Pokémon Branch takes over the world )

Hij knikte overdreven. Daardoor verdween de mist een beetje. "Zeker zzzeker kapitein Red!" Ondanks de mist die weg was had hij zijn humor niet verloren. Hij hupte een paar passen verder. "Zin om te gaan jagen?" Dat had hij al gevraagd stom. "Ik denk dat een mooie houtduif onze prooistapel wel zou sieren kapitein." Het was niet helemaal gelogen want hij had houtduif geroken. Hij gebaarde met zijn staart naar haar dat ze elk een kant op moesten. Branchpaw dook in sluiphouding. Hij trippelde snel naar de plaats delict. Daar zat die dikke vriend. Pikkend op een zaadje. Hij hoorde een zacht 'roekoe'. Nu zakte hij in een betere houding. Hij zou springen en dan zou de duif opvliegen, Redpaws kant op.

De rosse poes knikte en volgde Branchpaw. Ze snoof even de lucht op en kon duidelijk de houtduif waar hij van sprak ruiken. Redpaw ging de andere kant uit, zodat ze de vogel kon opvangen - of nu ja, daar ging ze toch vanuit. Ze kende enkel de theorie, ze had nog nooit echt met een partner gejaagd. De kleine tabby slikte even. Dit zou goed gaan, toch? Hopelijk. Ze sloop dichter naar de houtduif toe, de grijze gestalte van Branchpaw was net zichtbaar in het struikgewas. Ze keek hem even in de ogen en richtte zich toen op de vogel, die nog niets doorhad. Nu mocht ze niet falen, dan vond hij haar vast maar een mislukkeling..

Branchpaw voelde de adrenaline van de jacht door hem spoelen. Het stroomde even wild als de rivier van Riverclan. Het was een kwestie van timing. Redpaw stond klaar op de juiste plaats. Hij liep nog een stukje naar links. Nu stond hij perfect. De grijze kater ademde uit; Luid genoeg. Geschrokken klapwiekte de duif met zijn vleugels. Hij had dit geleerd van zijn moeder. Nog twee seconden wachten. De duif wilde net opstijgen toen de apprentice uit de struiken sprong. Hij maakte niet zo veel geluid. Duiven waren blind, 's nachts schrokken ze van elk geluidje. Omdat het geluid van zijn kant kwam vloog hij de andere kant op. Door die nachtblindheid zag hij Redpaw niet en vloog zo recht de hongerige klauwen in.

Oké, Redpaw. Rustig nu. Adem in, adem uit. Dit ging goed komen. Branchpaw maakte de vogel bang, en ze zag hem op haar af komen - bijna in slow-motion. Ze kon dit. Ze was geen falende apprentice, en ze zou een goede warrior worden. Nog een klein stukje wachten.. De hautduif zag haar niet, blind als het beest was, en vloog recht op haar klauwen af. De rosse poes spande haar spieren aan, haar amberen ogen vastgelijmd op de vogel. Ze zou dit niet verpesten, ze mocht dit niet verpesten. Ik moet, ik wil en ik zal. Redpaw blaasde haar adem uit en sprong op, haar klauwen uitgestrekt naar de vogel. Alles ging nog steeds in slow-motion, maar het leek te lukken. Ze kon haar rosse pootjes in de houtduif slaan en bracht hem met een smak mee naar beneden, op de grond. Euforisch dat het haar gelukt was beet de jonge apprentice de prooi dood en bedankte ze Starclan voor zijn leven, opkijkend naar Branchpaw met een grote glimlach op haar snuitje. "Zag je dat?!", riep ze blij, niet eens hakkelend voor een keertje.

Redpaw spande haar spieren aan en sprong. Hij zag hoe haar klauwen zich vast haakten in de houtduif. Voordat het kon schreeuwen beet ze het dood. Branchpaw keek op naar de hemel. Een strook sterrenlicht ontkrulde zich. Dankjewel! "Zag je dat?!" Hij keek weer naar Redpaw. Het maanlicht maakte haar rode pels zilver. Alsof hij vleugelen had gekregen vloog hij haar om de hals. Samen rolde ze een eindje verder, pardoes tegen een boom. Branchpaw rechtte zich. Zij lag tegen de boom, onder hem en hij keek trots naar haar, bovenop haar. "Dat was geweldig!" Hij moest moeite doen om geweldig niet uit te schreeuwen. De prooi moest nu niet verjaagt worden. De zilveren kater sprong soepeltjes van haar af. "Dat was echt leuk. Nog een keer?" Hij doelde dan op een andere prooi in de buurt.

Branchpaw vloog op haar af en samen rolden ze over de vloer tot een boom die in de weg stond hun stopte. Redpaw lag beneden met de grijze kater op haar, en waarschijnlijk was haar zij tamelijk blauw van de botsing met de boom, maar haar kleine lichaampje was nog gevuld met adrenaline en euforie en ze voelde er niets van. Ze sprong soepel recht toen de oudere apprentice weer van haar afging en knikte. "Jaa!", zei ze vrolijk, proberend om niet alle prooi in een radius van 5 kilometer weg te jagen. Ze wist nooit dat jagen zo leuk kon zijn, als je het kon.

"Jaa!" Hij grinnikte en maakt een grappig vreugde dansje. "Kom laten we de houtduif begraven en daarna die eekhoorn 19 km verderop vangen." Het was maar een grapje, geen enkel dier kon zo ver ruiken. Vrolijk hupte hij naar de houtduif. Met zijn klauwen maakte hij een gat in de grond. Hij gooide de duif erin. Voordat hij het gat weer toe stopte, smeerde hij wat gras over de duif. Zo konden vossen hem moeilijker vinden. Daarna gooide hij de aarde over het beest heen. Hij draaide zich om naar Redpaw. "Waar wil je nu heen?"

Redpaw hield haar kopje wat scheef en dacht na. Ze waren nog steeds heel dicht bij de Snakerocks, maar daar wou ze niet echt naartoe - te veel slangen, zoals ze daarnet al gemerkt hadden. Ze hadden geluk gehad dat geen van hen gebeten was door een slang. Brr, vieze beesten. De rosse poes snoof de lucht op, haar oogjes gesloten terwijl ze zich concentreerde. Misschien was er nog prooi in de buurt? Ze draaide wat rond, de geuren analyserend. Oh - rook ze daar geen eekhoorn? De geur was niet bijster sterk, maar ze rook het wel - hij zat waarschijnlijk ergens in een boom. Ze had nog niet veel lessen gehad in het jagen in de bomen, maar misschien wou Branchpaw haar wel wat leren? "Eekhoorn.", fluisterde ze, terug naar de grijze kater kijkend terwijl ze met haar staart naar boven wees.

Verbluft keek hij op naar de boom. "Ik had nog gelijk ook." Ook al was de eekhoorn een paar passen verder geweest en geen 19 km verderop. Redpaw bleef afwachtend zitten. Hij begreep het, maar dit keer zou hij het beest niet afmaken in de boom zelf, maar Redpaw zou het klusje weer moeten klaren. Hij boog zijn kop naar haar oortje. De vacht op zijn wang streek langs de haren. Zijn staartharen gingen uit het niets overeind staan. "Ik.... Dus ehm, ik ga naar boven. Normaal gezien dood je het beestje daar, maar nu jaag ik het naar jouw. Ik zorg ervoor dat het zal springen naar de grond en niet in een volgende boom." Hij ging een pas naar achter, proberend zijn staartharen te temmen. Oké. Hij ademde diep in en uit. Zijn strakke spieren in zijn grijze achterpoten spanden zich. Hier was hij voor gemaakt. Hij dook in elkaar en sprong. Zonder een geluidje te maken landde hij in de boom. Met zijn klauwen zette hij zich vast. Drie takken hoger zat de eekhoorn. Hij trok zich op aan zijn voorpoten. Dat ging trager als kleine sprongetjes maken, maar het was wel stiller. Hij mocht de eekhoorn nog niet wakker maken. Spelen met een prooi mocht ook niet, maar hij zat nu op de tak onder de eekhoorn. Hij deed iets heel speciaal. Zo goed en zo kwaad mogelijk deed hij een uilengeluid na. De eekhoorn kon niet snel genoeg uit de boom schieten. Branchpaw keek naar beneden. Het leek te lukken.

Redpaw glimlachte. Hij had inderdaad iets gezegd over een eekhoorn, al had hij veel te veel overdreven met de afstand - misschien had hij het beestje onbewust al geroken. Toen zijn wang tegen de hare streek voelde de jonge poes een rilling over haar ruggengraat gaan, maar ze wist neit wat ze ervan moest denken. Het was vast haar verbeelding. Ze was heus geen crush op hem aan het krijgen, hij was maar een vriend, toch? Hij deed dit vast uit sympathie, om haar iets beter te laten voelen. Hij vond haar heus niet leuk ofzo, ga jezelf nu geen valse hoop geven.. De apprentice schudde het gevoel weg en keek hoe hij de boom in klom, zijn spieren zichtbaar onder zijn zilveren vacht. Hiervoor werden ze opgeleid, om te jagen om hun clan te voeden - Redpaw was trots dat ze daar een deel van kon uitmaken, dat ze het niet helemaal verpestte. Even was het stil, maar toen zag ze het bruine beestje naar beneden sprinten. De jonge poes zette zich schrap, ineengedoken en klaar om te springen. Daarnet ging het goed, nu moest het ook goed gaan, toch? Ze sprong, maar ze sprong net iets te laat en het beestje was haar voorbij gelopen. Nu wou ze echter niet opgeven, ze moest Branchpaw laten zien dat het geen beginnersgeluk was geweest. Ze sprong zo snel mogelijk recht en sprintte achter het beestje aan, haar snelheid gebruikend. Ja, ze haalde het in, ze moest hem gewoon te pakken krijgen voor het de volgende boom in kroop. Nog twee passen, nog één pas- nu! Redpaw sprong vooruit en boorde haar klauwen in de eekhoorn. Het probeerde nog weg te komen en even had ze het gevoel dat het hem zou lukken, dus snel beet ze de prooi dood. Toen het niet meer bewoog bedankte ze Starclan voor zijn leven, waarna ze met zwoegende flanken van het harde lopen en met de prooi in haar bek terug liep naar Branchpaw.

Branchpaw zat nog steeds in elkaar gedoken in de boom. Redpaw was al eventjes weg, wat er op wees dat ze nog bezig was met rennen of dat ze nu terug kwam. De nacht was gevallen. Hij had het niet door gehad, maar nu kwam het als een waterval over hem heen. Net zoals de slaap. Branchpaw begon al wazig te zien. Nog eventjes en zijn ogen zouden dichtvallen. Nu de rush van de jacht weg was hmmmm. Waaah! Door het geluid was hij wakker geschrokken en hing hij nu ondersteboven. Vastklemmend aan dat sprietige takje voelde hij weer de adrenaline. Hij liet zich dan maar gewoon vallen, hopend dat Red niet onder hem stond. Met zijn staart draaide hij handig door de lucht en kwam hij op zijn grijze pootjes terecht. Ze hadden twee prooien en hij was moe. Als ze nu naar het kamp zouden lopen, zou het ochtend zijn. In de dag slapen was onverantwoordelijk. Hij zuchtte. "Zullen we de eekhoorn begraven en dan een holle boom zoeken om in te slapen ofzo?" Nu de adrenaline van de val weer weg was begonnen zijn oogleden weer zwaar te worden.

Redpaw keek naar haar pootjes en liet de eekhoorn vallen. "Oh- euh..", mompelde ze, plotseling weer verlegen. Ze had nog nooit ergens anders dan in het camp geslapen, en ze was gewend om de vachten van haar familie naast haar te hebben. daarbij kende ze Branchpaw eigenlijk maar net, en ze wist eigenlijk niet of ze zich veilig kon voelen hier in de open lucht. Tuurlijk, de vorige nacht was hij ook bij haar geweest als ze sliepen, maar dat was anders geweest - nu waren ze alleen. Om nog even geen antwoord te moeten geven wandelde de poes terug naar de plek waar hun Houtduif begraven was en begroef ze de andere prooi erbij, ook met was gras erop zodat de vossen het niet zouden ruiken. Ze kon Branchpaw wel begrijpen, als ze nu terug moesten lopen zouden ze 's ochtends pas aankomen - maar zou niemand hun missen? Morgen hadden ze weer training, en hun mentor zou nog wel eens kunnen panikeren als ze hun niet vonden 's ochtends in hun nest. Haar familie zou bezorgd zijn dat ze nog niet terug was, iets dat ze nooit eerder gedaan had. Misschien werden ze wel gestraft omdat ze zich onverantwoordelijk hadden gedragen? Paniek begon haar gedachten te vervullen en Redpaw had niet eens door dat ze begon te trillen.

Branchpaw keek haar na. Wat een stomkop was hij. Natuurlijk ging zij niet slapen, alleen, met hem. Ze kende elkaar nog maar 2 dagen. Behalve van ziens. Hij keek toe hoe ze daar stond te trillen, niet zeker wat hij moest doen. Uiteindelijk stapte hij op haar af. Zijn vacht streek langs de hare. Als ze nu maar zou stoppen met trillen, dan voelde hij zich zo ellendig niet. "Sorry, ik snap het wel. Zullen we gaan dan?" Hij voelde zich een beetje terneergeslagen. Elke keer weer deed hij iets fout.

Goed zo, nu had ze het weer verpest. Ugh, ze kon ook nooit iets goeds doen, hé? Had ze twee prooien kunnen vangen zonder te falen, faalde ze hierop weer. Snel schudde de rosse tabby haar hoofdje. "N-nee, het is g-goed.", antwoordde ze zachtjes, Branchpaw aankijkend. Ze had hem slecht laten voelen en dat wou ze niet, ze vond het leuk als hij vrolijk was. Dan kon ze even al haar angsten vergeten. De jonge apprentice keek om zich heen en zag niet ver van hun vandaan een holle boom. Proberend haar vacht tegen de zijne te negeren knikte ze met haar kopje in de richting van de holle boom, die toevallig aan de andere kant van hem was, waardoor ze met haar kopje voor zijn borst moest gaan om het aan te wijzen. (zij was immers veel kleiner dan hem.) Dat was ook geen goede beslissing geweest, want dat bracht die vreemde rilling van daarnet terug. "K-kijk, daar i-is e-een holle b-boom..", zei de rosse poes, waarna ze richting de boom liep. De clan en haar familie zou vast niet zo bezorgd zijn, toch? Ze zouden het wel overleven. Hopelijk.

Oohnee ohnee ohnee. Nu had hij haar iets opgedrongen wat ze niet wou. Branchpaw beet op zijn lip, kijkend naar beneden toen haar kopje langs zijn borstkas streek. Zijn staart werd weer dik. Aargh irritant ding! "K-kijk, daar i-is e-een holle b-boom.." Hij schudde met zijn kop, maar ze was al weg. "Redpaw." Met een paar passen sprong hij op haar af. Hij ging voor haar staan. "Ik zie dat je het tegen je zin doet. Je moet niet iets doen om iemand blij te maken, wat je zelf niet leuk vind." Hij zocht panikerend naar een oplossing. "Wat dacht je van, dat we een eindje lopen naar het kamp en daar een boom zoeken? Dan zijn we dichter bij het kamp en zo kunnen ze ons makkelijker vinden, moest het nodig zijn." Een klein grijnsje kroop weer op zijn gezicht. Dat was een goed idee, zo had ieders zijn zin toch? "En we kunnen vroeg op staan om naar het camp te gaan, dan glippen we weer in onze nesten en niemand die van iets weet." Ze zouden de prooi mee nemen naar hun slaapplek. Misschien eentje op eten, want hij had van gisteren avond nog niets gegeten.

De kleine poes keek op naar hem toen hij zijn uitleg gaf, maar schudde haar hoofdje toen hij klaar was. Nee, dit was haar schuld, zij had zijn vrolijkheid weggenomen en dus zou ze het zelf oplossen. Het was natuurlijk vriendelijk van hem om dat voor te stellen, hij was een gentleman, maar ze was boos op haar zelf, op haar angsten. Ze moest er toch ooit overheenkomen, als ze geen absolute mislukkeling wou worden? Redpaw voelde zich nog steeds niet honderd percent op haar gemak en keek weg, richting de holle boom, terwijl ze begon te spreken. "W-we hebben onze s-slaap npdig, Br-Branchp-paw.. Als we n-nu t-terug gaan, z-zijn we o-onze hele n-nachtrust kwijt. H-het is o-oké..", zei de apprentice met haar zachte stem. Ze zette een stapje dichter naar de holle boom, weg van de zilveren kater, en keek achterom. Haar amberen ogen schenen zilver in het maanlicht. "I-ik.. Ik vertrouw jou." Het was zachtjes, amper hoorbaar, maar het was er wel. En het was vreemd dat ze de oudere kater zo snel vertrouwde, maar ze voelde zich veilig bij hem.

Hij knikte, voelend dat hij er toch niets meer in kon brengen. "I-ik.. Ik vertrouw jou." Branchpaw glimlachte. "Ga maar al, ik moet even iets doen." Als hij niet gentleman kon zijn in zijn idee, dan maar in iets anders. Hij snuffelde, probeerde water te zoeken. Waar water was was mos. Niet veel later kwam hij met uitgewrongen mos terug. Het was lekker zacht. Hij glipte het hol binnen. "Walstwublwieft." Branch legde het mos neer en maakte er twee bedjes van. Een grote voor zichzelf en een kleinere voor Red.

Nieuwsgierig keek ze wat de kater deed. ij zou haar toch niet hier achterlaten, alleen 's nachts in het bos, toch? Nee, waarschijnlijk niet. Niet net nadat ze had gezegd dat ze hem vertrouwde - tenzij ze hem daarmee had weggejaagd, natuurlijk. Misschien voelde Branchpaw zich verstikt met hoe snel ze hem vertrouwde, dacht hij dat dit te snel ging. Oh nee, wat als hij echt niet meer terugkwam? Opgelucht zuchtte Redpaw toen hij terugkwam met mos in zijn snuitje. Hij ging de holle boom in en de rosse poes volgde hem, proberend te zien wat hij aan het doen was - maar zijn grijze lichaam blokkeerde haar zicht volledig. Toen hij klaar was kon ze het eindelijk zien. Hij had twee nesten gemaakt, een kleinere voor haar en een grotere voor hem. De rosse poes glimlachte. Hij probeerde er het beste van te maken, zelfs in deze enge situatie waar ze zich niet totaal op haar gemak kon voelen. Kort drukte de kleine poes haar snuitje tegen zijn wang, als dankje, waarna ze blozend in haar nest ging liggen.

Zeg ej. Hij was het nu echt wel beu. Die verdomde staart. Hij probeerde de dikte te verminderen, zonder succes. Brachpaw gaf haar een plagende lik over haar oor toen we was gaan liggen. Zelf draaide hij een paar keer rond voordat hij het zich gemakkelijk maakte. Zijn staartharen stonden nog steeds overeind. Hij legde hem maar over zijn neus. Gelukkig sloot hij zijn ogen. Zo moe dat hij was sliep hij meteen vast. En als je Branchpaw kent, weet je dat hij slaappraat. "J-jachtnmm, eehheehkoorhn." Hij maakte grommende en puffende geluidjes, nog steeds diep in slaap. "wwww...redw." Daarna was hij stil.

De rosse poes sloot haar oogjes maar kon niet echt in slaap raken, anders dan de kater die naast haar lag. En blijkbaar, praatte Branchpaw in zijn slaap. De eerste keer dat hij iets zei vloog ze bijna een meter de lucht in. Wat zei hij? Iets over een eekhoorn, en jacht.. En daarna haar naam. Redpaw slikte eventjes. Hij was stil daarna, en de apprentice sloot haar ogen. Het duurde nog een tijdje, maar uiteindelijk viel ze toch in slaap.

-hierna time-skip?