Golden Pineblood )

Branchpaw knikte en draaide zich om. Het was niet ver naar de besjes. Er waren er trouwens twee. Twee struiken. De ene was een braamstruik, dat kende hij. De andere kende hij niet. De bessen hingen vast aan een prikkend blad. Hij herkende het, maar wist niet wat het was. Geduldig wachtte hij tot Maskheart ze goed had bekeken. "Ik weet dat dat braambessen zijn. Mijn papa vind ze heel lekker." Hij greens bij de gedachte van zijn vader. Ze zagen elkaar niet zo vaak, maar de momenten samen waren altijd heerlijk. "Maar ik sprong over deze struik en... wel ze zien er lekker uit." Ooit had hij een hap willen nemen van doodsbessen. Maar die groeide alleen in eind greenleaf en begin leaf-fall. Daarbij was dit een struik en doodsbessen hingen in een boom.

Het is een Hulstbes ^^ )

Hij werd geleid naar twee struiken, eentje herkende hij al meteen als een braamstruik en die zouden geen kwaad kunnen, maar de andere trok bijna meteen zijn aandacht. De rode besjes en de bladeren met prikkels vertelden hem gelijk al dat ze niet aan deze bessen moesten zitten. Toen de apprentice opmerkte dat ze er lekker uitzagen, schudde hij zijn kop even. "Deze moet je niet eten. Het zijn giftige bessen. Ze lijken op doodsbessen, maar het zijn hulstbessen. Deze zijn misschien wat minder gevaarlijk dan doodsbessen, maar nog steeds moet je ervan af blijven." Gelukkig kon hij de apprentice nu waarschuwen en had Branchpaw ze niet eerst geprobeerd te eten.

Hij legde zijn oren ietwat plat. Jakkie. Hij porde tegen de bessen aan. Waarom the freek waren die bessen hier dan? Deden ze dan niets anders dan euhm... doden? Zoals doodsbessen. Geen enkele muis, eekhoorn of vogel ging ze toch eten. Toch? "Eten Twolegs ze dan? Want... waarom staan er dan giftige bessen?" Hij was momenteel erg confused.

Branchpaw stelde de vraag waarom de bessen er dan stonden, maar daar wist hij eerlijk gezegd niet echt het antwoord op. Hij wist dat ze er waren en dat ze ervoor op moesten passen, het was echter de vraag waarom ze er waren. Het was inderdaad mogelijk dat het iets te doen het met Twolegs of gewoon de natuur zelf. "Ik weet niet waarom ze hier zijn en of het door Twolegs komt of door de natuur, ik weet alleen dat wij er niet aan moeten zitten." Was het enige wat hij dan ook kon antwoorden.

Blijkbaar wist de kater het ook niet. Branchpaw was nieuwsgierig maar als niemand het wist. Hij haalde nonchalant zijn schouders op. "Terug bij de beek hoorde ik muis en een eekhoorn denk ik. Zullen we daar heen gaan, en subiet misschien terug komen voor de braambessen?" Het klonk hem zelf in de oren als een goed voorstel. Ja Branchpaw je wordt een pro!

Hij was blij dat de de apprentice niet verder ging over de bessen, gezien hij ze het liefst achterwege wilde laten. Hij moest er niet aan denken als iemand ze at, gezien er dan alweer door zijn kop ging wat hij nodig zou hebben om te zorgen dat het gif uit de lichaam van de kat moest gaan. Bij het voorstel om terug te gaan naar de beek knikte hij. "Leidt de weg." Deze keer mocht de apprentice weer het voortouw nemen. Hij zou dan ook de eerste prooi kunnen vangen die ze tegenkwamen.

Branchpaw stak zijn lange staart in de lucht, op weg naar de beek. Hij had geen tijd voor spoorzoeken en ook geen zin. De kater ging dus volledig op in zijn gehoor. Door zijn grotere oren kon hij meer geluiden oppikken. Erg handig. Al snel had hij het hartje van de muis te pakken. Instinctief dook hij in jachthouding. Het muisje was nog niet in zicht. Hij hoorde het alleen maar. Na nog eigenlijk een flinke afstand sloeg hij rechtsaf. Daar zag hij het zitten. Het was aan het zoeken naar nootjes en jah... voedsel. Zijn lange achterpoten spande zich aan. Net zoals met de rat landde hij er perfect op. Weer een prooi meer.

Maskheart volgde de andere kater terug naar de beek, waar hij stopte zodra de apprentice in een jachthouding zakte. Hij keek geduldig toe hoe de apprentice naar de muis sloop en hem afmaakte. Zodra de apprentice de muis had gevangen, begon hij de omgeving af te scannen op zoek naar meer prooi. Ook al hadden ze nu al wel aardig wat gevangen en konden ze ook besluiten om het terug te brengen naar het kamp.