Look, Tarmac! Oh what's that?

Volepaw was er weer eens alleen op uitgetrokken. Dat deed ze vaker als haar mentor, Innerstar, zelf op patrouille was. Het waren andere warriors die haar alleen op pad stuurde. Volepaw wist niet goed wat Innerstar zou doen, want ze wist maar al te goed dat Innerstar weet had van haar beperking. Toch ging Volepaw met veel plezier op pad om te gaan jagen, al kwam er vaak niet veel jagen aan te pas bij haar. Ze stoof ervandoor, weg van het kamp en bleef rechtdoor lopen. Toch één ding waar ze geweldig goed in was, snel lopen en ook scherpe bochten maken tijdens het lopen door. Maar vandaag kwamen er niet veel bochten aan te pas. Ze had besloten om gewoon te blijven gaan. Haar tocht kwam echter tot een halt toen ze bij het Thunderpath aankwam. Het was niet zomaar één Thunderpath. Nee, ze stond op de hoek van twee Thunderpaths die elkaar tegen kwamen. Haar oortjes stonden nieuwsgierig naar voren bij het zien van dit speciale Thunderpath. De vorige keer dat ze zo dicht bij het Thunderpath was gekomen, was ze bijna onder een monster beland. Ze trappelde ter plekke met haar pootjes in het zachte zand. Maar het zag er zo glimmend uit. Het asfalt glom van de warmte en er was geen enkel monster te zien. Volepaw vernauwde ondeugend haar oogjes en sprong naar voren, op het asfalt. Het asfalt was echter gloeiend heet en de jonge apprentice sprong direct terug naar achteren en legde zich op haar zij. Aaauw! Volepaw liet haar blik naar haar poten gaan en fronste even. Hoe komt het dat haar poten ineens pijn deden? Was ze op scherpe steentjes gaan staan? Ze bleef liggen waar ze lag, niet wetend of ze wel wilde rechtstaan met zulke pijnlijke poten.

Eerste post voor Crowe

Volepaw's blik ging naar het Thunderpath, waar ze vlak bij lag. Misschien dat dat er iets mee te maken had? "Alles oke?" De jonge apprentice spitste haar oortjes toen ze iemand hoorde roepen. Haar blik ging automatisch naar de overkant van het Thunderpath, waar de stem vandaan leek te komen, maar ze kon niet zien wie of wat er aan de overkant stond. De warmte zorgde ervoor dat er een hittedamp over het asfalt hing. "Het gaat wel," mauwde Volepaw luid, antwoordend op de vraag en fronste vervolgens. Tegen wie was ze eigenlijk aan het praten? Met wat moeite trok de poes zichzelf recht terwijl ze de brandende pijn onder haar poten probeerde te negeren. Misschien dat ze staande de overkant wel kon zien. Ze beet op haar onderlip, in een poging om de pijn wat te verbijten. "Wie is daar?" mauwde ze uiteindelijk, dus ze toch geen andere kat te zien kreeg. De zon stond nu in haar nadeel.