Next to them we're so small

Ze had een dagje vrij gekregen van haar mentor Stallionheart en had besloten dit te vieren door een goede wandeling naar Four trees te maken. Het was het leukste wat ze zich kon bedenken om te doen en op de terug weg zou ze wel wat proberen te vangen, maar soms mocht je toch ook wel wat voor jezelf doen? Routpaw vond van wel en dat was de reden dat ze zich weer tussen de enorme vier bomen bevond, die vele katten lengtes boven haar uit torenden. Stiekem vroeg ze zich af hoe het uitzicht zou zijn op zo hoog, maar ze wist dat ze niet dapper(of dom, als je het zo wilde noemen) genoeg was om ze daadwerkelijk te beklimmen, immers had ze last van hoogte vrees. Toch mocht je wel over zoiets dromen, toch? De poes zuchtte en ging op de grote steen zitten, waarvan ze had gehoord dat de leaders daar stonden tijdens Gatheringen. Ze was te diep in haar gedachtes verzonken om de aanwezigheid van een ander op te merken.


-Eerst Chivypaw

Chivypaw trok erop uit. Ze moest geen taken doen en had een dagje vrij. Wat deed een kitten op een dagje vrij? Ooh ja en als het een apprentice werd genoemd... juist ja. Weg sneaken. Eigenlijk moest haar kaak nog rust hebben, maar daar had ze helemaal geen zin in. Ze zat al dagen op haar gat terwijl Fairfaith haar vertelde hoe ze haar eigen wond moest verzorgen. Kon iemand dat wat schelen? Nee toch, daarom ging ze nu weg. Chivypaw keek lachend om naar het kamp dat al even achter haar lag. Giechelend rende ze verder. Zonder maar te vertragen plonsde ze door de rivier. Hier was hij een heel stuk verdund, voordat hij weer woest werd. Daarom kon ze er zo snel doorheen. Ze vertraagde niet door alle geuren. En poef, ineens was ze aan het vallen. Rollend en tollend viel ze naar beneden. Help! Haar buik kriebelde door de vele koprollen. Het gras kietelde overal. Aaaah! Ze stuiterde een eindje verder over het vlakke land voordat ze bleef liggen. Knipperend en verdwaasd keek ze op. Er stond een kat op een grote steen. Huh.

Routpaw draaide met haar oor toen ze plots wel heel veel gestuimel hoorde. Verbaasd en nogal nieuwsgierig over waar dit lawaai vandaan kwam stond ze op en keek vanaf de grote rots uit over het veld. Het duurde even voordat ze zag wat, of eerder wie, de oorzaak was; een jonge kat die als een bal vacht en poten naar beneden kwam rollen. Met grote ogen van verbazing keek ze toe hoe de poes uiteindelijk bleef liggen, wild en nogal verdwaasd met haar ogen knipperend. Routpaw kon een zacht gegrinnik niet onderdrukken bij dat schattige gezichtje. "Nou, jij hebt wel een manier van binnen komen, niet?"Giechelde ze. Routpaw rook heus wel dat deze poes van Riverclan was, maar erg veel kwaad leek de jonge poes niet in zich te hebben. Routpaw sprong dan ook soepel van de steen af en boog zich over haar, een glimlach op haar lippen. "Boe"Toen kwam er echter een beetje een bezorgde blik in haar ogen, was deze poes niet nog veels te jong om er in haar eentje op uit te trekken? "Hey, ben je uit het kamp geslopen?"vroeg ze met een bezorgde frons op haar gelaat.