Learn till we drop[Phantompaw]

Maskheart was ergens een klein beetje nerveus nu hij met één van zijn apprentices had afgesproken. Het was tenslotte de eerste keer dat hij een apprentice zou trainen die een warrior zou worden en de enige apprentice die hij hiervoor had gehad was Milkypaw en zij was zijn apprentice geweest terwijl hij nog een medicine cat was. Hij wist nog wel hoe hij haar naar de moonstone had gebracht en hoe hij haar van alles had geleerd dat een medicine cat moest weten. Waaronder de basis voor jagen en vechten, maar hij wist dat een warrior meer moest weten dan de basis en daar was hij dan ook zelf achter gekomen vlak nadat hij zijn rang op had gegeven. Hij had aardig wat dingen bij moeten leren, maar hij was er nu dan ook klaar voor om ze aan een apprentice door te geven. Momenteel zat hij bij de kampuitgang met zijn staart om zijn poten geslagen te wachten op Phantompaw. Dit was de plek waar hij had afgesproken, gezien ze van hieruit gemakkelijk overal naartoe zouden kunnen gaan.

[Phantompaw]

Phantom was deze ochtend vroeg opgestaan, misschien wel iets té vroeg. De laatste keer dat hij te laat kwam op een training, gegeven door een Bloodclanner, was hem namelijk niet goed bevallen. Hij was de onschuld zelve, dus hij had het daar wat moeilijk mee gehad. Maar nu kwam hij natuurlijk nooit meer te laat. Daar had hij toch iets van geleerd. Of dat nu goed was of slecht, wist hij niet. Hij kon het namelijk niet vergelijken met een training van een clangenoot. Phantompaw trippelde snel de den uit nadat hij zijn haren wat plat had gelikt en liep naar de ingang van het kamp toe, was zijn mentor met hem had afgesproken.

Maskheart hoefde niet lang te wachten voor Phantompaw voor hem verscheen. Hij wist dat hij er zelf vrij vroeg was gaan zitten, maar misschien wilde de apprentice ook vroeg beginnen. "Goedemorgen," Begroette hij de jonge kater. Hij was van plan om vandaag eerst wat te gaan jagen en dan nog mogelijk ook wat aan vechten te doen, maar dat was afhankelijk van hoe het jagen zou gaan en of Phantompaw misschien niet al wat moe zou zijn. "Zullen we gaan?" Hij wachtte op een antwoord voor hij het kamp begon uit te lopen. "Ik wilde vandaag eerst beginnen met wat jagen te oefenen. Ik zal het eerst een keer voordoen en dan mag je het zelf een keer proberen. Ik zal je dan wat aanwijzingen geven waar nodig." Legde hij uit. Hij vond het namelijk beter om eerst een voorbeeld te geven, zodat de apprentice op zijn minst een idee zou hebben van wat te doen. Hij liep dan ook nog een stukje verder en zorgde ervoor dat Phantompaw bij hem bleef. Zodra hij wat geritsel hoorde hield hij halt en gebaarde naar Phantompaw om ook te stoppen. Hij rook even in de lucht en al snel kwam de geur van muis zijn neus binnen. "Hoor je dat geritsel? Kun je mij vertellen welke prooi daar zit?" Reuk was tenslotte ook eentje die hij wilde testen. Er zouden namelijk nog vele nieuwe geuren kunnen komen voor de apprentice.

"Goedemorgen," Zijn mentor stond al klaar en begroette hem als eerste. "Morgen," zei hij als wederzijdse begroeting en overbrugde de laatste staartlengtes tussen hen in. "Zullen we gaan?" Hij knikte als bevestiging. "Ik ben er klaar voor." mauwde hij met een gewone glimlach, al kon je duidelijk het enthousiasme in zijn stem horen. Hij trippelde achter de grotere kater aan en luisterde ondertussen naar wat hij te zeggen had. Jagen was iets dat hij nog niet echt had gedaan. Tijdens zijn vorige 'trainingen' ging het alleen maar om vechten en het aanvallen van andere katten, iets waarmee ze hem niet mee hadden gekregen. Zijn zus daarentegen, Whifflepaw, had die trainingen helemaal anders opgenomen. Zijn blik ging naar Maskheart die hem gebaarde om te stoppen. Phantompaws oortjes schoten automatisch wat naar voren bij het horen van wat geritsel. "Hoor je dat geritsel? Kun je mij vertellen welke prooi daar zit?" Het waren vooral de geluiden waar hij aandacht voor had, totdat zijn mentor hem vroeg naar welke prooi er wat verderop zat verborgen. Hij knikte kort als antwoord op de eerste vraag, maar wachtte nog even met antwoord te geven op de andere. Hij snoof de geur op, opende zijn bek een beetje, om de geur te onderscheiden. Ondanks het grote aantal geuren was de geur van muis het sterkste, al hingen er nog andere prooigeuren rond. "Muis?" mauwde hij uiteindelijk op een zachte fluistertoon. Het klonk niet helemaal zeker, maar hij had dit dan ook nooit eerder gedaan.

Maskheart gaf de apprentice de tijd om de geuren in zich op te nemen, het kon soms moeilijk zijn om de geuren goed te onderscheiden, ook al was de geur van muis toch wel de sterkste prooigeur, dus hij hoopte dan ook dat Phantompaw het bij het rechte eind zou hebben. Na wat tijd klonk er uiteindelijk een zacht antwoord, het klonk ietwat onzeker, maar hij vond dat de apprentice dat helemaal niet hoefde te zijn hij had het tenslotte bij het rechte eind. "Dat is helemaal goed, als je een prooi niet kunt zien zul je eerst naar de geur ervan moeten ruiken om te bepalen wat voor prooi het is." Begon hij als uitleg te geven. Hij was misschien wat gewend om veel uitleg bij dingen te geven van toen hij Milkypaw trainde, maar hij vond het ergens nooit kwaad kunnen om veel informatie te geven. "Als de geur van de prooi naar je toegeblazen wordt, dan weet je ook zeker dat je op een goede positie staat om naar het diertje toe te sluipen. De prooi zal je dan namelijk niet kunnen ruiken." Hij wachtte even om er zeker van te zijn dat Phantompaw alles begreep wat hij zei, omdat het misschien toch wel wat veel informatie was.

"Dat is helemaal goed, als je een prooi niet kunt zien zul je eerst naar de geur ervan moeten ruiken om te bepalen wat voor prooi het is." De apprentice was wat door zijn pootjes gezakt toen ze hier nog even bleven staan. Zijn blik was gericht op Maskheart en met grote oogjes luisterde hij naar wat er verder verteld werd. "Als de geur van de prooi naar je toe geblazen wordt, dan weet je ook zeker dat je op een goede positie staat om naar het diertje toe te sluipen. De prooi zal je dan namelijk niet kunnen ruiken." Even fronste hij. "Staat de wind dan nu juist?" vroeg hij zachtjes en keek even naar enkele boomblaadjes die mee werden genomen door de wind.

"Staat de wind dan nu juist?" Maskheart vond het een logische vraag, gezien hij net had verteld dat het belangrijk was om de wind goed te hebben staan. "Op dit moment staat hij goed," Antwoordde hij dan ook. "Dat is ook de reden waarom we de muis goed kunnen ruiken. Ik zal je nu laten zien hoe je hem kunt vangen." Hij koos er namelijk voor om het eerst een keer voor te doen, dan zou Phantompaw tenminste een voorbeeld hebben van hoe hij het zou kunnen doen. "Let goed op hoe ik het doe." Zei hij nog voor hij in een sluiphouding zakte. Hij zorgde ervoor dat hij laag bij de grond bleef en zijn evenwicht goed verdeelt had, zodat hij geen geluid zou maken zodra hij dichterbij zou sluipen. Met zijn staart achter hem voor evenwicht sloop hij naar de plek waar de muis was. Eerst had hij het diertje nog niet in zicht, maar al snel zag hij een lichaampje verschijnen tussen de bladeren. Hij sloop nog iets verder door voor hij zijn poten aanspande om een sprong naar de muis te maken. Hij wachtte nog heel even en zette zich toen af tegen de grond. Hij hield zijn blik op de muis gericht en net op het laatste moment zag hij het muisje zich omdraaien, maar toen was het al te laat. Zijn poten kwamen op het muisje terecht en snel beet hij de nek door. Zodra hij er zeker van was dat het diertje dood was draaide hij zich om naar Phantompaw. "Wil je het nu zelf proberen?" Ze zouden het eerst zo kunnen proberen en later op echt prooi, maar misschien hadden ze geluk en was er nog een prooi.