∆[Clanevent] Life is cruel

Ook deze keer was ze er alleen op uitgetrokken om te gaan jagen. Jagen was tenminste iets waar ze goed in was, vechten iets minder maar daar was ze nog op aan het trainen. Volgens Shark was jagen en vechten net hetzelfde. Je maakte alleen maar jacht op iets anders, katten. Even ging haar blik naar een platte rots waar ze eerder voorbij was gelopen. Goed. Ze liep dus de juiste kant uit. Met haar prooi in haar bek trok ze terug richting het park. “Mam waar ben je?” Ze spitste haar oren bij het horen van Chawl. Wat deed hij hier? Wat er verder volgde ging haar allemaal nogal snel. Het enige wat ze zag was Wasabi die plots achter een monster aanrende. Nyra's blik bleef echter steken op het monster. Het waren de kleine details die haar bijbleven. Het monster dat een witte kleur had, een duidelijke groene streep die doorliep tot vanachter en een vreemde sticker waar ze zelf niets uit kon halen. De jonge poes fronste en draaide haar kopje om naar Claw, die Wasabi's naam riep. Wat was er gebeurd? Waarom liep Wasabi achter dat monster aan? Waarom leek Claw zo in paniek? Waar was Chawl?!

“Wasabi!” Claw's bulderende stem trok de aandacht van de half slapende kater. Langzaam opende hij zijn ogen om een groep katten zich te zien verzamelen aan de rand van het kamp. Nieuwsgierig als hij soms kon zijn kwam de rosse kater overeind en baande hij zijn weg in de richting van de groep. Wasabi, een ex-clanka,t stond bij Claw, de Leader van de Elite. Inmiddels stond Nyra, een van Zira's dochters, de enige dochter die hij niet trainde, er bij. Een vierde kat kwam bij de groep staan nog voor Hellhound aan was gekomen. ''Claw, wat is er?'' Vroeg de zwart witte kater. "Dat is wat ik ook wil weten," zei Hellhound zodra hij er ook bij stond. De rosse kater wierp een schuine blik richting de kat die een duidelijke Windclan lucht met zich mee droeg voor hij zijn groene ogen op Claw focuste.

Life is cruel.

Hevig hijgend dwong de grijze Young One zichzelf om door te blijven rennen door de pijn van haar geschuurde, bebloede pootkussentjes door en een vreselijke steek die zich in haar linkerlong boorde. Rond haar heen duizelde de wereld, misschien van het ademtekort, misschien door haar angst om de kleine Chawl te verliezen. Ze... Mochten hem niet meenemen. Ze moest... Blijven... Rennen...
"Wasabi!" Het gebulder van de zware stem herkende Wasabi vrijwel meteen toen er iemand haar naam noemde. Het was Claw. De jonge poes hoefde niet eens na te denken of over haar schouder te kijken om te zien wie het was. Maar zijn stem klonk niet echt alsof hij zich bij haar ging voegen om achter zijn zoon aan te rennen; het had helemaal geen zij om achter het monster aan te lopen - die waren veel te snel. De moed zonk in haar grijze poten en met ledematen die aanvoelden als lood gleed de Young One tot stilstand. Ze staarde met hopeloze ogen naar waar het monster was weggereden. Ze waren hem kwijt. Chawl.
"Het spijt me, Claw." Met donkere ogen keek Wasabi over haar schouder naar de Eliteleider en voelde hoe haar poten trilden van inspanning. Haar maag kneep samen van een vreemde kilheid in haar lichaam, maar ze had nog de moed om hem aan te kijken. Daar was ze immers niet te zwak voor, integenstelling dan sommige andere katten. Er kwamen meer katten, Members en Young Ones, en zelfs een onbekende kat, maar Wasabi schonk er weinig aandacht aan. Ze had zich nooit nog zo ellendig gevoeld.

Toen Yu haar vader door het kamp zag stappen was ze opgewekt geweest. Ze had hem al een tijdje niet gesproken en besloot dat wat vader-dochtertijd wel op zijn plaats was. Toen ze een beetje dichterbij kwam zag ze zijn houding pas echt goed: Gespannen, Bezorgd. Haar hele humeur sloeg om, zeker toen ze hem iets hoorde bulderen. Wat was er in vredesnaam aan de hand? Met stevige passen beende ze hem achterna. Plots, vlak buiten het kamp, trof ze een groepje katten aan. Wasabi-Die had ze ontmoet, toch?- , Nyra, Hellhound, een zwart-witte kater die ze niet herkende en haar vader. Er was iets goed mis. De gevlekte kater vroeg wat er was gebeurd, en haar oud mentor beaamde. Yu ging naast haar vader staan, en probeerde hem recht aan te kijken. "Pap? Wat is er gebeurd? Waarom ben je zo gestr-" Ze rook eerder vooral veel monster. Nu was dit niet heel apart, ze leefden immers naast de two-legs. Maar toen ze haar bek opendeed, rook ze, door die verschrikkelijke stank, familie. Familie. Haar kleine broertje. Het bloed in haar aderen stolde. Het was vaag, misschien waren het gewoon alle katten bij elkaar, misschien, misschien. Haar oortjes gleden in haar nek. "Claw," Begon ze, langzaam pratend. "B-bedondert mijn neus me, of ruik ik dit goed?" Ze hoopte dat ze gewoon verkouden was. Hel, ze zou zonder geur willen gaan voor de rest van haar leven als haar broertje oke was. Als ze het goed had, wat dan? Kwijt? Gewond? Overgereden? Yu stond aan de grond genageld bij al deze gedachten. Nee, nee, nee dat kon niet waar zijn. Dat kon niet.

Nyra stond nog steeds op de plek waar ze net gestaan had, met haar prooi nog steeds vlak voor haar poten. Alles was ook zo snel gegaan. Er stonden plots ook veel katten rond Claw heen, waaronder een kater die ze nog nooit eerder gezien had. Normaal zou ze achteruit deinzen bij onbekende katten, maar omdat de andere katten niet begonnen te blazen en uit te halen, ging de jonge poes ervan uit dat deze kat niet beschouwd werd als vijand. Al kon dat natuurlijk ook niet naar boven zijn gekomen bij de huidige situatie. Nyra knipperde even met haar ogen en liet haar blik gaan naar zwarte pad, waar het monster net nog had gereden. Ze wist nog steeds niet goed wat er gebeurd was. Ondanks dat ze hier als 3de was, bleek de rest allemaal wel te weten wat er was gebeurt. Ergens vond ze het wel spannend. “Ik weet niet wat Chawl bezielde.” De poes draaide haar kopje direct om bij het horen van Chawls naam. Huh? Wat bedoelde Claw daar nu mee? “De Twolegs.” Chawl, twolegs? Nyra's oogjes werden groter. Daarom dat Wasabi achter dat monster aan liep. Nyra's oortjes zakten lichtjes in haar nek en ze zakte door haar pootjes. Dat monster, dat monster had Chawl opgeslokt?! Ze sloot even haar oogjes. Waarom was ze niet achter Wasabi aangelopen, achter het monster, in plaats van gewoon te staan kijken? “Weet iemand hoe het monster er precies uitzag?” Eén van haar oortjes schoof naar voren bij wat Claw vroeg. Haar ogen waren terug op hem gericht. "Ja," mauwde de jonge poes vanop de zijlijn. "Volledig wit was het monster en er was een groene streep die doorliep tot de achterkant." vervolgde ze. Ze bleef laag bij de grond zitten en richtte haar ogen kort op haar gevangen prooi. "Op de achterkant hing ook een soort embleem, een sticker, maar ik kan niet verwoorden wat erop stond." Ze wist gewoon niet wat de sticker wilde zeggen. Ze wist enkel dat het van die vreemde tekens waren die enkel Twolegs konden verwoorden. Twolegs en soms kittypets, maar dat was uitzonderlijk. Ze keek weg van haar prooi. In die prooi had ze nu echt geen zin meer.

De grijze kattin kwam hijgend terug. De inspanning die ze had geleverd was te groot geweest waardoor ze aan alle kanten rilde. "Het spijt me, Claw." Kwam er van Wasabi. “Het is niet jouw schuld.”  Hellhound was blij dat Claw dat had gezegd tegen de Young One. Het was duidelijk dat ze haar best had gedaan en een negatieve reactie daarop zou ze nog lang voelen. “Ik weet niet wat Chawl bezielde.”  Vervolgde de zwarte kater. Er was dus iets aan de hand met Chawl, Claw's zoon. Gezien de jonge kater nergens te zien was gokte Hellhound er maar op dat het niet veel goed was. Helemaal niet gezien ze bij de weg stonden. "Pap? Wat is er gebeurd? Waarom ben je zo gestr-" vroeg Yu die inmiddels ook was komen aanlopen. "Claw," begon de kattin langzaam nadat ze was gestopt met praten. De zwart witte kattin had sneller een idee van de situatie dan hij had kunnen vormen. "B-bedondert mijn neus me, of ruik ik dit goed?" Vroeg Yu aan haar vader. “De Twolegs.” Zijn reactie zei alles. De Twolegs hadden Chawl dus echt meegenomen. “Weet iemand hoe het monster er precies uitzag?” Vroeg de zwarte Leader vervolgens. Hellhound haalde enkel zijn schouders op, hij was later dan Claw bij de situatie aangekomen. De dochter van Zira leek wel te weten wat er was gebeurd. "Volledig wit was het monster en er was een groene streep die doorliep tot de achterkant." Vertelde ze het uiterlijk van het monster. Volledig wit waren er wel meer dus de groene streep was hun enige hint. "Op de achterkant hing ook een soort embleem, een sticker, maar ik kan niet verwoorden wat erop stond." Die dingen zaten wel op meer monsters en de beschrijving was ook niet specifiek te noemen. Toch was de informatie handig. De jonge kattin zat wel erg dicht op de grond naar zijn mening terwijl ze nuttige informatie had. De rosse kater legde als een teken van geruststelling zijn staart op de rug van de Young One. ''Chawl is je zoon, niet?'' Haalde de zwart witte Windclanner uit de situatie. Dat was erg scherp, dat kon hij niet negeren. Maar alsnog, wat deed hij hier? ''Het is een lang donderpad, niet? Enig idee waar het naar toe gaat?'' Vroeg de vreemdeling vervolgens aan de groep katten. Natuurlijk was hij gewend dat het één lange weg was maar dat was in de Twolegplace niet bepaald het geval. Er waren enorm veel wegen met allerlei afslagen. "Dat is niet te zeggen, de weg splitst hier nog al een keer. Er zijn miljoenen manieren om er langs te gaan, niet maar één zoals bij die die langs jullie gebied loopt. Het kan dus overal naartoe gaan, het enige dat we weten is de richting." Vertelde de kater op een rustige manier waarna hij zijn ogen nog een keer langs alle katten in de groep liet gaan. "Of heeft er iemand nog een andere hint waar ze heen zouden kunnen zijn gegaan?"

Nyra stond nog steeds aan de zijlijn toe te kijken naar de groep katten die rond Claw stonden. Ze had net verteld hoe het monster er uit zag, waarop de zwarte kater kort naar haar had geknikt. Toch had ze haar kopje weggedraaid, weg van de groep. Haar blik bleef op de zwarte weg gericht waar het monster was verdwenen, waar Chawl was verdwenen. Hij was de enige geweest waar ze eens een babbeltje mee had gedaan. De andere waarmee ze gesproken had, hadden haar enkel op haar plaats gezet en haar uit haar rooskleurige wereld getrokken. Dat hadden ze geprobeerd, maar niemand was er in geslaagd. Tot op deze moment. Het leek wel alsof Chawl's ontvoering haar naar de grens had gebracht, de grens tussen haar wereld en de échte wereld. “We volgen het spoor tot waar het kan. Vinden we hem niet moeten we patrouilles op gaan stellen, maar we zoeken net zo lang totdat we hem hebben gevonden.” Bij de woorden van Claw stond ze dan ook direct op en duwde ze haar prooi aan de kant, klaar om achter de groep aan te lopen. Haar eerdere frons was weg en had plaats gemaakt voor een strak snoetje.

Yu was aan de grond genageld. “De Twolegs.” Het dreunde doorhaar kop, ze was als bevroren. Katten om haar heen discussieerde over het monster, Wat er nu moest gebeuren. Het allerliefst had ze meegeholpen, maar ze kon het gewoon niet. Niet haar lieve broertje, niet die altijd opgewekte Chawl. Als ze hem kwijt zou raken, zou het voor altijd impact op haar hebben. Ze wilde gillen, huilen, maar ze kon het niet. Ze kon alleen maar zitten en stil voor zich uit staren. Niet Chawl. Niet copycat. Dit was een verschrikkelijke nachtmerrie. Dit was niet echt. “We volgen het spoor tot waar het kan. Vinden we hem niet moeten we patrouilles op gaan stellen, maar we zoeken net zo lang totdat we hem hebben gevonden.” De diepe stem van haar vader leek haar wakker te schudden. In een schokkerige beweging stond ze op, klaar om mee te gaan. Dit was echt. Dit was verschrikkelijk. Ze moesten hem terug halen, wraak nemen. Net zo lang tot ze hem hadden.

Well shit. Chawl was weg en Hellhound baalde als een baksteen om meerdere reden. Niet alleen was het al heel erg dat er een kitten was verdwenen, ook voelde hij zich er aardig schuldig over. Dat kwam omdat hij juist deel uitmaakte van de groep die onder anderen op de kittens moest passen. Het mocht dan wel zijn dat hij een break had gezien hij er al een hele tijd non stop had bij gezeten en was overgenomen door een ander. Toch voelde hij zich er schuldig over want als hij net iets langer door was gegaan had hij het misschien kunnen voorkomen. "Ik denk dat ik dat soort monsters eerder heb gezien," zei Wasabi die inmiddels wat beter op adem kwam. "Ze doen deze dingen vaker en nemen niet alleen katten mee, maar soms honden. En dan nemen ze die mee naar een plek met kooien, heb ik gehoord, maar ik weet niet zeker of Chawl zich daar nu ook bevind." Vertelde de grijze Young One. Die informatie was meer dan handig. Hij wist waar ze het over had. Hij had er van gehoord van een paar Kittypets die er ook waren geweest. “We volgen het spoor tot waar het kan. Vinden we hem niet moeten we patrouilles op gaan stellen, maar we zoeken net zo lang totdat we hem hebben gevonden.” Zei Claw tegen de groep katten die er bij stonden. Met rustige stappen liep de rosse kater op de Elite Leader af. "Claw. Zou je het erg vinden dat ik niet mee ga op de patrouilles, ik heb namelijk misschien wel een andere manier om er achter te komen waar Chawl heen is gebracht. Als je me liever mee hebt moet je het zeggen." Vroeg Hellhound op een zekere toon aan de zwarte kater. Als hij enkel een van die Kittypets zou kunnen vinden konden die hem misschien wel vertellen waar het was. Voor hun kon de informatie geven geen kwaad, alleen weigeren om het te doen wel.