte kwam in beeld en hij leek enorm op haarzelf. Dat was het moment waarop Innerstar besefte dat het haar verloren zoon, Ravenheart was. Haar ogen werden waterig en haar lippen krulde op tot een warme, moederlijke glimlach. "Hey mam," klonk de beteuterde stem van Ravenheart. "Oh, mijn zoon," murmelde ze, terwijl ze dichter bij kwam om haar zoon een kopje te geven. "Het spijt me," zei hij vervolgens. Waarna hij haar vertelde dat hij ergens toch blij was om haar heel even te kunnen zien. Hij miste haar en was zo trots op haar. "Ik doe mijn best en ik mis jou ook heel erg," zei Innerstar. "Maar, lieve Ravenheart, hoe graag ik ook bij je wil zijn, want ik mis je enorm... ik moet terug," vertelde Innerstar vervolgens, een traan rolde over haar wang. Ze wou zo graag bij haar zoon blijven, ze miste hem zo erg. Innerstar kon niet te lang blijven en het was alleen Ravenheart die er voor kon zorgen dat ze terug zou kunnen keren. Haar lichaam zal sterker gemaakt worden zodat deze fit genoeg zou zijn om haar ziel weer in zich op te kunnen nemen.

Hij was blij dat hij haar weer kon zien, aanraken en horen. Zijn moeder vertelde dat hij haar ook heel erg miste maar ook dat ze eigenlijk weer terug moest naar de levenden. Dat snapte hij, maar hij had ook nog een boodschap voor haar. "Dat snap ik mam, het was een ruig gevecht. Maar voordat je terug gaat is er nog een boodschap van Starclan die ik door moet geven." zei hij, ernst in zijn stem. De kater had lang en hard gedacht over een manier waarop hij dit moest brengen, vooral omdat Starclan altijd in raadsel sprak en hij niet de directe prophecy door mocht geven. "Beware of the twolegs, for they can bring salvation or destruction..." zei hij terwijl de tranen alweer in zijn ooghoeken voelde branden. Het was tijd voor afscheid. De grote kater drukte zijn kop een laatste keer in zijn moeders nek, ademde haar geur diep in op dat hij die niet snel zou vergeten. "Succes mam en ik hoop je lang niet te zien." het klonk raar, maar hij hoopte het wel. Zijn moeder was nog lang niet klaar voor Starclan. Met die laatste woorden drukte hij zijn neus tegen die van haar aan, waarna hij vertrok.

Ravenheart vertelde haar dat hij nog een boodschap had. De woorden die Ravenheart uitsprak zorgde voor een rilling over haar ruggengraat. Dit was overduidelijk een waarschuwing... een voorspelling, beter gezegd, een boodschap van Starclan. "Beware of the twolegs, for they can bring salvation or destruction..." Ze snapte er niks van. Er waren ook duidelijke vraagtekens om haar kop heen te zien. Wat bedoelde hij. De twolegs die hun redde maar ook vernietiging brengen. Hoe dan? Waarom zouden Twolegs hun redden? Dat ze slechte dingen met zich mee brachten wist ze wel. "Wat bedoel je, Ravenheart..?" Vroeg Innerstar dan ook, haar blik op haar zoon gericht. Maar hij gaf geen antwoord meer. Innerstar drukte haar kaken stevig op elkaar toen hij haar succes wenste en hoopte haar lang niet meer te zien. Hij drukte zijn neus tegen de hare en Innerstar zette dat om in een kopje langs zijn kaak. Een waterige glimlach vormde zich op haar gelaat. "Ik zal je missen, Ravenheart..." murmelde ze, voor hij verdween en Innerstar weer omringd was door duisternis.