When everyone go right and I must go left, for your sake sweethearts

Het werd tijd dat ze het haar jongste nestje ook zou vertellen. Ze waren bijna 5 moons en ze wilde ze er sowieso nog een moon aan laten wennen, zodat ze zich daarna helemaal op hun trainingen konden richten. Ze wilde niet dat ze afgeleid waren, doordat hun moeder niet de moeder was die ze verdiende. Maar het was beter zo, voor haar kinderen. Het was beter als de stoorzender uit hun leven zou verdwijnen. Ze slikte en ging op de afgesproken plek in het kamp zitten. Ze hield de kittens scherp in de gaten, terwijl haar hart steeds sneller begon te kloppen. Ze wilde dit niet, ze wilde ze geen pijn doen. Toch probeerde ze zich elke keer er weer aan te herinneren, dat dit de laatste keer zou zijn. De laatste keer dat ze ze pijn kon doen, daarna nooit meer. “Lieverds!” Riep ze om de aandacht van haar kroost te trekken. “Ik moet jullie iets vertellen.” Er trok een ernstige frons in haar voorhoofd terwijl ze ging liggen. Het masker die ze al die tijd opgehad had viel weg, waardoor het verdriet en de pijn duidelijk in haar gezicht getekend stond.

[Bronzemask en alle kinderen van Brindleleaf mogen joinen]

When everyone go right and I must go left, for your sake sweethearts X4eC3NF

[Low posting account]

Bronzemask wist al wat er ging gebeuren. Ze was het nog niet gewend, dat zou wel lang gaan duren. Brindleleaf, haar zus, de enige die haar een beetje begreep, en andersom. Bronzemask was al naast haar gaan zitten en knikte haar zus bemoedigend toe. Het enige wat ze nu kon doen is haar steunen. ''Lieverds!'' Brindleleaf riep haar kinderen. ''Ik moet jullie iets vertellen.'' Vervolgde ze met een gezicht vol emotie. Bronzemask raakte haar zus even kort aan met haar staart, nu het nog kon. Een aanraking kon zoveel zeggen, net zoals een blik.

When everyone go right and I must go left, for your sake sweethearts Bronze11

:::

De kitten was opgewonden. Ze was bijna 5 manen, nog maar heel even voor ze apprentice werd! Haar groene ogen waren de nursery helemaal beu gezien en ook het kamp kwam haar oren uit. Ze wou de rest van het territorium meer leren ontdekken! Quietstep had haar al een deeltje laten zien, maar er was nog zo veel dat ze niet wist.. En dan kon ze leren jagen, en vechten en dan zouden de kleine kittens naar haar opkijken! Ze was zo opgewonden! Toen haar moeder haar riep, liep Amberkit naar haar toe. Ze had nog niet echt vragen over dingen als moraal, ze deed meestal gewoon wat haar opgedragen werd. Als ze het tof vond, was het goed - als het haar pijn deed, was het slecht. haar wereldje was nog simpel, maar de lichtbruine kitten wist niet dat dat zo meteen zou gaan veranderen. "Wat is er mama?", zei ze vrolijk terwijl ze voor Brindleleaf ging zitten. Haar tante Bronzemask was er ook bij. De pijn op het gezicht van haar moeder ontging haar grotendeels, al had ze instinctief wel het gevoel dat er iets mis was - daar besteedde ze echter geen aandacht aan. Mama had vast iets heel leuks te vermelden, zoals dat ze vroeger apprentice zouden worden. Jah! Misschien had Everstar eindelijk door dat ze NU al klaar was!

When everyone go right and I must go left, for your sake sweethearts WpFgCIB

When everyone go right and I must go left, for your sake sweethearts 2gxnp75

Brindleleaf - Nee, zijn moeder had al haar kinderen en Bronzemask gevraagd om naar het midden van het kamp te komen. Ergens had hij al een naar voorgevoel over wat ze zou gaan zeggen; hij wist het nou eenmaal al. Toch leek het allemaal nog behoorlijk surrealistisch voor hem. Hij en Puddlepaw hadden haar praktisch de Clan uitgeduwd, een beslissing waarvan hij nog niet wist of hij er wel mee eens was geweest. Zijn gevoel schreeuwde hem toe om haar te laten blijven, om haar te vertellen dat het hem speet en dat hij haar absoluut niet kwijt wilde. Maar hij had een beslissing gemaakt, samen met Puddle, en daar moest hij zich aan gaan houden, toch? Hij slikte terwijl hij het groepje in het oog kreeg, dat nu bestond uit Brindleleaf, haar nieuwe nestje en Bronzemask. De kater voegde zich in stilte bij het gezelschap, hij hoorde het piepstemmetje van Amberkit al vragen wat er aan de hand was en zijn hart leek naar de grond te zakken. Dit was zijn schuld. Omdat hij zo ziekelijk jaloers was geweest op het nieuwe kroost. Nu moesten zijn jongere siblings zonder moeder het leven door. Toch hield hij zich stil, misselijk door zijn eigen hypocrisie.

i can't explain what i mean
When everyone go right and I must go left, for your sake sweethearts Hf3zPPx

and even if i could, i'm not sure i'd feel like it

Ze keek op naar haar zus toen die haar staart kort op haar rug legde. Een waterig glimlachje vormde zich om haar lippen. Haar zus was altijd haar steun en toeverlaat geweest, nooit had ze haar laten stikken. Zelfs niet als ze weer eens de fout in ging, hoe groot die fout ook was altijd was ze er. Bronzemask was de beste zus die ze zich maar kon wensen. Ze zou haar verschrikkelijk missen, net zo veel als ze haar kinderen zou missen. Ze waren alles wat ze had, zij waren de reden waarom ze nooit opgegeven had. “Dankjewel.” Zei ze zachtjes. Meer niet, haar zus zou wel begrijpen wat ze bedoelde. Haar jongste kittens kwamen al hun kant op getrippeld en ze zag ook hoe Quietstep hun kant op kwam. Haar prachtige zoon, de kitten die het meest een moederskindje was geweest. Net als Amberkit nu. Ze vertrouwde op zijn oordeel en zelfs als hij al zei dat het beter was als ze weg ging, dan geloofde ze dat. Ze deed dit voor hun, ze deed dit zodat ze ze nooit meer pijn zou kunnen doen. Hierna zou ze ze nooit meer van streek kunnen maken. Opnieuw kwam het waterige glimlachje om haar lippen terwijl ze hem toeknikte. Daarna keek ze haar kleintjes aan. “Mama moet jullie iets heel vervelends vertellen, maar daarna zal alles beter worden.”

Ze trok ze naar zich toe en gaf ze allemaal een lik over hun kopje. “Jullie papa is Sparrowfeather, dezelfde papa als van jullie grote broers en zussen. Eerst was Sparrowfeather de medicine cat van de WindClan en het is verboden om dan kittens te krijgen. Dus hebben we het stiekem gedaan en dat was heel erg stom. StarClan was heel boos en daarom is één broertje van jullie doodgeboren en jullie andere broertje Everkit heeft maar een paar seconden geleefd.” Ze slikte en keek naar boven, maar het was zonnig. Het was op het midden van de dag, de sterren zouden nog wel even op zich laten wachten. Zouden ze toekijken. Zouden ze het goed vinden wat ze nu deed? Ze zouden op ze passen, dat wist ze zeker. Een snik verliet haar keel, maar ze moest verder spreken. Dat moest. Verslagen legde ze haar kop op haar voorpoten en keek in het gezichtje van Amberkit. Haar ogen inmiddels troebel van de tranen. Het sneed haar, dit keer was het niet de doffe pijn die ze altijd voelde. Dit was nieuwe pijn. “Ik heb te veel fouten gemaakt en ik ben bang. Ik wil niet dat ik weer een fout maak die jullie leven verpest. Jullie moeten een normaal leven kunnen leiden zonder iemand die het steeds voor jullie verprutst. Daarom ga ik weg. Als jullie de apprentice den in mogen zal ik de Clan verlaten en kom niet meer terug. Bronzemask zal op jullie passen en jullie kunnen altijd naar haar toe gaan als er iets is.” Haar hart kneep zich samen. “Het spijt me.” Haar stem trilde terwijl ze niet meer wist waar ze kijken moest. Bang voor de pijn in de ogen van haar kittens. Nee, hierna nooit meer. Hierna kon ze ze geen pijn meer doen. Ze deed haar ogen dicht en tranen liepen in haar vacht.

[Low posting account]

Amberkit keek op naar haar moeder, met grote groene ogen die nu nog onschuldig waren. Ze luisterde naar wat mama vertelde, over hun vader en hoe hun relatie verboden was - over de straf van Starclan en de broertjes die ze verloren waren. Amberkit luisterde, maar begreep niet. Ze snapte niet waarom dat het belangrijk was, waarom ze het moest weten. Wat maakte het uit? Het was vroeger, toch? Van alles wat ze over Starclan gehoord had, had ze nooit gedacht dat ze zo hard zouden straffen. Onbewust kwamen er tranen in haar groene oogjes, en haar zicht vertroebelde. Haar hart deed pijn, een felle pijn die ze niet begreep - waarom deed het pijn? Waarom liep er zout vocht over haar wangen? Waarom kon ze niet blijven glimlachen terwijl ze toekeek hoe haar moeder zichzelf zo hard strafte? Ze ging weg. Da was ondertussen duidelijk voor de lichtbruine kitten. Maar waarom? Dat was toch niet nodig? Ze kon niets zeggen, dus ze zweeg maar. Tranen rolden zachtjes over haar wangen en vielen geluidloos op de grond. Ze kon zich niet inbeelden om te leven zonder haar mama, zonder dat ze er zou zijn en hun zou aanmoedigen of 's avonds de nursery zou inroepen, als het donker werd buiten. Ze kon zich niet inbeelden hoe het zou zijn als ze nooit meer haar geur zou ruiken, of haar stem zou horen. Nooit meer. Het was te hard, een onbekende voor de kleine kitten. Er was een hele lange stilte voor Amberkit haar stem weer vond. Ze schudde haar hoofdje. "Nee!", riep ze uit, zo luid als ze kon. Misschien kon haar schrille stem doordringen in de dikke kop van Brindleleaf, om te laten horen dat ze hun niet gewoon kon achterlaten. Ze begreep het niet, ze snapte niet waarom ze hun wou achterlaten.

Hij durfde haar niet aan te kijken terwijl ze sprak. Ze wist eigenlijk al wat ze ging zeggen. Over hoe ze kittens had gekregen met de Medicine Cat, hoe dit niet mocht, hoe Starclan hen gestraft had en hoe ze weg moest gaan om verdere fouten te voorkomen. Quietstep dacht aan de woorden van Dashingstripe. "Ze kunnen niet zonder elkaar, maar zijn te kinderachtig om het toe te geven." Waarom kon hij niet gewoon zeggen dat hij wilde dat ze bleef? Dat hij haar vergaf, dat het hem echt niet uitmaakte wat ze gedaan had, want ze was de beste moeder geweest die hij zich had kunnen wensen. Sinds wanneer was hij zo ongelooflijk zwak? Het antwoord op die vraag wist hij eigenlijk wel, maar ook dat durfde hij niet hardop te zeggen. De kater keek naar Amberkit, het kleine zusje waar hij nog de meest diepgaande band mee had. Hij zag hoe er kleine traantjes over haar wangen rolden. Ook dat was zijn schuld, alles was zijn schuld. Hij had er zo'n gigantisch probleem van gemaakt, waarom had hij niet meer zoals Mousewish kunnen zijn? Hij beet zijn kaken stevig op elkaar zodat de tranen zijn ogen niet zouden verlaten. De stem van zijn moeder duwde hem bijna over het randje; hij kon horen dat ze verdrietig was, maar toch sprak ze alsof ze overtuigd was dat ze het juiste deed. Zijn hart maakte een sprong toen Amberkit riep. Hij staarde naar de kitten, wilde sorry zeggen. Maar er kwam niks uit.

i can't explain what i mean
When everyone go right and I must go left, for your sake sweethearts Hf3zPPx

and even if i could, i'm not sure i'd feel like it

Brindleleaf fluisterde een veelbetekenende. ''Dankjewel.'' Amberkit was inmiddels erbij gekomen. Jammer dat het zo moest gaan, ze was nog zo vrolijk en onbezorgd. ''Wat is er mama?'' Mauwde de grijs gestreepte kitten. Quietstep was er ook bijgekomen, hij zat duidelijk niet in z'n vel. Maar dat snapte ze heel goed. Haar zus begon het hele verhaal te vertellen, en ondanks dat Bronzemask wist wat er gezegd ging worden, was ze er nog niet aan gewend. Het was gewoon zo onrealistisch. Brindleleaf's stem verzwakte naarmate ze verder tot de conclusie kwam, en ze begon zachtjes te huilen. Bronzemask keek afwezig naar de grond, op haar lip bijtend. Ze wilde niet huilen. Maar er kwam wel een traan toen ze de kreet van haar nichtje hoorde, die gleed langs haar wang en viel op de grond.

:::

De roep van haar jongste dochter ging door merg en been. De noodkreet liet een ijskoude rilling over haar rug lopen. Ze moest zichzelf er aan blijven herinneren dat dit het beste was, anders had ze haar tegen zich aangetrokken en gezegd dat het maar een stomme grap was geweest. Ze deed haar ogen open en keek naar Quietstep die er stilletjes bij bleef zitten. Ze hoopte dat hij heel diep van binnen misschien haar doordat ze dit deed een beetje kon vergeven. Ze tilde haar kop niet meer op, opeens leek alle kracht uit haar lijf weggespoeld te zijn. Ze was dood en doodmoe. Dagen lang had ze met deze last rondgelopen, wetend dat ze het aan haar jongste nest moest vertellen. Nu ze het had verteld leek alle wilskracht met de wind weg te waaien. “Bronze.” Haar stem trilde en was bijna onhoorbaar. Ze kuchte om haar volgende woorden wat meer volume te kunnen geven. “Wil jij ze terug meenemen naar ons nest in de nursery?” Haar hart klopte als een gek in haar keel. Haar hele lijf schreeuwde dat ze het terug moest draaien, maar dat kon niet meer. Ze had een belofte gedaan en deze ging ze niet breken.

[Low posting account]

Maar haar moeder luisterde niet nar haar. Ze leek moe, alsof haar wilskracht hen al verlaten had. Amberkit staarde haar aan, haar groene ogen waterig en doodsbang. Wat moest ze zonder haar? Hoe zou ze de harde wereld overleven als ze haar moeder niet had om haar erdoorheen te leiden? De rest van het camp leek een waas, haar blik enkel en alleen gefocust op haar moeder. De lichtbruine kitten rende op haar af toen ze aan Bronzemask zei dat ze hen naar het nest moest brengen. De tranen werden gedroogd door de wind van haar snelheid, maar nieuwe tranen verving hen al snel. "Mama, nee.." Dit keer kwam het er slechts uit als een zielig gepiep terwijl ze haar kopje in de bekende vacht begroef. Haar keel deed pijn door haar schelle uitroep van daarnet, maar ze wou niet opgeven. Ze wou blijven proberen. Amberkit duwde zich zo diep mogelijk in de tabby vacht van Brindleleaf, helemaal omgeven door haar bekende geur. Ze sloot haar groene oogjes en wenste dat de tijd nu gewoon stil kon blijven staan.