Welp, nice to meet you

Fernpaw was blij dat Innerstar haar binnenkort een mentor zou geven, maar ze hadden van te voren wel mogen waarschuwen dat geen mentor hebben of een mentor hebben weldegelijk een verschil kon maken in het leven van een Apprentice. Fernpaw dacht al dat ze het druk had toen ze door verschillende Warrior’s op patrol mee werd gevraagd omdat ze voor de rest toch niet veel te doen had, maar het echte Apprentice leven was schijnbaar nog zwaarder. Ze moest zorgen dat ze voordat ze de leeftijd van twaalf moons zou bereiken alles zou kennen wat er maar te leren viel. Aangezien ze vrij laat was begonnen en nog niks kende buiten op een muis jagen en andere katten besluipen viel het Fernpaw ontzettend tegen dat ze al één moon achterstand had, maar ze had er wel vertrouwen in dat haar toekomstige mentor haar zou helpen om een goede Warrior te worden. Ze hoopte wel dat het een beetje een kat zou worden die van aanpakken wist. Misschien zou diegene die het zou worden nu al wel een schema in zijn of haar hoofd hebben gemaakt van hoe hij of zij het allemaal ging aanpakken. Als ze hard zou werken en inzet zou tonen dan zou die moon achterstand vast niets meer uitmaken, dacht ze tevreden. Vermoeid zijnde kwam Fernpaw het kamp weer terug binnen en pakte een prooi mee van de prooistapel. Ze had geen zin om deze op de open plek op te gaan eten. Ze had toch niet echt vrienden waarmee ze kon praten. En dus liep de poes op haar gemak naar de Apprentice’s Den en keek verbaasd zijnde naar een kater die met mos aan het gooien was. Uiteindelijk ging de Apprentice liggen en Fernpaw deed een paar stappen dichterbij zodat ze zijn aandacht kon trekken. Ze liet het prooi uit haar bekje vallen en keek hem een tikkeltje nijdig aan. ‘Je hebt dat mos nu zomaar ergens heen gegooid.’ Ze trok met één oortje. ‘Wat denk je dat de Apprentice die daar straks moet gaan liggen daarvan vindt?’

De houding van de Apprentice irriteerde haar nu al en hij had nog niet eens een woord gesproken. Na even getwijfeld te hebben herkende ze hem als Swiftpaw. Ze had al best veel dingen over hem gehoord, maar wist niet of het waar was. Zo zeiden sommige she-cats dat hij echt een flirt was, soms op het intimiderende af. Fernpaw ontblootte haar klauwen al bij het idee dat hij dat bij haar zou proberen. Ze zou waarschijnlijk het vacht van zijn lijf klauwen als hij met haar zou proberen te flirten. Als Fernpaw ergens nog niet klaar voor was dan was het wel voor een relatie en voor flirtende toms. Maar natuurlijk waren het enkel verhalen en was het geen geheim dat ShadowClanners hun verhalen soms wat wilden aandikken om meer indruk te maken op diegenen die aan het luisteren waren. Fernpaw’s aandacht werd weer getrokken naar Swiftpaw toen hij antwoordde en ze ergerde zich aan het feit dat hij slechts antwoordde met een plagerig bedoeld antwoord, maar wat haar nog meer kwaad maakte omdat dat eigenlijk wilde zeggen dat hij er niks aan ging veranderen. Hij kon toch wel even opstaan om het mos weg te halen? Hoe veel moeite was dat nu eigenlijk? Het kon haar niet schelen dat hij vrij aardig leek te zijn op het eerste zicht, hij moest gewoon niet zo kinderachtig en zo lui doen. ‘Swiftpaw, weet je wel wat onze naam betekent?’ vroeg ze zuchtend. ‘ShadowClan. Clán. Voor als je het nog niet weet wilt het zeggen dat we voor elkaar moeten zorgen. Het is een kleine moeite om dat beetje mos te verwijderen.’ Haar vacht prikkelde geïrriteerd toen hij ook nog eens dacht dat ze prooi voor hem had meegenomen. Wie dacht hij eigenlijk niet wie hij was? Haar vacht schoot de lucht in en haar klauwen gingen naar buiten toen hij, na een opmerking te hebben gemaakt, haar prooi opeens voor haar neus weggriste. Ze sprong naar voren en sloeg met haar klauw naar hem, richting zijn gezicht en expres missend. ‘Volgens mij was dat nog altijd mijn prooi,’ zei ze terwijl ze hem met haar schouder ruw opzij duwde. ‘Als je zelf prooi wilt hebben moet je dat maar gaan halen bij de prooistapel. Een beetje minder lui zijn en je helpt ShadowClan ook weer een eind vooruit.’ En ze griste haar prooi weer van hem weg waarna ze zich omdraaide en daarbij met haar staart in zijn gezicht sloeg.

Fernpaw kneep haar ogen samen toen ze eerst naar de kater keek die zich lui uitrekte en daarna naar haar prooi waar al op zeer magische wijze een hap van was genomen. Op zéér magische wijze. Ze kreeg deze kater nog wel. De volgende keer zou ze zijn prooi van hem afpakken of er met haar klauw zo’n ferme kras in maken dat hij er niet fatsoenlijk van kon eten. Dat zou hem leren om aan haar prooi te zitten. ‘Nee,’ antwoordde ze bot op zijn vraag. ‘Ga het zelf maar halen.’ Ze probeerde haar verbazing te onderdrukken toen de kater het mos om hun heen begon te verzamelen. Had hij dan toch naar haar geluisterd? Dat moest dan haast wel. Ze gaf een lichtelijk goedkeurend knikje naar hem ten teken dat ze het wel apprecieerde dat hij het mos nu wél bij elkaar ging pakken. Ze kon begrijpen dat er Apprentice’s waren waarvoor je het mos liever liet liggen, maar in het uiteinde waren ze allemaal Clangenoten en hij had de rommel gemaakt, dus hij moest het ook gaan opruimen. Ze had alleen niet gedacht dat hij daadwerkelijk zou luisteren naar haar. ‘Dan ben je daar verkeerd vanuit gegaan,’ sprak ze koeltjes. ‘Deze prooi is mooi van mij.’ En om dat nog eens extra te bevestigen legde ze haar poot op de prooi en schoof het naar zich toe. Ze boog zich naar voren en nam eerst op haar gemakje een hap terwijl ze luisterde naar zijn vraag, maar gaf hem niet het genoegen om daar direct antwoord op te geven. Dat ze nog steeds tegen hem sprak was al heel iets. Nou oké, ze was nu niet bepaald een kei in anderen negeren, maar dat hoefde hij niet te weten. ‘Ik had eigenlijk gedacht dat ik hier rustig op mijn gemak zou kunnen zitten zonder vervelende Apprentice’s zoals jij,’ zei ze lichtelijk uitdagend. Daarna zuchtte ze overdreven. ‘Maar ik denk dat dat feestje niet door zal gaan helaas.’ Weer zuchtte ze overdreven en nam nog een hap van haar prooi. ‘En wat doe jij hier?’ vroeg ze, maar ze klonk niet erg geïnteresseerd. ‘Naast Apprentice’s vervelen dan?’ Weer nam ze haar prooi een stukje naar haar toe zodat hij er niet wéér van kon stelen. Ze had deze prooi helemaal voor zichzelf opgeëist en ze meende wat ze zei: als hij prooi wilde hebben moest hij maar zelf buiten zijn prooi gaan halen.

Fernpaw kon niet geloven dat van alle prachtige exemplaren die er rondliepen in de ShadowClan ze weer naast deze terecht moest komen. Hij had een grote bek, was lui en irritant. En dat waren toch wel de drie dingen die Fernpaw het meeste konden irriteren aan een kat. Oké, de grote bek kon ze nog wel appreciëren als het terecht was, maar de kater had zomaar haar prooi van haar weggenomen en had verondersteld dat ze het met hem wilde delen. Normale katten kwamen eerst naar haar toe om te vragen of ze het met hun wilde delen en begonnen dan pas te eten. Het was dan ook de manier van de kater waarop hij de prooi had weggenomen van haar dat haar had doen besluiten om niks meer te delen met hem. Als hij het op een andere manier had aangepakt of zijn oprechte excuses had aangeboden dan zou ze het nog overwogen hebben, maar zoals hij praatte tegen haar? Nee. Hij had met een domme opmerking en wat slijmerig gedrag geprobeerd om haar de prooi te laten delen met hem, maar dat had er enkel meer en meer voor gezorgd dat ze zich van hem weg ging duwen. Maar goed, dankzij deze kater wist ze tenminste welk soort kater ze niet in haar omgeving wilde hebben en waar ze later nooit partners mee zou willen worden. ‘Ik hoef helemaal geen feest te hebben,’ snauwde ze naar hem toe, langzaamaan haar geduld beginnend te verliezen. ‘Als je oprot vind ik het al een leuk feestje.’ Ze draaide haar ogen toen ze het laatste woordje sprak en keek naar haar prooi. Het was driekwart op, maar dankzij haar frustratie had ze er niet half zo van kunnen genieten als dat ze normaal deed. Dit was normaal gezien een ontspanningsmoment, maar daar kwam dankzij deze kater niet veel van terecht. Haar klauwen schoten echter uit haar poten toen ze hoorde dat ze ‘wijffie’ werd genoemd. Ze hoorde al niet meer wat hij verder zei. Ze stond op, liep naar hem toe en legde een ontblootte klauw op zijn schouder. Ze zette er wat druk op zodat het hopelijk in zijn vel zou gaan. ‘Als je me zo nog één keer noemt vliegt deze,’ ze zette druk op haar klauw om aan te tonen wat ze bedoelde, ‘in je keel. Als je denkt dat je het recht hebt om me niet met respect te behandelen dan heb je het mis. Je gaat normaal doen of je rot op.’ Ze haalde haar klauw van zijn schouder vandaan en liep kwaad weer terug naar haar prooi. Al wat ze vroeg was een beetje rust, was dat dan zo veel gevraagd? Ze was echter vergeten dat ze op haar schouder het litteken had zitten dat haar vader had gemaakt bij haar en dat ze nu te veel naar hem was gekeerd voor hem om het niet te zien.

Fernpaw deed zich alle moeite om rustig tr blijven terwijl ze naar de kater keek. Op eerijk te zijn was ze dit echt nog nooit tegenkomen. Ze had nog nooit een kater gezien die haar op deze manier aansprak en ook nog nooit eentje gehoord die dat zo deed. Het irriteerde haar enorm dat ze niet meer kon doen dan een paar loze bedreigingen op hem afvuren die ze helaas nog niet kon uitvoeren omdat hij daarvoor eerst een tweede overtreding voor moest begaan. En je kon er, als hij het dan nog eens deed, donder op zeggen dat er dan net een andere Apprentice of in het slechtste geval een Warrior binnen zou komen die haar zag en haar ging aangeven bij Innerstar of Tallshadow zodat ze dat gedoe weer had. Aan de andere kant betekende het bij haar nog niet dat als je een Clangenoot was dat je tegen haar gewoon alles kon zeggen wat je wilde. Met een lichtelijk tevreden gevoel in haar binnenste keek ze naar de lichte afdruk die ze had achtergelaten op zijn schouder. Zijn pels deukte een beetje in waar ze hem had vastgehouden en dat was al reden genoeg voor Fernpaw om niet verder te gaan. 'Wat jij wilt,' siste ze hem toe. 'Zo lang je maar zo ver mogelijk uit mijn buurt blijft vind ik het goed.' Nee, zo lang hij weg zou gaan zou ze hem niet tegenhouden en die vieze prooi van hem wilde ze niet hebben. Ze snoof dus en draaide zich om waarna ze naar een plekje zocht in de Den om te gaan slapen, haar irritatie langzaam van zich af laten glijdend.

OOC: Fernpaw topic uit + zal ik nieuw topic maken?