[Medicine cat naming] are you, are you coming to the tree (moonstone)

Ze had haar ogen gesloten, haar neus tegen de koude steen gedrukt. Nog voordat een hele rilling door haar lichaam had kunnen trekken was ze zich bewust van het feit dat ze alweer in het land der doden was. Starclan. Haar moeder had haar hier laatst gesproken om aan te geven dat het niet goed ging met Whifflepaw en dat Mistpaw het juiste pad moest kiezen. Ze hoopte dat ze dat had gedaan, want vandaag was het de dag des oordeels. Ze zou te weten komen of Starclan haar zou accepteren als volledige Medicine cat na haar hele affaire met Acefray. Mistpaw zou zich nooit meer normaal kunnen vertonen als ze dat niet zouden doen. Dan was het afgelopen. Warrior zou ze nooit kunnen worden, dit was alles wat ze had. Ze staarde om zich heen, bekeek alles. Het leek alsof er niemand was. Zou niemand komen? "Is er iemand..?" vroeg ze zachtjes in de verte.

& Brightspots

Brightspots had mee geleefd met de pijn en verdriet van haar dochter. Zijzelf had er ook een traan voor laten gaan. Ze kon zich niet inbeelden wat voor pijn Mistpaw had moeten doorgaan om haar clan en medicine cat taken boven haar liefde voor Acefray te moeten zetten. Brightspots had zich in haar verplaatst door het zelfde in te beelden met Polarbear. Wat als hun liefde verboden was geweest? Maar Mistpaw was sterk geweest, had goed na gedacht en de beslissing genomen die bij haar paste, die haar het gelukkigst zou maken. De keuze die het beste was voor haar clan. Ook had Mistpaw gedaan wat ze van haar gevraagd had. Echter leek het Whifflepaw nog niet te helpen. Nog niet, hoopte ze. Ze wist het niet meer, kon niet verder kijken in de toekomst van haar dochter. Toch leek het goede pad vager te zijn dan het slechte pad. Maar het kon veranderen, dat wist ze en daar haalde Brightspots hoop uit.
"Is er iemand?"
Brightspots kwam naar voren en liet zich zien aan Mistpaw. Haar kop was geheven en haar houding trots en liefdevol. "Mijn dochter, mijn sterke, wijze dochter," snorde ze. Brightspots stapte naar voren en drukte haar kop in de zachte, dikke vacht van haar dochter. "Ik ben zo trots op je, mijn dochter," miauwde ze snorrend. "Vertel me, hoe gaat het met je?" Ze ging niet meteen ter zake komen.

3000ste post!

"Mijn dochter, mijn sterke, wijze dochter," haar moeder had zich kenbaar gemaakt in het land van de doden. Mistpaw liet een opgeluchte zucht klinken terwijl ze haar kop tegen die van haar moeder drukte, geëmotioneerd vocht ze de tranen terug. "Ik ben zo blij dat jij er bent." zuchtte ze toen zachtjes. Brightspots vertelde dat ze trots was op haar, maar ze snapte niet goed hoe dat kon terwijl ze zoveel fouten had gemaakt. Zelfs Whifflepaw had ze nog niet echt recht kunnen trekken. Toen werd er gevraagd hoe het met haar ging. Daar moest ze toch even twee keer over denken. "Fysiek gaat het top. Mentaal.. tja..." daar liet ze het dan ook bij. Want hoe ze het ook wendde of keerde, het was nog steeds een messteek in haar hart dat ze nooit samen kon zijn met de Shadowclan medicine cat. "Ik maak me zo'n zorgen om Whiffle." uitte ze meteen haar zorgen naar haar moeder. Misschien dat die iets van een tipje van de sluier kon oplichten of het goed kwam met haar jonge zusje. Het baarde haar zorgen dat de jonge kitten zich zo aangetrokken voelde tot de Bloodclan.

"Ik ben ook blij om jou weer te zien," snorde de moederpoes zacht. Vervolgens gaf Mistpaw antwoord op haar vragen. Brightspots keek haar dochter warm aan. "Het komt allemaal wel goed," Mistpaw. "Hoe dan ook," vervolgde ze, door nog een kopje te geven. Toen sprak Mistpaw haar zorgen uit over Whifflepaw waarbij de blik van Brightspots een tikkeltje verduisterde. "Liefdevolle aandacht en gezelschap zal haar redding zijn, ze moet zich niet alleen voelen," sprak Brightspots. En alleen voelen had zoveel betekenissen. Want soms was je nog met zoveel anderen en voelde je je toch zo alleen omdat niemand je ook maar iets leek te begrijpen. En ze wist dat niemand haar ooit echt zal begrijpen. Daarbij voelde Whifflepaw zich alles behalve geliefd, vandaar dat ook liefdevolle aandacht een belangrijk iets was. "En ik weet dat je doet wat je kunt," zei Brightspots toen. "Net als met je medicine cat taken," vervolgde ze, waarna ze glimlachte. "Is dat niet waarom je hier bent? Je medicine cat rang ontvangen?" Glimlachte ze warm.

Gelukkig was Brightspots ook blij om haar te zien. Mistpaw snorde zachtjes. Haar moeder verzekerde haar dat Whiffle liefde en geduld nodig zou hebben. Ze knikte, daar moest ze dan maar op vertrouwen. Het zou goedkomen met haar zusje, daar moest ze op vertrouwen. Als het niet zo was, dan moest ze dat ook accepteren. Maar dat zou een stuk lastiger gaan. Daarna begon Brightspots over haar reden dat ze hier was, haar naam. Ze knikte weer. "Jayfeather vind dat ik genoeg geleerd heb om op eigen poten te kunnen staan. Kan hij rustig van zijn oude dag genieten." zei ze tegen haar moeder. In het begin had ze Jayfeather een rare kat gevonden, hij deed altijd nors en bars en was nooit echt vrolijk. Maar dat was gewoon Jayfeather en dat had ze geleerd over de jaren heen. "Mag jij hem aan mij geven?" vroeg ze toen met grote ogen. Dat zou pas speciaal zijn, haar moeder die haar haar medicine cat naam mocht geven!

Brightspots glimlachte warm toen Mistpaw vertelde dat Jayfeather vond dat Mistpaw er klaar voor was, dat ze klaar was om op haar eigen poten te staan zodat Jayfeather rustig van zijn oude dag genieten kon. Brightspots knipperde langzaam. "Je bent er ook zeker klaar voor, Mistpaw," snorde Brightspots. Vervolgens vroeg ze of zij de gene was die Mistpaw haar naam geven ging. Brightspots knikte en stapte een stukje dichter naar Mistpaw toe. "Dat ga ik zeker doen," snorde ze.
"Goed, jonge Mistpaw," begon ze met een warme glimlach. "Starclan heeft gezien hoe jij het pad van de medicine cat hebt leren behandelen, hoe je hebt geleerd om de juiste keuzes te maken en je clan boven alles te zetten," miauwde ze. "Je kent de kruiden en weet hoe je moet handelen wanneer iemand ziek of gewond is, je weet zelfs hoe je handelen moet wanneer iemand mentaal er slecht bij zit," vervolgde ze. "Starclan vertrouwd in je, Mistpaw," vervolgde ze met een zacht spinnend geluidje van trots door haar stem heen gaand. "Vanaf deze dag zul je bekend staan als Mistgaze, volwaardige medicine cat van de Thunderclan. Starclan is trots op je," miauwde ze, waarna ze haar neus tegen die van Mistpaw drukte. "En ik ben ook trots op je, mijn mooie dochter," snorde ze liefdevol.

Brightspots vertelde haar dat ze er echt klaar voor was. Een grijns kwam op het gezicht van Mistpaw te staan. Het ging dan echt gebeuren, ze zou haar naam krijgen. Hij moeder leidde de ceremonie in en Mistpaw luisterde gespannen, met licht trillende staart. "Vanaf deze dag zul je bekend staan als Mistgaze, volwaardige medicine cat van de Thunderclan. Starclan is trots op je," Mistgaze... Ze moest het even laten bezinken, maar na even denken vond ze het toch passend. Starclan had gekozen voor haar. Haar moeder liet haar nog weten dat ze trots was op haar. "Ik ben ook trots op jou mam en ik hou van je." zei ze tegen haar terwijl ze haar kop in haar moeders vacht drukte. Ze wou wel eeuwig zo blijven staan, maar ze wist dat ze zo terug zou keren in haar lichaam wat tegen de Moonstone aan lag. "Ik hoop dat ik alle verwachtingen waar kan maken en dat ik Thunderclan nog veel jaren mag genezen." zei ze tegen haar. "Moet ik nog iets doorgeven aan Firedance? Of Whiffle?" vroeg ze toen vluchtig, voordat het te laat zou zijn. Ze wist dat Brightspots geen prophecy's door mocht geven die Mistgaze hun kon vertellen. Maar ze zou wel iets door kunnen geven als hun moeder. Mistgaze was de enige die nog contact kon hebben met Brightspots, misschien was er nog iets dat ze graag kwijt wou.