I don't need help (Rapidpaw)

Het was laat in de avond en Rapidpaw’s poten roffelden samen met die van een andere Warrior over de grond. Hij schudde de vermoeidheid van zich af. Dus zo was het om ’s avonds nog op patrouille te mogen gaan. Het was echter meer een nachtwandeling geweest omdat de enthousiast Young Warrior die de patrouille had mogen afsluiten niks van ophouden hield. Ook nu werd hij weer afgeleid en riep Rapidpaw nog iets naar hem, maar de Young Warrior verdween in de verte. Mopperend bedacht Rapidpaw zich dat hij net zo goed terug naar het kamp kon gaan. Hij wilde weten hoe het met Tinykit was en bovendien had hij wel weer genoeg gedaan voor vandaag. Hij wilde koers zetten richting het kamp, maar plotseling viel hem een andere aanwezigheid op. Even twijfelde hij kort. Eigenlijk zou hij totaal niet verder mogen gaan in zijn eentje. Er moest op dit tijdstip al zeker een Warrior bij hem in de buurt zijn, maar diegene met wie hij de patrouille had afgesloten had hem zojuist in de steek gelaten. Hij hoopte dat hij beter was in een avondpatrouille afsluiten als hij Warrior zou worden. Of Young Warrior. En hij hoopte dat hij zijn zusje de juiste dingen bij kon leren als ze iets aan hem vroeg. Rapidpaw bande zijn zusje zo goed en zo kwaad als het kon uit zijn gedachten. Hij moest eens leren accepteren dat hij niet elke minuut van de dag van zijn leven bij haar kon zijn om haar in de gaten te houden. Rapidpaw grinnikte al bij het idee hoe het zou zijn als ze later een leuke kater zou ontmoeten. Waarschijnlijk zou hij hun stiekem achtervolgen of zo. De kater draaide zijn kop en liep op de Burnt Sycamore af. Een kater stond vrij wankel op zijn poten en Rapidpaw fronste toen hij zag dat de kater alleen was. Ook iemand alleen achtergelaten door een patrouille? Het leek er niet op. Het leek eerder op een Apprentice die per se wilde bewijzen dat hij iets kon betekenen voor de Clan. Rapidpaw sprong over het struikgewas heen en liep op de kater af. Hij kon de kater niet goed herkennen in het donker en schraapte zijn keel. ‘Hé,’ sprak hij rustig. ‘Gaat het wel? Dit is echt geen tijd meer om te gaan jagen, weet je.’ Hij liep kalm op de kater af.

De kater draaide zich vrij direct om en Rapidpaw herkende de kater als Lichenpaw. Hij had de kater nog niet vaak aangesproken, maar dat was niet verwonderlijk. Het was vrij bekend geraakt dat hij niet echt de meest sociale kater was. Het was niet dat hij anderen afsnauwde of niet de kans gaf om kennis met hem te maken, maar het was eerder dat hij het lastig vond om kennis te maken met anderen. Hij vond het vrij lastig om initiatief te nemen om naar iemand toe te gaan en dat uitte zich dikwijls als hij op iemand af moest stappen. Hij vond het dan ook vrij lastig om tegen Lichenpaw te blijven praten, maar merkte ook wel dat als die klik er eenmaal was dat het wel vrij goed ging. Met Sinclaw had hij in elk geval geen problemen meer mee om mee te communiceren, maar dat kwam dan ook omdat Sinclaw zijn mentor was. Rapidpaw bewoog kort een oortje naar achteren toen Lichenpaw antwoord gaf. Hij wist dat de kater ouder was dan hem en dat hij misschien zelfs rijp was om Young Warrior te worden, maar hij had begrepen dat Apprentice’s ’s nachts ten alle tijden in hun nest moesten blijven tenzij als ze mee mochten gaan op avondpatrouille. ‘Je ziet er gewoon erg moe uit en je staat te wankelen op je poten. Ik bedoel er niets slechts mee,’ zei hij tegen de kater terwijl het puntje van zijn staart zwiepte. Het begon hem nu pas op te vallen op welke plek ze wel niet waren en hij kon niet voorkomen dat er een rilling door hem heen ging. Was dit niet de plek die BloodClan had gedomineerd? Waarom was Lichenpaw juist hier? ‘Waarom ben je hier?’ vroeg hij. ‘Was je aan het jagen of…?’ Hij keek de kater vragend aan.

Zijn bezorgdheid om de kater was verrassend genoeg groter dan zijn nieuwsgierigheid naar waarom de kater hier nu eigenlijk was. Natuurlijk, als hij eerlijk was, was de nieuwsgierigheid er ook zeker wel, maar een Apprentice kwam hier niet zomaar midden in de nacht naartoe gewandeld. Er was geen Warrior in de buurt waar Lichenpaw’s geur rond hing en Rapidpaw vermoedde dat de kater hier echt in zijn eentje naartoe gekomen was. Hij had niet echt een idee wat hij daarvan moest vinden, want de regels op Apprentice’s buiten het kamp waren vrij streng geworden sinds BloodClan het woud domineerde. Rapidpaw was echter niet het soort kater dat een preek ging geven. Hij was niet eens in de positie omdat te doen. Hij was namelijk veel jonger dan deze kater. Het zou nogal ironisch overkomen als hij de kater dan een preek ging geven, maar helemaal rustgevend was het niet. Even schoot het door zijn gedachten dat de kater hier misschien met iemand afgesproken had die hij eigenlijk helemaal niet mocht zien. Wie weet was het iemand van BloodClan of een verboden liefde van een andere Clan. Rapidpaw vond dat echter vrij onwaarschijnlijk omdat de kater helemaal niks van emotie in zijn ogen had. Als hij hem betrapt had op iets dan had de kater dat waarschijnlijk wel beter laten zien. Maar waarom zou hij anders midden in de nacht uit zijn nest gaan? Het was niet erg koud, maar het was nu ook weer niet bepaald de warmste nacht van de maand. De kater trok kort met zijn oren toen Lichenpaw antwoord gaf en hoewel hij het wel verwacht had dat de kater zo zou reageren, irriteerde het hem lichtelijk omwille van het feit dat Lichenpaw het juist op die manier tegen hem zei. Hij besloot echter niet om zijn ergernis te laten merken – omdat hij daar nu eenmaal vrij weinig aan had en het Lichenpaw niet bepaald vrolijker zou stemmen, noch hemzelf – en trok slechts met zijn oortje. ‘Oké, maar je ziet er niet bepaald goed uit,’ zei hij rustig. ‘Je ziet er heel erg moe uit. Maar je moet het zelf weten. Ik kan je hier alleen laten, maar dan moet je achteraf niet boos op me worden als er iets gebeurt.’ De kater keek de andere kater kort aan. Hij had pijn aan zijn poten, maar meende hij dit wel? Zou hij de kater echt achter kunnen laten?

Rapidpaw had echt werkelijk geen idee wat hij van deze kater moest denken. De kater leek niet bepaald hulpbehoevend te zijn en wilde waarschijnlijk het liefste hebben dat Rapidpaw weg zou gaan, maar kon hij deze kater wel alleen laten? Kon hij Lichenpaw wel aan zijn lot overlaten en daarmee het risico lopen dat de kater vermist zou raken? Een rilling ging over zijn rug bij het idee dat Lichenpaw in het donker een bloeddorstige kat of een hond zou tegenkomen die hem zou verscheuren. En dat allemaal omdat Rapidpaw pijn had aan zijn pootjes en naar zijn nest had willen gaan. Nee, hij kon de kater niet aan zijn lot overlaten. Hij kon een Clangenoot niet in de steek laten. Misschien kon hij Lichenpaw ook gewoon het idee geven dat hij alleen was en hem stiekem volgen? De kater had hem eerder ook niet opgemerkt en zo kon hij gelijk oefenen of hij goed kon sluipen. Voordat hij echter zijn idee wilde uitvoeren begon Lichenpaw weer met spreken en besloot Rapidpaw om zijn aandacht op de ShadowClanner te richten. Hij gaf een kort knikje ten teken dat hij het begreep, maar dat was maar schijn, want eigenlijk begreep hij het helemaal niet. Welke kat wilde nu midden in de nacht alleen zijn terwijl hij wist hoe gevaarlijk het was en wat voor straf er op stond? Hij kon natuurlijk ook gewoon teruggaan naar het kamp en Innerstar of Tallshadow roepen, maar dat voelde aan als klikken en dat deed hij niet graag. En dus wilde Rapidpaw net achter hem aan beginnen sluipen toen Lichenpaw een opmerking maakte die hem tot op zijn bot liet huiveren van afschuw. Waar had de kater had in StarClan’s naam over? Had hij het wel hardop bedoeld? Met één grote sprong stond Rapidpaw weer naast de oudere kater. ‘Waar heb je het over?’ vroeg hij en hij deed niet bepaald moeite om zijn afschuw te verbergen. ‘Weet je wel wat je allemaal aan het zeggen bent? Bloed dat verspild moet worden? Ben je wel goed bij je hoofd, Lichenpaw? Je klinkt als een BloodClanner.’ Nee, echt helemaal honderd procent klonk Lichenpaw niet en even twijfelde Rapidpaw of hij toch geen Warrior moest halen om Lichenpaw te beschermen… en zichzelf.