In the belly of the beast - DAY 01

Er was ondertussen een dag gepasseerd sinds die kitten in haar huis was verschenen. Haar huismensen hadden haar de kamer uitgehaald toen Chawl gisterenavond op de kast was gekropen. Ze wist dan ook niet hoe hij het nu deed. Lumina zat aan de rand van de keuken. Hier had ze zicht op de deur waar Chawl zat en zicht op de tuin, waar haar huismensen Basco in hadden gezet. Het viel haar op dat ze ook haar kattenluikje vergrendelde. Ze wilden vermijden dat ze naar buiten zou gaan. Even trok ze met haar oortje toen Dante naar de deur van Chawl toeliep. De deur naar de gang was dicht en de deur van de badkamer hadden ze ook gesloten. Waarom deed hij dat nu? Hij legde de hand op de klink, terwijl hij tegelijkertijd iets tegen Lumina zei. Echt begrijpen kon ze niet, maar ze mauwde toch even op wat hij zei. De poes zakte wat door haar pootjes en hield haar blik strak op de deur gericht, die nu open stond op een kier. Ze vroeg zich stiekem toch wel af hoe de kitten er aan toe was, of hij gegeten had en gedronken. En dan mocht je ook de geïmproviseerde kattenbak niet vergeten, die Sophie gisteren nog laat in de kamer had gezet. Al verwachtte Lumina wel, dat de kitten de kattenbak links had laten liggen.

Chawl only

De kitten liep, zoals verwacht, direct naar buiten, maar hield al snel halt. Hij had waarschijnlijk verwacht dat dit de weg naar buiten was. “Hoe kom ik buiten?” Lumina wenkte even naar de deur waar het kattenluikje in zat. "Normaal langs daar, maar ze hebben het vergrendeld." beantwoorde ze zijn vraag eerlijk. Normaal kon ze met het zendertje in haar halsband het luikje openen, maar dat ging nu niet omdat het vergrendeld was. Lumina keek op naar haar huismens toen Chawl deze opmerkte. "Wees niet bang, ze doen niets." mompelde Lumina en trok zichzelf recht. "Als je niet in hun buurt wilt zijn, stap je gewoon naar de andere kant van de ruimte." Dante en Sophie begrepen dat wel en lieten je dan ook gerust. Bo en Samuel iets minder, maar zij waren nu niet hier. Zij waren ook vele jonger. De poes stapte naar Chawl toen en ging tussen hem en Sophie staan, die uiteindelijk naar de keuken stapte om iets te halen. "Wil je Basco eens zien?" vroeg ze uiteindelijk met een kleine glimlach. "Op de vensterbank kan je hem zien." Ze wenkte even naar de vensterbank, waar je via een stoel naartoe kon. Ze keek even bedenkelijk naar het raam, niet wetend of Chawl het doorzichtig glas wel vertrouwde. "Je zit daar veilig hoor." Nu hij hierr toch was, kon ze hem evengoed wat rondleiden. Wie weet, kon ze hem hiermee wat geruststellen.

“Maar je had het beloofd!” Even trok de huiskat met haar oortjes bij wat de kitten zei. "Ik heb niets beloofd," mauwde ze en hield haar blik op de kitten gericht. "Ik ging je thuisbrengen wanneer je je wat beter voelde, wanneer je wond je geen last meer geeft." Ja, ze had eerder gedacht om hem vandaag weg te brengen, maar haar huismensen hadden haar kattenluikje vergrendeld, dus niemand zou vandaag naar buiten gaan. Ook zij niet. Ze was hem ook liever kwijt dan rijk. Ze wist namelijk totaal niet hoe die katten zouden reageren als haar geur, in zijn vacht hing. “Ik wil helemaal niets zien ik wil naar mama.” Ze beet op zijn lip bij het horen van de toon die hij aansloeg. Het was niet echt een toon die ze gewoon was van Elite katten, het was verdriet, zo klonk het toch in haar oren. Ze keek hem na toen hij de vensterbank op sprong. Even bleef Lumina zitten, hem wat tijd gevend voor zichzelf. Ze kon hem ook niet constant op z'n hielen volgen. Na een tijdje sprong ze op de stoel en vervolgens op de vensterbank, naast Chawl. Ze volgde zijn blik en liet haar ogen daarop rusten. "Wil je me vertellen over je thuis, over hoe het daar is?" vroeg ze zachtjes. Op deze manier kon ze hem bezig houden en misschien kon ze hem op basis daarvan, wel sussen. Hoe ze dat zou doen, was een andere vraag.

Chawl vertelde haar dat hij geen last had van zijn wond, iets wat ze niet echt geloofde, maar zelf kon ze het tegendeel natuurlijk niet bewijzen. Als het echt zo was, kon ze hem best zo snel mogelijk weg brengen, als haar huismensen het toelieten. “Ik mag er eigenlijk niet over praten.” Lumina fronste bij zijn antwoord, maar het duurde niet lang voor de kitten uiteindelijk toch wat begon te vertellen. “Mijn moeder en zus zijn de allerbeste.” Hij moest zijn familie wel erg missen, als dat het eerste was waar hij over begon. Dat kon ze wel geloven. Lumina kon haar familie al niet meer herinneren. Ze was gewoon te jong geweest toen ze het nest verliet. Haar familie was iedereen in dit huis, waaronder Chiyna, maar zij was er ondertussen al niet meer. Ze draaide haar kopje even weg van Chawl. “Als ik zes moons ben gaan ze een sterke kat van mij maken.” Lumina liet haar blik terug naar Chawl gaan toen hij vertelde dat ze van hem een sterke kat zouden maken. "Is dat zo," mauwde ze en lachte flauwtjes. Ze wilde de kitten niet echt teleurstellen, maar het was moeilijk om enthousiast te zijn bij wat hij net gezegd had. Stel je voor dat deze jonge kitten net zo'n monster wordt als de Elite-katten die ze al tegen was gekomen? Lumina trok zichzelf recht en draaide zich om, om terug op de stoel te springen. Ze keek op toen ze haar naam hoorde. Het was één van haar jonge huismensen die haar riep vanuit de zetel. Haar oortjes richtte zich naar voren bij het zien van een rood lichtje op de grond. Ze wist maar al te goed dat dit lichtje van haar huismens kwam, maar dat maakte voor haar niets uit. Ze sprong op het lichtje af en sprong vervolgens in één dezelfde beweging terug weg. Haar interesse was er wel, maar ze zat nu niet echt met haar kopje bij het spelen. In plaats daarvan begaf ze zich naar haar bakje met water, Chawl achter zich latend.

Haar huismensen waren opgestaan, om naar een andere kamer in het huis te stappen. Deze ruimte was dus voor hun alleen. Nadat ze eenmaal wat gedronken had, liet ze haar blik naar Chawl gaan. Even trok ze haar mondhoek omhoog toen hij weer naar buiten keek. Lumina stapte naar het rieten mandje toe, waar haar mensen enkele kattenspeeltjes in hadden gelegd. Ze pakte er een pluche muis uit en sloeg er met haar poot tegen, zodat de muis op de vensterbank belandde. "Hier heb je je muis." mauwde ze droogjes, al verscheen er al snel een geamuseerde glimlach op haar snoet. Buiten zou hij zelf toch niets kunnen vangen, aangezien hij nog niet getraind werd. Daar ging ze van uit. "Misschien dat je eerst moet oefenen," Lumina sloot haar ogen even en rok zichzelf uit. "Mijn mensen zouden je namelijk nooit een muis voorschotelen." Ze sprong terug op de stoel, die voor de vensterbank stond. "Als ik je binnenkort mee naar buiten neem, kan je misschien wel je eigen muis vangen." Lumina was dan wel een huiskat, maar ze kon jagen. En dat had ze grotendeels zelf geleerd met de speeltjes die her en der in het huis lagen. Ze zette zich af en belandde terug op de vensterbank. Katten uit het woud hadden hun voordelen, maar huiskatten ook. Men moest gewoon vanuit een andere hoek kijken om het te begrijpen.

Chawl deelde mee dat hij naar huis wou, zodat ze hem die dingen zelf konden leren. Lumina schudde haar kopje en pakte de pluche muis stevig vast, waarna ze terug van de stoel sprong. Hij snapte het niet. Hij keek niet verder dan wat hem gezegd werd. Hij moest de wereld ontdekken, niet als een halvegare geloven wat hem verteld werd. Eenmaal op de grond gooide Lumina de muis weer omhoog, zodat deze tegen Chawl aankwam en terug naar beneden viel."Waarom wachten, Chawl?" Lumina had de andere speeltjes er ook bij gehaald en haalde even, lichtelijk geamuseerd, haar mondhoek op. Ze maakte ze zich klaar om de muis terug naar boven te gooien en wierp deze weer richting Chawl, niet wetend wat zijn reactie zou zijn. Ze moest dingen uit proberen, want ze kende hem niet. Ze zou zo zien of ze haar tactiek aan moest passen of niet.

Lumina's oortjes schoven wat naar achteren bij de felle reactie van Chawl, die uiteindelijk omsloeg in totaal het tegenovergestelde. Lumina vernauwde even haar ogen, niet wetend of dit nu eigenlijk echt was of niet. Haar gebrek aan contact met katten, die niet hetzelfde dachten dan haar, zorgde ervoor dat ze niet goed wist hoe ze hierop moest ingaan. Ze hield zich dan ook even stil. Lumina was een slimme poes, maar op vlak van andere katten miste ze de kennis. Toen de kitten echter begon te schokken en tranen uit zijn ogen rolden, schoven haar oortjes terug naar voren. Wat moest ze nu doen? Haar eerdere poging om hem gerust te stellen op zijn manier, leek niet te werken. Moest ze het tegenovergestelde doen en met hem praten over dingen, hem geruststellen, wat moest ze doen? Ze sloot haar oogjes en dacht na. Misschien moest ze hem hier toch gewoon morgen al weghalen? Ze wist dat haar huismensen het raam op hun kamer 's nachts open lieten, daar kon ze gebruik van maken. Lumina sprong terug op de vensterbank en tikte de speeltjes naar beneden, waarna ze het met haar neusje zachtjes tegen het zwarte bolletje aan drukte. "Maak je geen zorgen, ik bescherm je wel." mompelde ze en ging terug naar achteren zitten, hem de ruimte gevend. "Wij, huiskatten, kunnen veel meer dan jullie denken." Zijn eerdere reactie liet blijken dat hij dacht dat huiskatten, zoals haar, niets konden. Het was aan haar om het tegendeel te bewijzen. Even ging haar blik naar de grond en zei ze verder niets. Ze wilde hem nu vooral laten doen. Hij mocht verdrietig zijn, zoiets was soms nodig om verder te gaan, dat wist Lumina zelf maar al te goed. Zonder dat had Lumina nooit beslist om voor zichzelf op te komen, via haar huisgenoot Basco weliswaar. Ze liet haar blik terug naar de kitten gaan en fronste. Ze hoopte maar dat ze er goed aan deed om hem nu gerust te laten, in plaats van hem echt echt te troosten.

Chawl keek haar met vochtige ogen aan en zei haar dat hij geen hulp nodig had, dat hij zelf stoer was. “Ik moet gewoon terug.” Ze fronste even bij wat hij allemaal zei. "Gewoon terug hé?" mompelde ze en liet haar blik even naar buiten gaan. “En kittypets leven niet buiten alleen maar bij twolegs, dus dat kan gewoon niet.” Bij deze woorden draaide ze haar kopje echter direct terug en vernauwde ze haar ogen. Ze wist dat , alles wat hij zei, grotendeels van anderen kwam. Want welke boskitten wist nu wie of wat huiskatten waren? Maar ergens stak het wel bij haar. Ze wilde zichzelf verdedigen, maar moest tegelijkertijd deze kitten zijn vertrouwen winnen. Hoe kon dat nu tegelijkertijd?! Op momenten als deze had ze toch liever Skinny Love bij zich gehad, maar zij kon haar niet meer helpen. En haar dochter, Skinny Dream kende ze nog niet genoeg, al had zij wel één keer haar leven gered. Misschien dat ze het toch eens kon vragen. “Jullie jagen niet eens voor eten.” Ze hield haar kaken strak op elkaar, waarna ze toch niets anders kon dan te reageren op wat hij gezegd had. "Precies alsof jij een expert bent is huiskatten," mauwde de poes, terwijl ze haar stem niet wilde overtreffen. "Heb jij zelf ooit een huiskat ontmoet, voor mij? Dacht het niet!" Haar stem die eerst nogal rustig overkwam, was iets harder, steviger geworden bij de laatste zin die ze had uitgesproken. "Als je zo slim bent, weet je dat je zonder eten en drinken niet verder geraakt dan deze tuin, moesten we ons wagen aan de lange tocht naar jouw thuis." Ja, ze wist maar al te goed waar hij leefde, waar zijn moordzuchtige groep leefde. Het puntje van haar staart zwiepte stevig heen en weer, terwijl Lumina wat naar achteren stapte en terug op de stoel sprong, waar ze bleef zitten.

“Papa zegt het en papa heeft altijd gelijk!” Lumina's oren waren in haar nek geschoven. Als zijn papa zegt dat vissen vliegen, zou die domme kitten het nog geloven. “Domme Lumina met je domme hond.” Even haalde ze haar lip op in een geluidloze grauw. Straks stuur ik hem nog op die kitten af. Tot zover haar poging om sociaal te zijn met Chawl en haar poging om hem wat gerust te stellen. Hij had het haar niet gemakkelijk gemaakt en na deze strijd staakte ze nu eindelijk haar pogingen. “Ik wil eten en drinken van buiten. Ik wil water wat uit de lucht komt, niet uit dat rare ding hier. Dit ruikt niet eens lekker!” Lumina zakte wat gemakkelijker door haar pootjes en liet een luide zucht horen. "Wat jij wil." mauwde ze, zonder hem tegen te spreken. Dacht hij nu echt dat hij naar buiten kon gaan, dat haar huismensen een gewonde, jonge kitten naar buiten lieten gaan? Ze kon kon hem nog beter op de straat zetten, letterlijk, dat was toch net hetzelfde. "En dit is nog maar dag één," murmelde ze tegen zichzelf en draaide haar kopje even naar de hoek waar Chawl zat. "Ik vraag me af of je wel naar buiten wilt?" mauwde ze nu wat luider, zodat ook Chawl het horen kon. Hij verzwakte alleen zichzelf.