Roundtable Rival

Tegen de tijd dat Robinpaw het kamp binnen kwam lopen was de zon al onder, en stond de maan al aan de hemel. Bij de ingang groette hij de kat die op wacht stond voordat hij verder liep naar de prooistapel. De gestreepte apprentice hield twee dikke waterratten in zijn bek, en het kostte hem redelijk wat moeite om ze niet te latten vallen.

De rest van de clan liep natuurlijk al, en snel koos Robinpaw iets van de prooistapel om het in de beschutting van de apprentice den op te eten. Voor de herfst van het nog een behagelijk warme avond, en dat maakte Robinpaw's nachtelijke jachten een stuk makkelijker. De kater had vaak last van slapeloosheid, en dat probleem werd vanzelf opgelost als hij zichzelf overdag zo erg uitputte dat hij 's avonds zijn ogen niet meer open kon houden. Niet de gezondste manier om er mee om te gaan, maar het werkte meestal. Vannacht helaas niet.

Eerste post voor Rosepaw

_{De geur van bloed zorgde ervoor dat de poes uit haar slaap ontwaakte, haar blauwe ogen keken de Den door opzoek naar de oorzaak. Die ze al snel vond; Ronbinpaw. De poes zuchtte, werd zie hierdoor wakker? kon hij niet lekker buiten eten? Ze had de Apprentice den wel graag schoon. Rose stapte uit haar nest en tikte de kater ruw aan, 'Kun je alsjeblieft zo aardig zijn om buiten te gaan eten?' het was niet echt een vraag, want als hij niet zelf weg ging zou ze hem persoonlijk weg dragen. Ze kon toch niet slapen zo? ze was een lichte slaper oke? van de kleinste geluiden en geuren werd ze al wakker, plus het was ook het verre van netjes. Als hij honger had kon hij ook buiten eten, het was niet super koud en er was geen hond in het kamp te vinden. Dus de excuus ' ik wil rustig eten' kon hij niet gebruiken. Wat als iedereen even zijn eten mee naar binnen nam? binnen no-time was het een rotzooi en zolang zij hier nog lag ging dat niet gebeuren, punt.}

OOC: Robin zat eigenlijk naast de den

De kater keek traag op toen hij bijna omvergeduwd werd, en was niet verbaas om Rosepaw te zien staan. De poes stond niet bekend als erg subtiel. 'Kun je alsjeblieft zo aardig zijn om buiten te gaan eten?' Zei ze niet al te vriendelijk aangezien hij het niet bepaald een vraag kon noemen. Ondanks zijn vermoeidheid kon hij nog net een vriendelijk glimlach op zijn gezicht toveren. "Maar natuurlijk." Antwoordde de kater.

Vanaf zijn plekje op de drempel van de den schoof Robinpaw zijn maaltijd een paar centimeter op zodat het buiten de den lag. "Zo beter?" Sommige katten hadden overal last van, maar als dit Rosepaw een plezier zou doen óf alleen nog maar meer zou irriteren vond hij het wel allemaal best.