Between you and me [&Amberpaw]

Hoewel de poes wist dat het dom was, had ze toch besloten om de clangrenzen op te zoeken. Het maakte haar niet echt uit wie ze tegen zou komen. Ze was toch sneller en sterker dan een kat van haar leeftijd. Ja, het Rogueleven had haar sterker gemaakt. Ook had het haar verbitterd. Ze zou best iemand in koele bloeden kunnen vermoorden. Verveeld als ze zich voelde staarde ze het clangebied in, dat werd gekenmerkt door een smerige stank van moeras en de geur die deze clan bij zich droeg. Ze had een Rogue ooit horen lullen over de ShadowClan. ShadowClan zat vol vijandige en trotse katten die ondanks hun zielige territorium toch nog een bepaalde status hadden in het woud. Althans, dat was haar verteld. Amare had geleerd om niemand zomaar te vertrouwen. Zeker geen katten die loyaal waren aan een clan en katten zoals haar verafschuwden omdat ze voor zichzelf konden zorgen. Met een pesterige blik in haar ogen trippelde ze de grens over en ging een aantal vossenlengtes voorbij de grens zitten om zichzelf te wassen. ''Waar blijven jullie, angstaanjagende Clancats?'' schreeuwde ze door het territorium. ''Moeten jullie niet komen om mij te verscheuren?'' Net als vader..

De poes keek verwonderd op toen er een reactie kwam: "moet dat geschreeuw?" Enkele seconden later stond ze oog in oog met een rode kater, overduidelijk jonger dan haar. Hij was waarschijnlijk een leerling of een jonge krijger. Zelfverzekerd stapte ze op hem af terwijl ze haar ogen in de zijne liet priemen. Mocht er een gevecht komen, dan zou ze die zeker winnen. Althans, dat was wat de trotse poes vond. Ze liet haar ogen over de kater glijden. Hij had net als haar een slanke bouw, iets wat een gevecht tussen hen erg liet afhangen van snelheid, behendigheid en het verrassingseffect. ''Oh ik wou even controleren of jullie jullie grenzen nog wel controleerden.'' Ze liet haar tong geforceerd relaxt over haar voorpoot glijden. ''Ik hoorde dat jullie nogal graag.. doodden..'' Misschien wist deze kat iets van de dood van haar vader af, hoewel hij toen nog waarschijnlijk een kitten was. Neh, ze had gewoon zin om er even subtiel op te bitchen. Hij zou er toch nooit achter komen. ''Ooit met een Rogue gevochten?'' Ze bleef hem even uitdagend aanstaren, met een zekere kalmte in haar ogen. Ze was erg benieuwd naar zijn reactie.

De roque keek hem eerst wat verrast aan en liet toen haar ogen over zijn lichaam glijden, toen priemde haar ogen in de zijne en ze zei "oh ik wilde even controleren of jullie je grenzen nog wel controleerden" Zei ze minachtend terwijl ze heel relaxed haar pootjes wastte. Ja, dat doen we ja, hiezo?" vroeg Amberpaw, hij had niet heel veel zin in dit gesprek maar hij moest het haar vragen. "Ik hoorde dat jullie nogal graag.. Doodden" zei de roque nonchalant. "ehm, nee niet per se, het is tegen onze regels om te dooden als dat niet volstrekt nodig is" legde Amberpaw een beetje verbaast uit, waarom dacht ze dat? "ooit met een roque gevochten?" vroeg de zwart-witte poes uitdagend. "Ja, verloren uiteraard aangezien ik best jong was en nog steeds ben en hij was dertig manen ofzo, in ieder geval ik kreeg toen help en zo hebben we hem verdreven" vertelde hij eerlijk, hij haatte het als katten hun gevechten verdraaide zodat ze er sterker uit zagen.

Amare kneep haar ogen tot spleetjes. Ze hield niet van betweters. Deze kater leek haar ondanks zijn kalmte en eerlijkheid erg zwak. Misschien niet mentaal, maar lichamelijk had ze hem zelfs aangekund toen ze 10 moons was; de leeftijd waarop ze hopeloos verliefd werd op Draco. Ze had hem in geen eeuwen meer gezien. Gek genoeg was dit de eerste keer dat ze weer aan hem dacht sinds de laatste keer dat ze hem had gezien. Achja, uit het oog, uit het hart. Zo ging dat nou eenmaal. De enige kat die haar nog enig gemis liet kennen was haar door Clancats vermoordde vader. Ze probeerde die gedachten even te vergeten. Verdringen was haar manier om alles op te lossen. Waarom zou je ergens voor vechten als je er in het einde toch niet aan hebt? Hoe dan ook. Ze had zin om Clancats te pesten. Waar kon dat beter dan hier, bij deze jonge kater die duidelijk niets begreep van het bittere Rogueleven? ''Voedt iedere clan hun kittens op als gedachteloze slaven?'' mauwde ze ferm. ''Heb je ooit scherpe nagels door je buik voelen gaan?'' Amare werd even herinnerd aan het lange, diepe en rode litteken dat over haar buik liep. ''Heb je ooit de trots gevoeld bij het dragen van een litteken?'' Het was een subtiele verwijzing naar een waarschijnlijk gevecht tussen de twee. Ze wou gewoon nog even dat hij dat in zag. Anders was hij naar haar mening de moeite niet eens waard.

De roque keek hem venijnig aan met tot spleetjes geknepen ogen. "Voedt iedere clan zijn kittens op alsgedachteloze slaven?" Vroeg ze ferm, Amberpaw zuchtte, hier had hij echt geen tijd voor. "Heb je ooit scherpe nagels over je buik voelen gaan?" Vroeg ze kleinnerend, "nee, ik ontwijk ze liever" zei Amberpaw sarcastisch. "en heb je ooit de trots gevoeld bij het dragen van een litteken?" amberpaw rolde met zijn ogen. "ik heb een litteken ja, maar of ik nou echt trots ben op het feit dat ik verslagen werd en daardoor gewond raakte, nee niet echt nee" hij had verder geen behoefte om te praten hij wilde haar maar één ding vragen. "wat doe je eigenlijk hier? dat was niet de vraag die hij wilde stellen maar zijn vraag vragen zonder context was een beetje raar.

Kwaad staarde ze de kater aan, haar bek half openhangend. Ze liet een korte sis uit haar bek ontsnappen. Hoe durfde hij zo sarcastisch en respectloos tegenover haar te zijn. Ze was duidelijk beter dan hij, of welke Clancat dan ook. Heel stiekem had ze respect voor de kalmte waarmee hij antwoord gaf. Hij had duidelijk geen fantasie voor een goede, cynische opmerking, maar liet de vijandige woord wisseling wel zo lopen dat hij aan de winnende hand was. ''Wat doe je eigenlijk hier?'' vroeg hij. Die vraag had ze eigenlijk veel eerder verwacht. Tja. Dat wist ze zelf eigenlijk ook niet echt. ''Clancats pesten, informatie vergaren en littekens om trots op te zijn uitdelen.'' Misschien niet het beste antwoord, maar het kon ermee door. Dreigend stapte ze op de kater af in de hoop ook maar een klein vleugje angstgeur op te pikken. Oh wat zou ze daar van genieten.

Ze kwam op hem af terwijl ze antwoorde: " Clancats pesten, informatie vergaren en littekens om trots op te zijn uitdelen" Amberpaw zette zich niet schrap voor een gevecht, geen angst, geen opwinding, niks. "nu je hier toch bent, heb je ooit gehoord van een poes genaamd Faithfur?" vroeg hij kalm. Als zij iets wist was hij meteen een stap dichterbij haar vinden, hij wist dat een aanvaller een gewone vraag stellen niet echt een ultieme strategie was, maar hij vroeg het gewoon. "en blijf achter de grens, wil je" zei hij toen ze bij de grens was

Geen angst, geen angstige blik in de kater zijn ogen. Hij was totaal niet onder de indruk van haar. Opeens, uit het niet stelde hij haar een vraag. Nee, hij had nooit gehoord van de naam Faithfur, maar het was wel duidelijk dat deze kat belangrijk was voor de kater. Zou ze hem voorliegen? Hoewel haar dat hilarisch leek, besloot ze om niet zo laag te zakken. ''Nee. Nooit van gehoord.'' Ze vroeg zich af in hoeverre de ShadowClanner haar zou geloven. Tot nu toe had hij bagger weinig begrip getoond. Toen hij haar waarschuwde na haar stap over de grens ging ze koppig zitten. ''Wie is die Faithfur als ik vragen mag?'' vroeg ze zo nonchalant als ze maar kon.

"nee, nooit van gehoord" Amberpaw zuchtte, weer niet. Na zijn opmerking over de grens ging de zwart-witte poes geïriteerd zitten. "wie is die Faithfur eigenlijk" vroeg ze nonchalant, nu moet je het goed doen Amberpaw zei hij tegen zichzelf, vorige keer had hij het al soort van verpest. "het is mijn moeder die me heeft verlaten, wat heel aardig was" voegde hij er sarcastisch aan toe "en daarna is verdwenen, en dus ben ik op zoek naar haar" legde hij uit, als ze helemaal niks wist wilde hij nog steeds weten waarom ze had gedacht dat zijn clan moordenaars waren, het moest iets persoonlijks zijn. Zoiets bedenk je niet zomaar.

Amare leek even verbaasd. Dat had ze nou niet achter deze kater gezocht. Hij was net als haar een ouder verloren, althans.. Zij wist tenminste dat haar vader dood was. Haar moeder leefde ergens in de Twolegplace. Een moederfiguur mistte ze niet echt in haar leven. Wie haar verliet had daar zelf voor gekozen. Ondanks het feit dat dit haar allemaal niet zo kwetste, had ze er wel behoefte aan om erover te praten. Ze zette voor het gemak weer netjes een stap naar achteren. Zo, nu was ze weer in Rogueterritory. ''Dan lijken we nog best veel op elkaar.'' Begon de poes. ''Zonder ouders leven is niet makkelijk hè?'' Als Rogue in ieder geval niet. Deze kat had nog een clan als familie. Haar humeur was in één keer omgeslagen van pesterig naar redelijk vriendelijk. Zo ging dat nou eenmaal bij haar.

De roque was duidelijk verbaast, zij had persoonlijke ervaring met dit onderwerp, gokte Amberpaw. "dan lijken we nog best veel op elkaar" bevestigde de poes zijn gok "zonder ouders leven is nit makkelijk hè?" haar stem(ming) was volledig omgeslagen. Amberpaw schudde van nee "nee inderdaad, het valt niet mee." zuchtte hij. Nu ze toch in een persoonlijk gesprek waren kon hij eigenlijk beter meteen zijn naam vertellen "ik ben trouwens Amberpaw, roquenaam: Amber" stelde hij zich voor.

Zoals viel te verwachten stemde de kater ermee in. Dat was niet zo gek als hij zijn moeder zocht. ''Ik ben trouwens Amberpaw, roguenaam: Amber,'' stelde de kater zich meteen daarna voor. Amare spitste haar oren. Hoorde ze dat nou goed? Zei hij nou Roguenaam? Ze vroeg zich af wat de kater nog allemaal achter zich hield. ''Ik ben Amare, roguenaam Amare.'' Diep van binnen wilde ze nog steeds iedereen mateloos irriteren. ''Waarom zeg je Roguenaam? Ben je dan toch geen ShadowClancat?'' Ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Misschien kende ze haar vader wel.

"Ik ben Amare, roquenaam Amare" zei de roque, Amberpaw grijnzde. "waarom zeg je Roquename?" Vroeg Amare, "Ben je dan toch geen Shadowclancat? "Jawel, mijn moeder en mijn vader reizden eerst samen door de roquegebieden toen ik net geboren was. Toen ik een halve maan was vertrok mijn vader uit het niets, zei mijn moeder later. en toen gingen we terug naar de Shadowclan. legde Amberpaw uit.

Dat klonk als zijzelf en haar vader. Zij trok ook altijd met haar vader rond. Zo langzamerhand vormde er een brok achterin haar keel. Ze had hem voor haar ogen dood zien bloeden, overwonnen door Clancats. ''Ik ken mijn moeder niet,'' begon ze met de brok die hoorbaar groter werd. ''Wie ik wel heb gekend ik mijn vader. Hij had moeder en misschien zelfs andere kittens vlak na mijn, of onze geboorte verlaten. Hij vertelde me altijd dat hij me meenam omdat het Rogueleven duidelijk was waar ik voor geboren was.'' Ze stopte even met praten om te slikken, wat ongelofelijk veel pijn deed. ''Later is hij aangevallen door een stel Clancats. Ik heb hem zien sterven..'' Ze liet haar kop triest hangen. Ze was nog nooit zo open geweest. Zelfs niet tegenover Draco. Deze kater had duidelijk iets wat hem voor haar bijzonder maakte, maar ze wist nog niet zo goed wat..

''Ik ken mijn moeder niet,'' begon Amare met een duidelijke brok in haar keel. Amberpaw wilde haar troosten maar bedacht toen dat hijzelf had gezegd dat ze achter de grens moest blijven. "Wie ik wel heb gekend ik mijn vader. Hij had moeder en misschien zelfs andere kittens vlak na mijn, of onze geboorte verlaten. Hij vertelde me altijd dat hij me meenam omdat het Rogueleven duidelijk was waar ik voor geboren was.'' ging ze moeizaam verder, er was duidelijk iets gebeurd met haar vader dat haar leven totaal overhoop had gegooid. ''Later is hij aangevallen door een stel Clancats. Ik heb hem zien sterven..'' bevestigde ze zijn vermoedes. Ze liet haar kop hangen, Amberpaw was geschokt, hoe hadden degene waarvan hij had gedacht dat ze eervol leefden de vader van deze roque zo bruut kunnen dooden? Hij stapte de grens lever en liep naar haar toe, hij drukte zich tegen haar aan. "rustig maar." fluisterde hij kalmerend. "hoe heette hij eigenlijk?"

De zwart-witte poes schrok toen Amberpaw zich troostend tegen haar aan drukte. Sinds Draco had nooit iemand haar met goede bedoelingen aangeraakt.. Ze dacht aan alle littekens die ze had opgelopen bij heftige gevechten. Die had ze bijna allemaal verloren, dacht ze grimmig. Ja ze was erin geslaagd om een Kittypet in bedwang te houden. Dat was niet echt iets waar je trots op kon zijn. De kater fluisterde kalmerend in haar oor, waarna hij de naam van haar vader vroeg. De brok in haar keel was nog niet verdwenen. ''Argent..'' zei ze schor. Plotseling viel haar iets op aan de Clankater. Hij had een beetje de bouw en houding van vader, net als de blik in zijn ogen. Zou hij? Nee.. Ze probeerde dat van zich af te schudden. Hij leek waarschijnlijk alleen op vader omdat ze het er nu over hadden. Toch kon ze het beeld in haar hoofd van Amber als broertje niet wegzetten.

[I]"Argent"[I] zei Amare met nog steeds diezelfde brok in haar keel. Amberpaw herkende de naam niet, maar toch riep het iets bij hem op. "hoe hebben ze dit kunnen doen?" vroeg hij zich hardop af. Zijn clan of in ieder geval zijn medeclancats hadden de moord van Amare op hun naam staan. Mischien was het zelfverdediging maar dat kon Amberpaw zich niet voorstellen, Amare had immers gezegd dat ze hem met meerdere gedood hadden en dan hadden ze hem ook kunnen overmeesteren. "weet je toevallig welke clan het was?" vroeg hij zacht.

Ze had geen idee, echt geen idee. Wat ze wel wist was dat het niet de clan van deze kater was. ''Het was in de buurt van deze grens'' wist Amare hem te verzekeren. Dat was dan ook het enige wat ze wist. De vriendelijkheid van Amberpaw en het feit dat hij haar wou troosten en helpen zorgden ervoor dat ze hem nu al heel erg mocht. Er waren niet veel katten geweest die vrijwillig bij haar in de buurt bleven, laat staan mochten. Dit was zo'n moment waarop ze haar zachte kant liet zien, of ze het nou wilde of niet. Hij kwam soms gewoon tevoorschijn. ''Is het raar als ik zeg dat je me een beetje aan hem doet denken?'' Ze had meteen al spijt van die vraag. Hoe moest ze nu wel niet overkomen?

Amberpaw likte zachtjes over Amare's schouder. "nee hoor." fluisterde hij. Hij herkende het gevoel, dat je iemand verliest en dan denkt dat je diegene ergens in ziet. Hij had het ook nog wel eens met Faithfur, soms dacht hij dat hij haar zag lopen of dan leek een Clanlid oppeens op haar. "Als het in de buurt van deze grens was, herken je dan misschien een geur? Is het de mijne?" vroeg Amberpaw. Hij voelde zich schuldig ookal kon hij niet zeggen waarom, waarschijnlijk omdat zijn medeclancats dit tegen Amare hadden gedaan. Hij wilde graag weten wie het waren maar wist ook dondersgoed dat hij niet zomaar een clanlid of een andere kat op zijn nummer kon zetten.

:☩: