Hmmn, Stones «3

Nogal uitgebreid strekte de zwart witte kater zich uit, krabde vervolgens nonchalant achter zijn oor met zijn achterpoot. Hij verveelde zich weer eens. En nog steeds leek zijn mentor spoorloos. Waarom werden die anderen wel getraind, en hij niet? Hij was de oudste van zijn broers en zussen! Het was een schande. Hij slaakte een zucht. Ach, hij mocht niet zeuren. Hij had het goed. Zijn vader en moeder gaven om hem, hij kende ze tenminste nog. Er waren ook van zo’n kittens en zelfs Apprentices die hun ouders niet eens kenden. En hij had het privilege dat wel te hebben, die informatie. Nee, hij mocht niet klagen. Hij zou vast ooit wel getraind worden, zo leerde hij tenminste wat geduld opbouwen. En dat was ook belangrijk, wilde je Warrior worden.
Hij stond op, keek om zich heen. Oké, er was niemand. De meesten zouden vast op patrouille zijn of zo. Als hij voorzichtig deed, en deze keer wel zijn neus zou gebruiken, zou niemand hem zien noch opmerken. Nog een laatste keer keek hij om zich heen, waarna hij het kamp uitglipte. Oké, welke plek ging hij nu eens bezoeken? De vorige keer was hij bij de Uilenboom geweest, hij kende de weg daar nu wel een beetje. Nu wou hij ergens anders naartoe! Maar hij moest wel een bekend gebied in de buurt hebben, dus wel in de buurt van de Uilenboom, dat was het verstandigst.

Eenmaal langs de boom sloeg hij een willekeurige richting op. Deze weg was fijner dan de eerdere, daar was hij met moeite doorheen gekomen. Het struikgewas was daar zo dicht geweest, als hij groter was geweest was hij er nooit doorheen gekomen! Nu had hij zoveel ruimte als hij maar wou. Zijn richting was niet echt doelgericht. Soms sprong hij ineens de struiken in, van het olifantenpaadje af, om vervolgens weer terug te komen op de plek waar hij verdween. Altijd zich helemaal uitschudden door de takjes en blaadjes die aan zijn vachtje bleven kleven. Dat was nou weer het vervelende van al die planten, ze waren wel mooi; maar bleven zo aan je vacht haken.
Hij sprong op, met zijn nekharen overeind en zijn ogen groot van schrik, wanneer hij iets warms onder zijn pootkussentje voelde. Hij keek eens goed om zich heen. Stenen. Logisch dat het zo warm aanvoelde, de stenen werden verwarmd door de zon. Hij ging weer op een steen staan, plofte daarna neer en rolde er genietend overheen. Wat waren die stenen lekker warm zeg! Hij was zo met zijn aandacht bij de fijne warmte, dat hij het helemaal niet had gemerkt dat er iemand wellicht naar hem keek.

* Eerst Patchpaw, denk ik c:
Later mogen anderen er ook bij >D

In een ietwat vage houding lag Patchpaw te slapen in de Apprentices Den. Hij sliep hier nou al een aantal maanden, en de plek beviel hem meer dan goed. Hij mocht dan Apprentice zijn nu, hij had nog niet één keer met zijn mentor getraind. Niet dat hij er echt een probleem van maakte, hij wist dat Shadowrose het erg druk had op het moment, en om even te wachten vond hij absoluut geen probleem. Dan was er nog de twijfel geweest. De vraag wie zijn vader nou eigenlijk was. Hij had het zijn moeder al gevraagd, maar ze leek het er niet over te willen hebben. Ze had hem ook geeneens antwoord wíllen geven. Patchpaw was niet boos op haar, maar hij wilde gewoon weten wie zijn vader was. En hij nam aan dat zijn vader geen ThunderClankat was. Misschien wel een Rogue, een andere Clankat of zelfs een kittypet! Het kon van alles zijn, en Patchpaw moest het gewoon weten. Maar als zijn moeder het hem niet wilde vertellen, wie zou dat dan moeten doen? Zijn ogen gingen langzaam open, en hij krabbelde overeind. Hij rekte zich uit en keek naar buiten. Hij kon moeilijk in zijn eentje op zoek gaan naar zijn vader. Het kon gemakkelijk zo zijn dat hij vlak voor zijn vader stond, maar geen idee had dat dit hem was. Hij liet een diepe zucht ontsnappen, en besloot dat vandaag niet de dag was om dat soort dingen uit te gaan zoeken. Hij zou zich wel proberen te vermaken in het gebied. Hij nam zichzelf voor dat wanneer hij Warrior werd, hij op zoek ging naar zijn echte vader. Zijn kopje hing bedroevend laag, terwijl hij het kamp uitliep.

Patchpaw had wat door het kamp gelopen, en vervolgens was hij toch weggegaan. De korte tijd sinds het opstaan had hem toch weer ietwat opgevrolijkt. Het kon ook niet anders, als er iemand àltijd vrolijk was, was hij het wel. Hij wist dat het geen zin had om nu over zijn vader in te zitten, en hij zou vandaag gewoon weer doen wat hij altijd deed: lol maken met andere Apprentices. Met een vrolijke blik op zijn gezicht, keek hij in de verte. Hij wist niet precies waar hij heen wilde, maar de weg die hij koos kwam steeds meer richting de Zonnerotsen. Een prima plek. Hij vroeg zich af of er überhaupt wel iemand zou zijn in eerste instantie, maar al snel kreeg hij een geur binnen. De geur was van een kat, een ThunderClankat, welteverstaan. Patchpaw's langzame pas veranderde in een looppas. Terwijl hij de Zonnertosen naderde, kreeg hij een andere Apprentice in het zicht. Even later kon hij zien dat het Snowpaw was. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, en hij begon nog sneller te lopen. "Snowpaw!" riep hij vrolijk uit. Hij had het steentje dat vlak voor hem lag echter niet in de gaten. Patchpaw struikelde en maakte een hele koprol. De glimlach werd meteen van zijn gezicht geveegd. Hij rolde nog een paar meter door, voordat hij tegen één van de rotsen aan knalde. Hij krabbelde overeind en schudde zijn kopje. "Auw," zei hij op droevige toon. Hij haalde even diep adem, en zette weer een glimlachje op zijn gezicht. Zo'n stomme val kreeg hem niet klein.

Hij rekte zich uit, spinde genietend. Wat was deze plek fijn zeg! Helemaal uitgestrekt lag hij op zijn buik op de steen. Hij opende zijn ogen half. Welke plek was dit eigenlijk? Hij zou hier wel vaker willen komen, die stenen waren fantastisch. Hij groef eventjes in zijn geheugen. Iets met rotsen, dat wist hij wel. Wat was hier nog meer? Hij legde zijn hoofd in zijn nek, kneep zijn ogen tot spleetjes omdat hij anders verblind zou worden door de zon. Wacht… De zon! Rotsen, zon: dit waren de Zonnerotsen! Oké, wellicht zou hij nog wel een andere snellere weggetjes hiernaartoe kunnen vinden. Dan zou hij hier altijd naartoe kunnen komen, wanneer hij maar wou. Maar dan zou hij aan het luieren zijn, en dat zou niet op prijs gesteld worden. Ach, wellicht zou hij tegen die tijd al een beetje kunnen jagen. Zou hij eerst wat vangen en dan pas gaan zonnen; dan zouden ze hem niets kwalijk kunnen nemen. Want hij had dan toch geholpen met het vullen van de vele monden van Thunderclan?

Hij hoorde een stem. Een stem die zijn naam zei, of ja; eerder roep. Nogal suf keek hij op, knipperde met zijn ogen. Er kwam een nogal onthutste; ’Huh?’, uit. Hij stond op, schudde zijn vacht uit. Hij realiseerde zich dat hij betrapt kon zijn door een of andere Warrior, maar dat vond hij niet erg. Misschien zou hij die Warrior nog kunnen overhalen om hem te trainen, of het hele territorium te laten zien. Ja, als hij maar genoeg zeurde zou hij het wel zijn zin krijgen. Of als hij heel lief keek.
Nog voor hij het kleine gestalte, dat richting hem kwam rennen, had kunnen identificeren gebeurde er nog iets vreemds. De kat struikelde, viel op de grond; waardoor hij hem niet meer kon herkennen. Hij rolde door, botste tegen een andere steen. Nogal geschrokken bleef Snowpaw staan, wist niet wat hij moest doen. Uiteindelijk schudde hij zijn kopje en trippelde naar de kat toe. Hij bekeek de ander. Wacht, was dat Patchpaw? Het jonge katertje waarvan de vader onbekend was. Broertje van Amberpaw, Brightpaw en… Die anderen. Die hij niet goed kende. ‘Patchpaw?’ miauwde hij vragend. ‘Gaat het wel? Je kwam nogal hard tegen die steen aan.’ Deed hij het weer; dat zorgelijke gedoe. Hij deed het zelfs tegenover mede Apprentices, dus niet alleen tegen zijn familie. Niet dat hij het erg vond; beter dat hij om zijn mede katten gaf, dan ze verafschuwde. Toch?

* Argh ><
Hoop dat je er wat mee kunt ^^'

Patchpaw sloot zijn ogen even. Zijn kopje bonkte helemaal van de impact die de harde klap had gehad. Hij bewoog zijn kopje langzaam heen en weer, terwijl hij zijn cyaankleurige ogen weer opende. Alles wat om hem heen stond leek te bewegen, ook Snowpaw was nogal raar aan het doen. Patchpaw wist dat het allemaal door de klap kwam, en hij vroeg zichzelf waarom hij zo dom kon zijn om te struikelen. Het moest er vast heel dom uitgezien hebben. Hij vond het nog een wonder dat Snowpaw hem niet vierkant had uitgelachen. Genoeg Apprentices die dat wel hadden gedaan. Maar op zich vond Patchpaw het niet zo'n probleem. Hij kon wel tegen een grapje, al was het regelrechte zelfspot. Maar dit grapje had een staartje, dat hij niet kon waarderen. Zijn kopje deed echt zeer. "Patchpaw," hoorde hij iemand op een vragende toon zeggen. Patchpaw... Wat was dat? Patchpaw was zijn naam, oh ja. Die wist hij tenminste nog. Hijzelf vond dat nogal wat, met een klap als deze. "Gaat het wel? Je kwam nogal hard tegen die steen aan," ging de stem van Snowpaw verder. Patchpaw, die ondertussen al overeind was gekomen en een glimlach op zijn gezicht had gezet, knikte langzaam. "Het gaat wel, redelijk. Denk ik," mompelde hij. Zelfs als hij zich niet bewoog, voelde hij nog dat gebonk in zijn hoofd, en die vervelende pijn. Hij beet stevig op zijn tanden, en probeerde zo de pijn een beetje te vergeten. De heerlijk warme zon die op zijn vacht scheen, was al een hele verbetering. Hij kwam er nu pas achter dat het prachtig weer was, en hij had de hele dag in de Apprentices Den doorgebracht. Doodzonde. Hij richtte zijn aandacht weer op de bijna witte, jonge kater voor hem. Snowpaw. Een Apprentice die hij nog niet echt goed kende. Het was het zusje van Littlepaw, waar hij het hele avontuur met Steen mee had doorgebracht. Patchpaw herstelde zich weer. "Lekker weer, nietwaar?" vroeg hij vrolijk aan Snowpaw, zijn mislukte intro proberend te vergeten.

~ Meeh. Rotpost ><

Een crèmekleurig staartje met een opmerkelijk bruin puntje bovenin zwaaide opgwekt boven het struikgewas. De rest van het lichaam zat verstopt tussen de groengekleurde bladeren, maar dat nam niet weg dat haar aanwezigheid niet verraden werd. Littlepaw maakte nog meer herrie dan een klagende elder met teken, en het was dat het konijn waar ze op aaste haar aanwezigheid negeerde, anders was haar verwoede jachtpoging al lang al mislukt. Het was alsof het dier wist dat ze nog een onervaren apprentice was, en ging onverstoorbaar verder met het knabbelen op grasprietjes. Dit gaf Littlepaw alleen nog maar meer zelfvertrouwen. Winterstorm, haar mentor, was er nog niet aan toegekomen haar jachttechnieken te leren, maar dit hield de koppige siamees niet tegen. Ze trok haar klauwtjes uit en likte langs haar lippen, alsof ze het konijn al kon proeven. Niets was minder waar, zelfs de geur was enkel nog een zwakke vlaag, veroorzaakt door de grote afstand die zich nog tussen haar en haar prooi bevond. Littlepaw besloot dit iets te verkleinen en probeerde zo stil mogelijk een paar passen naar voren te zetten. Er werd met moeite een grom onderdrukt toen één van haar pootjes op een takje stapte en deze doormidden brak. Dit werd het konijn teveel, hij maakte zich uit de poten. De gemiddelde kat zou het hebben opgeven, maar Littlepaw, die het meer zag als een spel dan een serieuze jacht, zette zich af. Opgewonden rende ze achter de witte pluimstaart aan die nu al meerdere vossenlengtes van haar was verwijderd. Voor haar strekte zich het veldje uit met de zonnerotsen en de rivier die dwars door het landschap sneed. Het gras kietelde onder haar voetkussentje en de wind streek haar vacht plat naar achter. Littlepaw was zo gefixeerd op het konijn, dat ze de twee zwart-witte apprentices - die stom genoeg duidelijk afstaken tegen het grijze contrast van de rotsen - niet opmerkte. Ze knalde volop tegen haar oudere broer, Snowpaw, tuimelde over hem heen en belandde hijgend van haar inspanning uitgestrekt op de grond. Teleurgesteld zag ze dat het konijn uit het zicht verdween. Daar ging haar kans. "Aawh, Snowpaw," mompelde ze, terwijl ze overeind krabbelde. Ze draaide haar kop beschuldigend richting haar broer, maar er schemerde een geamuseerde blik door haar helderblauwe ogen. Ze moest onderhand opkijken om naar haar medebroeders en zusters te kunnen kijken, vooral Snowpaw die als eerst was geboren, maar dit zorgde er niet voor dat ze een teruggetrokken houding tegenover ze nam. Integendeel. "Je moet ook niet met je pluizige dikke kont in de weg gaan staan, ik had dat konijn bijna te pakken," miauwde ze, terwijl ze hem een plagend tikje op zijn snuit gaf met haar staart. Ze negeerde het feit dat de kans dat ze het dier had kunnen pakken nihil was. Ten eerste was het veel te groot voor haar geweest, en ten tweede had ze hem nooit kunnen inhalen. Littlepaw grijnse schijnheilig en trok opgewekt met haar rossige oortjes toen ze Patchpaw in het oog kreeg. "Hey, Patchpaw!" riep ze opgewekt, alsof ze de apprentice nu past opmerkte. Ze trippelde naar hem toe en gaf hem een vriendelijk begroeting door met haar kop langs de zijne te strijken. "Wat waren jullie aan het doen?" vroeg ze toen nieuwsgierig.

[[ Ghagha, Littlepaw komt jullie ff stalken, of jullie dit nou willen of niet. >D ]]

Patchpaw zei dat het ging, maar toch wou hij het niet geloven. Het was een harde klap geweest. ‘Als het toch niet gaat, moet je gewoon zeggen. Dan gaan we naar Doveheart toe,’ miauwde hij zachtjes. Hij zou nou vast als een of andere overbezorgde vader overkomen. Maar hij was gewoon zorgelijk aangelegd. Hij wist dat sommigen het waarschijnlijk wel lachwekkend zouden vinden, dat hij zich zo gedroeg. Het ene moment wou hij met alles en iedereen stoeien, maar zodra iemand zijn of haar hoofd stootte was hij altijd de eerste om te vragen hoe het met diegene ging. Ja, het was ook komisch. Hij zou waarschijnlijk meelachen, als ze er al om zouden lachen. Maar hij was liever zorgelijk, dan zo wreed als Darkfire. Nou… Dan zoals Brightpaw Darkfire omschreef.
Instemmend knikte de jonge kater op de vraag van de ander. Het was maar beter om het gebeuren van eerder te vergeten, hoewel ze er later natuurlijk nog wel over zouden kunnen lachen. Hij had al door dat Patchpaw niet echt iemand was die dingen heel erg zou opvatten, althans; daar leek het op. Hij had hem nog nooit zien treuren om het feit dat hij niet wist wie zijn vader was. Niemand wist wie de vader eigenlijk was van Winterstorms nestje, alleen zijzelf. En ze deed er altijd vaag over, en wilde er liever niet over praten.

Een witte flits trok zijn aandacht. ‘Zag je dat?’ miauwde hij onthutst. Maar nog voor hij de ander vragend aan had kunnen kijken, botste er iets tegen hem op. Het was hard genoeg om ervoor te zorgen dat hij zijn evenwicht verloor en omviel. Hij rolde een keer over de grond, bleef vervolgens op zijn buik liggen. Hij hief zijn kop op, schudde deze. Hij ging weer rechtop staan, schudde het vuil uit zijn vachtje. Hij keek op bij het horen van een bekende stem, een hele bekende stem. Littlepaw. Hij grijnsde om haar quasi-beledigende woorden. ‘Misschien als jij zelf niet zo’n pluizige dikke kont had, je dat konijn allang had gevangen voor je tegen de mijne was op gebotst,’ merkte hij droogjes op. Zo ging dat meestal; hij probeerde altijd zijn waardigheid op een… nogal onsubtiele manier te redden. Wat eigenlijk niet hoefde, omdat hij nooit in gevaar was geweest. Maar het was leuk om te doen.
Snowpaw fronste bij het zien van de begroeting tussen de twee, schudde daarna zijn hoofd. De twee waren goede vrienden. Hij kende Patchpaw echter niet zo goed, en wist dus niet hoe hij moest oordelen erover. Hij trok met zijn oren bij het horen van de vraag van zijn zusje. ‘Nou… Patchpaw rende tegen een steen op. En ik was eigenlijk gewoon aan het zonnen,’ gaf hij rustig antwoord. ‘Ik dacht eraan later nog eens bij de rivier te gaan kijken, misschien kan ik nog wel een vis scoren,’ grijnsde hij. Het zou toch wat zijn; hij met een vis, zonder enige training, voor op de prooistapel. Mooie fantasie… Misschien zou hij kunnen proberen om het werkelijkheid te maken?

Ondanks wat Patchpaw had gezegd, leek Snowpaw hem niet helemaal te geloven. Misschien iets overbezorgd. Ach ja, liever een Clankat die bezorgd om je was, dan één die het hem niets kon schelen of je nou gewond was of niet. Snowpaw zei zelfs dat ze eventueel naar Doveheart zouden kunnen gaan, maar als antwoord daarop schudde Patchpaw heftig zijn kopje. "Nee! Doveheart heeft het vast druk, ik wil hem niet lastig vallen met iets kleins als dit," voegde Patchpaw er snel aan toe om zijn antwoord kracht bij te stellen. Hij had niet echt last van het hele voorval, en anders zou het binnenkort vast wel over gaan. Hij wilde Doveheart - die vast al heel erg druk zou zijn - niet opzadelen met het feit dat hij, zo onhandig als hij was, gestruikeld was, en nu een beetje hoofdpijn had. Waarschijnlijk was er ook niet veel aan te doen. Het deed gewoon een beetje pijn, en geen kruiden zouden dat niet kunnen verhelpen. En, zeg nou zelf, pijnstillers waren een beetje overdreven. Hetgeen wat hem nog het meest opluchtte, was het feit dat Snowpaw hem niet eens uit had gelachen. Het merendeel van de Apprentices hier zouden hem vierkant uit hebben liggen lachen, maar Snowpaw was zorgzaam, en had hem gevraagd of alles wel goed ging. En dat verkoos hij nou eenmaal boven het uitlachen van iemand. Natuurlijk zou hij er later om kunnen lachen. Als de pijn weg was getrokken, en hij het grappige ervan er ook in begon te zien.

"Zag je dat?" hoorde hij Snowpaw opeens zeggen. Patchpaw keek verwilderd om zich heen, zoekend naar hetgeen wat Snowpaw bedoelde. Zelf had hij helemaal niets gezien, dus hij schudde zijn kop snel heen en weer. Zijn cyaankleurige ogen scanden de omgeving, op zoek naar iets dat Snowpaw zou kunnen bedoelen. Was er misschien gevaar? Of was het gewoon een prooi? Zijn blik ging terug naar Snowpaw, wie hij even vragend aankeek. Wat had hij gezien? Tot zijn verbazing zag hij Snowpaw op de grond liggen, en Littlepaw lag er op één of andere manier bovenop. Met een vragende blik keek Patchpaw de twee aan. Waar kwam Littlepaw nou weer vandaan? Hij kon het niet laten om even te grinniken. Snowpaw wist vast niet wat hem overkwam, en Littlepaw's jacht was nu behoorlijk in het water gevallen. Maar die kwam echter zo weer overeind. "Hé," groette hij vrolijk terug naar de crèmekleurige kat. Ze vroeg wat ze aan het doen waren, maar voordat Patchpaw antwoord kon geven, vertelde Snowpaw het hele verhaal. Inclusief zijn stomme actie. Ietwat beschaamd keek hij naar de grond. Het zat hem niet echt lekker dat Littlepaw het nu wist. Het klonk ook zo dom. 'Patchpaw rende tegen een steen op.' Alsof hij een achterlijke kat was die niet eens normaal kon lopen. Gelukkig begon Snowpaw alweer over vis. Hijzelf had nog nooit een vis gevangen. Hij had ook geen idee hoe dat zou moeten. Tenslotte had hij geen training gehad. "We kunnen wel gaan vissen!" stelde Patchpaw toen vrolijk voor. Hij wilde wel eens zien of hij in staat was om zo'n beest te kunnen vangen...

Snowpaw plaagde haar terug door te zeggen dat zij ook een pluizige dikke kont had, en als dit niet zo was geweest ze het konijn al lang al had kunnen vangen. Uitdagend zakte Littlepaw door haar voorpoten en zwiepte ze met haar staart. "Hah! Ik ben anders nog altijd sneller dan jou," kaatste ze grijnzend terug, terwijl ze speels haar kont heen en weer wiegde, om aan te tonen dat die lang niet zo dik was als hij zij. Ze ging weer normaal staan toen Snowpaw begon te vertellen wat ze zoal hadden gedaan. 'Patchpaw rende tegen een steen op. En ik was eigenlijk gewoon aan het zonnen.' Littlepaw draaide zich om richting Patchpaw en gaf hem, nog altijd grijnzend, een setje met haar poot. "Mooie actie Patch," miauwde ze lachend, maar haar blik verraadde dat ze het niet beledigend bedoelde. Zij kon - en Patchpaw zou dat moeten weten - soms ook van die optredens hebben waarbij ze zichzelf wel eens voor haar kop kon slaan, maar ze had geleerd dat je het nooit op moest geven en iedereen wel eens fouten maakte, of domme acties. Littlepaw veranderde de vorm van haar bek in een lieve glimlach, en bracht haar blik weer naar Snowpaw toen deze weer begon te spreken. 'Ik dacht eraan later nog eens bij de rivier te gaan kijken, misschien kan ik nog wel een vis scoren.' Patchpaw leek ermee in te stemmen, en ook Littlepaw knikte hevig met haar kop. Ze herinnerde zich nog goed de dag dat Winterstorm haar voor de eerste keer in haar leven de rivier liet zien, en toen al was Littlepaw nieuwsgierig geweest naar de smaak van vis. Het leek haar nog een hele uitdaging om zo'n beest te vangen, en ze kon niet wachten het te gaan proberen, het feit dat de rivier niet tot het Thunderclanterritorium behoorde en Winterstorm dit haar nadrukkelijk verteld had achterwege latend. Littlepaw was zo opgewonden over het idee, dat ze hier niet eens bij stil stond. Ze trok vrolijk met haar oortjes toen ze een paar passen richting de rivier huppelde. "Wie er het eerste is!" riep ze naar de twee katers, terwijl ze al weg spurtte. En hoewel ze van het tafereel van net met het konijn toch wel uitgeput had geleken, zag het er naar uit dat de kleine apprentice alweer energie voor tien had.

[[ Posten we hier verder? Of vragen we aan Crookedstar of we in zijn territorium mogen terroriseren posten? >D ]]

De jonge kater fronste bij het horen van de woorden van zijn zusje, glimlachte spottend. ‘Sneller? Waar haal je dat nou weer vandaan,’ miauwde hij, de trots droop gewoon van zijn woorden af. Om eerlijk te zijn wist hij niet wie sneller was van hun twee. Maar het was wel zo dat Littlepaw wel al les had gehad van haar mentrix, en hij… Hij niet. Zij zou waarschijnlijk meer technieken weten. Ze was ook klein gebouwd; erg licht. Wie weet was ze wel echt sneller dan hem. Maar hij was dan weer sterker, alles compenseerde zich zo. Hij zwaaide met zijn staart, vond het altijd wel leuk om zo te ‘ruziën’ met z’n zusjes of broertjes. Hij was en bleef de oudste, het was zijn taak om zich zo op te stellen tegenover hun. Of ja, zo voelde het.
Zijn oren zakten naar beneden, was niet tevreden over zijn omschrijving. Hij keek naar de twee Apprentices. Het was duidelijk dat Patchpaw zich niet gemakkelijk voelde, over zijn actie. Maar zijn zusje kon er ook wat van; voor hetzelfde geld had zij precies hetzelfde als hem gedaan. Wie weet was ze ook wel tegen die steen aangerend als hij hier niet stond, je wist maar nooit. Hij was zelf ook onhandig, maar zijn zusje overtref echt iedereen; in zijn ogen dan. En na Patchpaws actie… Ze leken best wel op elkaar qua onhandigheid. Niet dat dat erg was, dan zouden ze het vast goed met elkaar kunnen vinden. En het was duidelijk dat Littlepaw er niet op uit was om de kater te kleineren, lachte gewoon vriendschappelijk.

Zijn ogen lichtten op bij de instemming van Patchpaw. Het was altijd leuker om met meerderen te gaan; hoe meer zielen hoe meer vreugd. En hij was er al zeker van dat hij zelf nooit een vis in zijn eentje zou kunnen vangen, nog niet dan. Hij was nog jong, klein en kende niets qua theorie. Zijn mentor zou het hem ooit moeten leren. Ook Littlepaw stemde in, waardoor hij een blij lachje op zijn snoet kreeg. Waar wachtten ze dan nog op? Hij wou zelf al het start sein geven, maar zijn zusje was hem voor. Snel spurtte hij achter haar aan; probeerde haar in te halen. Maar de afstand was te kort, en haar voorsprong te groot; om zich met haar snelheid te meten.
Hij keek naar zijn spiegelbeeld, porde in het water met een poot; fronste bij het zien dat het hele wateroppervlak begon te rimpelen en zijn spiegelbeeld onherkenbaar werd. Hij draaide zich om, zocht met zijn ogen naar de twee. ‘Hoe gaan we beginnen; gewoon een vis zoeken?’ miauwde hij bedenkelijk. En dan het water inspringen en hopen dat je blijft drijven, voegde hij er nogal droogjes achteraan. Hij wist niet hoe water in elkaar zat, vond het al vreemd dat het zijn spiegelbeeld liet zijn. Maar hij had nog nooit zijn spiegelbeeld gezien, dus daarom kwam het ook nogal vreemd over op hem. Maar hoe ging het eigenlijk in zijn werk; dat wat ze vissen noemden.

* Sorry voor late reactie!
Maar het kan toch ook gewoon in dit topic o3o ?
En Crooked is geloof ik nog steeds op vakantie.

Patchpaw glimlachte breed en zijn cyaankleurige ogen fonkelden. Zijn idee om te gaan vissen werd in trek genomen bij de andere twee Apprentices. Hij vond het al heel wat dat er naar hem werd geluisterd hier, laat staan dat hij ook nog eens een goede opmerking maakte. Hij ging natuurlijk veel liever met Snowpaw en Littlepaw vissen, dan dat hij in zijn eentje moest gaan proberen om zo'n ding te vangen. Natuurlijk zaten er ook nadelen aan; als hij nog een blunder zou maken, zouden er deze keer maar liefst twee getuigen bij zijn. Maar voor deze keer zou Patchpaw oppassen, hij zou zijn best gaan doen en proberen er iets memorabels van te maken. Hij zou een vis gaan vangen! Eerlijk gezegd wist hij niet eens hoe zo'n beest er eigenlijk uit zou moeten zien. Niemand had het hem ooit verteld. Hij had geen mentor die tijd in hem stak, en zijn moeder was de mentor van Littlepaw. En, nou ja, zijn vader sprak vanzelf. Die had hij eigenlijk niet. Voor zover hij wist dan. "Wie er het eerst is!" riep Littlpepaw. Patchpaw keek even op, maar zag Littlepaw vrijwel meteen alweer wegspurten. Hij schudde zijn kop en zette meteen een snelle pas in, achter de crèmekleurige poes aan. Hij probeerde haar in te halen, maar de poes bijhouden lukte hem zelfs nog amper. Ze had dan ook een redelijke voorsprong gehad. Ook Snowpaw kon Littlepaw met moeite bijhouden. Gelukkig was de afstand niet zo groot, anders had Littlepaw hem nog meer kunnen kleineren omdat ze veel sneller was. Ze was inderdaad snel, voor een poes dan. Patchpaw keek naar beneden, en het verbaasde hem; hij zag zichzelf. Water had hij eigenlijk ook amper gezien. Hij had er wel eens van gedronken, dat wel, maar erin gestaan had hij nog nooit gedaan. Was het erg diep? Hij bleef maar staren, maar er gebeurde weinig. Hij zag zijn spiegelbeeld, en de rimpelingen in het water die Snowpaw had veroorzaakt. "Hoe gaan we beginnen; gewoon een vis zoeken?" stelde Snowpaw voor. Pachpaw keek ietwat beschaamd achterom. Hij schraapte zijn moed bij elkaar, en gooide zijn opmerking eruit. "Eh... Snowpaw, hoe ziet een vis er eigenlijk uit?" vroeg hij. Als hij geen vacht had gehad, zag hij nu knalrood van schaamte. Hoe moest hij nou weten hoe een vis eruit zag?

~ Sorry voor late reactie >< Druk, druk..

Met een uitgelaten gevoel besefte Littlepaw dat ze de eerste was die de oever bereikte. Ze hield echter een opmerking voor zich, anders zouden Patchpaw en Snowpaw misschien wel protesteren met het feit dat ze een voorsprong had gehad. Grijnzend bracht Littlepaw haar kop naar het snelstromende water en zag ze haar eigen weerspiegeling. De rivier schitterde in het heldere licht van de zon, en voorzichtig stak de kleine apprentice een poot naar voren om deze in het water te dompelen. "Yugh!" klaagde ze met een vies gezicht, toen ze haar natte klauw weer terugtrok. Snel, om niet nog meer van die koude vloeistof op haar vachtje te krijgen, deed ze een paar passen achteruit en plante ze haar kont in het gras. Het idee om een vis te vangen bleef echter erg aanlokkelijk, waardoor ze haar helderblauwe ogen strak op de rivier gericht hield in een poging zo'n raar glibberig beest te spotten. Snowpaw stelde een goede vraag; hoe moesten ze beginnen? Ook Littlepaw had hier geen antwoord op, maar ze zei niks om niet dom over te komen. Ze bleef bedenkelijk naar het water staren, hopend op een plotselinge spontane ingeving. 'Eh... Snowpaw, hoe ziet een vis er eigenlijk uit?' vroeg Patchpaw plotseling. Verbaasd scheurde Littlepaw haar blik af en keek ze de zwart-witte apprentice aan. "Heb je nog nooit een vis gezien?" vroeg ze ongelovig. Ze zette zich weer staande en tikte hem speels tegen zijn oor met haar staart. "Muizenbrein, kijk je dan nooit als de rivierclankatten aan het vissen zijn?" Ze wees met het bruine puntje van haar staart richting de zonnerotsen. "Vanaf daar heb je een prima uitzicht," voegde ze er grijnzend aan toe. Ze wist maar al te goed dat de rivierclankatten er een hekel aan hadden als zij hun vanaf die plek zat te bespioneren. Ze konden echter niks doen, de zonnerotsen waren rechtvaardig van de Thunderclan. Echter bevonden ze zich nu op een plek die wel tot de riverclan behoorde, maar geen van de apprentices scheen zich dit te beseffen. "Nu ik erover nadenk.." mompelde Littlepaw met een frons op haar crèmekleurige kop. Ze sprong op een steen lang de oever, rilde even bij het voelen van natte druppels die tegen haar op spetterde, en boog toen voorover om in het water te kunnen kijken. "Volgens mij moet je met je poot in het water slaan, dat doet de rivierclan tenminste. Ik vroeg me altijd al af wat het nut daarvan is, maar ik denk dat je dat moet doen als je een vis wilt," legde ze uit. Ze stak een poot naar voren, maar scheen zich te bedenken en trok hem weer terug. Met een grijns bracht ze haar blik naar Patchpaw en Snowpaw, "zijn er vrijwilligers?"

Met een frons bleef de jonge kater naar het water oppervlak staren. Het verwonderde hem, maar tegelijkertijd was het teveel nieuwe informatie die hij maar met moeite kon verwerken. Waarom kon hij van alles een kopie zien? En waarom werd dat kopie ribbelig en troebel als hij het aan wou raken? Vragen die waarschijnlijk niet beantwoord zouden worden, nog niet. En wat maakte het toch uit? Je hoeft toch niet op werkelijk alles antwoord te krijgen, anders zou het leven zo saai zijn. En dan zou hij het toch niet uithouden; zijn drang voor avontuur kennende. Hij vond het leuk om het nieuwe en onbekende te ontdekken. Vandaar dat hij een vis wou vangen; omdat dat soort dingen nog onbekend voor hem waren.
Met een ongelovige blik keek hij naar Patchpaw. Het was dat zijn zusje hem voor was, anders had hij het wel gevraagd. Zelfs hij wist nog hoe een vis eruit zag, en hij was al niet een van de snuggerste… Of ja, zo kwam hij over. Hij had een keer zo’n vreemd beest gezien; in de bek van een andere kat. Maar deze had hem zelf opgeëist nog voor hij hem kon proeven; de kat was te trots geweest op het feit dat hij hem of had gestolen van een Riverclan kat, of succes had gehad op deze plek. Wellicht was hij de enige die hem in het kamp had gezien… Ach ja, zo erg was het niet.
Hij fronste weer bij het horen van Littlepaws woorden. Als ze toch zo vaak naar Riverclan katten loerde, dan wist ze toch wel hoe ze een vis moest vangen, of lag dat aan hem? Al snel vertelde de kleine poes over hoe de Riverclan katten het deden, en zijn frons verdween. Met een afwachtende blik keek hij naar haar, maar ze trok zich terug. Het was duidelijk dat ze niet hield van natte pootjes. ‘Als je ooit een vis wilt vangen in je leven, moet je toch echt je poten nat maken,’ grijnsde hij plagend, doelend op het feit dat hij wel doorhad dat ze het liever niet wou. Met zijn borst vooruitgestoken trippelde de jonge kater zelfverzekerd naar Littlepaw. ‘Schuif eens, ik wil wel eens proberen! Poten nat of niet; wat moet dat moet.’ Wanneer er ruimte genoeg was op de steen sprong hij erop, staarde in het water. Aarzelend liet hij een witte poot in het water zakken, huiverde zachtjes. Man, wat was dat water koud. ‘En nu zou er een vis moeten komen?’ miauwde hij, met een droge blik naar de andere twee kijkend. ‘Er gebeurd helemaal niets!’ Hij haalde zijn poot uit het water, vond het maar koud. ‘Waarschijnlijk doe ik toch iets fout, of is mijn poot niet aantrekkelijk genoeg in hun ogen,’ grapte hij waarna hij van de steen af sprong. ‘Patchpaw, probeer jij eens,’ glimlachte hij. ‘Jouw pootjes zijn zo elegant, die kunnen ze vast niet weerstaan,’ miauwde hij met een lachende ondertoon. Het was niet als pesterijtje bedoeld, gewoon een grapje. Maar hij wist dat zijn humor soms niet in de smaak viel, maar dat weerhield hem niet om wat grapjes te maken als hij daar behoefte aan had.

* Sorry voor de late reactie >Was het een beetje vergeten ^^'..

Hij had gewoon even nood om alleen te zijn, zonder andere volwassen katten van de Thunderclan erbij.
Hij moest al dat traininggedoe even niet meer hebben, zeker nu Dewstream hem in de steek liet. Waar bleef ze toch? Het was nu al één maan geleden dat ze nog samen hadden getraint.
Ineens snoof hij geuren op in een zacht briesje van de wind. Andere Thunderclankatten? ... Ja, en hij kende ze nog niet. Twee katers en één wijfje. En ze zaten helemaal niet ver van hem af, dus trippelde hij naar hen toe en ging zich met zijn lange pluimstaart netjes opgekrult bij hen voegen. Ze waren duidelijk allemaal wat jonger dan hem, maar dat maakte hem niet veel uit. Hij boog een klein beetje zijn kop om hen niet te beledigen, en zei toen: "Ik ben Lionpaw. Hopelijk stoor ik niet?..." Eén voor één keek hij de katten stilzwijgend aan.
De ene kater was zwartwit, de andere kater leek eigenlijk best sprekend op hem. Het wijfje was bruinkleurig gevlekt. Allemaal hadden ze helderblauwe ogen, die hem recht aanstaarden.