Big and strong

Met een klein muisje bengelend uit haar snuitje kwam de rosse poes voorzichtig de medicine cat's den in. Ze was hier niet graag, het rook hier naar kruiden en naar slecht nieuws. Even moesten haar amberen ogen wennen aan het schemerlicht dat door de opening de den in kwam. Het was avond, de zon was net onder gegaan en het was tamelijk donker buiten, maar hier was het toch donkerder. Ze zag de bekende gestalte van haar vader in één van de nesten en liep traag naar hem toe. Redpaw zag hem niet graag zo zwak en zo ziek dat hij eruitzag. Hij moest groot en sterk zijn en haar beschermen, zoals hij beloofd had. Zo zag Glowstick er nog kleiner uit dan de jonge apprentice. De rosse poes slikte en legde het muisje voor hem neer, de grote kater zachtjes porrend met haar snuitje. "W-word wakker, papa..", fluisterde ze zachtjes tegen hem. Ze wou de stilte in de den niet echt verbreken.

Eerste post Glowstick

Diepe dromen was waar hij in beland was, in die droom was hij met zijn vader en een ander vaag figuur. Het was zijn moeder, maar nooit kwam er een duidelijk beeld omdat hij nooit precies geweten had hoe ze eruit zag. Alles leek even goed te zijn tot hij uit zijn slaap gewekt werd. Zijn ogen waren opengeschoten toen hij de stem van zijn dochtertje had gehoord en een grote pijnscheut was te voelen in zijn buik. Doordat hij weer voeding binnenkreeg was zijn lichaam in de war, al braakte hij 2/3 van alles ook weer uit. "Hey lieverd." Sprak hij met een glimlach die al snel verdween toen hij angst in haar ogen zag. In een ruk probeerde hij op te staan en viel al weer neer, maar de tweede poging lukte het hem wel. "Wat is er?" Hij zweerde tot Starclan dat als iemand haar pijn had gedaan hij diegene persoonlijk een les ging leren. Of... poging doen tot.

De rosse poes schudde enkel haar kopje. Ze kon moeilijk zeggen dat hij de oorzaak was van de angst die nu in haar ogen stond, nietwaar? Dat het moeilijk was voor haar om hem zo te zien, amper in staat om op te staan, zo mager dat je de ribben door zijn rode vacht zag. Redpaw slikte even en duwde het muisje dichterbij met haar pootje. "H-hoe gaat h-het m-met je, p-papa?", vroeg de apprentice zachtjes terwijl ze ging zitten.

Lusteloos keek hij naar het muisje, tot nu toe had hij alleen nog maar bessen door zijn strot gekregen. Die waren makkelijk weg te slikken. Hij knikte snel toen ze vroeg of het goed ging, al had hij al een tijdje niks meer gehoord over zijn gezondheid. Was dat omdat hij beter werd, of omdat hij achteruitging? "Hoe is het met jou lieverd?" Hij grinnikte om wat hij vervolgens wilde zeggen. "En Branchpaw..." Zei hij heel zachtjes wetend dat ze het wel zou horen, het was bijna altijd stil in deze den. Zijn ogen stonden speels naar d'r gericht, met een klein ondeugend glimlachje.

Redpaw wou net antwoord geven toen hij begon over Branchpaw. Wat.. Hoe..? Kon haar vader gedachten lezen en wist hij dat ze vaak aan hem dacht sinds hun avontuur, een paar dagen geleden? "Euh.. I-.. Hij..", begon de rosse poes, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Blozend richtte ze haar amberen blik op haar pootjes. Dit was gênant. "Hij is.. V-vriendelijk?" Ja, dat was wel veilig.

Het feit dat ze zo erg hakkelde zei eigenlijk al genoeg, dat had ze al weken niet zo erg bij hem gedaan. "Hehe. Jaaa ik snap je." Grinnikte hij breed, om vervolgens haar neusje aan te tikken met de zijne. "Ik ben je vader Red, je kan het me toch eerlijk vertellen?" Hij wilde alles weten, tot detail aan toe!

Redpaw ging liggen en keek haar vader aan. Wat moest ze zeggen? Ze wist zelf nog niet wat te denken, ze moest het zelf nog uitvogelen. De apprentice was nog jong, ze had niet zoveel ervaring met het leven als hij had. "Hoe hebben jij en mamma e-elkaar leren kennen?", vroeg de poes zachtjes na een tijdje. Misschien kon ze uit zijn ervaringen dingen leren - en ze was ook gewoon nieuwsgierig naar de gebeurtenissen die naar haar geboorte geleid hadden.

Zijn gezicht werd gelijk verlicht met blijdschap toen hij aan Snowblossom dacht. "Voor het eerst had ik haar gezien in de Apprentice den. Toen al kreeg ik vlindertjes in mijn buik." Liefde op het eerste gezicht. Zijn eerste en enige liefde. "Het had gesneeuwd toen ze naar mij toe kwam, en mijn hartje stond stiekem wel eventjes stil toen ze vroeg of ik met haar wilde racen. Natuurlijk had ik gewonnen." Het laatste sprak hij sarcastisch, hij had dik verloren.

De apprentice glimlachte. Ze vroeg zich af hoe haar ouders eruitzagen als apprentices - zouden ze er heel anders uitgezien hadden. Bij zijn laatste zin keek ze sceptisch, al had ze nog steeds een glimlach om haar snuitje. "Echt?" Ze kon het sarcasme in zijn stem wel horen, ze kende haar vader al haar hele leven lang.

"Nee." Grinnikte hij vervolgens. "We werden vrienden, maar elke seconde dat ik niet bij haar was moest ik nog aan haar denken. Slapen lukte bijna niet omdat ik me zo gelukkig voelde." Hij glimlachte, toen sliep hij niet omdat hij gelukkig was... Nu was het andersom. Verdriet dat ervoor zorgde dat hij slaaptekort kreeg. "Dat was eigenlijk wel wanneer ik snapte wat ik voor haar voelde. Elke keer als ik haar zie heb ik nog steeds een kriebelend gevoel."

De rosse poes glimlachte. Ze wou ook zo'n relatie, iemand die haar zo gelukkig kon maken. Iemand die groot en sterk was en haar zou beschermen, iemand met humor die haar kon lachen, iemand die haar door en door kende en accepteerde voor wie ze was, en niet hoe ze eruitzag of voor wie ze moest zijn. Niet om haar familie, om haar bloedlijn, maar om haarzelf. Redpaw zuchtte. "Dat is zo sch-schattig!", zei ze zachtjes, een kleine glimlach om haar snuitje geplooid.

Hij grinnikte om de glimlach op Redpaws gezicht, wat was ze mooi en wat was hij trots op haar. "Als jij je zo voelt, weet je het van zelf. En dan mag je het altijd aan mij komen vertellen." Branchpaw was zijn favoriet, maar goed, hij kon haar niets dwingen. "En het kan zo zijn dat je een keertje fout zit, maar dat gebeurt nou eenmaal. Ik heb geluk gehad." En daar was hij zo dankbaar voor.

De rosse tabby knikte, ook al was ze redelijk zeker dat het niet zo simpel was als hij zei. Ze kon de emoties in haarzelf moeilijk uit elkaar halen. Was Branchpaw alleen een vriend of zag ze hem als meer? Misschien was het gewoon te vroeg om het te zeggen, of misschien was ze te bang om niet geaccepteerd te worden. Hoe dan ook, ze was nog jong, ze had nog tijd.

Hij keek haar lang aan voor hij weer ging spreken."Hoe lang ken je Branchpaw al?" Vroeg hij, wetend dat haar gedachten nu bij hem lagen. Het heef tijd nodig, hij voelde gelijk vlinders maar wist niet dat dit liefde was, pas na die race was hij gevallen voor haar.

Het was officieel, Glowstick kon gedachten lezen. Of hij kende haar gewoon te goed, dat kon ook. "Paar dagen..", mompelde Redpaw, wegkijkend. Ze wist dat het stom was om zo sterk te reageren op een kater die ze maar net kende - de eerste kater die wat aandacht aan haar gaf (anders dan haar familie, netuurlijk) en ze viel al als een blok. Stom, stom, stom.

Ze leek verbaasd te zijn voor ze antwoordde, het was nou eenmaal
makkelijk om je eigen bloed te lezen. "Geef het tijd, Red. En gewoon niet teveel bij na denken." Ze moest zichzelf natuurlijk niet aanpraten dat ze hem leuk vond, terwijl hij misschien helemaal niet haar type was.

De rosse tabby knikte. Ze deed haar best, maar het zat ook gewoon in haar karakter om zich snel zorgen te maken. Met dit uit de weg keek ze weer naar haar vader, die er zo zwak uit zag. Zo zwak. "I-ik moet gaan..", mompelde ze zachtjes. Ze kon het niet aan om hem zo te zien, ze moest even alleen zijn om het te proberen te verwerken, dat hij niet as wie hij was toen ze kitten was. "T-trainen enzo.." En na hem nog een likje te geven over zijn rosse oor draaide ze zich om en liep ze de medicine cat's den uit, opgelucht ademhalend toen de geur van kruiden en ziekte niet meer haar neusgaten inkwam. Ze hield veel van haar vader, en ze probeerde sterk te zijn voor hem, maar ze was nu eenmaal niet zo sterk als haar siblings.

Tuurlijk vond hij het niet leuk dat ze ging. Zijn hart brak iedere keer als hij haar koppie niet meer kon zin in een miljoen stukjes. "Veel succes en plezier lieverd." Sprak hij echter vrolijk. Hij was trots op zijn kleine meisje, maar misschien had hij nu ook wel even rust nodig. In een plof viel hij neer en het deed voor de zoveelste keer overal pijn, voor hij zijn ogen sloot om in slaap te vallen.