Details

Geïrriteerd keek Palekit voor zich uit. De kattin had weer eens last van haar geheugen, wat een erge hoofdpijn gaf. Alles was weer zoals het voor het bezoek van Bloodclan was geweest, maar de beelden kon ze nog met gemak terug zien. Het was handig, als ze alleen de algemene dingen had onthouden. Maar ze nam elk klein, rottig detail in zich op zonder uitzondering. Elk gevecht dat in het kamp was gehouden, de dood, de verblinding. Heel gedetailleerd op haar netvlies gebrande. Ze had last van nachtmerries. Nu was ze nooit een rustige slaper geweest maar ze moest toegeven dat dit niet bepaald had geholpen. En toch dacht ze ook aan de Deputy van de vreemde clan, die haar aan had gesproken als een Warrior in plaats van de veel te kleine kitten die ze was. Die haar en haar broer hadden gerespecteerd. Hun waren sterker geweest, ja, maar aan de andere kant had Thunderclan ook weer teruggewonnen. De jonge calico dacht veel te veel na dan goed voor haar was, en zoals altijd maakte die druk en de hoofdpijn haar humeurige en felle gedrag compleet. Kort schudde ze dus ook haar kopje en keek op vanuit haar positie, haar tweekleurige blik viel op een zeer bekende kater, waar ze even schuin en onhandig naar lachte om diens aandacht te krijgen. "Hey pap" Klonk er in een poging vrolijk te zijn, al was ze oprecht blij de ander te zien.

{ Maskheart first

De kitten bekeek het vertrouwde gestalte van haar vader terwijl die dichterbij kwam. Ze vond het fijn naar bekende katten te kijken, op de een of andere manier gaf het ondanks de kleine verandering steeds een rustgevend gevoel. Al moest ze toch bitter toegeven dat het de hoofdpijn niet wegwerkte. Bij de vraag haalde ze haar kleine schouders op. "Niet zo veel" Nee joh, staren naar de grond en de zin van het leven overdenken was wat iedere kitten deed. Nou ja, in hun familie leek het vrij normaal te zijn. In ieder geval was haar concentratie op dat punt al weggezakt, waardoor ze opstond en omhoog keek naar de grote Warrior. Het was nu al te zien dat Palekit nooit groot zou worden, maar het leek niet af te nemen aan haar energie. "Maar, nu je er toch bent, heb ik een vraag" Sprak ze lichtelijk ondeugend. Echt zin over haarzelf te praten had ze niet, maar pas geleden had ze iets gevonden en ze was steeds vergeten te vragen hoe het nu werkte. En iedereen wist dat je ouders de antwoorden hadden op alles. Na een spanning opbouwende stilte te hebben laten vallen ging ze weer verder. "Hoe krijg je een egel weer open na hij oprolt?" ze had oprecht een halve dag bij een egel gezeten toen ze het ding had gevonden en het zichzelf tot een balletje had gevouwen. Palekit was er ook al snel achter gekomen dat stekels niet leuk waren om aan te raken, maar de rest van de egel was niet meer tevoorschijn gekomen. Nadat ze de volgende dag terug was gekomen was hij weggeweest, dus haar raadsel was onbeantwoord gebleven.

Wat teleurgesteld keek ze omhoog naar haar vader toen hij zei het antwoord niet te weten. Nauw, dat was niet wat ze had verwacht. Maar hij was toch super special en magisch geweest enzo? Oftewel een Medicine cat in normale praat. Hoe kon hij dan nog nooit een egel hebben ontrolt? Dat hoorde dan toch wel echt bij de standaard taken in haar ogen. Je zong een liedje, plukte plantjes, hielp de wezens van het bos. Of dit kon gewoon haar beeld ervan zijn dankzij kittenverhaaltjes, Achja. Wat nadenkend beet ze op de binnenkant van haar wang terwijl ze nadacht over de kwestie. "Als je een egel tegenkomt, wil je het dan proberen?" Opperde ze maar als compromise. Dan zou ze uiteindelijk toch nog haar antwoord krijgen, en dat zou ze wel waarderen. Bij de waarschuwing grijnsde ze schuldbewust. "Heb ik gemerkt, net zoals dat ze porren geen goed idee is" Aan haar koppige blik te zien was het duidelijk dat ze er geen kindertrauma's aan had overgehouden. Alles behalve, ze zou het de volgende keer waarschijnlijk nog eens proberen.

Toen haar vader beloofde om het in ieder geval te proberen kreeg ze weer een grijns op haar snoet. Op de een of andere manier zag ze al helemaal voor zich hoe de stoere kater midden in het bos bezig was met een egel, terwijl de warriors die langsliepen het maar niet zouden begrijpen. Deels deed het haar goed om te weten dat hij het voor haar wou doen. Bij het stukje goede raad keek ze even als de onschuld zelve omhoog. “Hmmhmmm” Kwam er totaal niet overtuigend uit. Wat kon ze zeggen, Palekit was te koppig om het zomaar op te geven bij een paar prikkels.

Bij de andere vraag dacht de kitten even na. Ja, er waren vast dingen gebeurd, maar welke waren de moeite waard om te vertellen? “Ehem, er was gisteren een vogel in het kamp en ik had hem bijna” Uitte ze trots, niet doorhebbend dat de afstand die tussen haar en de vogel had gezeten nog flink groot was. Het ging om het idee, ze was dichtbij een vogel gekomen met haar kleine pootjes. Een hele opgaven in haar ogen. Verder? Ze had boomklimmen weer een poging gegeven maar weinig succes gehad, ze had haar sibling zijn rust verstoord en deed eindelijk een poging sociaal te zijn met mede kittens. Maar dit was allemaal niet belangrijk in haar ogen, dus besloot ze de wedervraag te stellen. “En jij pap? Heb jij nog spannende dingen gedaan?” Kwam er vragend uit, het Warrior leven was vast veel leuker dan wat ze nou deed. Het was oneerlijk als ze er toch iets over mocht zeggen.

Toen Maskheart verklaarde dat ze er eentje zou leren vangen, zelfs al duurde het nog even, klaarde haar blik op en sprong ze omhoog. “Echt?” Ze mepte de lucht even met haar pootje. “Ik wil snel apprentice worden. Dan kan ik leren jagen en vechten” Bij het laatste woord kwamen er lichtjes in haar ogen. Palekit was immers een vechtersbaasje, zelfs al won ze zelden dankzij haar kleine en tedere bouw. Maar dit was niet genoeg om haar droom af te nemen van iedereen tegen de kop te kunnen slaan als het nodig was. Hehe. Bij de woorden van haar vader kantelde ze nieuwsgierig haar kopje, waarbij ze haar kruisverhoor vervolgde. “Heb je al een kat van een andere clan gezien?” Vroeg ze maar, ze durfde te wedden dat de kater al een tal grensgevechten was gekomen en ze allemaal had gewonnen. Want tja, zo’n beeld had de kitten van het Warrior leven.

Ze keek nieuwsgierig op toen de ander antwoord gaf. Meteen kwamen er weer nieuwe vragen omhoog borrelen. Hoe ging een gathering? Ze vond het maar raar dat katten die al sinds Starclan weet hoe lang ruzie hebben ineens gezellig gingen kletsen omdat een stel dode katten dat wouden. Zelf wist ze niet eens of ze wel iets had met Starclan, het was een leuke gedachte dat er iets anders was boven hun. Coldkit geloofde wat anders, maar het had wel met de sterren te maken. En zij geloofde hem dan weer. De kitten besloot haar vragen dus wat belangrijker te houden. “Hoe zien ze eruit?” Doelend op de katten van andere clans. Haar werd vertelt dat ze totaal andere dingen deden dan hun clan, en dat gaf haar wat vraagtekens.

Ze kreeg als snel uitgebreid antwoord, iets wat ze leuk vond. Vol interesse keek ze dus ook naar de ander. De uitleg was vrij duidelijk, al kwam er ook een disclaimer achter. Ze knikte even dat ze het begreep. “Maar wij kunnen toch ook rennen en zwemmen en in schaduwen zitten?” Kwam er nog vragend uit, aangezien ze niet goed begreep waarom dat dan zo bijzonder was. Echt een verschil in hoe goed je iets kon kende ze nog niet, je kon het of je kon het niet. Maar ze was ondertussen weer op dreef. “En wat kunnen wij dan? Wat maakt ons bijzonder?” Was natuurlijk heel belangrijk om te weten. Voor haar idee zagen ze er allemaal vrij normaal uit.